Είναι πάμπολλες οι φορές, που έχουμε προκαλέσει δημοσίως τους σπάγκους του Περισσού, να πάψουν να μιλούν γενικώς και αορίστως για «κεφάλαιο» και να το ονοματίσουν.
Και βέβαια, δεν το κάνουν γιατί έχουν το λόγο τους… Που δεν είναι άλλος, από το ότι όλοι οι μεγαλοκαρχαρίες στην Ελλάδα είναι σαρξ εκ της σαρκός του… τιμημένου! Κάποιοι δε εξ’ αυτών, το ομολογούν κιόλας!
Δεν είναι περίεργο, λοιπόν, που ο μεγαλοκαρχαρίας Πέτρος Κόκκαλης δήλωσε υπερηφάνως την παρουσία στο συνέδριο της κουκουεδίας, από τους λογαριασμούς του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Υπενθυμίζοντας, πως συνεχίζει την οικογενειακή παράδοση, καθώς ο παππούς του –του οποίου φέρει το όνομα και δημοσιεύει μια φωτογραφία του από τα λημέρια των κομιτατζήδων του ΔΣΕ- ήτανε «υπουργός» Υγείας στη συμμορίτικη ψευτοκυβέρνηση του βουνού, που αγωνιζόταν για την Μεγάλη Βουλγαρία!
Ο δε πατήρ, είναι γνωστό πως έγινε αυτό που έγινε (μεγιστάνας του πλούτου) στην Ανατολική Γερμανία, με τις… κακές γλώσσες να επιμένουν πως όλα τα οφείλει στην συνδρομή της διαβόητης Στάζι.
- Τελικά, υπάρχει σ’ αυτή τη χώρα ένας ολιγάρχης που να μην είναι με το κόμμα του… λαού;
Ο ευρών αμειφθήσεται!
- Αλήθεια, πως γίνεται φτωχοί άνθρωποι (γιατί δυστυχώς υπάρχουν και τέτοιοι – λίγοι πλέον, γιατί ο πολύς κόσμος τους έχει πάρει χαμπάρι…) να ψηφίζουν το ίδιο κόμμα με τους μεγαλοκαρχαρίες, Κοκκαλαίους, Μπομπολαίους και ΣΙΑ:
Ο γράφων, είχε το θλιβερόν προνόμιον να ζήση το δράμα του παιδομαζώματος, αφού έλαβε μέρος «εν τω μέτρω των δυνάμεών» του σ' αυτό! Προπαντός έζησε τούτο, όταν ετέθηκε επικεφαλής του στο Παραπέτασμα ως υπεύθυνος οργανωτής του.
Λίγες γραμμές διά την «σταδιοδρομίαν» μου.
Το 1941 με την υποδούλωσιν της πατρίδος μας στον Χιτλεροφασισμό, ηκολούθησα με πατριωτικήν συνείδησι και με αγαθή πάντοτε πρόθεσι, όπως έκαμον οι πιο πολλοί Έλληνες -έναν δρόμο που, όπως ενόμιζα, θα μας οδηγούσε στην απελευθέρωσι της πατρίδος και θα μας επανέφερε την προτέρα γαλήνη.
Δυστυχώς, ο μανδύας τον όποιον προσωπικώς εφόρεσα ήταν ερυθρός. Και κάτω από αυτόν, όπως ήταν επόμενον, άρχιζα να οραματίζομαι μίαν Ελλάδα όχι «που ανθεί φαιδρά η πορτοκαλέα και θάλλει η ελαία», άλλα κάποιαν άλλη «χωρίς βασιλείς και άρχοντες, ή άρχοντες και δούλους· χωρίς καταπιεζομένους, εκμεταλλευτάς και εκμεταλλευόμενους». Γενικά μια κοινωνίαν, αν όχι κοινωνίαν αγγέλων, τουλάχιστον κοινωνίαν αγίων. Και διά τα ιδανικά αυτά εργάσθηκα με αρκετόν ζήλον, θυσιάσας πολυμελή οικογένειαν, προσωπικά συμφέροντα κ.λπ.
Τα τραγικά γεγονότα του Δεκεμβρίου του 1944 και τα μεσολαβήσαντα γεγονότα μέχρι του 1947, μολονότι μού έβαλαν πολλά ερωτηματικά, δεν τους έδωσα καμμία απάντησι, διότι δεν μ' άφησε ο «επαναστατικός παλμός». Το 1947 με άρπαξε το ΚΚΕ, με «ενηγκαλίσθη» και με περιέβαλε με αρκετές «τιμές»! (Συντάκτην κομμουνιστικής εφημερίδος, οργανωτήν της «Λαϊκής Παιδείας» διά την Ελλάδα, γενικόν επιθεωρητήν της «Λ. Παιδείας» στη Δυτ. Μακεδονία και Ήπειρον!). Θα ήταν παράλειψις να ισχυρισθώ, ότι δεν ειργάσθην φιλότιμα.
Τον Μάρτιον του 1948, το άδειασμα των χωριών της Δυτ. Μακεδονίας, απ τα γεγονότα του παιδομαζώματος, μου αφήρεσε προσωρινά την «λεοντή» των αξιωμάτων, διότι εξέλειπαν οι «πελάται» (παιδιά), πλην όμως με ετεποθέτησε σε θέσι όπου εδοκίμασα το δράμα του παιδομαζώματος. Εκεί, στον διαχωρισμό γονέων και παιδιών, εδοκίμασα τις περισσότερες συγκινήσεις, ακούοντας τας γοεράς κραυγάς μανάδων, που απ’ τις αγκάλες τούς άρπαζαν τα παιδιά στα σύνορα και τα έστελναν στο Παραπέτασμα!
Σε συνέχεια, μου επεφύλαξε το ΚΚΕ μεγαλυτέραν «τιμήν». Με διώρισε «Γενικόν επιθεωρητήν του παιδομαζώματος» και κλήθηκα να «παράσχω τας υπηρεσίας μου» περιοδεύσας αρκετές φορές τις χώρες του Παραπετάσματος...
Ο πατέρας καπετάνιος στο παιδομάζωμα κ’ ο γιος «πράκτορας της Στάζι».
Την ιστορία δεν τη γράφουν πια οι ξοφλημένοι αριστεροί αλλά οι πατριώτες που υποφέρουν από τα μνημόνια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου