Για τον γράφοντα η 17 Νοέμβρη ήταν και θα παραμένει πάντα μια επιχείρηση της εβραϊκής Μοσάντ. Μια επιχείρηση, που "στήθηκε", με στόχο να βοηθήσει τον Εβραίο Ανδρέα Παπανδρέου να πάρει την εξουσία στην Ελλάδα. Να βοηθήσει να επικρατήσει ο σοσιαλιστικός διεθνισμός μέσα σε μια χώρα και μια οικονομία, που μέχρι τότε λειτουργούσε με "κλειστό" εθνικό τρόπο. Με ποιον σκοπό; Με σκοπό να ελέγξουν οι Εβραίοι το πολιτικό σκηνικό της χώρας και να την κάνουν απόλυτα ελεγχόμενη από τους ιμπεριαλιστές.
Ταυτόχρονα με τον πολιτικό αυτόν στόχο υπήρχε και ο αντίστοιχος οικονομικός. Με μέσον τον "σοσιαλισμό" του Παπανδρέου οι ίδιοι άνθρωποι επεδίωξαν να αφαιρέσουν την ελληνική αγορά από τα "χέρια" των Ελλήνων. Επεδίωξαν να επιβάλουν μέσα στην ελληνική αγορά τα προϊόντα των αμερικανικών πολυεθνικών και με τον τρόπο αυτόν να την παραδώσουν στα "χέρια" της τοπικής εβραϊκής κοινότητας. Με μέσον την "παπανδρεϊκή" εξουσία, επεδίωξαν να εξασφαλιστεί η προστασία της ληστρικής εβραϊκής κοινότητας και να επεκταθούν τα προνόμιά της χωρίς αντιδράσεις από τους "ιθαγενείς".
Με βάση τους στόχους αυτούς "στήθηκε" το πολιτικό σκηνικό της μεταπολίτευσης. Η 17 Νοέμβρη "επένδυε" και ο Παπανδρέου "εισέπραττε". Η ειρωνεία είναι ότι κανένας Έλληνας δεν καταλάβαινε τι γινόταν. Δεν καταλάβαινε πώς την εξουσία την έπαιρνε ένας Αμερικανοεβραίος, στηριζόμενος στον αντιαμερικανισμό και στα φιλοπαλαιστηνιακά αισθήματα του ελληνικού λαού.
Αυτή είναι η πεποίθηση του γράφοντος και τίποτε δεν την αλλάζει. Γιατί; Μήπως είναι τρελός και αγνοεί τις νέες εξελίξεις; Όχι βέβαια. Ο γράφων δεν είναι τρελός, απλά οι προβοκάτορες είναι παντελώς άσχετοι. Άποψή του είναι ότι κάτω από την πίεση των γεγονότων βιάστηκαν να "κλείσουν" το θέμα της 17 Νοέμβρη. Όταν όμως ενεργείς υπό πίεση, είναι θέμα χρόνου να κάνεις λάθη.
Θα πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά, για να καταλάβει ο αναγνώστης τι λέμε. Σ' ό,τι αφορά την πίεση συμβαίνει το εξής: Το θέμα της 17 Νοέμβρη είχε αρχίσει να "βρωμάει" και σ' αυτό συνετέλεσε και ο ίδιος ο γράφων με την "περίεργη" προσέγγισή του στο όλο ζήτημα. Ήδη είχαν αρχίσει πολλοί να κατασταλάζουν στην άποψη ότι επρόκειτο περί επιχείρησης μυστικής υπηρεσίας κάποιου ξένου κράτους. Η ανεξήγητη και μακροχρόνια αποτελεσματικότητά της, καθώς και ο απόλυτα επαγγελματικός σχεδιασμός των επιχειρήσεών της, οδηγούσαν τους πάντες στην εξαγωγή αυτού του συμπεράσματος.
Όταν στην πεποίθηση αυτήν έρχεται να προστεθεί και μια φήμη, που "αγγίζει" την εβραιοοικογένεια των Παπανδρέου, ευνόητο είναι ότι τα πράγματα - γι' αυτούς που επωφελούνται από αυτήν - δεν είναι καθόλου ευχάριστα. Από φήμες φτιάχνονται μέσα σε μια στιγμή καριέρες και από φήμες καταστρέφονται. Από φήμες συγκεκριμένου περιβάλλοντος φτιάχτηκε το πολιτικό προφίλ του "παιδιού" και από φήμες μπορεί να καταστραφεί. Δεν υπάρχει στην περίπτωσή του "παιδιού" το έργο ή η αποδεδειγμένη ικανότητα, που επιτρέπει σε κάποιον να υπερνικά τις άσχημες φήμες.
Αυτός ο οποίος φτιάχνεται με φήμες, καταστρέφεται με τέτοιες. Αυτό το πρόβλημα ήταν πολύ βασικό, γιατί, αν υπήρχε διάδοση αυτών των φημών, απειλούνταν με καταστροφή το σύνολο της εβραϊκής "επένδυσης" στην Ελλάδα. Είναι γνωστό άλλωστε ότι οι Έλληνες αρέσκονται στο να υιοθετούν τα πιο "περίεργα" σενάρια. Ιδιαίτερα τα σενάρια συνομωσίας.
Όταν λοιπόν εκ των δεδομένων γνώριζαν - όπως γνωρίζαμε κι εμείς - ότι ήδη η παρουσία της οργάνωσης ήταν καταχρηστική, δεν είχαν πρόβλημα να δώσουν ένα θεαματικό φινάλε στην ύπαρξή της. Ένα φινάλε όμως αντάξιο των γνώσεων και των φιλοδοξιών εκείνων που την ίδρυσαν. Πώς θα μπορούσε να είναι αυτό το φινάλε; Να είναι ένας συνδυασμός, που ταυτόχρονα καί θα κάλυπτε τα "ίχνη" τους καί θα αποτελούσε ένα τέλειο δώρο γι' αυτούς που συνήθως "δώριζε". Ένα φινάλε, που θα αποδείκνυε με πραγματικά στοιχεία ότι η οργάνωση δεν είχε την παραμικρή σχέση με την "αγία εβραϊκή οικογένεια" και ταυτόχρονα θα πρόσφερε κομματικά οφέλη στο "παιδί".
Οι σημερινές συγκυρίες ήταν τέλειες. Το ΠΑΣΟΚ ήταν πολύ πίσω από τη δεξιά παράταξη της ΝΔ και μία "νίκη" του ενάντια στην τρομοκρατία θα του πρόσφερε την εκλογική "ορμή" που θα επιθυμούσε. Το ΠΑΣΟΚ. που μέχρι τώρα κέρδιζε από την τρομοκρατία, θα κέρδιζε και από την αντιτρομοκρατία. Κόστος δεν υπήρχε με την κατάργηση της οργάνωσης. Έτσι κι αλλιώς η οργάνωση ήταν παντελώς άχρηστη στον πολιτικό της ρόλο και δεν αποτελούσε πλέον σημαντικό στρατηγικό σύμμαχο του ΠΑΣΟΚ.
Επιπλέον, με την ύπαρξή της και μόνον αποτελούσε κακό παράδειγμα κοινωνικού αγώνα μέσα σε μια Νέα Τάξη, που "βράζει" από τα κοινωνικά προβλήματα και τρέμει στην κυριολεξία τη βίαιη αντίδραση του λαού. Την αντίδραση, που, ακόμα κι όταν γίνεται υπό τη μορφή διαδήλωσης για κοινωνικές διεκδικήσεις, η εξουσία αυθαίρετα την ονομάζει "τρομοκρατία".
Όλα τα δεδομένα λοιπόν "συνηγορούσαν" προς το "τέλος εποχής" για τη 17 Νοέμβρη και αυτό το οποίο έμενε ήταν να βρεθεί ο πιο θεαματικός και αποδοτικός τρόπος για το μεγάλο "φινάλε". Ο τρόπος, που θα απέδιδε τα μέγιστα κομματικά κέρδη στο ΠΑΣΟΚ και ταυτόχρονα θα έσβηνε τα "ίχνη" της Μοσάντ. Τι λείπει από αυτήν την "συνταγή"; Ένα θύμα με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, που θα τα "φορτωθεί" όλα. Ένα θύμα, που πάνω απ' όλα θα ήταν Έλληνας. Που με την υπηκοότητά του θα επέτρεπε στους Εβραίους πράκτορες να εξαφανιστούν, καλύπτοντας για πάντα τα "ίχνη" τους.
Θα επιχειρούσαν μια προβοκάτσια, που θα εξάλειφε όλα τα προηγούμενα στρατηγικά λάθη, τα οποία προέκυπταν από την καταχρηστική παρουσία της οργάνωσης στο πολιτικό προσκήνιο. Μια προβοκάτσια, που, αν εμείς θεωρούμε την προτελευταία πράξη της ως περιττή και λάθος, αυτήν θα ήταν τέλεια και άκρως απαραίτητη.
Γιατί όμως μιλάμε για προβοκάτσια; Οι έρευνες ακόμα συνεχίζονται. Το κείμενο αυτό ξεκίνησε να γράφεται δύο μέρες μετά τη μεγάλη επιχείρηση της αστυνομίας και με τον "τρομοκράτη" ακόμα διασωληνωμένο σε κάποιο θάλαμο εντατικής θεραπείας. Μήπως θα έπρεπε να περιμένουμε; Μήπως είναι ρίσκο από την πλευρά μας να βγάλουμε βιαστικά συμπεράσματα;
Δεν υπάρχει λόγος να περιμένουμε κι ούτε υπάρχει ρίσκο στην εκτίμησή μας. Όταν πέφτει κάποιος από μια ταράτσα, γνωρίζεις καί τι θα πάθει καί προς ποια κατεύθυνση θα πάει. Δεν περιμένεις να ακούσεις το "μπαμ", για να βγάλεις με ασφάλεια τα συμπεράσματά σου. Δεν περιμένεις για κάποιον χρόνο μέχρι να αντιδράσεις, φοβούμενος το ρίσκο τυχόν λανθασμένου συμπεράσματος.
Μόλις τον δεις να πέφτει, αρχίζεις και φωνάζεις, γιατί είναι σίγουρο το τι θα ακολουθήσει. Δεν κρυφοελπίζεις μήπως πάει προς τα πάνω. Δεν φοβάσαι μήπως εκτεθείς, επειδή έβγαλες λανθασμένο συμπέρασμα και χωρίς καθυστέρηση άρχισες να ουρλιάζεις.
Γιατί όμως τα λέμε όλα αυτά; Για τον εξής απλό λόγο. Τα δεδομένα τα οποία έχουμε στα χέρια μας δεν "ταιριάζουν" με τη λογική. Όχι τη λογική της αποδεδειγμένα έξυπνης και οργανωμένης τρομοκρατικής ομάδας, αλλά με την κοινή λογική. Δεν μας ενδιαφέρει δηλαδή τι θα "βρουν" ή πού θα "φτάσουν" οι αστυνομικοί με τις έρευνές τους. Τα δεδομένα που ήδη υπάρχουν μας αποκαλύπτουν τι ακριβώς συμβαίνει και δεν υπάρχει λόγος να περιμένουμε να δούμε πού θα "φτάσουν".
Όταν βλέπεις ότι ένα αυτοκίνητο δεν έχει ρόδες και μηχανή, δεν σε ενδιαφέρει που ο οδηγός ισχυρίζεται ότι θα κινηθεί μ' αυτό. Δεν σε ενδιαφέρει να μάθεις τι λέει ή τι σκέφτεται. Αυτό ακριβώς συμβαίνει και στην περίπτωση αυτήν. Λείπουν "ρόδες" και "μηχανή" από την όλη υπόθεση της αποκάλυψης της 17 Νοέμβρη. Η βάση των δεδομένων της όλης κατάστασης αποκαλύπτει το προβοκατόρικο της όλης παράστασης.
Ποια είναι αυτή η βάση δεδομένων; Η "σφραγίδα" της οργάνωσης και το σύνολο των όσων είδαμε να την αφορούν στο "ξήλωμά" της.
Για κάποιον που έχει γνώσεις αυτά είναι αρκετά. Σ' ό,τι αφορά το πρώτο συμβαίνει το εξής: Η "σφραγίδα" της οργάνωσης δεν είναι ούτε το γνωστό "σαρανταπεντάρι" ούτε η παλιά γραφομηχανή. Η "σφραγίδα" της οργάνωσης είναι το ποιον βοηθά με την όποια δραστηριότητά της. Η οργάνωση με τη "ζωή" της ωφελούσε το ΠΑΣΟΚ και το ίδιο έκανε και με τον "θάνατό" της. Άλλωστε το είπε και ο ίδιος ο πρωθυπουργός:
Πολλές κυβερνήσεις προσπάθησαν να εξαρθρώσουν την τρομοκρατία, αλλά μόνον η δική του κυβέρνηση το "κατάφερε". Το ΠΑΣΟΚ κέρδιζε εκλογές με τη "ζωή" της οργάνωσης και φιλοδοξεί να κερδίσει εκλογές με τον "θάνατό" της.
Αυτό είναι το πρώτο σημαντικό δεδομένο. Το δεύτερο είναι τα πολλά και παράλογα που "οδηγούν" στην εξάρθρωση της οργάνωσης. Δεν είναι δυνατόν μια οργάνωση, που επιβιώνει επί 27 χρόνια, να εξαρθρωθεί με τόσο εύκολο τρόπο.
Δεν είναι δυνατόν ακόμα και από το πιο απρόβλεπτο ατύχημα να καταρρεύσει ένας τέτοιος συνωμοτικός μηχανισμός. Αυτό σημαίνει ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια κολοσσιαία προβοκάτσια. Γιατί το λέμε αυτό με τόση σιγουριά; Γιατί απλούστατα κάποιοι βιάστηκαν να πραγματοποιήσουν την προβοκάτσια και δεν σεβάστηκαν απλούς κανόνες λογικής. Όχι απλά δεν σεβάστηκαν εξειδικευμένους συνωμοσιολογικούς κανόνες, που δεν μπορούν να ελεγχθούν από τον απλό πολίτη, αλλά δεν σεβάστηκαν ούτε την κοινή λογική.
Αυτή η έλλειψη κοινής λογικής αποκαλύπτει την προβοκάτσια. Η έλλειψη κοινής λογικής από την πλευρά της πιο μυστηριώδους και μακρόβιας τρομοκρατικής οργάνωσης, που υπάρχει στην Ευρώπη. Είναι δυνατόν μια τέτοια οργάνωση με τέτοιο παρελθόν να μην έχει την κοινή λογική; Είναι δυνατόν μια οργάνωση, που επιβιώνει μέσα σε ένα απολύτως εχθρικό περιβάλλον, να διακρίνεται από στοιχεία τόσο προφανούς ερασιτεχνισμού; Ερασιτεχνισμού, που δεν θα διέκρινε ούτε μια κοινή οργάνωση "προστατών" στα νυχτερινά μαγαζιά. Ερασιτεχνισμού, τόσο στην εκτέλεση της "ατυχούς" τρομοκρατικής πράξης όσο και στη διαχείριση της υποδομής τής ίδιας της οργάνωσης.
Σ' ό,τι αφορά το πρώτο συμβαίνει το εξής. Ακόμα και ένας κοινός "αλήτης" της νύχτας, που πηγαίνει να κάνει ένα πληρωμένο "χτύπημα" εναντίον ενός μαγαζιού, παίρνει κάποια μέτρα προφύλαξης.
Το πρώτο το οποίο κάνει είναι να μην έχει κανένα στοιχείο επάνω του, που να αποκαλύπτει την "επαγγελματική" ταυτότητά του και προπαντός τη φυσική ταυτότητα του εργοδότη του. Είναι δυνατόν να πάει να κάνει μια τέτοια ενέργεια και να έχει επάνω του τα στοιχεία της "ταυτότητάς" του και ταυτόχρονα να βαστάει τα χρήματα της αμοιβής του μέσα σε φάκελο, που "διαφημίζει" το μαγαζί του εργοδότη του; Δεν είναι δυνατόν, γιατί αυτός δεν είναι "αλήτης" αλλά βλάκας. Ένας βλάκας, που η "καριέρα" του θα σταματήσει στο πρώτο χτύπημα.
Όταν ακόμα και ένας κοινός αλήτης παίρνει μέτρα προστασίας σε ενδεχόμενο "ατυχίας", ευνόητο είναι ότι αυτά τα μέτρα αποτελούν "θρησκεία" για έναν τρομοκράτη. Πόσο μάλλον για έναν τρομοκράτη μιας οργάνωσης του βεληνεκούς της 17 Νοέμβρη. Μιας οργάνωσης, που έχει βεβαρημένο εγκληματικό παρελθόν και ενδεχόμενη αποκάλυψή της θα σήμαινε ολοσχερή καταστροφή των μελών της. Είναι δυνατόν να πάει ένας τέτοιος τρομοκράτης να εκτελέσει χτύπημα και να έχει επάνω του στοιχεία που να τον συνδέουν με την οργάνωσή του; Είναι δυνατόν να πάει να εκτελέσει χτύπημα και να έχει επάνω του μια "αρμαθιά" κλειδιά από όλα τα "περιουσιακά" στοιχεία της οργάνωσης; Να έχει επάνω του ένα πιστόλι, που είναι "σεσημασμένο";
Αυτά μας είπε η αστυνομία ότι βρήκε πάνω στον τραυματισμένο "τρομοκράτη" του Πειραιά. Βρήκαν μια αρμαθιά κλειδιά από κλεμμένα αυτοκίνητα, και από γιάφκες της οργάνωσης.
Βρήκαν μια τηλεκάρτα από την οποία προέκυψε ότι τηλεφώνησε στη γιάφκα ...προφανώς για να του ευχηθούν "καλή τύχη". Βρήκαν και μια σακούλα με το "ύποπτο" πιστόλι και μερικές χειροβομβίδες. Μήπως ο τρομοκράτης ήταν και τυλιγμένος με το λάβαρο της οργάνωσης;
Μήπως βρήκαν επάνω του και κανένα σάντουιτς, που επάνω στη μορταδέλα είχε ανάγλυφο το λογότυπο της 17 Νοέμβρη; Είναι τρομοκράτης αυτός ή ένα κινητό "λούνα παρκ"; Είναι σοβαροί αυτοί οι οποίοι θέλουν να τα εμφανίζουν όλα αυτά σαν στοιχεία που πρέπει να γίνουν πιστευτά;
Τι σχέση έχει αυτός ο άσχετος με τη 17 Νοέμβρη όπως τη γνωρίζουμε; Τι σχέση έχει αυτός ο άσχετος με την εκτέλεση μιας τρομοκρατικής ενέργειας όπως αυτήν της δολοφονίας του Σόντερς. Εκεί είδαμε μια σχεδόν επαγγελματικά σχεδιασμένη δολοφονία. Μια πράξη με τρομερό συντονισμό ανάμεσα στα πολλά μέλη που έλαβαν μέρος σ' αυτήν. Μια πράξη με άψογη αλληλοκάλυψη και με εναλλακτικά σχέδια σε περίπτωση που κάτι δεν πήγαινε καλά. Με υποστήριξη από την "περιφέρεια" κλπ. Αυτά δεν είναι δικά μας συμπεράσματα. Αυτά τα διαπίστωσαν αυτόπτες μάρτυρες και τα αποκάλυψε η ίδια η οργάνωση στην προκήρυξη που ακολούθησε. Επιπλέον, το "ύφος" της προκήρυξης ήταν τέτοιο, που δήλωνε ότι η οργάνωση στηριζόταν στην καλή της υποδομή. Η οργάνωση έβγαζε τη "γλώσσα" στην εξουσία, γιατί ήταν σίγουρη για την ασφάλειά της.
Είναι δυνατόν αυτή η οργάνωση να είχε σχέση με αυτόν τον πανάσχετο Ξηρό; Αυτός δεν ήταν μέλος οργάνωσης. Αυτός, με βάση τα στοιχεία που ισχυρίζεται η αστυνομία ότι βρήκε επάνω του, ήταν ο ίδιος μια "οργάνωση" από μόνος του. Ένας πραγματικός πράκτωρ "ΘΒ". Ένας πράκτωρ 000. Μόνος του αναλάμβανε αποστολές, μόνος του αναλάμβανε τη διαχείριση των υποδομών και - απ' ό,τι μας λένε - μάλλον συμμετείχε και στη σύνταξη των προκηρύξεων.
Αυτός δεν είναι πράκτορας. Αυτός είναι υπερπράκτορας. Ακόμα και να πεθάνει, θα πρέπει να τον βάλουμε στο μουσείο ως μοναδικό φυσικό φαινόμενο. "Εκτελεστής", που πλήρωνε τα κοινόχρηστα της "γιάφκας" και ταυτόχρονα ήταν συντάκτης των προκηρύξεων, δεν πρέπει να υπάρχει άλλος στον κόσμο. Μια τρομοκρατική "ορχήστρα" μόνος του. Μόνος του "διεύθυνε", μόνος του "σόλαρε", μόνος του "υποστήριζε" και επιπλέον είχε και καθήκοντα φροντιστή ορχήστρας.
Για να καταλάβει ο αναγνώστης τι ακριβώς ισχυριζόμαστε, θα προσπαθήσουμε να μπούμε στη συνομωσιολογική λογική των τρομοκρατών, χρησιμοποιώντας την κοινή λογική. Σε ποιον όμως "χώρο" έχει θέση η λογική; Στην επιλογή των στόχων; Στην εφαρμογή ενός περίπλοκου σχεδιασμού; Όχι βέβαια. Στους "χώρους" αυτούς αποφασίζουν οι ιδεολογίες, οι νοοτροπίες και οι ιδιαίτερες ικανότητες των μελών μιας οργάνωσης. Κοινή λογική δηλαδή δεν υπάρχει, όταν θέλεις να βγάλεις συμπεράσματα για το τι επιδιώκουν ή αν με τον τρόπο ή τον στόχο που επέλεξαν θα το καταφέρουν.
Αυτοί μπορεί να είναι τρομερά ευφυείς και να μην μπορείς να τους παρακολουθήσεις στη "σκέψη" τους. Μπορεί να είναι τρομερά βλάκες και να μην μπορείς να καταλάβεις τι ακριβώς ήθελαν να κάνουν και τι πέτυχαν.
Δεν υπάρχει λογική δηλαδή στο να προσπαθήσει κάποιος να ερμηνεύσει γιατί η 17 Νοέμβρη έστειλε άνθρωπό της στον Πειραιά. Δεν μπορεί κάποιος με βάση αυτήν τη λογική ν' ανακαλύψει κάτι. Πρέπει να σου πει ο ίδιος γιατί πήγε και τι επεδίωκε. Πήγε για να κάνει ένα "χτύπημα" αντιπερισπασμού, ώστε να παρασύρει την αστυνομία και να κάνει πιο εύκολο το κυρίως "χτύπημά" της; Πήγε εκεί για να κάνει το κύριο "χτύπημα"; Κανείς δεν μπορεί να το γνωρίζει αυτό. Αυτό το γνωρίζει μόνον αυτός ο οποίος το σκέφτηκε. Ούτε καν αυτός ο οποίος πήγε να το εκτελέσει.
Αν το γνωρίζει, θα το γνωρίζει μόνον επειδή του το είπαν και όχι επειδή το σκέφτηκε. Γιατί; Γιατί στο επίπεδο αυτό η λογική δεν εξηγεί τίποτε απολύτως. Ακόμα και το παράλογο "παίζει" τον ρόλο του.
Βλέπουμε δηλαδή ότι δεν υπάρχει "χώρος" για λογικές εξηγήσεις σε θέματα που αφορούν τον επιχειρησιακό σχεδιασμό της οργάνωσης. Όμως, ενώ δεν υπάρχει "χώρος" στο επίπεδο αυτό, υπάρχει στο επίπεδο της "ασφάλειας" της ίδιας της οργάνωσης. Αυτό είναι που αποκαλύπτει κατά τη γνώμη μας την προβοκάτσια. Γιατί; Γιατί είναι παράλογο μια οργάνωση τόσο ισχυρή και τόσο "έξυπνη" να μην σεβάστηκε την κοινή λογική σ' ό,τι αφορά την "ασφάλειά" της.
Για να το καταλάβουμε αυτό, θα προσπαθήσουμε να βάλουμε την κοινή λογική σε απλά και θεμελιώδη προβλήματα, που δεν αφορούν μόνον την οργάνωση αυτήν, αλλά το σύνολο των οργανώσεων που κινούνται στην παρανομία ...Από την επώνυμη τρομοκρατική οργάνωση μέχρι την τελευταία "αλητοπαρέα" που πουλάει προστασία στα νυχτερινά μαγαζιά. Τα δεδομένα είναι κοινά, γιατί είναι κοινοί οι φόβοι τους απέναντι σε έναν κοινό εχθρό, που είναι οι διωκτικές αρχές.
Ποιοι είναι αυτοί οι φόβοι; Να μην συλληφθούν. Να μην αποτελέσει ένα μεμονωμένο "ατυχές" περιστατικό το αίτιο για την εξάρθρωση μιας οργάνωσης. Να μην αποτελέσει η μία σύλληψη το αίτιο για τη σύλληψη των υπολοίπων. Αυτό σημαίνει ότι τόσο σε επίπεδο εκτέλεσης όσο και σε επίπεδο οργάνωσης λαμβάνονται ξεχωριστά μέτρα ασφαλείας. Γιατί είναι ξεχωριστά; Γιατί άλλα πράγματα φοβάται το "όργανο" και άλλα η "οργάνωση".
Από άλλα πράγματα κινδυνεύει το "όργανο" και από άλλα η "οργάνωση". "Όργανο" και "οργάνωση" παίρνουν τα απαραίτητα ξεχωριστά μέτρα "ασφάλειάς" τους και προσπαθούν στο κοινό επίπεδο που τους αφορά και τους δύο να μην "συνδέονται" άμεσα, ώστε η "αστοχία" του οργάνου να μην αποτελέσει το αίτιο καταστροφής της "οργάνωσης".
Θα πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά, για να καταλάβει ο αναγνώστης τι ακριβώς λέμε. Ένα "όργανο", που επιχειρεί μια βομβιστική ενέργεια, ποτέ δεν έχει επάνω του στοιχεία που ν' αποκαλύπτουν την "ταυτότητά" του ή τις εναλλακτικές του δυνατότητες από πλευράς υποδομών.
Αν έχει ή δεν έχει μέσον διαφυγής, δεν μπορείς να το ανακαλύψεις επάνω του. Αν έχει ή δεν έχει χώρο απόκρυψης, δεν μπορείς να το ανακαλύψεις επάνω του. Τα κλειδιά των "μέσων" είναι επάνω ή γύρω από τα "μέσα", καθιστώντας τα αυτόνομα. Τα κλειδιά των "γιάφκων" βρίσκονται σε γλάστρες ή κάτω από πατάκια κοντά στη "γιάφκα". Τα κλειδιά των κλεμμένων αυτοκινήτων βρίσκονται κρυμμένα πάνω στα ίδια τα αυτοκίνητα. Ο "εκτελεστής" απλά γνωρίζει πού βρίσκονται αυτά τα αυτόνομα "μέσα", στα οποία θα πάει με βάση κάποιον σχεδιασμό. Αυτό είναι πολύ βασικό, γιατί, ακόμα και στη χειρότερη περίπτωση, που είναι η επιτόπου σύλληψη, έχει τρομερό κέρδος.
Είναι τελείως διαφορετικό πράγμα να σε συλλάβουν σαν έναν άγνωστο "αλήτη" προβοκάτορα ή τρελό ενός μεμονωμένου γεγονότος από το να σε συνδέσουν με σωρεία εγκληματικών ενεργειών μιας οργάνωσης που δρα με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Ειδικά για ανθρώπους "επωνύμων" οργανώσεων, όπως είναι η 17 Νοέμβρη, αυτό είναι το "άλφα και το ωμέγα". Δεν τους πειράζει να τους συλλάβουν σαν κοινούς αλήτες και προβοκάτορες. Δεν τους πειράζει ν' αντιμετωπίσουν τον κοινό ποινικό νόμο. Γιατί; Γιατί απλούστατα αυτό δεν τους καταστρέφει. Τους καταστρέφει ν' αποκαλυφθούν ποιοι είναι και να συνδεθούν με όλα τα εγκλήματα της οργάνωσης.
Για τον λόγο αυτόν ποτέ δεν έχουν το παραμικρό στοιχείο πάνω τους, που να αποκαλύπτει τυχόν σχέση τους με την οργάνωση ή στοιχείο που να αποκαλύπτει μια αφύσικα - για την κοινή "αλητεία" τους - καλή οργάνωση. Ακόμα και να πιαστούν επ' αυτοφώρω, θα πάνε στα ίδια κελιά με τους συνηθισμένους παράνομους. Μόνον εκ των υστέρων και με πλήρως καλυμμένα τα "νώτα" τους αναλαμβάνουν "ευθύνες" χτυπημάτων. Μόνον εκ των υστέρων μπορείς να καταλάβεις ποιος έκανε τι και υπό τις εντολές ποιου. Εκ των προτέρων δεν μπορείς να καταλάβεις τίποτε απολύτως. Η αποτυχία αυτών των οργανώσεων είναι απόλυτα "ορφανή". Κανένας δεν θα τη διεκδικήσει και άρα κανένας δεν θα αποκαλύψει την "αξία" αυτού που συνελήφθη ή σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια της εγκληματικής πράξης.
Το δεύτερο πολύ σημαντικό χαρακτηριστικό αυτών των "οργάνων", που επιχειρούν τρομοκρατία, είναι το εξής: Ένα "όργανο", όταν εκτελεί την παράνομη πράξη, δεν είναι ποτέ μόνο του. Γιατί; Για λόγους ασφαλείας. Τι νόημα έχει η ασφάλεια; Να μειώσει αν όχι να εκμηδενίσει τις συνέπειες μιας "ατυχίας", που μπορεί να αποβεί καταστροφική, όχι τόσο για την οργάνωση όσο για το ίδιο το "όργανο" και των περί αυτό "συνοδών".
Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Το εξής απλό. Το "όργανο" φοβάται το τυχαίο γεγονός, που μπορεί να το οδηγήσει στη σύλληψη. Η "συνοδεία" αυτά τα τυχαία γεγονότα "καλύπτει". Τα τυχαία, που μπορεί να προκύψουν, είτε κατά την πορεία είτε κατά την εκτέλεση της πράξης. Η συνοδεία δηλαδή "καλύπτει" τον χρόνο και τον χώρο, όπου το "όργανο" είναι εκτεθειμένο και άρα ευάλωτο, εφόσον έχει επάνω του το βασικό ενοχοποιητικό στοιχείο. Είτε αυτό το στοιχείο είναι μια βόμβα είτε ένα "επώνυμο" όπλο
. 
Για τον λόγο αυτόν δεν πηγαίνει ποτέ ένας βομβιστής - είτε ιδεολόγος τρομοκράτης είτε επαγγελματίας προβοκάτορας - μόνος του να εκτελέσει μια πράξη. Είναι ευάλωτος σε οτιδήποτε και απόλυτα εκτεθειμένος σε κινδύνους. Μπορεί να πέσει θύμα της οποιασδήποτε κατάστασης. Μπορούν να του συμβούν τα πάντα. Από το πιο σημαντικό έως το πιο ασήμαντο.
Μπορεί να πέσει επάνω σε ένα "πρεζόνι", που θα επιχειρήσει να τον ληστέψει, για να εξασφαλίσει τη "δόση" του. Μπορεί να πέσει επάνω σε έναν μεθυσμένο, που για κακή του τύχη θα τον δει εκείνη την ώρα "στραβά". Τι θα κάνει, όταν έχει "φορτίο" επάνω του; Θα κάνει φασαρία με κίνδυνο να πλακώσει η αστυνομία; Η συνοδεία θα αναλάβει την "περιφρούρησή" του. Η "συνοδεία" θα καθαρίζει τον δρόμο του. Μπορεί επίσης να πέσει επάνω σε μια τυχαία αστυνομική περιπολία και κατά σύμπτωση να θεωρηθεί ύποπτος και να τον παρακολουθήσουν. Τι θα κάνει; Θα αρχίσει να τρέχει, έχοντας το "φορτίο" επάνω του, τη στιγμή που ανά πάσα στιγμή μπορεί να ειδοποιηθεί το σύνολο της αστυνομικής δύναμης να τον καταδιώξει;
Η "συνοδεία" αναλαμβάνει να "παρασύρει" τους αστυνομικούς μακριά από τον "εκτελεστή". Η "συνοδεία" αναλαμβάνει να ελέγχει από μακριά, αν αυτός παρακολουθείται ή όχι. Η "συνοδεία" θα παρακολουθεί αυτούς τους οποίους θα επιχειρήσουν να τον παρακολουθήσουν. Η "συνοδεία" θα τον ειδοποιήσει να αναβάλει αυτό το οποίο ξεκίνησε να κάνει και να επιστρέψει σε "ασφαλές" μέρος. Η "συνοδεία" θα τον ενημερώσει για το τι θα κάνει. Η "συνοδεία" θα δώσει τη μάχη, για να προστατευτεί η οργάνωση και άρα να γίνει διαφυγή του "επικίνδυνου" φορτίου.
Για τον λόγο αυτόν η "συνοδεία" είναι απαραίτητο να είναι απόλυτα "καθαρή". Δεν πρέπει να έχει κανένα στοιχείο επάνω της, που να αποκαλύπτει τον ρόλο της. Η "συνοδεία" μπορεί απλά να οπλοφορεί, αλλά μόνον με "καθαρά" όπλα. Στη χειρότερη γι' αυτήν περίπτωση να κατηγορηθεί δηλαδή για παράνομη οπλοφορία και οπλοχρησία και τίποτε άλλο.
Τέλος, το χειρότερο που μπορεί να συμβεί και το οποίο φοβάται περισσότερο το "όργανο", είναι το ατύχημα κατά την εκτέλεση της ίδιας της πράξης. Είτε πρόκειται για μια βομβιστική ενέργεια είτε για μια δολοφονία με "υπογραφή". Όταν ασχολείσαι με εκρηκτικά και αυτοσχέδιους μηχανισμούς, αυτό είναι μια πιθανότητα που πάντα υπάρχει ως "δεδομένο". Δεν είσαι γαλατάς, που δεν φοβάται το "φορτίο" του. Είσαι τρομοκράτης με ένα "φορτίο" που σκοτώνει και το οποίο από τη φύση του έχει μεγάλο βαθμό αβεβαιότητας ως προς τη "συμπεριφορά" του. Το ατύχημα μπορεί να συμβεί ανά πάσα στιγμή, όσο έμπειρος και να είναι κάποιος, όσο καλό και να είναι στα χαρακτηριστικά του το εκρηκτικό υλικό το οποίο χρησιμοποιεί.
Τι συμβαίνει λοιπόν σε περίπτωση τέτοιου ατυχήματος; Το "όργανο" τραυματίζεται βαριά και άρα έχει χάσει κάθε δυνατότητα να δράσει το ίδιο. Από εκεί και πέρα ρόλο έχει και πάλι μόνον η "συνοδεία". Τι θα κάνει αυτήν; Το πρώτο που θα κάνει είναι να αξιολογήσει την κατάσταση στην οποία βρίσκεται το τραυματισμένο "όργανο". Αν βρίσκεται σε καλή κατάσταση, θα επιχειρήσει να το "απαγκιστρώσει" για να το σώσει. Για να σώσει το ίδιο και όχι την οργάνωση. Αν βρίσκεται σε κακή κατάσταση και δεν έχει ελπίδες επιβίωσης, χωρίς εντατική νοσοκομειακή περίθαλψη, θα τον εκτελέσει επιτόπου. Θα τον εκτελέσει και θα του αφαιρέσει το "επώνυμο" φορτίο - αν έχει τέτοιο—. Η "συνοδεία" θα εξαφανίσει το "επώνυμο" σαρανταπεντάρι, αν ο "εκτελεστής" τής οργάνωσης πέσει νεκρός. Αυτήν την εκτέλεση την κάνει η "συνοδεία" για να σώσει τον εαυτό της και όχι την οργάνωση.
Γιατί επιμένουμε στον διαχωρισμό των "οργάνων" από την "οργάνωση"; Γιατί απλούστατα μια σοβαρή "οργάνωση", έχοντας προβλέψει και την περίπτωση του ατυχούς συμβάντος, έχει λάβει τα απαραίτητα προληπτικά μέτρα. Έχει βάλει τα συλλογικά συμφέροντά της "πίσω" από τα ατομικά συμφέροντα των "οργάνων" της. Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Ότι ο σχεδιασμός είναι τέτοιος, ώστε αυτοί οι οποίοι θα έθεταν σε κίνδυνο την ασφάλειά της, να έχουν τη δυνατότητα να σωθούν και αυτοί οι οποίοι δεν έχουν αυτήν τη δυνατότητα, να μην την απειλούν. Οι "συνοδοί", που την απειλούν με τις γνώσεις τους, δεν κινδυνεύουν και ο "εκτελεστής", που κινδυνεύει, είτε δεν γνωρίζει είτε δεν αφήνεται να ζήσει. Το σύνολο δηλαδή του σχεδιασμού στηρίζεται επάνω σ' αυτήν την αρχή.
Μια σοβαρή οργάνωση πρέπει να είναι σε θέση να παραμένει "αλώβητη" από τα "ατυχή" συμβάντα. Πρέπει να είναι έτοιμη ν' αντιμετωπίσει ακόμα και το χειρότερο ενδεχόμενο. Ποιο είναι αυτό; Το χειρότερο που μπορεί να της συμβεί είναι ένα νεκρό μέλος της στα χέρια των διωκτικών αρχών. Είναι βασικό δηλαδή ο τρομοκράτης-"όργανο" να μην συνδέεται απευθείας με την οργάνωση και με τις υπόλοιπες δραστηριότητές της. Ο νεκρός είναι "στοιχείο", που μπορεί να οδηγήσει σε αποκαλύψεις. Είναι "στοιχείο", γιατί έχει μορφή, έχει αποτυπώματα, έχει προσωπική ζωή. Αν κάποιο από αυτά τα "στοιχεία" συνδέεται με την οργάνωση, τότε υπάρχει κίνδυνος.
Όλα αυτά από μόνα τους είναι δυνατόν να μας δώσουν την εικόνα μιας οργάνωσης, που έχει έναν στοιχειωδώς σοβαρό σχεδιασμό. Μιας οργάνωσης, όπως η 17 Νοέμβρη, όπως την είχαμε μέχρι τώρα στο μυαλό μας. Πώς θα είναι αυτήν; Κορυφή της θα είναι ο ιδεολογικός της καθοδηγητής. Ο λεγόμενος "εγκέφαλος". Αυτός θα έκανε την επιλογή των στόχων και στη συνέχεια θα δικαιολογούσε στις προκηρύξεις την επιλογή αυτήν. Αυτός, στο τελειότερο επίπεδο οργάνωσης, δεν θα γνώριζε το παραμικρό για την ίδια την οργάνωση στο εκτελεστικό επίπεδο. Δεν θα γνώριζε ούτε ποιοι είναι οι εκτελεστές κι ούτε ποιοι είναι οι διαχειριστές της επικίνδυνης "περιουσίας" της οργάνωσης.
Αυτός θα γνώριζε μόνον τους "ενδιάμεσους". Αυτούς δηλαδή που δεν έχουν ούτε εκτελεστικό ρόλο, αλλά ούτε διαχειριστικό. Αυτούς που γνωρίζουν τους εκτελεστές και τους διαχειριστές, αλλά ούτε εκτελούν ούτε διαχειρίζονται. Αυτοί είναι τα πραγματικά "κλειδιά" της οργάνωσης. Αυτούς αν πιάσεις, εξαρθρώνεις την οργάνωση. Αυτοί γνωρίζουν τα πάντα και αυτοπροστατεύονται με τον καλύτερο τρόπο. Πώς; Με το να μην κάνουν τίποτε που να έχει σχέση με πραγματικά ριψοκίνδυνες δραστηριότητες της ομάδας.
Δεν ρισκάρουν ν' αποκαλυφθούν, όπως κάνουν οι "εκτελεστές" και δεν έρχονται σε επαφή με απλό κόσμο, όπως κάνουν οι διαχειριστές. Αυτοί μόνον σχεδιάζουν τις επιχειρήσεις με απόλυτα στρατιωτικό τρόπο. Ο "εγκέφαλος", που μπορεί να είναι ένα ιδεολογικό "ούφο", τους δίνει έναν "στόχο" και αυτοί σχεδιάζουν.
Σχεδιάζουν με βάση τη γνώση τους σ' ό,τι αφορά την ίδια την οργάνωση και τα μέλη της. Σχεδιάζουν με βάση τις ειδικές ικανότητες και την εκπαίδευση των "οργάνων" της και με βάση τα υλικά μέσα που διαθέτει η οργάνωση. Δεν μπορούν να σχεδιάσουν αποστολή κομάντο, όταν οι εκτελεστές τους είναι αγύμναστες "λάσπες" κι ούτε μπορούν να σχεδιάσουν μια επιχείρηση "χάι-τεκ", όταν η οργάνωση διαθέτει μια νάρκη του προηγούμενου πολέμου. Σχεδιάζουν με βάση τα δεδομένα της οργάνωσης κι αυτό σημαίνει ότι γνωρίζουν τα πάντα που την αφορούν. Αυτοί είναι που θα ενημερώσουν τα "εκτελεστικά όργανα" για την επόμενη αποστολή τους και για τα όσα την αφορούν και αυτοί είναι που θα ενημερώσουν τα "διαχειριστικά όργανα" για να φέρουν τα υλικά που απαιτούνται.
Αυτοί μόνον κάνουν "επαφές", γιατί αυτό συμφέρει τους πάντες. Οι "εκτελεστές" δεν είναι ασφαλές να γνωρίζουν και βέβαια να συναναστρέφονται τους "διαχειριστές". Τους συμφέρει να μην τους γνωρίζουν, γιατί σε περίπτωση "αστοχίας" θα συνδεθούν με την οργάνωση. Για τους ίδιους λόγους δεν συμφέρει και τους "διαχειριστές" να γνωρίζουν τους "εκτελεστές". Οι επαφές και οι γνωριμίες είναι επικίνδυνες, γιατί ο κόσμος βλέπει ποιος μιλάει και συναναστρέφεται με ποιον. Το πρόσωπο του νεκρού "εκτελεστή" μπορεί να θυμίσει σε έναν μάρτυρα το πρόσωπο του ζωντανού "διαχειριστή", αν τους είδε μαζί.
Ευνόητο είναι δηλαδή ότι μια σοβαρή τρομοκρατική οργάνωση δεν κάνει εκδηλώσεις, που στόχο έχουν να καλλιεργήσουν τη φιλία και την κοινωνικότητα μεταξύ των μελών της. Ευνόητο είναι ότι συμφέρει τους πάντες να γνωρίζουν τα πρόσωπα με τα ψευδώνυμά τους και όχι με τα πραγματικά τους ονόματα. Το ζητούμενο δηλαδή για την οργάνωση να μην είναι "ανοικτή", είτε στην απειλή του ατυχούς συμβάντος είτε στην απειλή που αντιπροσωπεύει ο άσχετος παρατηρητής.
Απειλή μόνιμη υπάρχει τόσο για την "εκτέλεση" όσο και για τη "διαχείριση". Μπορεί, για παράδειγμα, ένας "εκτελεστής" να σκοτωθεί σε ένα "χτύπημα", όπως και μπορεί να αποκαλυφθεί μια "γιάφκα", εξαιτίας μιας σύμπτωσης. Το θέμα είναι να μην μπορεί η αστυνομία να συνδυάσει τα γεγονότα αυτά μεταξύ τους. Το ζητούμενο είναι να μην μπορείς να φτάσεις από τους "εκτελεστές" στους "διαχειριστές" και το αντίστροφο. Να μην μπορείς να φτάσεις από αυτούς στον "εγκέφαλο". Στη χειρότερη των περιπτώσεων μπορεί να φτάσεις σε έναν "ενδιάμεσο", που όμως κι αυτό δεν είναι σημαντικό. Γιατί;
Γιατί ο "ενδιάμεσος" σπάνια είναι αναμεμειγμένος σε αξιόποινη πράξη. Σπάνια μπορεί να στοιχειοθετηθεί κατηγορία εναντίον του. Ακόμα και να ξέρει τα πάντα, δεν μπορείς να τον πιέσεις, σε σημείο που να τον αναγκάσεις να κάνει αποκαλύψεις. Γνωρίζει τα δικαιώματά του και είναι έτοιμος να υπερασπιστεί την "αθωότητά" του. Γνωρίζει τα περί προσαγωγών και τα περί κράτησης.
Συμβαίνει δηλαδή το εξής απλό. Αυτοί οι οποίοι μπορεί να "πιέσει" η αστυνομία δεν γνωρίζουν τίποτε, ενώ αυτοί οι οποίοι γνωρίζουν δεν μπορούν να "πιεστούν". Αυτοί για τους οποίους υπάρχουν ενοχοποιητικά στοιχεία, δεν μπορούν να αποκαλύψουν τους υπόλοιπους και αυτοί οι οποίοι μπορούν είναι με βάση τον νόμο "αθώοι".
Ο ρόλος αυτών των "ενδιάμεσων" είναι ο πιο σημαντικός για την οργάνωση. Από την "ποιότητα" και την ευφυΐα τους εξαρτάται η "ποιότητα" της οργάνωσης. Αυτοί οι "ενδιάμεσοι" παίζουν τον σημαντικότερο ρόλο, τόσο στην "εκτέλεση" όσο και στη "διαχείριση".
Σ' ό,τι αφορά το πρώτο συμβαίνει το εξής: Αυτοί συνήθως είναι "συνοδεία" σε ένα τρομοκρατικό χτύπημα. Αυτοί παρακολουθούν εξ αποστάσεως και άρα εκ του ασφαλούς τα συμβαίνοντα. Αυτοί ακυρώνουν ένα χτύπημα και αυτοί δίνουν το ΟΚ με βάση τις τρέχουσες περιστάσεις. Αυτοί εκτελούν τον "εκτελεστή", όταν δεν είναι ασφαλές ή δεν είναι δυνατόν να τον "σώσουν". Σ' ό,τι αφορά το δεύτερο συμβαίνει το εξής: Αυτοί εξασφαλίζουν τη χρηματοδότηση της οργάνωσης. Αυτοί, που ως "χορηγοί" του ταξικού αγώνα δίνουν τα χρήματα, δεν γνωρίζουν πού αυτά πηγαίνουν και σε ποιών τα χέρια καταλήγουν. Αυτό το γνωρίζουν οι "ενδιάμεσοι". Αυτοί τα μαζεύουν και αυτοί είναι που τα δίνουν στους "διαχειριστές".
