Είπαμε: πράγματι τα κομμουνιστικά καθεστώτα δεν είχαν ουδεμία σχέση με τα λεγόμενα «φασιστικά». Επισημαίνουμε σήμερα μια ακόμα διαφορά ουσίας: τα ταξίδια στο εξωτερικό.
Κανένα «φασιστικό» καθεστώς, λοιπόν, δεν απηγόρευσε ποτέ τα ταξίδια των πολιτών του στο εξωτερικό. Προφανώς, διότι δεν φοβόνταν την σύγκριση. Επίσης, κανένα «φασιστικό» καθεστώς...δεν απηγόρευσε την μετανάστευση όσων δεν τους άρεσε να ζουν υπ’ αυτά τα καθεστώτα.
Μάλιστα, το ναζιστικό καθεστώς ενεθάρρυνε κιόλας την μετανάστευση όσων Εβραίων ήθελαν να φύγουν κατά την προπολεμική περίοδο από την Γερμανία…
Από την άλλη πλευρά, όλα τα κομμουνιστικά καθεστώτα, αρχίζοντας απ’ αυτό του Λένιν, απηγόρευαν δια ροπάλου τα ταξίδια των πολιτών τους στο εξωτερικό.
Προφανώς, διότι φοβόνταν την σύγκριση των συνθηκών ζωής. Κι ήταν συχνό το φαινόμενο, οι ελάχιστοι που είχαν την οικονομική δυνατότητα και την ελευθερία να ταξιδεύουν, έστω και ομαδικώς (μέλη αθλητικών ομάδων, καλλιτέχνες, κ.τ.λ.), να ζητούν πολιτικό άσυλο σε διάφορες χώρες, για να μην επιστρέψουν ποτέ στους… «σοσιαλιστικούς παραδείσους».
Με κορυφαίο παράδειγμα την Σβετλάνα Αλληλούγεβα – Στάλινα, μοναχοκόρη του «πατερούλη» Στάλιν, η οποία κατόρθωσε το 1967 να μεταβεί στην Ινδία κι από εκεί ζήτησε –και έλαβε- πολιτικό άσυλο στις ΗΠΑ, όπου και πέρασε το υπόλοιπον της ζωής της.
Αλήθεια, αυτό πως το εξηγείτε σύντροφοι, βάσει των αρχών του… επιστημονικού σοσιαλισμού;
100 ΚΑΙ ΠΛΕΟΝ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ!
«Η βία είναι η μαμή της ιστορίας»
(Κάρολος Μαρξ)
«Το ζήτημα σε ποιον θα ανήκει η εξουσία σε αυτή τη χώρα, που πάει να πει αν η μπουρζουαζία θα επιζήσει ή θα εξαφανιστεί, δε θα λυθεί με αναφορές στα άρθρα του Συντάγματος, αλλά με την προσφυγή σε κάθε μορφή βίας».
(Λέων Τρότσκυ)
«Τα μεγάλη προβλήματα της πολιτικής ελευθερίας και της ταξικής πάλης λύνονται σε τελευταία ανάλυση μόνο με τη βία»
(Βλαδίμηρος Λένιν)
«Χωρίς οίκτο, χωρίς φειδώ, θα σκοτώσουμε τους εχθρούς μας κατά εκατοντάδες. Ας είναι χιλιάδες, ας πνιγούν στο ίδιο της το αίμα. Ας πλημμυρίσει ο τόπος με το αίμα της μπουρζουαζίας, περισσότερο αίμα, όσο πιο πολύ αίμα, τόσο το καλύτερο»
(Krasnaya Gazeta – Όργανο του «Κόκκινου Στρατού», 1918).
Όλα αυτά τα χρόνια –και ειδικά από τότε που μπήκε η Χρυσή Αυγή στη βουλή- ακούμε στα καθεστωτικά ΜΜΕ για τα εγκλήματα του ναζισμού. Αλλά δεν ακούμε τίποτα για τα εγκλήματα του κομμουνισμού!
Το πρόβλημα δεν είναι μόνο ελληνικό, αλλά παγκόσμιο. Βλέπετε, τα φρικτά εγκλήματα του κομμουνισμού –τα οποία είναι απείρως περισσότερα απ’ αυτά που αποδίδονται στον ναζισμό- δεν συγκινούν το παγκόσμιο σύστημα εξουσίας που εγκαθιδρύθηκε μετά τον Β΄ Π.Π. Προφανώς, γιατί ο κομμουνισμός με τον καπιταλισμό είναι αδέρφια βγαλμένα από την ίδια (σιωνιστική…) μήτρα και δε γίνεται να εκθέτει αδελφός τον αδελφό. Ίσως και γιατί το κυρίαρχο σύστημα δεν αισθάνεται καμία απειλή από τυχόν νεκρανάσταση του κομμουνιστικού τέρατος.
Ωστόσο, τα εγκλήματα του κομμουνισμού υπήρξαν. Και ξεπερνούν τα 100 εκατομμύρια!
