Το νόμισμα της ανομίας

Η σύγχρονη πραγματικότητα μοιάζει σκιερή. Ο Ήλιος δεν έχει ανατείλει, ενώ το ανακουφιστικό φως της Σελήνης απουσιάζει από τον ουρανό, μεταμορφώνοντας την ατμόσφαιρα σε αποπνικτικό βασανιστήριο νου και σώματος. Ένας ατελείωτος πόνος. Βαθιά μέσα στο έμψυχο σώμα μας. Ένας πόνος χωρίς σταματημό, λεηλατεί τα ενδότερα μας αισθήματα! Ανελέητος, καθώς είναι μας ωθεί στο μονοπάτι της απύθμενης Οργής. Και καθώς διαβαίνουμε το μονοπάτι αυτό, όλο και πιο δυνατά ακούμε να μας ψιθυρίζει καταφατικά η ίδια, πως- Αλήθεια σε εμάς γεννήθηκε αυτή η τόσο παρεξηγημένη οντότητα. Κι ενώ, εδώ και αιώνες οι νοήμονες αρκούνταν σε μια σιωπηλή Οργή κάποιοι πλέον άνοιξαν το στόμα τους. Όχι, δεν μιλούν απλώς, αλλά βροντοφωνάζουν. Αυτές οι οργισμένες ψυχές δεν κρατούν την ακονισμένη σπάθη της Οργής αναίτια… Υπάρχει λόγος! Πάντοτε υπήρχε, όμως κανείς δεν τολμούσε να μας πιστέψει.

Η σκουριασμένη παραμόρφωση αυτού του κόσμου είναι οικτρή και ανείπωτη. Ολίγοι μονάχα την βλέπουν. Ολίγοι την κατανοούν. Ολίγοι την πολεμούν. Είμαστε κατ’ ουσίαν αυτοί οι ολίγοι. Οι καθαροί… Οι «άριστοι» όπως οι αρχαίοι Έλληνες, αλλά και ξένοι φιλόσοφοι κατονόμαζαν αυτή την φωτεινή μερίδα ανθρώπων. Είμαστε οι κάτοχοι της ιδεαλιστικής δάδας που απειλεί να μεταλαμπαδεύσει την αστείρευτη φωτεινότητα της, όπου το σκότος υπερέχει! Διαβιούμε και αναπνέουμε την οδυνηρή οσμή αυτού του φαύλου κόσμου, με τον διακαή πόθο να τον τερματίσουμε ολοκληρωτικά, εξορίζοντας τους θιασώτες του στο άκοσμο κελί της ανυπαρξίας, αμετάκλητα. Οι μη έχοντες τιμή δεν αξίζουν ταφή, σύμφωνα τους πάνσοφους πατέρες μας. Τόσες γενιές πνίγηκαν αβοήθητες μέσα στον άπατο βούρκο της Λήθης. Πόσο μεγάλο πλήθος ψυχών παγιδεύτηκε σε αυτόν τον βούρκο – ποίημα του ανθρωπόμορφου ερπετού που διαλαλεί, συνεχώς την εικονική και σαφέστατα πλαστή δίωξη του! Την ίδια στιγμή, τραγικώς, είναι ο κύριος σκηνοθέτης του στυγνού διωγμού της αγνής Νόησης.

Στην επιφάνεια αυτού του βούρκου, ενυπάρχει κάτι το δολερό. Κάτι που εμπνέει τόσο αρνητικά τον περίγυρο του, με την ανίερη παρουσία του. Αστράφτει από μακριά! Η χρυσή πρόσοψη του τραβάει τα βλέμματα. Όμως το αντικείμενο αυτό δεν είναι χρυσό, μα μονάχα επίχρυσο. Η ίδια η Φύση αποσιωπά την σαπισμένη και δόλια ταυτότητα του αντικειμένου αυτού, φοβούμενη αυτή η λέαινα, την υβριστική κατακραυγή του δηλητηριώδους ερπετού. Είναι το άλλοτε, τόσο γλαφυρά παρουσιαζόμενο, σκήπτρο που σπέρνει τη διχόνοια. Μπορούμε να το παρομοιάσουμε με έναν οβολό. Ένα νόμισμα, μέσα στο οποίο συμπυκνώνεται σύσσωμη η ανηθικότητα του προαναφερθέντος κόσμου, ενώ το άσχημο πρόσωπο της παρακμάζουσας ανθρωπότητας αντικατοπτρίζεται πάνω στις όψεις αυτού του φαινομενικά εύσχημου αντικειμένου. Μέσα σε αυτό το νόμισμα, βρίσκει καταφύγιο η υλιστική υπεραξία και η ατιμία, ως ακριβοδίκαιοι φιλοξενούμενοι των κάθε άλλο παρά διωκόμενων ερπετών. Ενώ με ένα και μόνο άγγιγμα εκπέμπει την εξαθλίωση, τα δάκρυα, τον πόνο. Που ακόμη κι αν δεν έρθουν άμεσα, η μακροπρόθεσμη άφιξη τους είναι σίγουρη και βέβαιη, σαν ένα συμβόλαιο θανάτου του πνεύματος. Κάτι το εξωπραγματικό και ανήκουστο, για τους πρεσβευτές του εύμορφου κάλλους. Μονάχα τοιουτοτρόπως μπορεί να χαρακτηριστεί αυτό… Το νόμισμα της Ανομίας!

Tο νόμισμα αυτό αναπαριστά δύο υποτιθέμενα αντίπαλα δέη. Ένα για κάθε μια από τις δύο όψεις του. Ένα ποικιλόμορφο τερατούργημα, ευτύχημα από την σκοτεινή σύζευξη μισανθρωπισμού και πανουργίας, των «ανθρωπόσχημων» κατασκευαστών του. Είναι τα δύο ψευδεπίγραφα αντιμαχόμενα μορφώματα του περασμένου αιώνα, ενώ το παραμύθι συνεχίζεται μέχρις των ημερών μας. Το νόμισμα είναι ένα, παρά τις ψευδείς διαφορές που παρουσιάζουν οι δύο όψεις. Το νομισματοκοπείο παραμένει ένα, και οι σχεδιαστές του, ποιος άλλος από τον διεθνή Σιωνισμό. Αυτό το νόμισμα που κατασκευάστηκε, λοιπόν, στα χώματα της Αλβιόνης, που ο ονομαστός Πυθέας είχε ατάραχος εξερευνήσει, έμελλε να ποδηγετήσει την ανθρωπότητα επ’ αόριστον. Η μία όψη δεν είναι άλλη από τον «Καπιταλισμό». Είναι η βάση του σύγχρονου τύπου πολιτικής διακυβέρνησης των περισσοτέρων κρατών. Είναι το ομοίωμα ‘Δημοκρατίας’ που επεβλήθη στα Έθνη, ώστε να δημιουργηθεί η ψευδαίσθηση της ελευθερίας στους ανθρώπους, ενώ παράλληλα είναι δούλοι μιας μειοψηφικής ολιγαρχίας της αληθινής παρανόησης. Ο άνθρωπος γίνεται άτομο, δέσμιο μιας υπερκαταναλωτικής μανίας, η οποία σταδιακά γίνεται σκοπός ζωής και ύπαρξης. Η Ύλη είναι ο μόνος θεός στον καπιταλισμό, ενώ το πνεύμα είναι ένα ανέκδοτο μερικών γραφικών περιθωριακών.

Η άλλη όψη είναι το ίδιο αβυσσαλέα και ύπουλη, ενώ παρατηρείται ευδιακρίτως μια αναλογία… ιδεολογικής λιτότητας και διαφθοράς. Είναι ο «Κομμουνισμός» ή με όποιο άλλο προσωπείο τιτλοδότησε τους… σκοπούς του. Είναι μια κενή ιδέα, που οραματίζεται την αυτοκτονία ενός έθνους. Την πάλη των όμαιμων συμπατριωτών, χάριν της ποσότητας της κατεχόμενης ύλης. Μια «πνευματική ψώρα», όπως τον χαρακτηρίζει ο αείμνηστος Νίκος Καζαντζάκης. Και είναι πράγματι ψώρα, αφού μετατρέπει τον άνθρωπο σε μαριονέττα, των κομματικών εντολοδόχων-κομισάριων. Και ενώ η «κόκκινη ελίτ» ζει πλουσιοπάροχα, ο λαός λιμοκτονεί στα εργοστάσια, σαν σκλάβος, μη μπορώντας να διατρανώσει το πνεύμα του. Ο κομμουνισμός αριθμεί το σώμα του ανθρώπου. Τα ονόματα δεν χρειάζονται. Το μόνο χρήσιμο στο σώμα και η εργασία που αποφέρει.

Όπως καταλαβαίνουμε, οι ανωτέρω δύο πολιτικές εφαρμογές δεν είναι παρά οι δύο όψεις ενός νομίσματος. Ένα νόμισμα το οποίο είναι κυριολεκτικά αφιερωμένο και βουτηγμένο μέσα στην λαίλαπα του άκρατου Υλισμού. Επιπροσθέτως, αυτές οι όψεις μετουσιώθηκαν σε συνεχώς «καινούργια» μορφώματα, με στόχο τον εκ νέου αποπροσανατολισμό του κόσμου και την παγίδευση πλείστων γενεών σε έναν ανύπαρκτο δήθεν ιδεολογικό αγώνα, μεταξύ 'δεξιάς' και 'αριστεράς'. Μια ανούσια και ψεύτικη πάλη, της οποίας οι εμπνευστές και ηγέτες γεύονταν το νέκταρ των αποτελεσμάτων τους από το ίδιο χρυσό ποτήρι. Δύο ψευτο-ιδεολογίες που δοξάζουν τον άμετρο υλισμό. Δύο καρκινώματα της ανθρώπινης σκέψης, και τίποτε περισσότερο.

Σε αυτό το σημείο, μια αφυπνισμένη Ιδέα προστρέχει στην σωτηρία του ανθρώπου. Σαν αδυσώπητος κεραυνός σπάει τα δεσμά που το νόμισμα επέφερε στην κοινωνία! Δίδει το κάλεσμα στον άνθρωπο, ώστε να απαλλαγεί από τον προαιώνιο πόνο. Να υψώσει το πνεύμα του, μέσα από τον Εθνικισμό, που θα τον παρομοιάζαμε με μία πύλη που οδηγεί στην συλλογική αρετή και ευδαιμονία, καθώς ο Οδηγός, χαράζει την πορεία προς την αριστεία. Και  εδώ διαφέρουμε ως Εθνικιστές. Εμείς, είμαστε κάτι το διαφορετικό. Κάτι που υπήρχε σαν αμυδρό φως σπίρτου. Κάτι που τώρα απλά γιγαντώθηκε. Εμείς δεν ανήκουμε στον γυάλινο κόσμο της υλικής δοξασίας. Είμαστε οι υμνητές του πνεύματος κι αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο τόσο μας φοβούνται και μας τρέμουν. Διότι, εμείς δεν θα υποκύψουμε σε όποιο αγαθό της υλικής πραγματικότητας. Αλλά θα πολεμήσουμε μέχρις τον οικτρό θάνατο! Είναι το πνεύμα, αυτό που μας κρατά όρθιους σε αυτό τον μισογκρεμισμένο κόσμο... Όρθιους μα, οργισμένα αηδιασμένους, για την παρακμιακή φθορά της θνητής και ασήμαντης νόησης. Δια του πνεύματος, αγωνιζόμαστε, αψηφώντας για την κατάσταση της υλικής μας υπόστασης, οραματιζόμενοι την ύστατη νίκη, αλλά και ορμώμενοι από την ζοφερή και διψασμένη μας ψυχή, πέφτουμε γελαστοί και ικανοποιημένοι! Εμείς θα επιφέρουμε την λήξη της επικυριαρχίας του Νομίσματος της Ανομίας.

Το όραμα μας Ιερό, ενώ ο αγώνας μας δίκαιος. Σκοπός μας η Νίκη!