Αντίο φίλε Μάνο Μανωλάκο

Ήταν πριν λίγες μέρες, στην συγκέντρωση για τα Ίμια, που χαιρετηθήκαμε από μακριά, μέσα στον συνωστισμό και τις φωνές. Ο κόσμος πάρα πολύς, αδύνατη η προσέγγιση στην εξέδρα, γι’ αυτό μου έγνεψε με το χέρι το κλασικό νόημα «θα τα πούμε…».

Θα τα πούμε σίγουρα– σκέφτηκα – στην επόμενη συγκέντρωση, στην επόμενη δράση, στην επόμενη εκδήλωση, στον κοινό δρόμο του Αγώνα για μία ελεύθερη Ελλάδα. Ο Μάνος ήταν παρών σε όλες τις κινητοποιήσεις της Χρυσής Αυγής – αθόρυβα - και πάντα πρώτη γραμμή.

Κάπως έτσι του έγνεψα και εγώ «θα τα πούμε» και τον είδα να χάνεται μέσα στον κόσμο, τα συνθήματα και τις σημαίες που ξετυλίγονταν στον αέρα. Αυτό το νεύμα ήταν τελικά και αποχαιρετισμός.

Ο Μάνος Μανωλάκος στήριξε με συνέπεια την Εθνικιστική Ιδέα σαν απλός στρατιώτης τις τελευταίες δεκαετίες. Θυμάμαι ακόμα τις δημοτικές εκλογές του ΄10 στην Αθήνα, την μεγαλύτερη στιγμή της δικαίωσης της Χρυσής Αυγής. Πόσες φορές οι αναρχικοί έσπασαν τα τζάμια του φαρμακείου του στην Κυψέλη και πόσες φορές ο Μάνος ανέβασε και πάλι τις αφίσες μας, αδιαφορώντας και κάνοντας πλάκα.

«Μόνος εναντίον όλων» και πανταχού παρών με το μηχανάκι να γυρίζει όλη την Κυψέλη, τον Άγιο Παντελεήμονα και την πλατεία Αττικής. Να μοιράζει έντυπο υλικό και ψηφοδέλτια, να σαρώνει ακούραστος όλα τα εκλογικά τμήματα και να κάνει φασαρία όπου προσπαθούσαν να μας κλέψουν ψήφους.

Κάθε χρόνο λίγες μέρες πριν την επέτειο του Συντάγματος Χωροφυλακής Μακρυγιάννη, περίμενα το στάνταρ τηλεφώνημα του Μάνου:

«Ηλία προσοχή! Μην αφήσουμε τους νεοδημοκράτες να καπελώσουν την τελετή!»

«Μείνε ήσυχος Μάνο! Έχουν γνώση οι φύλακες»

Χαμογελάω ειρωνικά βλέποντας διάφορους φιλελέδες, ανύπαρκτους και πουθενάδες, που δεν είχαν ποτέ τους σχέση με εθνικούς αγώνες, να γράφουν επικήδειους για τον Μάνο Μανωλάκο, προσφωνώντας τον… «νεοδημοκράτη».

Την πιο δυναμική του παρουσία – και σίγουρα αξέχαστη σε όλους εμάς που πληρώσαμε σκληρά τον Αγώνα μας ενάντια στο Σύστημα – ο Μάνος Μανωλάκος την έδωσε την περίοδο των διώξεων, των φυλακίσεων και των δολοφονιών.

Εκείνες τις δύσκολες μέρες, τότε που το κεφάλι μας παιζόταν κορώνα-γράμματα και οι πολλοί και ασήμαντοι είχαν δειλιάσει, ο Μάνος, μαζί με λίγους άξιους μαχητές, βγήκε μπροστά.

Τον θυμάμαι σαν έφηβο έξω από το Εφετείο να φωνάζει με θάρρος και πίστη το σύνθημα «Όχι φυλακές για τους Εθνικιστές!». Αυτή την εικόνα κρατάμε από σένα φίλε Μάνο. Έτσι ακριβώς θα σε βλέπουμε ξανά και ξανά με τα μάτια της ψυχής μας. Στην πρώτη γραμμή κάθε πορείας, με μία ελληνική σημαία στο χέρι, στον διαχρονικό αγώνα για την Πατρίδα και την Ελευθερία.

Η.Κ. – 15.2.18

Αντίο φίλε Μάνο Μανωλάκο