ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ 2014

ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ  2014
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΥΓΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΤΤΙΚΗ

ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ ΒΑΣ.ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΑΣ

Τετάρτη 29 Νοεμβρίου 2017

Δεν ξεχνώ! Ο ματωμένος Δεκέμβρης του 1944 - Μνήμη Jose Antonio Primo de Rivera (Δευτέρα 4 Δεκεμβρίου, 19:30)




Την Δευτέρα 4 Δεκεμβρίου στον πολυχώρο της Χρυσής Αυγής θα πραγματοποιηθεί ιστορική εκδήλωση για τα γεγονότα του Δεκέμβρη του 1944, όταν οι κομμουνιστές αιματοκύλισαν την Αθήνα επιχειρώντας να προσαρτήσουν την Ελλάδα στην Σοβιετική Ένωση.

Παράλληλα, αποτίουμε φόρο τιμής στον φλογερό Ισπανό Εθνικιστή και ιδρυτή της Φάλαγγας, Χοσέ Αντόνιο Πρίμο ντε Ριβέρα, ο οποίος εκτελέστηκε από τους κομμουνιστές στις 20 Νοεμβρίου 1936.

Χαιρετισμό θα απευθύνουν ο Γενικός Γραμματέας του Λαϊκού Συνδέσμου, Νικόλαος Γ. Μιχαλολιάκος και ο Βουλευτής Αττικής, Ηλίας Κασιδιάρης. 

Δευτέρα 4 Δεκεμβρίου, Πολυχώρος εκδηλώσεων (Μεσογείων 131), 19:30


Κυριακή 26 Νοεμβρίου 2017

«Εθνική Ένωσις Ελλάς»Ε.Ε.Ε : η πρώτη μαζική εθνικιστική οργάνωση στην Ελλάδα


«Η Εθνική Ένωσις Ελλάς», τα «Τρία Έψιλον» όπως συνήθως λεγόταν, συγκροτήθηκεστη Θεσσαλονίκη το 1924 (εφημερίδα ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ, φύλλο της 5ης Απριλίου1932), αλλά επί τρία χρόνια λειτουργούσε ως μυστική οργάνωση. Στο προσκήνιο της πολιτικής και κοινωνικής ζωής της συμπρωτεύουσας εμφανίστηκε τον Ιανουάριο του 1927

(Το καταστατικό της συντάχτηκε την 20η Ιανουαρίου 1927 και η οργάνωσηαναγνωρίστηκε από το Πρωτοδικείο Θεσσαλονίκης την 5η Φεβρουαρίου του ίδιουχρόνου.)

Με βάση το ιδρυτικό καταστατικό της, μέλη της μπορούσαν να γίνουν μόνον όσοι ήταν χριστιανοί ελληνικής καταγωγής. Τα γραφεία της βρίσκονταν στην οδό Πανταζίδου 8. Πρόεδρός της ήταν ο εμποροράφτης Γεώργιος Κοσμίδης


Σύμφωνα με όσα δήλωσε στη Βουλή ο Λεωνίδας Ιασωνίδης, υπουργός Προνοίας στην τελευταία κυβέρνηση του Ελευθέριου Βενιζέλου, «ο Κοσμίδης εις την Κωνσταντινούπολιν ήτο ένας δυνατός εθνικός παράγων και εδώ βγάζει το ψωμί του με τον ιδρώτα του»
(συνεδρίαση της Βουλής τη 10η Δεκεμβρίου 1931).

Κατά την πρώτη περίοδο λειτουργίας της η Ε.Ε.Ε. δεν είχε τη λαϊκή απήχηση που ανέμεναν οι ιδρυτές της, αφού στα τέλη του 1929 τα μέλη της, οι «τριεψιλίτες» όπως αποκαλούνταν, δεν υπερέβαιναν τα 200. Από την αρχή της συγκρότησής της έγινε φανερό ότι η οργάνωση στρεφόταν εναντίον των Εβραίων και των κομμουνιστών. 

Σε προκήρυξη που κυκλοφόρησε τον Απρίλιο του 1927 η Ε.Ε.Ε. απέδιδε στους εβραϊκούς κύκλους τόσο το «θόρυβο» για την αυτονόμηση της Μακεδονίας όσο και την άνοδο των ποσοστών του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας στη Θεσσαλονίκη κατά τις εκλογές του 1926.

Στις αρχές του 1929 ο Γ. Κοσμίδης μοίρασε ένα κείμενο,με το οποίο καλούσε τους Έλληνες χριστιανούς της συμπρωτεύουσας να μη συναλλάσσονται με τους Εβραίους εμπόρους της πόλης, κηρύσσοντάς τους«οικονομικό πόλεμο». 



Ύστερα από παρέμβαση της εβραϊκής κοινότητας η Εισαγγελία τον παρέπεμψε σε δίκη με την κατηγορία ότι εξήπτε τα πάθη και καλλιεργούσε τη διχόνοια μεταξύ των κοινοτήτων.

Την 1η Δεκεμβρίου 1929 συγκλήθηκε Γενική Συνέλευση της Ε.Ε.Ε. με τη συμμετοχή 155 μελών και με θέμα την τροποποίηση του καταστατικού της. 

Στο νέο καταστατικόπροβλέπονταν μεταξύ των άλλων:

Η ίδρυση λέσχης, εντευκτηρίου και γραφείου ευρέσεως εργασίας για ταάνεργα μέλη της οργάνωσης.

Η παροχή οικονομικών βοηθημάτων στα άπορα μέλη της.

Η ανάγκη διάδοσης και στήριξης των ελληνικών προϊόντων.

Η συγκρότηση παραρτημάτων της οργάνωσης σε περιοχές εντός και εκτός τηςΘεσσαλονίκης.

Η συνεργασία με άλλες οργανώσεις που έδρευαν στη Θεσσαλονίκη και είχαν παρόμοιες επιδιώξεις.

Η σημαντικότερη όμως διάταξη ήταν αυτή στην οποία αναφερόταν ότι η Ε.Ε.Ε. όφειλε να συμβάλει στην τόνωση του εθνικού συναισθήματος με οργανωμένες και μαζικές εμφανίσεις των μελών της σε δημόσιους χώρους (παρελάσεις , επισκέψεις σε άλλες πόλεις κ.λπ.), αλλά και με την αντιμετώπιση – με νόμιμα μέσα – της προπαγάνδας που υπονόμευε τα ελληνοχριστιανικά ιδεώδη της πατρίδας, της θρησκείας και της οικογένειας.