Αυτοί δίνουν χρήματα για να πληρώνουν ενοίκια οι "διαχειριστές" ή ν' αγοράζουν όπλα από τη "μαύρη" αγορά. Οι "διαχειριστές" δεν γνωρίζουν ούτε από πού προέρχονται τα χρήματα ούτε ποιοι θα χρησιμοποιήσουν τα "μέσα" που αυτοί διαχειρίζονται. Δεν γνωρίζουν για παράδειγμα αν τα χρήματα προέρχονται από "θαυμαστές" της οργάνωσης ή αν προέρχονται από ληστεία που έκαναν τα "όργανα" της οργάνωσης. Δεν γνωρίζουν τίποτε και δεν τους ενδιαφέρει για τη δική τους ασφάλεια να γνωρίζουν. Κάνουν ό,τι τους λένε να κάνουν και τίποτε παραπάνω. Μπορεί η οργάνωση να χρησιμοποιεί πληρωμένους δολοφόνους και αυτοί να μην το γνωρίζουν. Η ιδεολογική "συγγένεια" αποτελεί υποχρεωτικά κοινή "πλατφόρμα" για όλους εκτός από τους "εκτελεστές".
Με βάση όλα αυτά αντιλαμβανόμαστε ότι το χειρότερο που μπορεί να κάνει μια οργάνωση είναι να χρησιμοποιεί ως "εκτελεστές" τους "διαχειριστές" ή να μην "αποσύρει" έναν εντοπισμένο "εκτελεστή". Τι σημαίνουν πρακτικά αυτά. Ότι από τη στιγμή που ο "εκτελεστής" μπορεί να σκοτωθεί κατά τη διάρκεια μιας επιχείρησης και άρα να πέσει στα χέρια της αστυνομίας, απαγορεύεται δια ροπάλου να είναι "διαχειριστής".
Η αστυνομία θα δώσει τη φωτογραφία του στα ΜΜΕ και αν τον αναγνωρίσει κάποιος πολίτης από τη "διαχειριστική" του δραστηριότητα, μπορεί η αστυνομία να φτάσει στην υποδομή της οργάνωσης και άρα και σε άλλα πρόσωπα.
Επίσης απαγορεύεται να είναι "εντοπισμένος". Ο τρομοκράτης, για παράδειγμα, που τραυματίστηκε έξω από τη γερμανική πρεσβεία - με βάση τη λογική—θα έπρεπε να μην να έχει λάβει ξανά μέρος σε επιχείρηση. Γιατί; Γιατί η αστυνομία έχει τον γενετικό του κώδικα. Αν τυχαία συλληφθεί κατά την εξέλιξη μιας επιχείρησης, δεν θα μπορεί να κάνει το "κοροΐδο", για να περάσει από μπροστά της σαν τυχαίος "αλητάμπουρας". Εύκολα θα διαπιστωθεί ότι εκτελούσε αποστολή για τη συγκεκριμένη οργάνωση.
Άρα, για λόγους ασφαλείας, ο εντοπισμένος τρομοκράτης "παροπλίζεται" για πάντα. Από εκεί και πέρα, ανάλογα με τα προσόντα του, είτε μπαίνει στο χώρο της "διαχείρισης" είτε στο χώρο των "ενδιάμεσων" με περιορισμένα καθήκοντα.
Από τη στιγμή που μια οργάνωση εξασφαλίσει ένα καλό και ασφαλές "λειτουργικό", όπως αυτό που περιγράψαμε, ευνόητο είναι ότι το επόμενο για το οποίο θα μεριμνά είναι η μείωση του ενδεχομένου ν' αποκαλυφθεί. Πού όμως θα δώσει πρώτη προτεραιότητα; Στον τομέα που είναι δυνατόν να εξαλειφθεί ο παράγοντας ρίσκο και άρα η επικινδυνότητα. Στον τομέα της "εκτέλεσης" αυτό δεν είναι δυνατόν να συμβεί.
Είναι όμως δυνατόν να συμβεί στον τομέα της "διαχείρισης". Τι σημαίνει αυτό; Ότι η οργάνωση φροντίζει εξ αρχής να διαχωρίσει μερικά πράγματα μεταξύ τους. Από τη μια φροντίζει ό,τι μπορεί ν' ανακαλυφθεί από την αστυνομία να μην αποτελεί στοιχείο και ό,τι αποτελεί στοιχείο να μην υπάρχει πιθανότητα ν' αποκαλυφθεί.
Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Το εξής απλό. Μια "γιάφκα" σε ένα διαμέρισμα είναι δυνατόν να αποκαλυφθεί. Κάποιος περίεργος γείτονας μπορεί να πάει στην αστυνομία και να δηλώσει περίεργες κινήσεις. Κάποιο ατύχημα ή κάποιο συμβάν μπορεί να φέρει την αστυνομία στη "γιάφκα". Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να υπάρχει στο διαμέρισμα το παραμικρό στοιχείο που ν' αποκαλύπτει την ιδιότητα των "ενοικιαστών" του. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να "εκτεθεί" ο διαχειριστής. Αυτός δηλαδή που το ενοικίασε και αυτός που έρχεται σε επαφή με τον άσχετο ιδιοκτήτη. Επιμένουμε στην έννοια του "ενοικίου" γιατί η "γιάφκα" είναι μεταβλητό στοιχείο. Δεν νοείται ιδιόκτητη "γιάφκα", γιατί η μονιμότητα της ιδιοκτησίας μονιμοποιεί τον ιδιοκτήτη ως "στόχο" της αστυνομίας.
Άρα εκ των δεδομένων οι "γιάφκες" έχουν συγκεκριμένο ρόλο. Είναι χώροι επαφών και συναντήσεων αυτών που επιτρέπεται να συναντηθούν. Είναι χώρος στρατολόγησης νέων μελών. Δεν είναι καν χώρος "εργασίας", εφόσον εκ των δεδομένων η "εργασία" - για να έρθει σε πέρας - απαιτεί υλικά μέσα, τα οποία αποτελούν στοιχεία.
Οι "γιάφκες" δεν αποτελούν ούτε αποθηκευτικούς χώρους ούτε "κέντρα διερχομένων". Εκ των δεδομένων στις "γιάφκες" ούτε αποθηκεύονται "στοιχεία" ούτε τις χρησιμοποιούν οι διερχόμενοι "εκτελεστές". Στις "γιάφκες" συναντώνται οι "ενδιάμεσοι" για να "συνεννοηθούν" ή για να "δουλέψουν" μια κατάσταση με στοιχεία που μεταφέρονται με τη μνήμη.
Στις "γιάφκες" συναντώνται οι "ενδιάμεσοι" με τους "διαχειριστές" και στην ακραία περίπτωση μπορεί να πάει και ο "εγκέφαλος". Στις "γιάφκες" συναντώνται μεταξύ τους μόνον οι "αθώοι". Οι "εκτελεστές" συναντώνται με τους "ενδιάμεσους" μόνον σε δημόσιους χώρους με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη προφύλαξη. Οι "εκτελεστές" διανυκτερεύουν σε φθηνά και πολυσύχναστα ξενοδοχεία και όχι σε "γιάφκες". Σε κακόφημα ξενοδοχεία, που, ακόμα και να τους αναγνωρίσουν κάποιοι μετά τον θάνατό τους, δεν θα πάει κανένας να το πει στην αστυνομία. Η "γιάφκα" πρέπει να είναι σε θέση ν' αντέξει ακόμα και εισβολή της αστυνομίας. Πρέπει αυτοί οι οποίοι θα βρίσκονται εκεί, καθώς και τα στοιχεία που θα υπάρχουν στον ίδιο χώρο, να είναι εντελώς "καθαρά". "Περίεργα", ύποπτα, αλλά "καθαρά".
Με βάση όλα αυτά αντιλαμβανόμαστε ότι προκύπτουν και άλλες ανάγκες, που έχουν σχέση με την υποδομή. Η ανάγκη της αποθήκευσης του υλικού της οργάνωσης. Η ανάγκη της αποθήκευσης του μη "καθαρού" υλικού. Του υλικού, που, αν το βρει η αστυνομία, στέλνει στη φυλακή τον κάτοχό του. Του υλικού, που "συνδέει" το άτομο με τη συγκεκριμένη οργάνωση. Άρα εκ των δεδομένων υπάρχουν άλλες δύο έννοιες σε μια σοβαρή οργάνωση. Οι έννοιες του "αποθηκάριου" και της "αποθήκης". Αυτές οι δύο έννοιες είναι πολύ σοβαρές, γιατί έχουν σχέση με τη διαχείριση του "πολεμικού" υλικού της οργάνωσης. Είναι πολύ σοβαρές, γιατί από την "τύχη" της "αποθήκης" ή τη "σοβαρότητα" του "αποθηκάριου" εξαρτάται η "τύχη" της ίδιας της οργάνωσης.
Η ιδιότητα του "αποθηκάριου" είναι εκ των δεδομένων η πιο ιδιόμορφη. Είναι ιδιόμορφη, γιατί, ενώ σε κανονικές συνθήκες για την οργάνωση ο "αποθηκάριος" δεν ρισκάρει το παραμικρό και άρα δεν κινδυνεύει αν κάτι δεν πάει καλά, είναι αυτός ο οποίος δεν πρόκειται να τη "γλιτώσει" με τίποτε. Είναι αυτός, που η τύχη του εξαρτάται αποκλειστικά από τους άλλους. Ακόμα και ο "εγκέφαλος" ή ο "αρχιεκτελεστής" της οργάνωσης μπορεί να "γλιτώσουν", ενώ ο "αποθηκάριος" όχι. Γιατί; Γιατί αυτός "κουβαλάει" το πιο επικίνδυνο και χαρακτηριστικό "φορτίο" της οργάνωσης. Ένα "φορτίο", που, ακόμα κι αν δεν συνδεθεί απευθείας με μια οργάνωση, είναι παράνομο να το κατέχει ένας πολίτης.
Για να καταλάβει κάποιος αυτήν την ιδιομορφία στο σύνολό της, θα πρέπει να γνωρίζει τα χαρακτηριστικά που διακρίνουν την "αποθήκη". Η "αποθήκη", εν αντιθέσει προς τη "γιάφκα", πρέπει να βρίσκεται σε ένα ιδιόκτητο μέρος. Σε ένα μέρος, όπου ο ίδιος ο νόμος περί περιουσίας διασφαλίζει την "ασφάλεια" του. Σε ένα μέρος, που, ό,τι και να συμβεί, εξαιτίας της τυχαίων συγκυριών, δεν απειλείται η "ασφάλειά" του.
Ένα μέρος, όπου πρέπει να πάει επί τούτου η αστυνομία για έρευνες παρουσία δικαστικής αρχής. Εκ των δεδομένων, δηλαδή, για να φτάσει κάποιος στην "αποθήκη", θα πρέπει να έχει αρχίσει η εξάρθρωση της οργάνωσης και να μιλάμε για διάλυσή της.
Με βάση αυτήν την επικινδυνότητα της ιδιότητας του "αποθηκάριου" αντιλαμβανόμαστε ότι οι επιλογές του είναι πολύ συγκεκριμένες. Όταν επιλέγει την "αποθήκη", προσπαθεί να μεγιστοποιήσει την "ασφάλειά" της. Τον "αποθηκάριο" τον συμφέρει να ρισκάρει την πιο επικίνδυνη επιλογή και άρα να την τοποθετήσει σε έναν δικό του ιδιόκτητο χώρο, στον οποίο μόνον αυτός θα έχει πρόσβαση και κανένας άλλος. Έναν χώρο ο οποίος θα τελεί υπό την απόλυτη εξουσία του και θα μπορεί να τον ελέγχει ο ίδιος. Μπορεί δηλαδή "αποθήκη" της οργάνωσης να είναι το υπόγειο της ιδιόκτητης μονοκατοικίας του "αποθηκάριου". Μπορεί να είναι το υπόγειο της εξοχικής κατοικίας του ή μπορεί να είναι και μια τρύπα στην αυλή του ή στο κτήμα του.