Η συνεχιζόμενη έλλειψη προσβάσεως σε αρχεία πρώην κομμουνιστικών χωρών (τα οποία χαρακτηρίζονται «κρατικά απόρρητα»!!!), εμποδίζει τους ερευνητές να καταλήξουν σε ακριβείς αριθμούς, ωστόσο, «χοντρικά» ο απολογισμός του κόκκινου τρόμου έχει ως εξής:
1. Σοβιετική Ένωση: 20 εκατομμύρια θύματα
2. Κίνα: 65 εκατομμύρια
3. Βιετνάμ: 1 εκατομμύριο
4. Βόρειος Κορέα: 2 εκατομμύρια
5. Καμπότζη: 2 εκατομμύρια
6. Ανατολική Ευρώπη: 1 εκατομμύριο
7. Λατινική Αμερική: 150.000
8. Αφρική: 1,7 εκατομμύρια
9. Αφγανιστάν 1,5 εκατομμύρια
10. Διεθνές κομμουνιστικό κίνημα και Κ.Κ. που δεν κατείχαν την εξουσία (όπως το Κ.Κ. Ισπανίας κατά τον τριετή εμφύλιο πόλεμο 1936-1939, το ΚΚΕ κατά την διάρκεια των τριών «γύρων», κ.α.): 10 εκατομμύρια.
Οι παραπάνω αριθμοί περιλαμβάνουν διαφόρους τρόπους εξοντώσεως, όπως ατομικές και ομαδικές εκτελέσεις, θανάτους σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως καθώς επίσης και θύματα λιμοκτονίας, επιβληθείσης από το κομμουνιστικό κράτος (όπως στην περίπτωση του Ολοκαυτώματος της Ουκρανίας, όπου κατά τα έτη 1932-1933 εξολοθρεύθηκαν δια της πείνας 6 εκατομμύρια άνθρωποι)!
Αξίζει να σημειωθεί, ότι εκ των 20 εκατομμυρίων θυμάτων της Σοβιετικής εποχής, τουλάχιστον 668.000 που εξετελέσθησαν κατά την περίοδο του «σταλινικού τρόμου» των ετών 1937-1938, ήσαν κομμουνισταί!
Τέλος, από τον ανωτέρω πίνακα, διαπιστώνουμε ότι «πρωταθλητής» των δολοφονιών ήταν το απαίσιο καθεστώς του Πολ Ποτ στην Καμπότζη, που εξόντωσε το ¼ του συνολικού πληθυσμού της χώρας!
Με τα δολοφονικά αυτά καθεστώτα του υπαρκτού απανθρωπισμού, είχαν «συντροφικές» σχέσεις (συμπεριλαμβανομένης και της αθρόας χρηματοδοτήσεως, στα πλαίσια της… «διεθνικής αλληλεγγύης») τα αριστερά κόμματα της Ελλάδος.
Το ΚΚΕ εξωτερικού με τις χώρες του σοβιετικού μπλοκ και το ΚΚΕ εσωτερικού (πολιτικός πρόγονος του ΣΥΡΙΖΑ και της ΔΗΜΑΡ), με τον «ανεξάρτητο» δικτάτορα της Ρουμανίας Τσαουσέσκου. Με τον οποίο, είχε αγαστές σχέσεις και ο καραμανλισμός! Όπως, άλλωστε και με τον Τίτο… Μήπως είδατε καμιά αποκήρυξη της δολοφονικής μανίας των αιμοσταγών αυτών καθεστώτων, έστω και μεταγενέστερη, με την (αφελή) δικαιολογία «δεν ξέραμε»; Ούτε μία!
Και πως ήταν δυνατόν να υπάρξει τέτοια, όταν και οι εγχώριοι κομμουνισταί θα έπρατταν αναλόγως, εάν ποτέ τους δινόταν η ευκαιρία.
Διότι, πέραν από τα καθησυχαστικά χαμόγελα και τις φαινομενικώς ευγενείς διακηρύξεις για μια «δίκαιη κοινωνία», «κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο», κ.τ.λ., αυτή είναι η φύση του κομμουνισμού! Δολοφονική!
Ωστόσο, με την καταδίκη των εγκλημάτων του κομμουνισμού δεν συμφωνούν ούτε τα λεγόμενα «αστικά» κόμματα της Ελλάδος!
Κι αυτό είναι αποδεδειγμένο. Στις 24-27 Ιανουαρίου 2006, λοιπόν, διεξήχθη στην Πολιτική Επιτροπή της Κοινοβουλευτικής Συνελεύσεως του Συμβουλίου της Ευρώπης, ψηφοφορία επί του σχεδίου αποφάσεως υπό τον τίτλο «Ανάγκη διεθνούς καταδίκης των εγκλημάτων των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων».
Το σχέδιο ψηφίσματος κατεψηφίσθη από το σύνολο των εξ’ Ελλάδος ευρωβουλευτών, όλων των κομμάτων, με εξαίρεση τον εκπρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ, που ψήφισε λευκό, ζητώντας να καταδικασθούν τουλάχιστον τα σταλινικά εγκλήματα!
Πριν καταψηφίσουν, οι «Έλληνες» ευρωβουλευτές είχαν υπογράψει ομαδικώς ένα κατάπτυστο κείμενο που κυκλοφορούσε το ΚΚΕ και το οποίο κατέληγε ως εξής:
«Προσβάλλει τους αγωνιστές αντιφασίστες, τους κομμουνιστές, τα θύματα του ναζισμού – φασισμού και γενικότερα τους προοδευτικούς ανθρώπους… Γι’ αυτό οι υπογράφοντες ευρωβουλευτές ζητούμε την άμεση καταδίκη του και καλούμε την Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης να το καταψηφίσει».
Γ. Δημητρακόπουλος, Συνταξιούχος Εκπαιδευτικός