Το έμβλημα/σύμβολο της «Εθνικής Ενώσεως Ελλάς» ήταν ο δικέφαλος αετός και το σύνθημα «Ελλάς ξύπνα».
 

(Γιάννης Ράγκος, «Εθνική Ένωσις Ελλάς, η πρώτη μαζική εθνικιστική οργάνωση στην Ελλάδα», Εκδοτικός Οργανισμός ΠΑΠΥΡΟΣ, Ιστορία εικονογραφημένη)

Με τη βαθμιαία αύξηση των μελών της η Ε.Ε.Ε. έλαβε χαρακτήρα παραστρατιωτικήςοργάνωσης. 

Οι «τριεψιλίτες» φορούσαν κίτρινα/χακί πουκάμισα με περιβραχιόνιο,πάνω στο οποίο ήταν τυπωμένα τα αρχικά και το σύμβολο της οργάνωσης, γραβάτα,μαύρες μπότες και χαλύβδινα κράνη – απ’ όπου προήλθε και το προσωνύμιό τους«χαλυβδόκρανοι» – ενώ στις δημόσιες εμφανίσεις τους συχνά κρατούσαν γκλομπ.

Επίσης, σε μεταγενέστερη μυστική εγκύκλιο, η οποία αργότερα δημοσιεύτηκε στηνεφημερίδα ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΑ ΝΕΑ (φύλλο της 12ης Δεκεμβρίου 1931) προβλεπόταν η οργάνωση των μελών της σε τμήματα και σε τομείς και αναγνωριζόταν η « και η ανάγκη όπως δηλώσωσι τα μέλη αφοσίωσιν διά της εμπράκτου αλληλεγγύης και διά της ζωηράς δράσεως κατά των εχθρών της πατρίδος».


Από το 1930 και εξής τα μέλη της «Εθνικής Ενώσεως Ελλάς» πολλαπλασιάστηκαν,ενώ παραρτήματά της δημιουργήθηκαν σε διάφορες συνοικίες της Θεσσαλονίκης αλλά και σε άλλες περιοχές, κυρίως στη Βόρεια Ελλάδα. 

Τούτο οφειλόταν σε τρεις λόγους:

Στην αντικομμουνιστική εκστρατεία που «κήρυξε» το 1929 η κυβέρνηση του Ελευθερίου Βενιζέλου με την ψήφιση του νόμου «περί μέτρων ασφαλείας του κοινωνικού καθεστώτος και προστασίας των ελευθεριών», του γνωστού ως«Ιδιώνυμου». Επειδή οι «τριεψιλίτες» αντιμάχονταν τον κομμουνισμό, είχαν την ανοχή και πολλές φορές την έμπρακτη στήριξη του κρατικού μηχανισμού.






Στην οικονομική κρίση που από το 1931 έπληξε ως επί το πλείστον τα φτωχότερα κοινωνικά στρώματα.

Στην προπαγάνδα που ασκούσε υπέρ της συγκεκριμένης εθνικιστικής οργάνωσης μια μερίδα του ημερήσιου Τύπου.     

Για παράδειγμα, αρθρογράφος εφημερίδας της Θεσσαλονίκης έγραφε την 27η Οκτωβρίου 1930 με αφορμή την παρέλαση«τριεψιλιτών» κατά τις εορταστικές εκδηλώσεις για την επέτειο απελευθέρωσης τηςπόλης: «Παρήλασαν χθες τα τρία έψιλον, μια οργάνωσις ισχυρά και πολυπληθής, η  Εθνική Ένωσις Ελλάς […]. 

Η παρέλασις ήτο επιβλητική και ενθουσιώδης. Τα μέλη που αποτελούν αυτήν την Οργάνωσιν διέσχισαν με το λάβαρον και με τα σήματά των τους δρόμους της πόλεως και έδωσαν εις ιδικούς μας άφρονας και εις ξένους να εννοήσουν καλά ότι η ζωτικότης δεν έλειψεν από την Ελλάδα. Εύγε τους!».

Τον Ιούνιο του 1931 η «Εθνική Ένωσις Ελλάς» έγινε γνωστή στο πανελλήνιο εξαιτίας των δραματικών γεγονότων που συνέβησαν στη Θεσσαλονίκη και στα οποία πρωτοστάτησαν μέλη της. Με αφορμή την αποκάλυψη ότι ο πρόεδρος του εβραϊκού αθλητικού σωματείου «Μακάμπι» Θεσσαλονίκης Ισαάκ Κοέν συμμετείχε τον Αύγουστο του 1930 σε συνέδριο της «Μακεδονικής Επιτροπής» στη Σόφια, όπου προπαγανδίστηκε από βουλγαρικούς κυρίως κύκλους η ιδέα για τη δημιουργία αυτόνομου Μακεδονικού κράτους, τα εθνικιστικά σωματεία της συμπρωτεύουσας, με επικεφαλής την Ε.Ε.Ε., κινητοποιήθηκαν,για να αποδοκιμάσουν την αντεθνική στάση του Διοικητικού Συμβουλίου της «Μακάμπι». 

Οι εξηγήσεις που δόθηκαν τότε από μέρους της εβραϊκής κοινότητας ηρέμησαν την κατάσταση. Ένα όμως χρόνοαργότερα (το 1931) νεότερες αποκαλύψεις για το ζήτημα αυτό όξυναν ταπνεύματα(εφημερίδα ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ, φύλλο της 20ης Ιουνίου 1931). 

Στις 24 Ιουνίου η«Εθνική Παμφοιτητική Ένωσις» Θεσσαλονίκης κυκλοφόρησε φυλλάδια, με τα οποία καλούσε τους Θεσσαλονικείς να μποϋκοτάρουν τους Εβραίους εμπόρους της πόλης.

Την επόμενη μέρα η Χωροφυλακή, για να αποτρέψει επεισόδια μεταξύ φοιτητών και Εβραίων, έλαβε αυστηρά μέτρα τάξης. Όταν όμως κατά το βράδυ αποσύρθηκαν οι αστυνομικές δυνάμεις από το κέντρο της πόλεως, 200 περίπου μέλη των οργανώσεων«Εφέδρων υπαξιωματικών Μακεδονίας – Θράκης», «Εθνικής Παμφοιτητικής Ενώσεως», «Εθνικών Λεγεώνων» και φυσικά της «Εθνικής Ενώσεως Ελλάς»συγκεντρώθηκαν γύρω από τα γραφεία της «Μακάμπι» (στη διασταύρωση των οδώνΚαραϊσκάκη και Πραξιτέλους), όπου συνεδρίαζε το προεδρείο του εβραϊκού συλλόγου. 

Οχτώ από τους συγκεντρωμένους εισέβαλαν στα γραφεία, τα οποία κατέστρεψαν, ενώ τραυμάτισαν και κάποια μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου. Στο μεταξύ άλλοι διαδηλωτές επιχείρησαν να κάψουν το κτίριο. 

Όμως ο εμπρησμός αποτράπηκε χάρη στην επέμβαση μικρής δύναμης Χωροφυλακής. Μετά την αποχώρηση των διαδηλωτών οι περίοικοι Εβραίοι σχημάτισαν ομάδες ροπαλοφόρων,που περιέτρεχαν τις γύρω παρόδους και επιτίθεντο σε διαβάτες (εφημερίδαΜΑΚΕΔΟΝΙΑ, φύλλα της 25ης Ιουνίου 1931 και 2ας Απριλίου 1932).

Τα εβραϊκά σωματεία της Θεσσαλονίκης ζητούσαν από το Γενικό Διοικητή Μακεδονίας Σ. Γονατά τη διάλυση των εθνικιστικών οργανώσεων της πόλης. Με τη σειρά τους οι εθνικιστικές οργανώσεις ζητούσαν τη διάλυση της «Μακάμπι». Η κατάσταση ήταν έκρυθμη. 




Οι συγκρούσεις μεταξύ Εβραίων και Χριστιανών κατοίκων της Θεσσαλονίκης καθημερινά αυξάνονταν. 




Η Χωροφυλακή και η Εισαγγελία είχαν πληροφορίες ότι επρόκειτο να γίνουν επιθέσεις εναντίον των εβραϊκών συνοικισμών – ως αντίποινα για τις επιθέσεις που είχαν κάνει οι Εβραίοι στην περιοχή του Χαριλάου και γι’ αυτό είχαν σταλεί για την προστασία τουςισχυρές αστυνομικές και στρατιωτικές δυνάμεις. Παρά ταύτα τα τραγικά γεγονότα δεν αποτράπηκαν. 

Το βράδυ της 29ης Ιουνίου 1931 ομάδες εθνικιστών επιτέθηκαν στον εβραϊκό συνοικισμό Κάμπελ. Η παρέμβαση της Χωροφυλακής εμπόδισε αρχικά τη γενίκευση των συγκρούσεων. Όμως ο τραυματισμός ενός χριστιανού σμηνίτη από Εβραίους όξυνε την αντιπαράθεση των δύο κοινοτήτων της πόλεως. 

Στον προαναφερθέντα συνοικισμό συγκεντρώθηκαν άλλοι 2.000 περίπου εθνικιστές, μέλη κυρίως της Ε.Ε.Ε.. «Τις οίδεν πόθεν και κατά ποίον τρόπον εξερράγη η πυρκαϊά εις ένα παράπηγμα, η οποία μετεδόθη και εις παρακείμενα τοιαύτα. Έως ότου φθάσουναι αντλίαι, αι φλόγες περιεκύκλωσαν 20 εν όλω θαλάμους, τους οποίους και απετέφρωσαν. 

Το πυρ, αφού απετέφρωσε περί τους είκοσι θαλάμους, το σχολείον και το φαρμακείον του συνοικισμού και αφήκε αστέγους περί τας 150 οικογενείας ενετοπίσθη μετά το μεσονύκτιον υπό της πυροσβεστικής υπηρεσίας»

(εφημερίδα ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ, φύλλο της 30ης Ιουνίου 1931).

Αρθρο του φιλόλογου και ιστορικού 
Παύλου Παπανότη


ATLANTIC COUNCIL–EURASIA CENTER (CIA): Η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ ΕΙΝΑΙ Ο ΔΟΥΡΕΙΟΣ ΙΠΠΟΣ ΤΗΣ ΡΩΣΣΙΑΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ


Μια δήθεν «έρευνα» του… ευαγούς ιδρύματος με την βαρύγδουπη ονομασία Atlantic Council – Eurasia Center (στην πραγματικότητα πρόκειται για την CIA), με θέμα την ρωσική επιρροή στην πολιτική σκηνή των χωρών του ευρωπαϊκού νότου και τους «δούρειους ίππους» της, είδε αυτές τις μέρες το φως της δημοσιότητας.

Εις ότι αφορά την Ελλάδα, η «έρευνα» της CIA χαρακτηρίζει «δούρειο ίππο» της Ρωσσίας την Χρυσή Αυγή. Ιδού τι γράφει σχετικά:

«Αξιωματούχοι της Χρυσής Αυγής έχουν επανειλημμένα αναφερθεί στους θρησκευτικούς δεσμούς που ενώνουν τους Έλληνες και τους Ρώσους. 


Ούσα αντιευρωπαϊκή και αντιαμερικανική, η Χρυσή Αυγή βλέπει τη Ρωσία ως “φυσικό σύμμαχο” της Ελλάδας. Σύμφωνα με τον επικεφαλής του κόμματος, Νίκο Μιχαλολιάκο, Αθήνα και Μόσχα μοιράζονται ευρεία κοινά συμφέροντα στα Βαλκάνια και την ανατολική Μεσόγειο, ως εκ τούτου η Ελλάδα θα έπρεπε να αποδεσμευτεί από τη Δύση και να προσφέρει στη Ρωσία μια έξοδο στις “θερμές θάλασσες”, με αντάλλαγμα τη ρωσική εγγύηση της ελληνικής εθνικής κυριαρχίας».

Η Χρυσή Αυγή έχει ξεκάθαρες θέσεις στα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής, με γνώμονα την εξυπηρέτηση των εθνικών συμφερόντων, η οποία –υπό τις παρούσες συνθήκες- απαιτεί συμμαχία με την Ρωσσία. Από κει και πέρα, ας αφήσουν τα κόλπα περί «δούρειων ίππων» τα τσακάλια της CIA. 

H Χρυσή Αυγή είναι «δούρειος ίππος» του Ελληνισμού και μόνον!


Σάββατο 25 Νοεμβρίου 2017

Ο ΤΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΜΠΡΟΣΤΑ Σ’ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ!

Φαίνεται πως οι 60.000 (και για άλλους 80.000) Πολωνοί εθνικιστές που διαδήλωσαν κατά την Ημέρα της Ανεξαρτησίας της Πολωνίας, στην πρωτεύουσα Βαρσοβία, πανικόβαλαν τους παγκόσμιους εξουσιαστές.