Μιλάμε για ιδιόκτητες μονοκατοικίες, γιατί αυτές είναι οι πιο "ασφαλείς". Μέσα σ' αυτές δεν περιφέρονται άσχετοι, που θα μπορούσαν να δημιουργήσουν προβλήματα. Στις μονοκατοικίες περιφέρονται μόνον αυτοί που ο "αποθηκάριος" επιτρέπει να περιφέρονται. Αντιλαμβανόμαστε ότι το χειρότερο ως επιλογή "αποθήκης" είναι ένα διαμέρισμα μιας πολυκατοικίας. Γιατί; Γιατί δεν είναι "ασφαλές". Ούτε καν ο νόμος το προστατεύει. Το πόσο λάθος είναι αυτό μπορεί να το καταλάβει κάποιος αν σκεφτεί τα όσα πιθανά κι απίθανα μπορούν να συμβούν γύρω από ένα διαμέρισμα.
Μπορεί, για παράδειγμα, να απειληθεί η οργάνωση ακόμα και από ένα κλεφτρόνι ή μια πυρκαγιά. Πώς; Ας σκεφτεί ο αναγνώστης το εξής απλό. Μια "αποθήκη" εκ των δεδομένων δεν είναι πολυσύχναστη από τα μέλη της οργάνωσης, γιατί δεν συμφέρει κανέναν να συχνάζει ανάμεσα στα ενοχοποιητικά στοιχεία.
Σε μια γειτονιά, όπως είναι τα Πατήσια για παράδειγμα, εύκολα εντοπίζεται ένα "περίεργο" και "κλειστό" διαμέρισμα. Εύκολα θα τραβήξει την προσοχή ενός διαρρήκτη, που ψάχνει εύκολους στόχους. Τι θα γίνει αν αυτός μπει μέσα στην "αποθήκη" και βρεθεί μπροστά σε ένα οπλοστάσιο; Ακόμα κι αν δεν πάει κατ’ ευθείαν στην αστυνομία να το καταγγείλει, ακόμα κι αν δεν το πει σε κανέναν, είναι θέμα χρόνου η αποκάλυψη.
Γιατί; Γιατί θα κρατήσει αυτό το "μυστικό", για να το εκμεταλλευτεί τη "δύσκολη" ώρα γι' αυτόν. Θα κρατήσει το "μυστικό", για να το ανταλλάξει με την αστυνομία όταν θα τον συμφέρει. Όταν θα συλληφθεί κάπου αλλού, θα συναλλαχθεί με την αστυνομία και θα ζητήσει την απελευθέρωσή του με αντάλλαγμα μια "καυτή" πληροφορία. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην δεχθεί η αστυνομία αυτήν την ανταλλαγή.
Το ίδιο ανασφαλές είναι το διαμέρισμα και για άλλους λόγους. Σε μια πολυκατοικία ή μια γειτονιά μπορεί να συμβούν τα πάντα. Μπορεί μια διαρροή στην "αποθήκη" να πλημμυρίσει το διπλανό διαμέρισμα. Μπορεί μια μεγάλη ηλεκτρολογική βλάβη της πολυκατοικίας να διορθώνεται μόνον μέσα από την "αποθήκη". Μπορεί να πάρει φωτιά ένα διαμέρισμα της ίδιας ή της διπλανής πολυκατοικίας και η πυροσβεστική να θεωρεί ως απαραίτητη την πρόσβαση στην "αποθήκη". Χιλιάδες "μπορεί" μπορεί να αφορούν ένα διαμέρισμα.
Τι γίνεται στην περίπτωση αυτήν; Νόμιμη παραβίαση. Οι ένοικοι ή οι πυροσβέστες θ' αναζητήσουν τον "αποθηκάριο". Τι θα κάνει αυτός, όταν διαπιστώσει ότι θα πρέπει ν' "ανοίξει" την "αποθήκη", για να εκτελεστούν μέσα σ' αυτήν ή μέσα από αυτήν κάποιες δουλειές; Θα πάει να την ανοίξει; Όχι βέβαια. Θα εξαφανιστεί. Αυτό όμως δεν σημαίνει τίποτε.
Αυτοί οι οποίοι έχουν ανάγκη ν' ανοίξουν την "αποθήκη" θα φωνάξουν την αστυνομία. Θα ανοίξουν το διαμέρισμα παρουσία της και θα κάνουν τη δουλειά τους. Τι θα γίνει όταν θα μπουν μέσα; "Πάρτι" της αστυνομίας. Θ' αναζητήσουν τον ιδιοκτήτη και αυτός θα τους αποκαλύψει το όνομα του ενοικιαστή. Είναι δυνατόν μια τρομοκρατική οργάνωση να κινδυνεύει από τέτοιες αστειότητες; Είναι δυνατόν μια τρομοκρατική οργάνωση ν' "αποθηκεύει" το οπλοστάσιό της σε νοικιασμένο διαμέρισμα;
Ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται ότι η φύλαξη και η "ασφάλεια" της "αποθήκης" είναι η βασική μέριμνα του "αποθηκάριου". Υπό την εξουσία του "αποθηκάριου" είναι το μέρος που αποτελεί "αποθήκη". Η "αποθήκη" μπορεί να είναι εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά από τον χώρο όπου δραστηριοποιείται η οργάνωση. Μπορεί να είναι στο χωριό του "αποθηκάριου" και τα όπλα να βρίσκονται στην κυριολεξία θαμμένα κάτω από το κρεβάτι της γιαγιάς του. Πρόβλημα δεν υπάρχει με την απόσταση γιατί τα πυρομαχικά δεν είναι "αναλώσιμα" μιας πολεμικής οργάνωσης. Δεν γίνεται πόλεμος, ώστε να είναι σημαντικός παράγοντας η άμεση πρόσβαση στο πολεμικό υλικό.
Μια τρομοκρατική οργάνωση μπορεί να "χτυπάει" μια φορά το χρόνο. Ο "αποθηκάριος" έχει την άνεση να "καλύπτει" τις ανάγκες της όπου κι αν βρίσκεται η "αποθήκη". Μόνον γι' αυτό κρίνεται. Για το αν καλύπτει εγκαίρως τις ανάγκες της οργάνωσης. Κανένας δεν θα τον ρωτήσει πού πάει και από πού τα φέρνει. Γι' αυτόν τον λόγο δεν δίνει λογαριασμό σε κανένα και είναι στην ευχέρειά του να μην αποκαλύπτει σε κανέναν την επιλογή του. Γιατί; Γιατί αυτή η επιλογή στην πραγματικότητα είναι ο μόνος τομέας που ο ίδιος ελέγχει και αφορά την ασφάλειά του. Είναι ο μόνος τομέας που από δική του επιλογή ελπίζει να "γλιτώσει" αν καταρρεύσει η οργάνωση.
Είναι δυνατόν δηλαδή σε μια μεγάλη οργάνωση με ένα τεράστιο οπλοστάσιο να μην γνωρίζουν ούτε οι "ενδιάμεσοι" το που βρίσκεται η "αποθήκη". Οι "ενδιάμεσοι" να γνωρίζουν μόνον το όνομα του "αποθηκάριου" και να μην ρωτούν τίποτε άλλο. Για τα υπόλοιπα μέλη δεν τίθεται θέμα γνώσης. Τα περισσότερα μέλη της είναι σίγουρο ότι δεν γνωρίζουν ούτε την "αποθήκη" ούτε τον "αποθηκάριο". Ως εκ τούτου μπορούμε ν' αντιληφθούμε και την πάγια καθημερινή συμπεριφορά του "αποθηκάριου". Ο "αποθηκάριος", επειδή είναι ιδιοκτήτης της "αποθήκης" απαγορεύεται να "σημανθεί". Απαγορεύεται να είναι "εκτελεστής". Απαγορεύεται να είναι "ενδιάμεσος". Απαγορεύεται να συχνάζει ακόμα και στις "γιάφκες". Δεν συναναστρέφεται με κανέναν, που για τον οποιοδήποτε λόγο θα μπορούσε να είναι "σεσημασμένος" έστω και "καθαρός".
Γιατί; Γιατί αυτός είναι ιδιοκτήτης. Γιατί, αν "εντοπιστεί", κινδυνεύει καί αυτός καί η οργάνωση. Γιατί οι υπόλοιποι "σεσημασμένοι" μπορούν να επιβιώνουν επί μακρόν ως τέτοιοι, γιατί απλούστατα δεν συνδέονται με στοιχεία. Ό,τι και να κάνουν οι αρχές δεν μπορούν να βρουν τίποτε επάνω τους. Κάθε μέρα να κάνουν εφόδους στα σπίτια τους, δεν θα βρίσκουν τίποτε. Αντίθετα δηλαδή με τον "αποθηκάριο", που αρκεί να εντοπιστεί και αυτό θα είναι το τέλος του. Θα είναι το τέλος του, γιατί, αν γίνει έφοδος στο σπίτι του, θα αποκαλυφθεί και αν πανικοβληθεί και προσπαθήσει να "ξεφορτωθεί" το "φορτίο", θα πιαστεί. Γι' αυτόν τον λόγο ο "αποθηκάριος" δεν κάνει τίποτε και δεν συμμετέχει σε τίποτε. Η μόνη του δουλειά είναι παραμονή κάποιων χτυπημάτων να έρχεται σε επαφή με κάποιον "καθαρό" "διαχειριστή" και να του παραδίδει αυτά τα οποία πρέπει να του παραδώσει.
Τέλος ο "αποθηκάριος" έχει και άλλη μία μεγάλη εξουσία. Αυτός αποφασίζει για το τι θα "αποθηκεύσει" και τι όχι. Επιλογή του είναι συνήθως να αποθηκεύει εκείνο το "υλικό" που θα είναι "απρόσωπο" και αχαρακτήριστο. Το υλικό, που στη χειρότερη των περιπτώσεων - που είναι η τυχαία αποκάλυψη - θα περιορίζει τις συνέπειές της. Είναι τελείως διαφορετικό πράγμα να κατηγορηθείς για παράνομη κατοχή και ίσως και εμπορία όπλων και πυρομαχικών από το να κατηγορηθείς για μέλος μεγάλης τρομοκρατικής οργάνωσης.
Αυτό σημαίνει το εξής απλό. Είναι πρακτικά αδύνατον να βρει η αστυνομία σε μια "αποθήκη" δευτερεύον "υλικό" της οργάνωσης. "Υλικό", που έχει σχέση με την "υπογραφή" της οργάνωσης. Είναι αδύνατον δηλαδή να βρει σύμβολα, σφραγίδες, προκηρύξεις, και "επώνυμα" όπλα κι "εργαλεία".
Είναι αδύνατον να βρει κάποιος δηλαδή στην "αποθήκη" της 17 Νοέμβρη τα "σαρανταπεντάρια", τη γραφομηχανή ή το σύμβολό της. Αυτά διαλύονται και φυλάσσονται από τους "διαχειριστές". Διαλύονται σε εκείνον το βαθμό, που να μην μπορεί κάποιος από την ανακάλυψη ενός μέρος του στοιχείου να τεκμηριώσει ότι πρόκειται γι' αυτό το οποίο αναζητά η αστυνομία. Το ακόμα πιο απίθανο είναι να βρεθούν τα σύμβολα. Γιατί; Γιατί, εκτός του ότι η κατοχή τους δεν έχει καμία πρακτική αξία, μπορούν από μόνα τους να καταδικάσουν κάποιον περισσότερο ακόμα κι απ' το να βρουν επάνω του πυρηνικά όπλα.
Οι τρομοκρατικές οργανώσεις δεν είναι στρατοί, που πολεμούν για τα σύμβολα και τις σημαίες τους. Δεν είναι στρατοί, που πολεμούν για να επιβάλουν τον δικό τους νόμο. Είναι οργανώσεις, που "πολεμούν" παράλληλα με τον νόμο. Οι τρομοκρατικές οργανώσεις είναι οργανώσεις που κινούνται στην παρανομία και προσπαθούν να μειώσουν τις συνέπειες των πράξεών τους σε περίπτωση που συλληφθούν. Αυτό σημαίνει ότι μια σημαία ή μια προκήρυξη, από τη στιγμή που έκανε τη δουλειά για την οποία δημιουργήθηκε, καταστρέφεται, για να μην αποτελεί στοιχείο με την ύπαρξή της. Είναι επικίνδυνο για μια οργάνωση να διατηρεί "μουσειακό" υλικό ή να διατηρεί αρχείο.