Αυτό φανερώνει άρθρο υπό τον τίτλο «Μερικά μαθήματα από την εθνικιστική διαδήλωση στην Πολωνία» ενός εξ’ αυτών, του BenjaminAbtan, προέδρου του Ευρωπαϊκού Αντιρατσιστικού Κινήματος (EGAM) και συντονιστή του Δικτύου Βουλευτών ΈλιΒίζελ στην Ευρώπη.

Το άρθρο αναδημοσιεύεται και από το «Βήμα»…

Στο άρθρο αυτό, ο «εκλεκτός» Abtan επισημαίνει την εθνικιστική αφύπνιση των λαών της Ευρώπης και προτείνει την αρραγή ενότητα των συστημικών δυνάμεων για την αντιμετώπιση του «κοινού εχθρού». 

Πάρτε μια γεύση:

«Η μεγάλη διαδήλωση ευρωπαίων ακροδεξιών που συγκέντρωσε 60.000 άτομα στις 11 Νοεμβρίου στη Βαρσοβία είναι ενδεικτική της κατάστασης στην Ευρώπη από πολλές απόψεις.

Πρώτον, συμβολίζει την συνεχιζόμενη άνοδο του εθνικισμού στην ήπειρο εδώ και αρκετά χρόνια. Διεισδύει σε όλες τις ηλικίες αλλά ιδίως στους νέους, κερδίζει επιρροή στις κοινωνίες και στα κόμματα και αναπτύσσεται με τρόπο όλο και πιο ακραίο…

Μερικά από τα συνθήματα στη διαδήλωση της 11ης Νοεμβρίου στη Βαρσοβία έσταζαν μίσος για τους μουσουλμάνους. Αν και ο ισλαμισμός πρέπει να παταχθεί με αποφασιστικότητα, οι μουσουλμάνοι πρέπει να έχουν δικαιώματα σεβαστά όπως εκείνα των ευρωπαίων πολιτών…

Στη διαδήλωση εκφράστηκε ο αντισημιτισμός χωρίς αναστολές, όπως μόνο η Χρυσή Αυγή στην Ελλάδα και το Γιόμπικ στην Ουγγαρία τολμούσαν να το κάνουν πριν μερικά χρόνια. Αυτό υποδηλώνει την άνοδο του αντισημιτισμού που παρατηρείται στην Ευρώπη.

Απέναντι σε όλα αυτά, η δέσμευση των δημοκρατών πρέπει να είναι απόλυτη.

Κατ’ αρχάς, είναι απαραίτητο να διεξάγουμε σαφή ιδεολογικό πόλεμο κατά του εθνικισμού και του αντισημιτισμού. Είναι το κρίσιμο διακύβευμα της εποχής μας: οφείλουμε να επιδείξουμε ενότητα…».

Μόνο που τώρα είναι πολύ αργά! Το εθνικιστικό ποτάμι έχει ξεκινήσει και δε γυρίζει πίσω! Μόνο να το καθυστερήσουν μπορούν πλέον οι συστημικοί. Τίποτα άλλο!

Αθανάσιος Βασιλόπουλος

Παρασκευή 24 Νοεμβρίου 2017

Μας πήραν στο «ψιλό»: Σκοπιανική εφημερίδα έχει αφιέρωμα στους συριζαίους που τους υποστηρίζουν




Αιχμηρό και περιπαικτικό δημοσίευμα φιλοξενεί σήμερα σκοπιανική εφημερίδα μεγάλης κυκλοφορίας, με αφορμή τις αντιδράσεις σχετικά με τις εθνοπροδοτικές δηλώσεις Μπουτάρη τις προηγούμενες ημέρες.

Η κεντρική ιδέα του δημοσιεύματος είναι ότι οι περισσότεροι εκ των συριζαίων τους αποκαλούν εδώ και χρόνια «μακεδονία» και συνεπώς δεν αντιλαμβάνονται τις αντιδράσεις.

Το δημοσίευμα έχει τίτλο «Όταν ο μισός ΣΥΡΙΖΑ μας αποκαλούσε “Μακεδονία”» και αναφέρεται σε κυβερνητικά στελέχη και μέλη του ΣΥΡΙΖΑ που κατά καιρούς έχουν ταχθεί υπέρ της θέσης των Σκοπίων για το θέμα της ονομασίας.

Συγκεκριμένα, κάνει λόγο σε δημοσίευση από την εφημερίδα «ΑΥΓΗ» (13/3/2008) φιλοσκοπιανής διακήρυξης, με τίτλο «Όχι στον εθνικισμό και στις συναινέσεις που τον συντηρούν», που υπέγραφαν πολλά 200 και πλέον στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και με την οποία ζητούσαν ευθέως από την Αθήνα να αναγνωρίσει τη γειτονική χώρα με τη συνταγματική της ονομασία, δηλαδή ως «Μακεδονία».

Επίσης γίνεται αφορά στην παρουσία αντιπροσωπείας της νεολέρας του ΣΥΡΙΖΑ σε πολιτική εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στα Σκόπια τον Μάιο του 2008 με κεντρικό σύνθημα

«Βέτο στον εθνικισμό, εμπάργκο στον μιλιταρισμό, έξω από το ΝΑΤΟ». Αλλά και στο 5ο Συνέδριο της ιδίας νεολέρα, τον Δεκέμβριο του 2007, όπου εγκρίθηκε κείμενο θέσεων για το Σκοπιανό, στο οποίο μεταξύ άλλων ανέφερε: 

«Υπερασπιζόμενοι και υπερασπιζόμενες την αρχή της αυτοδιάθεσης των λαών, θεωρούμε πως το όνομα “Μακεδονία” μπορεί κάλλιστα να χρησιμοποιηθεί από τους γείτονές μας και είναι αυτονόητο δικαίωμά τους».

Η ανταποκρίτρια – συντάκτρια του εν λόγω κειμένου καταλήγει ύστερα από όλα αυτά, λέγοντας: «Οι ίδιοι τάχθηκαν υπέρ της αναγνώρισης της Δημοκρατίας της «Μακεδονίας», της γλώσσας και της ταυτότητας μας. Εάν το νόμιζαν και το δήλωναν τότε, γιατί να μην το πιστεύουν και να το δηλώνουν και σήμερα που είναι στην κυβέρνηση»

Στην πραγματικότητα, οι συριζαίοι εξακολουθούν και πιστεύουν τα ίδια ακριβώς πράγματα γεγονός που φάνηκε και στις επίσημες προγραμματικές δηλώσεις τους στην Βουλή, τις οποίες έκανε πως δεν ακούει ο Πάνος Καμμένος.


Αυτό που δεν έχουν καταλάβει οι σκοπιανοί είναι ότι εμείς, οι Έλληνες, δεν διαθέτουμε «ιστορία» λίγων δεκαετιών, αλλά Ιστορία χιλιετιών. 

Επίσης δεν είμαστε ένα πολυφυλετικό «έθνος», αλλά ένα από τα πρώτα Έθνη της Γης. Συνεπώς, οι θέσεις της οποιασδήποτε κυβέρνησής μας ΔΕΝ δεσμεύουν ολάκερο το Έθνος, ούτε σημαίνουν τίποτε παραπάνω από μία παραφωνία, που θα διορθωθεί εν τέλει.

Συνεπώς, ας μην εκπλήσσονται από τις αντιδράσεις. Οι Έλληνες στην τεράστια πλειοψηφία του ασπάζονται την θέση της Χρυσής Αυγής που είναι «ΚΑΝΕΝΑΣ ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΜΑΣ». 

Αλλά και να μην την ασπαζόντουσαν και πάλι αυτό δεν θα άλλαζε την πάγια θέση του Έθνους, που ταυτίζεται με της Χρυσής Αυγής.


Ο άγνωστος Ελληνισμός 
των Σκοπίων

-Ενώ τις μέρες που διανύουμε το θέμα της ονομασίας των Σκοπίων (ΠΓΔΜ) είναι κυρίαρχο, μόλις τα τελευταία χρόνια άρχισε να γίνεται γνωστό στην ελληνική κοινή γνώμη, ότι στο νότιο τμήμα των Σκοπίων υπάρχει ελληνική μειονότητα.

Η μειονότητα αυτή στα μέσα του 19ου αιώνα ήταν όμως πλειονότητα σε μία εδαφική λωρίδα βόρεια των ελληνικών συνόρων, στην περιοχή που περιλαμβάνει την Αχρίδα, το Μοναστήρι, την Γευγελή και την Στρώμνιτσα και με όρια προς Βορρά το Κρούσοβο και τον Πρίλαπο. Εκεί ακριβώς βρίσκονται και τα όρια της ιστορικής και γεωγραφικής Μακεδονίας, διότι γεωγραφική Μακεδονία, ως όρος ανεξάρτητος και διαφορετικός από την ιστορική, δεν υφίσταται.

Τη διαφοροποίηση των όρων "γεωγραφική" και "ιστορική" Μακεδονία επέβαλαν οι Βούλγαροι εθνικιστές μετά το βουλγαρικό εκκλησιαστικό σχίσμα του 1870 βάζοντας τη Μακεδονία στην κλίνη του Προκρούστη, προεκτείνοντας τα όριά της βόρεια των Σκοπίων για να εξυπηρετήσουν τις επιδιώξεις τους και προετοίμασαν έτσι το έδαφος για την επινόηση από τον Τίτο του "μακεδονικού" έθνους το 1944.

Κατά τα μέσα του 19ου αιώνα οι χριστιανοί της Πελαγονίας (η περιοχή του Μοναστηρίου - Κρουσόβου που κατ΄ εξοχήν κατοικούνταν από Έλληνες) διακρίνονταν σε δύο γλωσσικές ομάδες: τους σλαβόφωνους, οι οποίοι ήταν κυρίως γεωργοκτηνοτρόφοι και τους βλαχόφωνους που προέρχονταν από την περιοχή της Μοσχόπολης της Βορείου Ηπείρου, απ' όπου είχαν μεταναστεύσει μαζικά κατά τον 18ο αιώνα, εξαιτίας των αλβανικών καταπιέσεων.

Η παιδεία, η εκκλησία και η κουλτούρα στην βόρεια αυτή μακεδονική ζώνη ήταν σε ελληνικά χέρια και η εθνική συνείδηση, όταν υπήρχε, ήταν ελληνική. Στο σύνολό τους οι χριστιανοί κάτοικοι είχαν το βλέμμα στραμμένο προς τον ελληνισμό και το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως.


Ειδικότερα, οι βλαχόφωνοι Έλληνες είχαν παρουσιάσει σημαντική οικονομική και πνευματική ανάπτυξη, ασκώντας τις τέχνες, τις επιστήμες και το εμπόριο και διατηρώντας σημαντικούς εμπορικούς οίκους στην κεντρική Ευρώπη, στην Αλεξάνδρεια κ.α.

Η δημιουργία βουλγαρικής εθνικής συνείδησης στην Πελαγονία, όπως και γενικότερα στον χώρο της Μακεδονίας, άρχισε με ρωσική πρωτοβουλία και οργάνωση, από το 1846 και εντάθηκε μετά το 1870, οπότε η βουλγαρική Εκκλησία (Εξαρχία) αποσπάστηκε από το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Ο σλαβόφωνος πληθυσμός διχάστηκε: άλλοι παρέμειναν πιστοί στο Πατριαρχείο και στην ελληνική ιδέα και άλλοι θεώρησαν εαυτούς Βουλγάρους και προσχώρησαν στην Εξαρχία.

Οι βλαχόφωνοι, όμως, παρέμειναν στο σύνολό τους φανατικοί Έλληνες, παρά την ύπαρξη και δράση ισχυρής ρουμανικής προπαγάνδας, η οποία συνεπικουρούμενη από τον βουλγαρικό εθνικισμό και το οθωμανικό κράτος, προσπαθούσε να προσεταιρισθεί τους Βλάχους της περιοχής. Την προσήλωση των Βλάχων της Πελαγονίας στον ελληνισμό επισημαίνει και ο Σκοπιανός ιστορικός Bitoski, ο οποίος αναφέρει ότι: 

"Αυτοί οι Βλάχοι, βαθμιαία καθίστανται η κύρια δύναμη στο πλευρό της Μητροπόλεως Πελαγονίας για την προώθηση της Μεγάλης Ελληνικής Ιδέας. Οι ναοί και τα σχολεία της πόλης του Μοναστηρίου ήταν κατά τα μέσα του 19ου αιώνα σε ελληνικά χέρια...". 


Παρόμοια είναι και η μαρτυρία του Γάλλου δημοσιογράφου Michel Paillares, ο οποίος περιηγήθηκε την Μακεδονία το 1904 : 

"Στο Μοναστήρι, όλοι οι Βλάχοι είναι Έλληνες ως τα βάθη της καρδιάς τους, με ελληνικές παραδόσεις και ιδανικά. Στέλνουν πάνω από δύο χιλιάδες παιδιά στα σχολεία του ελληνισμού, που τα πλουτίζουν με τις εισφορές τους. Αυτοί βρίσκονται επικεφαλής του πιο σκληρού και αμείλικτου αγώνα εναντίον της Βουλγαρίας και Ρουμανίας. Δημιούργησαν μια μυστική επιτροπή που είναι ο τρόμος των κομιτατζήδων. Ούτε ο μητροπολίτης ούτε ο Έλληνας πρόξενος μπορούν να μετριάσουν τον έξαλλο πατριωτισμό τους...".