Ο αναγνώστης εύλογα θα αναρωτηθεί για το μέγεθος μιας οργάνωσης, που θα μπορούσε να έχει αυτήν τη διάρθρωση. Είναι δυνατόν να υπάρχει οργάνωση "κλειστή" και ολιγομελής με αυτήν τη διάρθρωση; Είναι δυνατόν. Αυτά που περιγράψαμε έχουν σχέση με τους ρόλους και τα καθήκοντα των μελών της. Ακόμα και μια ομάδα πέντε ατόμων μπορεί να έχει αυτήν τη διάρθρωση. Χρήματα και διάθεση να υπάρχουν και όλα γίνονται.
Πώς γίνεται αυτό; Ο πυρήνας της ομάδας θα "καλύπτει" τις ενδιάμεσες θέσεις και όλα τα υπόλοιπα μπορεί να τα "νοικιάζει". Απλά πρέπει εξ αρχής να διαχωριστούν αυτά τα οποία δεν μπορούν να "πάνε" μαζί. Από τους πέντε ο ένας οπωσδήποτε θα πρέπει να γίνει "αποθηκάριος" και να ξεκόψει από τους υπόλοιπους. Από εκεί και πέρα οι υπόλοιποι τέσσερεις μπορούν να τα κάνουν όλα. Ο "ενδιάμεσος" μπορεί να είναι ταυτόχρονα καί "εγκέφαλος" καί "συνοδός". Άρα οι τρεις θα είναι "ενδιάμεσοι" και ο "εγκέφαλος" και περισσεύει ένας "διαχειριστής", που δεν συμμετέχει στις "εκδηλώσεις" της οργάνωσης. Είναι ο "καθαρός", που νοικιάζει "γιάφκα" και έρχεται σε επαφή με τον "αποθηκάριο".
Αυτά τα λίγα άτομα δηλαδή καλύπτουν τις ιδιότητες εκείνες, που έχουν ως προϋπόθεση την κοινή ιδεολογία και την κοινή πεποίθηση περί κοινωνικού αγώνα. Από εκεί και πέρα οι "εκτελεστές" μπορεί να είναι κοινοί κακοποιοί. Κοινοί δολοφόνοι, που, αν τους πληρώσεις, θα κάνουν ό,τι τους πεις. Δεν τους ενδιαφέρει γιατί κάνεις αυτό το οποίο κάνεις και πού στοχεύεις. Δεν ρωτάνε λεπτομέρειες, γιατί καί δεν τους ενδιαφέρει καί δεν τους συμφέρει να γνωρίζουν. Δεν τους συμφέρει να γνωρίζουν λεπτομέρειες, γιατί το καλύτερο γι' αυτούς, σε περίπτωση που συλληφθούν, είναι να τιμωρηθούν μόνον γι' αυτό για το οποίο συνελήφθησαν.
"Εκτελεστής" μπορεί να γίνει ο οποιοσδήποτε. Ακόμα και ένα αναρχικό "ψώνιο", που δεν εργάζεται μπορεί να σου κάνει τη "δουλειά", αν του υποσχεθείς ότι θα τον συντηρείς. Αν εξασφαλίσει την επιβίωσή του, ελάχιστα τον ενδιαφέρει το ρίσκο της τρομοκρατίας. Αυτοί βάζουν βόμβες για "πλάκα", θα αρνηθούν να το κάνουν, αν τους πληρώσεις το νοίκι τους για όλον τον χρόνο; Απλά στην περίπτωση αυτήν η "επαφή" δεν είναι ποτέ προσωπική, γιατί το πρόσωπο είναι παντελώς αναξιόπιστο.
Η συνεννόηση σε μια τέτοια περίπτωση γίνεται με τρόπο που δεν θα αποκαλύπτει στον "εργαζόμενο" τη φυσική ταυτότητα του "εργοδότη". Τα όπλα για τη "δουλειά" και τα χρήματα για την "ανταμοιβή" δίνονται με υπόδειξη ενός προκαθορισμένου σημείου, όπου κάποιος θα έχει πάει νωρίτερα και θα τα έχει τοποθετήσει.
Ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται πλέον γιατί τα λέμε όλα αυτά. Όλα αυτά είναι η κοινή λογική. Δεν λέμε τίποτε μυστήριο, που δεν μπορεί να το σκεφτεί ο μέσος άνθρωπος. Δεν ανακαλύψαμε το φάρμακο του καρκίνου με πέντε λεπτά σκέψης. Λέμε αυτά τα οποία θα σκεφτόταν ο καθένας από εμάς, αν προσπαθούσε να μπει στη λογική των τρομοκρατών. Λέμε αυτά τα οποία σκέφτεται και ένας σεναριογράφος σε μια αστυνομική ταινία, που τη θεωρούμε "λογική" και όχι βλακώδη τύπου "Ράμπο". Ευνόητο είναι λοιπόν ότι, όταν οι από "έξω" σκέφτονται αυτά τα τόσο λογικά και ασφαλή πράγματα, οι από "μέσα" θα είναι ακόμα καλύτεροι.
Αυτά δηλαδή που εμείς λέμε δεν είναι τίποτε μπροστά σ' αυτά που σκέφτονται και εφαρμόζουν οι τρομοκράτες και τους οποίους η "ασφάλεια" τούς απασχολεί μέρα-νύχτα και επιπλέον έχουν το πλεονέκτημα της εμπειρίας. Αυτοί, που η "ασφάλεια" είναι γι' αυτούς θέμα επιβίωσης.
Αυτήν η έλλειψη λογικής στα όσα βλέπουμε σήμερα μας κάνει να είμαστε βέβαιοι για την προβοκάτσια. Ό,τι και να μας δείξουν δεν τους πιστεύουμε. Όχι "χαρακτηρισμένο" οπλισμό της οργάνωσης, αλλά άνθρωπο να βρούνε, που να ομολογεί δημοσίως ότι είναι ο "εγκέφαλος" της 17 Νοέμβρη, δεν τους πιστεύουμε. Γιατί; Γιατί δεν είναι δυνατόν να επιβιώσει μια τέτοια οργάνωση για 27 χρόνια με τη βλακεία που της αποδίδουν.
Μια οργάνωση, που προφανώς είχε "λύσει" τα προβλήματα της εσωτερικής της "ασφάλειας" και, κάθε φορά που οι αρχές την "άγγιζαν", αυτή τους έβγαζε τη "γλώσσα". Είναι δυνατόν, με αυτά που είδαμε τις μέρες αυτές, αυτή η οργάνωση να τολμά να βγάζει "γλώσσα" στην εξουσία; Αν είναι έτσι, θα πρέπει να γίνει το εξής: Οι τρομοκράτες να μην πάνε φυλακή, αλλά στο τρελοκομείο. Οι αστυνομικοί, που τους βρήκαν, όχι μόνον να μην ανταμειφθούν, αλλά αντίθετα να τιμωρηθούν, γιατί καθυστέρησαν να τους βρουν.
Τι "είδαμε" και γιατί τα λέμε όλα αυτά; Είδαμε μια οργάνωση, που δεν σέβεται καμία λογική πάνω στο θέμα της ασφάλειας. Μια οργάνωση, που οι "αποθήκες" της ήταν σε ενοικιαζόμενα διαμερίσματα πολυκατοικιών. Μια οργάνωση, που μέσα στις "αποθήκες" της είχε ό,τι στοιχείο χρειάζεται κάποιος, για να καταλάβει σε ποιανού "αποθήκη" μπήκε. "Αποθήκη" με σύμβολα, με προκηρύξεις, με εμβλήματα και "σημαίες".
"Αποθήκη", που μόνον το απουσιολόγιο έλειπε, για να ξέρουμε ποιος έμπαινε, πότε και γιατί. "Αποθήκη", που, ακόμα και αγράμματος Αλβανός να έμπαινε, θα καταλάβαινε ποιανού είναι. Μπορεί να μην καταλάβαινε τι έγραφαν οι προκηρύξεις, αλλά το έμβλημα θα το καταλάβαινε σίγουρα. Τι στο καλό. Στην Ελλάδα το έμβλημα της 17 Νοέμβρη είναι γνωστό ίσα με το λογότυπο της Coca-Cola.
Τα ακόμα πιο αστεία ήταν αυτά τα οποία χαρακτήριζαν τη δραστηριότητά της. Ο "εκτελεστής" της οργάνωσης ήταν καί "διαχειριστής" καί "αποθηκάριος" καί "ενδιάμεσος" καί λίγο "εγκέφαλος". Μιλάμε για τον υπερπράκτορα των αιώνων. Μιλάμε για τον υπερπράκτορα, που ήταν μια οργάνωση μόνος του. Εκτός από τους χαμάληδες, για να φορτώνουν και να ξεφορτώνουν τα όπλα και τα πυρομαχικά στις "αποθήκες", όλα τα άλλα τα έκανε μόνος του. Μιλάμε για σχεδόν "θεϊκό" άτομο. Μιλάμε για άτομο που ήταν τουλάχιστον δισυπόστατο και εκτελούσε μαγικά. Γιατί; Γιατί η αστυνομία, σύμφωνα με τις δημοσιογραφικές πληροφορίες, ανακάλυψε από την τηλεκάρτα του την "αποθήκη". Προφανώς ο "αποθηκάριος" πήρε τηλέφωνο στην "αποθήκη" και άρα στον εαυτό του, για να του ευχηθεί "καλή επιτυχία".
Το μαγικό το έκανε αναγκαστικά, γιατί ακούστηκε ότι δεν υπήρχε τηλέφωνο στην "αποθήκη".
Αυτά δεν τα λέμε εμείς. Αυτά τα λέει η αστυνομία. Εμείς δεν κάνουμε ανάλυση σε ό,τι πιθανό κι απίθανο κυκλοφόρησε από τους δημοσιογράφους. Δεν θα αναφερθούμε σε φήμες που θέλουν έναν άνθρωπο ο οποίος αγωνίζεται για τη ζωή του και είναι διασωληνωμένος να "καρφώνει".
Αυτό μας είπαν κάτι γνωστά "Αμερικανάκια" "σοβαροί" δημοσιογράφοι, που "φυτεύτηκαν" εσχάτως στον ελληνικό δημοσιογραφικό χώρο. "Αμερικανάκια", που, ως γνήσιοι φορείς της αγγλοσαξονικής λογικής, θεωρούν τους εαυτούς τους σαν τους μόνους ικανούς και αξιόπιστους να μεταφέρουν την "αλήθεια". Δεν θα αναφερθούμε σε φήμες, που θέλουν τον τρομοκράτη με επαφές στο Σουδάν ακόμα και με μέλη της Αλ Κάιντα.
Αυτά ας τα πούνε αυτοί οι οποίοι πληρώνονται για να τα λένε. Αυτοί, που πληρώνονται για να μας λένε πόσο πολύ ωφέλησε την "Μπανανία" η συνεργασία της με τις υπηρεσίες των υπερδυνάμεων του "καλού".
Εμείς θα περιοριστούμε σ' αυτά τα λίγα, που αποτελούν γεγονός, εφόσον τα ανακοίνωσε υπεύθυνα η ίδια η αστυνομία. Σύμφωνα με την αστυνομία αυτός ο οποίος τραυματίστηκε στην αποστολή, ήταν ο ίδιος που νοίκιαζε την "αποθήκη" και μάλλον συμμετείχε στη σύνταξη των προκηρύξεων. Σύμφωνα με την αστυνομία η επιχείρησή του ήταν καλά οργανωμένη, αλλά - δυστυχώς γι' αυτόν - απέτυχε. Είχε "συνοδούς", αλλά αυτοί έφυγαν από τον χώρο του ατυχήματος. Γιατί πήγαν εκεί δηλαδή; Για να δουν πυροτεχνήματα; Δική τους δουλειά δεν ήταν - εφόσον η επιχείρηση ήταν οργανωμένη - να εξαφανίσουν τη σακούλα με το "επώνυμο" πιστόλι και τις χειροβομβίδες; Δική τους δουλειά δεν ήταν να κάνουν τα λίγα τηλέφωνα που θα έπρεπε να γίνουν από την τηλεκάρτα; Δική τους δουλειά δεν ήταν να κρατάνε - έστω κι αν αυτό είναι λάθος - τα κλειδιά που θα εξασφάλιζαν τα μέσα διαφυγής;
Γιατί πήγαν, αφού δεν είχαν σκοπό να κάνουν τίποτε; Ας καθόντουσαν σπίτια τους και θα μάθαιναν τα νέα από την τηλεόραση.