Την εποχή του Μακεδονικού Αγώνα ισχυρή παρουσία είχε ο βλαχόφωνος ελληνισμός, εκτός από το Μοναστήρι, στις πόλεις Σκόπια,Βελεσσά, Αχρίδα, στο Κρούσοβο και στα χωριά του βουνού Περιστέρι, Μεγάροβο, Τύρνοβο, Νιζόπολη, Γκόπεσι, Μηλόβιστα κ.ά.

Οι σλαβόφωνοι κάτοικοι που παρέμειναν πιστοί στο Πατριαρχείο και διατήρησαν ελληνική εθνική συνείδηση βρίσκονταν κατά μήκος των ελληνικών συνόρωνστιςπεριοχές Μοναστηρίου, Γευγελής και Στρώμνιτσας. Εναντίον αυτών στράφηκε κυρίως η βουλγαρική προπαγάνδα και στρατιωτική δράση κατά την διάρκεια του Μακεδονικού Αγώνα (1870-1908). 

Οι Βούλγαροι, με επιμονή, παρά το αντίθετο λαϊκό αίσθημα που συναντούσαν στις εστίες του ελληνισμού, χάρη στην συμπαράσταση των Ρώσων, αλλά και των άλλων δυνάμεων όπως και του Πάπα, και κυρίως με τα άφθονα χρήματα της Σόφιας για δημιουργία σχολείων και εξαγορά συνειδήσεων, κατόρθωσαν να περιορίσουν το ελληνικό στοιχείο εκεί όπου άλλοτε κυριαρχούσε.


Ενδεικτικά αναφέρω ότι στα Σκόπια, μετά την Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου (1878), συγκεντρώθηκαν σε κείμενο διαμαρτυρίας κατά των Μεγάλων Δυνάμεων 10.000 ελληνικές υπογραφές. Η ελληνική κοινότητα εκεί, διατηρούσε δύο εκκλησίες, ημιγυμνάσιο, παρθεναγωγείο, και δημοτικό σχολείο με περισσότερους από 850 μαθητές. Ήδη στα τέλη του 19ου αιώνα οι Έλληνες κάτοικοι της πόλης των Σκοπίων περιορίστηκαν σε 2.000-3.000.

Πιο χαρακτηριστική περίπτωση αποτελεί η υποχώρηση του ελληνικού στοιχείου στην ιστορική πόλη της Αχρίδας. Η Αχρίδα είναι κτισμένη στην θέση της αρχαίας πόλης Λύχνου, στο βορειοανατολικό άκρο της ομώνυμης λίμνης. Ακόμα και ο Constantin Jirecek, Τσέχος καθηγητής της Ιστορίας και υπουργός Παιδείας του βουλγαρικού κράτους, ομολογεί ότι "η Αχρίδα ήταν από τον 12ο αιώνα προμαχώνας του ελληνισμού στη Μακεδονία", ενώ ο Γερμανός Hermann Wendel την ονομάζει "ακρόπολη του ελληνισμού". Στα μέσα του 19ου αιώνα η Αχρίδα ήταν μεγάλο εμπορικό κέντρο με τουλάχιστον 8.000 χριστιανούς βλαχόφωνους όλοι με ελληνική εθνική συνείδηση και παιδεία.


Από την Αχρίδα καταγόταν ο Αναστάσιος Πηχεών, βασικός πρωταγωνιστής των επαναστατικών κινημάτων της Βορειοδυτικής Μακεδονίας κατά τον 19ο αιώνα και ο Μαργαρίτης Δήμιτσας, κορυφαίος ιστορικογεωγράφος της αρχαίας Μακεδονίας, ο οποίος με τις έρευνές του κατέδειξε την ιστορική συνέχεια του ελληνισμού στη Μακεδονία. 

Ενδεικτικές της ακμής του ελληνισμού της Αχρίδας στα μέσα του 19ου αιώνα, είναι και η μαρτυρία του Ρώσου καθηγητή Victor Grigorovic ο οποίος γράφει ότι το 1845 στην Αχρίδα κυριαρχούσε η ελληνική γλώσσα, η βουλγαρική ομιλείτο μόνο σε στενό οικογενειακό κύκλο, ενώ δεν υπήρχε ούτε ένας που να μπορούσε να διαβάσει σλαβική γραφή.

Ο ελληνισμός μπορεί να μειώθηκε μέχρις εξαφανίσεως στην περιοχή της Αχρίδας και των Σκοπίων, παρέμεινε όμως ισχυρός καθ' όλη την διάρκεια του 20ού αιώνα στην περιοχή της Πελαγονίας με βασικά προπύργια το Μοναστήρι και το Κρούσοβο. Στο Μοναστήρι από το 1870μέχρι το 1912 οργίαζαν ποικίλες εθνικές προπαγάνδες. Όμως, οι βλαχόφωνοι Έλληνες του Μοναστηρίου παρουσίασαν πρωτοφανή οικονομική και πολιτιστική ανάπτυξη κατά τον 19ο αιώνα, η οποία τους επέτρεψε να χρηματοδοτήσουν εκκλησίες, σχολεία και συλλόγους, με τα οποία μπόρεσαν να αντέξουν στις ξένες πιέσεις. 


Χαρακτηριστικό του εθνικού αυτοπροσδιορισμού της ίδιας κοινότητας είναι το υπόμνημα που απηύθυναν προς τις Μεγάλες Δυνάμεις το 1903, το οποίο κατέληγε: "...λαλούμεν ελληνιστί, βουλγαριστί, βλαχιστί, αλβανιστί, αλλ' ουδέν ήττον εσμέν άπαντες Έλληνες και ουδενί επιτρέπομεν ν' αμφισβητεί προς ημάς τούτο".

Στο Κρούσοβο τώρα, ορεινή βλαχόφωνη κωμόπολη βόρεια του Μοναστηρίου, ο ελληνισμός είχε ανέκαθεν συντριπτική πλειοψηφία. Οι Κρουσοβίτες ασχολήθηκαν με το εμπόριο και ανέπτυξαν την Παιδεία σε τέτοιο βαθμό ώστε ανέδειξαν πέντε καθηγητές των ΠανεπιστημίωνΑθηνών και Θεσσαλονίκης, μεταξύ των οποίων και ο Αλέξανδρος Σβώλος. 

Επίσης το ίδιο σπουδαίος αν και λιγότερο γνωστός, είναι και οΔημήτρης Λάλας ένας από τους μεγαλύτερους Έλληνες μουσικούς, μαθητής, στενός συνεργάτης και φίλος του διάσημου μουσουργούΒάγκνερ. Μάλιστα τον βοήθησε στην τελειοποίηση του έργου του "Der Ring des Nibelungen" που αποτέλεσε τη βάση του γνωστού "Άρχοντα των Δακτυλιδιών".

Μετά την απελευθέρωση από τον οθωμανικό ζυγό τώρα, το 1912, και την υπαγωγή της περιοχής στο νεοσύστατοΒασίλειο Σέρβων, Κροατώνκαι Σλοβένων,που αργότερα ονομάστηκε Γιουγκοσλαβία, η κατάσταση του ελληνισμού άλλαξε προς το χειρότερο. 

Οι Σέρβοι έκλεισαν τα ελληνικά σχολεία και τις ελληνικές εκκλησίες και απαγόρευσαν την χρήση της ελληνικής γλώσσας. Μεγάλο μέρος του ελληνικού πληθυσμού της Πελαγονίας μετανάστευσε στο ελληνικό έδαφος, κυρίως στην Φλώρινα και στην Θεσσαλονίκη, ενώ οι Σέρβοι μετέφεραν Βόσνιους και Κροάτες στην Πελαγονία με στόχο την εθνολογική αλλοίωση της περιοχής. 

Γενικά το γιουγκοσλαβικό κράτος με ποικίλες πιέσεις προσπάθησε επί σχεδόν τριάντα χρόνια να πείσει τους Βουλγάρους, Αλβανούς και Έλληνες κατοίκους της σημερινής Π.Γ.Δ.Μ. ότι είναι "Παλαιοί Σέρβοι" (Stari Srbji), οι οποίοι είχαν χάσει την εθνική τους ταυτότητα.


Παράλληλα, κατά την διάρκεια της βουλγαρικής κατοχής στους δύο Παγκοσμίους Πολέμους, οι βουλγαρικές δυνάμεις επιδόθηκαν και πάλι σε προσπάθεια εκβουλγαρισμού του ελληνικού στοιχείου. 

Χαρακτηριστικές των αλλεπάλληλων σερβικών και βουλγαρικών καταπιέσεων επί των ελληνικών πληθυσμών της Πελαγονίας, υπήρξαν οι διαδοχικές αλλαγές των ελληνικών επωνύμων: ο Παναγιωτίδης, π.χ. μετονομάστηκε από τους Σέρβους το 1913 σε Παναγιώτοβιτς, από τους Βουλγάρους το 1916 σε Παναγιώτωφ, από τους Σέρβους το 1919 πάλι σε Παναγιώτοβιτς, από τους Βουλγάρους το 1941 σε Παναγιώτωφ και τέλος από τους (Σλαβο-) "Μακεδόνες" του Τίτο το 1945 σε Παναγιωτόφσκυ.

Η κατάληξη των ελληνικών επωνύμων σε -σκυ υιοθετήθηκε ως μία ουδέτερη, σλαβικού χαρακτήρα κατάληξη, εφ' όσον η κατάληξη -ωφθύμιζε Βουλγαρία και η κατάληξη -ιτς Σερβία. 

Μέχρι και σήμερα τα επώνυμα των ελληνικής καταγωγής κατοίκων της Π.Γ.Δ.Μ. φέρουν την κατάληξη -σκυ, με πρώτο συνθετικό το παλιό ελληνικό επώνυμο.


Και φθάνουμε στο σήμερα: Το επίσημο ελληνικό κράτος, πιστό στην πατροπαράδοτη έλλειψη οποιασδήποτε εξωτερικής πολιτικής για τις ελληνικές μειονότητες στις γειτονικές χώρες (Β. Ήπειρος, Κων/πολη, Ίμβρος - Τένεδος), αδιαφόρησε πλήρως και για την προσπάθεια αφελληνισμού της Πελαγονίας από το 1850 μέχρι και σήμερα. Αποτέλεσμα της μακροχρόνιας και συστηματικής προπαγάνδας και καταπίεσης, ήταν η προοδευτική προσχώρηση των σλαβοφώνων Ελλήνων της Πελαγονίας στην 

Όμως η πολύχρονη πλύση εγκεφάλου για εμπέδωση της "μακεδονικής εθνότητας" δεν πέρασε στους βλαχόφωνους κατοίκους της Πελαγονίας. Το μεγαλύτερο μέρος των Βλάχων του Μοναστηρίου και του Κρουσόβου μιλούν ακόμη τα ελληνικά και διατηρούν την ελληνική εθνική συνείδηση, ακόμη και όταν φοβούνται να την εκδηλώσουν ανοιχτά (κυρίως από το 1990 και μετά).

Οι στατιστικές του κράτους των Σκοπίων δεν αναφέρουν ελληνική μειονότητα. Είναι πιθανό ότι οι Έλληνες στο γειτονικό κράτος ανέρχονται σε περισσότερους από 200.000, χωρίς να είναι δυνατή ακριβής εκτίμηση. Ελάχιστοι απ' όσους έχουν ελληνική καταγωγή τολμούν να εκδηλωθούν ανοιχτά, επειδή υπάρχει ένας απέραντος φόβος καθώς και η βεβαιότητα ότι το ελληνικό κράτος δεν πρόκειται να τους προστατεύσει. 

Όπως γίνεται συνήθως στην Ελλάδα, το κενό του ενδιαφέροντος για την μειονότητα της Π.Γ.Δ.Μ. προσπαθούν να καλύψουν ιδιωτικοί φορείς και μεμονωμένα άτομα. Τελείως ενδεικτικά αναφέρω ότι στο Πρίλεπ λειτουργεί φροντιστήριο ελληνικών η Κατερίνα Βίδα, η οποία υφίσταται συνεχείς ελέγχους από το καθεστώς. Στην πόλη των Σκοπίων ελληνικό φροντιστήριο λειτουργούσε η Ένωση Βλάχων με την Νόρα Γέρου. 

Δυστυχώς οι αρχές το έκλεισαν καθαιρώντας την διοίκηση του συλλόγου και τοποθετώντας δοτή και ελεγχόμενη από αυτούς ηγεσία. Στην Ρέσνα, ο Νικόλας Κωνσταντινίδης αγωνίζεται για την δημιουργία ενός ιδρύματος ελληνικού πολιτισμού με επίσης τρομερές διώξεις από το καθεστώς. Στην αμιγέστερη ελληνική πόλη, το Κρούσοβο (ελληνο-βλάχικη κατά 90%) λειτουργεί φροντιστήριο ελληνικής γλώσσας, με τονΆλκη Στράλλα, που πηγαίνει από το Μοναστήρι.

Συμπερασματικά, στο Μοναστήρι και στα άλλα βλαχόφωνα κέντρα της Πελαγονίας ο ελληνισμός εξακολουθεί να υπάρχει, επιδεικνύοντας πρωτοφανή ανθεκτικότητα, σε πείσμα της νεοελληνικής άγνοιας και αδιαφορίας. 

Η πλήρης εγκατάλειψή του από το ελληνικό κράτος μετά το 1913 υπήρξε εθνική παράλειψη, που όμοιά της δεν θα βρει κανείς στην ιστορία των γειτονικών λαών Σέρβων, Βουλγάρων, Αλβανών και Τούρκων, όσο και αν ψάξει.

Αψευδείς μάρτυρες άλλωστε της ιστορικής παρουσίας του ελληνισμού στον χώρο της Πελαγονίας είναι και τα σωζόμενα πάμπολλα αρχιτεκτονικά μνημεία, κοσμικά και εκκλησιαστικά. Στην Αχρίδα, το αρχοντικό της οικογένειας Ρόμπη είναι το κόσμημα της πόλης. 


Στο Κρούσοβο και το Μοναστήρι, σώζονται επίσης αρκετά από τα παλιά ελληνικά αρχοντικά της εποχής της ακμής του 19ου και των αρχών του 20ού αιώνα. Μεγαλύτερη ιστορική σημασία έχουν τα εκκλησιαστικά μνημεία, τα οποία, γι' αυτόν ακριβώς το λόγο, υφίστανται συστηματική παραχάραξη. Ενδεικτική περίπτωση αποτελεί η κατεδάφιση μέρους της Μονής του Οσίου Ναούμ Αχρίδας και η ανέγερση στη θέση της ξενοδοχείου.


Οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε ότι οι Έλληνες ομογενείς σε όλη την ιστορική τους πορεία έχουν σταθεί άξιοι της ελληνικότητάς τους, την οποία δεν εγκατέλειψαν ούτε στην σύγχρονη εποχή της πτώσης των ιδεολογιών και της παγκοσμιοποίησης. Την απέδειξαν δε, τόσο με την οικονομική και πνευματική ανάπτυξη που επέδειξαν, όσο και με την συμμετοχή τους στους εθνικούς αγώνες.

Η ελληνική μειονότητα των Σκοπίων είναι δυστυχώς η πιο αδικημένη, η πιο λησμονημένη και η πιο αγνοημένη από όλες τις ελληνικές μειονότητες και παροικίες του εξωτερικού.

Δ. Τσούτσας


Η Βουλγαρία με τον νέο πρόεδρο Ράντεφ, υποστηριζόμενο από το Σοσιαλιστικό Κόμμα, και τη νέα δεξιόστροφη κυβέρνηση δείχνει διατεθειμένη να παρεμβαίνει πιο δυναμικά στα βαλκανικά δρώμενα. 

Η αναταραχή στα Σκόπια και οι απαιτήσεις των Αλβανών για συγκυβέρνηση και ισότιμη παρουσία έχουν ανακινήσει το ενδιαφέρον της Σόφιας για ένα κράτος, το οποίο θεωρεί εθνολογικά και ιστορικά συγγενικό. 

Η Βουλγαρία έχει μεν αναγνωρίσει το κράτος με το όνομα «Δημοκρατία της Μακεδονίας», έχει όμως ρητά αρνηθεί να αναγνωρίσει την ύπαρξη «μακεδονικής εθνότητος». Οι Βούλγαροι ιστορικοί και πολιτικοί θεωρούν τους Σλάβους των Σκοπίων Βουλγάρους και χαρακτηρίζουν τον «μακεδονισμό» μία τεχνητή κατασκευή του Τίτο και του κομμουνιστικού καθεστώτος. 

Ο πρόεδρος Ρούμεν Ράντεφ ζήτησε από την Ευρωπαϊκή Ενωση να αναλάβει η Βουλγαρία τον ρόλο του διαμεσολαβητή μεταξύ Σλάβων και Αλβανών στα Σκόπια. Οι εθνικιστές σύμμαχοι του Μπορίσοφ στην κυβέρνηση είναι βέβαιο ότι θα επιδιώξουν μία μεγαλύτερη προσέγγιση της Βουλγαρίας με το σλαβικό στοιχείο της ΠΓΔΜ. 

Από την πλευρά τους, αρκετοί Σκοπιανοί πολιτικοί ζητούν στήριξη από τη Βουλγαρία και θυμούνται τις βουλγαρικές ρίζες των ψευδομακεδόνων. Ο υποψήφιος για την πρωθυπουργία ηγέτης των Σοσιαλδημοκρατών Ζόραν Ζάεφ δήλωσε προ ολίγων ημερών ότι οι Σλάβοι των Σκοπίων είναι αδελφός λαός με τους Βουλγάρους. Ο πρώην πρωθυπουργός των Σκοπίων Λιούπτσο Γκεοργκίεφσκι έχει ήδη προχωρήσει περισσότερο. Δηλώνει Βούλγαρος και έχει πείσει πολλές χιλιάδες Σκοπιανών να πάρουν βουλγαρική υπηκοότητα. 

Η πίεση της Βουλγαρίας και της Αλβανίας προς τα Σκόπια πιθανότατα θα οδηγήσει σε αλλαγή του Συντάγματος της ΠΓΔΜ και σε καθεστώς ομοσπονδίας (καντονίων). Προβλέπω ότι συντόμως η ψευδεπίγραφη «Μακεδονία» θα χωρισθεί σε καντόνια, εκ των οποίων ένα μεγάλο θα είναι το αλβανικό, άλλο θα είναι το βουλγαρικό, τρίτο το σερβικό κ.ά. 

Τελικά θα φανεί ότι οι ψευδομακεδόνες αποτελούν μειοψηφία μέσα σε ένα πολυεθνικό μωσαϊκό. Το κράτος των Σκοπίων ή θα διαλυθεί ή θα καντονοποιηθεί ή θα ελέγχεται από την Αλβανία και τη Βουλγαρία. 


Σε κάθε περίπτωση, η Ελλάς δεν πρέπει να παραχωρήσει το όνομα της Μακεδονίας.