Η αστυνομία όμως, εκτός από αυτά τα αστεία και προφανή, θα πρέπει να δικαιολογήσει και άλλα, που δεν είναι τόσο προφανή και την αφορούν, γιατί με την "αφέλειά" της εκθέτει σε κίνδυνο τη ζωή των πολιτών. Όλοι μίλησαν για πολίτη "υπεράνω πάσης υποψίας". Για ποιον ήταν υπεράνω πάσης υποψίας ο Ξηρός; Για τον μπακάλη από το Αμύνταιο ή για τον ψαρά από τη Λευκάδα;
Γι' αυτούς οι πάντες είναι υπεράνω πάσης υποψίας. Και τον Ρωχάμη, για όσο διάστημα δεν τον γνώριζαν, δεν τον υποψιάζονταν. Δουλειά της αστυνομίας είναι να υποψιάζεται και να διερευνά. Η αστυνομία είχε "εντοπίσει" καί τον Ξηρό καί τη "γιάφκα". Τους είχε εντοπίσει και τους παρακολουθούσε.
Υ
πάρχουν ευθύνες, όταν αυτός που εντόπισε και παρακολουθούσε η αστυνομία κατάφερε και προέβη σε τρομοκρατική ενέργεια, στην οποία από τύχη δεν σκοτώθηκε κάποιος πολίτης. Υπάρχουν ευθύνες και στην υπόθεση της "γιάφκας". Υπάρχουν ευθύνες, όταν σε μια "γιάφκα", που παρακολουθείται, κάποιοι άγνωστοι - σύμφωνα με μαρτυρίες - μεταφέρουν νυχτιάτικα ύποπτα πράγματα Έπρεπε να γίνει το ατυχές συμβάν, για να ελέγξει η αστυνομία τη "γιάφκα" και το περιερχόμενό της;
Η ίδια η αστυνομία δεν είναι αυτή που μας είπε ότι με μέσον την τεχνολογία μπόρεσε και "σκάναρε" το διαμέρισμα; Ότι με μικροκάμερες κατάφερε και έλεγξε μήπως είναι παγιδευμένο. Γιατί δεν πήγε έναν μήνα πριν να δει με αυτές τις κάμερες τι είχε μέσα το διαμέρισμα; Θα έβλεπε στους τοίχους τα εμβλήματα και θα συλλάμβανε τον Ξηρό πριν αυτός προλάβει να πάει στον Πειραιά και να απειλήσει ζωές πολιτών
.
Δεν πρέπει να μας εξηγήσει η αστυνομία πώς είναι δυνατόν να υπάρχουν συμπτώσεις, που με βάση τη λογική δεν εξηγούνται; Το ατυχές συμβάν για τη 17 Νοέμβρη έγινε Σάββατο βράδυ. Πώς είναι δυνατόν να υπάρχουν τόσες ατυχείς "συμπτώσεις", που αφορούν αυτήν τη μέχρι τώρα "τυχερή" οργάνωση; Πώς είναι δυνατόν το ατυχές συμβάν και η εξάρθρωση της οργάνωσης να γίνει λίγες μέρες πριν οι Αμερικανοί εκδώσουν την ταξιδιωτική "νότα" εις βάρος της Ελλάδας;
Πώς είναι δυνατόν το συμβάν να έγινε Σάββατο βράδυ και κατά "σύμπτωση" συγκεκριμένες και μεγάλες εφημερίδες της Κυριακής να έχουν ως κύριο θέμα τη 17 Νοέμβρη και το πόσο κοντά βρίσκονται οι αρχές στον εντοπισμό της; "Δούλεψε" λέει πολύ η αστυνομία και σε συνεργασία με τα αγγλοσαξονικά κουτορνίθια της Σκότλαντ Γιάρντ την ανακάλυψαν. Αφού "δούλεψαν" και αφού μπόρεσαν να την ανακαλύψουν, γιατί το σύνολο των όσων αφορούν τη 17 Νοέμβρη σχετίζονται άμεσα και αποκλειστικά με το τυχαίο γεγονός;
Ότι βλέπουμε δηλαδή σήμερα σαν επιτυχία της αστυνομίας έχει σχέση με το "τυχαίο" γεγονός του Πειραιά. Η "δουλειά" τους πού βρίσκεται; 27 χρόνια η οργάνωση δεν έκανε λάθος και το έκανε την ημέρα που βόλευε την αστυνομία, την κυβέρνηση - που πιεζόταν αφόρητα από τους Αμερικανούς - και τους φιλοκυβερνητικούς εκδότες; Άρα εδώ τίθεται κι ένα άλλο θέμα. Αν η προηγούμενη "δουλειά" της αστυνομίας είχε να κάνει αποκλειστικά και μόνον με τα πρόσωπα που προέκυψαν από το ατυχές συμβάν, τα δεδομένα αλλάζουν. Γιατί; Γιατί είναι στατιστικώς αδύνατο να υπάρχει τέτοια σύμπτωση.
Αν δηλαδή μια οργάνωση μπορείς να την εξαρθρώσεις μέσα από 100 διαφορετικές περιπτώσεις υπόπτων προσώπων και εσύ ασχολείσαι ειδικά με εκείνο το πρόσωπο, που έχει το μοναδικό ατύχημα της οργάνωσης και μάλιστα τη στιγμή που σε συμφέρει, δεν μιλάμε για σύμπτωση. Αν η συστηματική σου "δουλειά" "πέφτει" πάνω στο "τυχαίο", δύσκολα αποφεύγεις την καχυποψία.
Τι είναι πιο εύκολο να υποθέσει κάποιος; Ότι η αστυνομία είχε "πληροφόρηση" για τον Ξηρό και το περιβάλλον του και κάποιοι του την "έστησαν", ώστε να τον πιάσει η αστυνομία ή αυτό το οποίο είπαμε παραπάνω; Ότι δηλαδή η αστυνομία είχε βρει μια "άκρη" με τον Ξηρό και το περιβάλλον του και για καλή της "τύχη" ο "άνθρωπός" της είχε το μοιραίο ατύχημα. Αν είναι έτσι, η αστυνομία πρέπει να εξαιρεθεί από τον τακτικό προϋπολογισμό του κράτους. Να βάζει η κυβέρνηση την ηγεσία της να αγοράζει λαχεία και να πληρώνονται από τα κέρδη. Αν έχουν τέτοια "τύχη", αδικούνται οι άνθρωποι με τον μισθό του δημοσίου.
Εξηγήσεις χρειάζονται πολλές και για πολλά πράγματα που δημιουργούν αντιφάσεις. Πράγματα, δηλαδή, που, αν ισχύει το ένα, δεν ισχύει το άλλο. Για παράδειγμα. Αν υποθέσουμε ότι ο τρομοκράτης δεν ήταν εντοπισμένος, πώς μέσα σε λίγες ώρες βρήκαν από τα κλειδιά του τη "γιάφκα"; Οι ιδιοκτήτες του διαμερίσματος ενημέρωσαν το πανελλήνιο ότι η αστυνομία τους κάλεσε και δεν συνέβη το αντίθετο. Άρα ο τρομοκράτης ήταν εντοπισμένος. Δεν μπορείς αλλιώς σε μια Αθήνα των δεκάδων εκατομμυρίων κλειδαριών ν' ανακαλύψεις μέσα σε λίγες ώρες την κλειδαριά που ταιριάζει με το κλειδί σου. Κλειδιά-στοιχεία κάθονται επί δεκαετίες ανεκμετάλλευτα σε όλες τις αστυνομίες του κόσμου.
Αν όμως ισχύει αυτό και ήταν εντοπισμένος, γιατί μας λένε με μεγάλη "συγκίνηση" για την επιτυχία τους ότι μετά το συμβάν βρέθηκε ως στοιχείο ότι το αποτύπωμα του δεξιού δακτύλου του υπήρχε και στη δολοφονία του Περατικού. Είναι δυνατόν να υπάρχει εντοπισμένος για τρομοκρατία και να μην έχει η αστυνομία τα δακτυλικά του αποτυπώματα; Υπάρχει πιο εύκολο πράγμα για την αστυνομία από αυτό; Μπορεί με μια "τυχαία" προσαγωγή να τον πάρει "μέσα" για αναγνώριση στοιχείων.
Μπορεί, αν θέλει, για λόγους ύψιστης μυστικότητας, να τον ακολουθήσει ένας αστυνομικός της ασφάλειας και να πάρει τα αποτυπώματά του από όπου μπορεί να τα έχει αφήσει. Μπορεί για παράδειγμα να πάρει το ποτήρι που χρησιμοποίησε από ένα καφενείο όπου κάθισε να πιει καφέ.
Άρα η αστυνομία γνώριζε εξ αρχής ότι τα αποτυπώματά του ήταν - αν ήταν - στη δολοφονία του Περατικού. Δεν χρειαζόταν δηλαδή να πάρει το κομμένο δάκτυλο και να το μελετήσει δήθεν. Δεν χρειαζόταν να κάνουν "χολιγουντιανή" επίδειξη της τεχνογνωσίας που δήθεν έχουν. Αυτά όλα είναι αγγλοσαξονικές ηλιθιότητες, που στόχο έχουν να εντυπωσιάσουν τους αφελείς. Η μεγάλη πλάκα βέβαια θα ήταν να χανόταν ή να καταστρεφόταν τελείως το ακρωτηριασμένο δάκτυλό του. Να χανόταν ως στοιχείο και να έμενε η αστυνομία εκτεθειμένη. Γιατί; Γιατί αν χανόταν το δάκτυλό του, η αστυνομία δεν θα μπορούσε να εμφανίσει το αποτύπωμα του τρομοκράτη ως στοιχείο εις βάρος του, γιατί με τον τρόπο αυτόν θα αποκάλυπτε άλλα σφάλματά της.
Θα αποκάλυπτε ότι τον γνώριζε και δεν τον "φύλαττε" όπως έπρεπε, από τη στιγμή που αποφάσισε για δικούς της λόγους να μην τον συλλάβει άμεσα. Από τη στιγμή που κατάφερε και έκανε την τρομοκρατική ενέργεια, σημαίνει ότι ξέφυγε από την επίβλεψη της αστυνομίας και άρα υπάρχουν ευθύνες.
Θα μπορούσαμε να γράψουμε ολόκληρο βιβλίο πάνω σ' αυτό το θέμα. Αυτό το οποίο έχει σημασία να καταλάβει ο αναγνώστης είναι ότι τα όσα έχουν γίνει είναι "παραμύθια" για μικρά παιδιά. Η προβοκάτσια "φωνάζει" από μακριά.
Δεν είναι δυνατόν από τα στοιχεία που υποτίθεται βρήκε η αστυνομία στον τόπο του εγκλήματος να κατορθώσει να "εξαρθρώσει" μια τέτοια οργάνωση. Δεν είναι δυνατόν αυτή η βλακεία, που βλέπουμε να εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας, να χαρακτηρίζει μια τόσο μακρόβια οργάνωση σαν τη 17 Νοέμβρη και δεν είναι δυνατόν αυτήν η απροετοίμαστη και ανεπαρκής αστυνομία να την εξαρθρώσει.
Από το βιβλίο του Παναγιώτη Τραϊανού:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου