Τον Παπαδόπουλο τον έριξε η Mossad..
Οι εβραίοι έφεραν τη Μεταπολίτευση"
Δείτε το βίντεο με την κυνική ομολογία ενός πρωτοπαλίκαρου του Ιωαννίδη που εξιστορεί το ρόλο της εβραϊκής μυστικής υπηρεσίας Mossad στα δρώμενα του 74' στην Ελλάδα...
Από την πτώση του Παπαδόπουλου και την έλευση του Ιωαννίδη μέχρι την προδοσία της Κύπρου και τη μεταπολίτευση.
Δεν τα υιοθετούμε αλλά έχουν σημαντική ιστορική αξία...
Το Πολυτεχνείο, η χούντα
και ο «Πόλεμος του Γιομ Κιπούρ»
ΟΙ ΑΘΕΑΤΕΣ ΠΛΕΥΡΕΣ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ.
17 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1973.
ΑΝ ΕΧΕΙΣ ΤΕΤΟΙΟΥΣ ΣΥΜΜΑΧΟΥΣ
ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΣΑΙ ΕΧΘΡΟΥΣ.
Οι ρίζες της σημερινής μας
οικονομικής χρεοκοπίας
Ετσι μεθοδεύτηκε
η αποβιομηχανοποιήση της Ελλάδος
Η γενιά του Πολυτεχνείου
σταμάτησε την πρόοδο
και
και
κατέστρεψε την Ελλάδα.
ΔΕΙΤΕ ΤΙ ΕΛΕΓΕ Ο ΑΡΙΣΤΕΡΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ ΡΑΦΑΗΛΙΔΗΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ.
Οι Εβραίοι οργάνωσαν τον Αττίλα γιατί έχουν βάλλει στο μάτι την Κύπρο και τα πετρέλαια από τότε.
Να γιατί έχουν δίκιο όσοι λένε ότι το Πολυτεχνείο ήταν ένα στημένο κόλπο για να πέσει ο Παπαδόπουλος και να έρθει στα πράγματα ο προδότης Ιωαννίδης.
Να γιατί έχουν δίκιο όσοι λένε πως τον κόσμο που σκοτώθηκε , τον σκότωσαν οι εβραίοι του Μοσσέ Νταγιάν που κυκλοφορούσαν ντυμένοι σαν Έλληνες στρατιώτες. Να γιατί έχουν δίκιο όσοι λένε πως Έλληνες στρατιώτες ΔΕΝ σκότωσαν Έλληνες εκείνη τη μέρα..
Ο βρώμικος ρόλος των Εβραιοσιωνιστών, το «υποχείριο» Ιωαννίδης και ο άτολμος Παπαδόπουλος!
Συνεχίζουμε την παράθεση αποκαλυπτικών άρθρων για την περίοδο που κατέληξε στα γεγονότα του Πολυτεχνείου, με την ελπίδα πως θα διαφωτιστούν ορισμένες άγνωστες πτυχές τους: Άλλωστε αυτός είναι ο στόχος μας, να προσφέρουμε "τροφή για σκέψη" στους αναγνώστες και όχι να τους φανατίζουμε με (κομματικά) συνθήματα, αποκρύπτοντάς τους την αλήθεια ή γράφοντας την μισή (ακόμα χειρότερα!).
Αυτόν τον σκοπό έχει και αυτή η ανάρτηση, όσο κι αν ενοχλούνται κάποιοι. Συνιστούμε σε όλους να διαβάσουν και τις άλλες 3 παρόμοιες που ακολουθούν, για να έχουν μια πλήρη εικόνα για το τι πραγματικά συνέβη τότε:
Ο ρόλος του Σιωνισμού στην επιβολή του Ιωαννίδη το 1973 με τα γεγονότα του Πολυτεχνείου - Η σχέση με τον Πόλεμο του Γιόμ Κιπούρ τον Οκτ. του 1973 και τη Διχοτόμηση της Κύπρου το καλοκαίρι του 1974
Στίς 6 Οκτωβρίου του 1973 στο Ισραήλ γιόρταζαν το Γιόμ Κιπούρ, μία εβραική γιορτή. Αυτή τη μέρα διάλεξαν ο Αιγύπτιος Ανουάρ Σαντάτ και ο Σύριος Άσσαντ για να τους επιτεθούν. Το Ισραήλ δεν περίμενε αυτή την επίθεση παρ’ όλο που είχε πληροφορίες γιά αυτήν. Οι εχθροπραξίες κράτησαν περίπου ένα μήνα γιά να καταλήξουν σε ειρηνευτική συμφωνία στις 19 Νοεμβρίου του 1973. Στό διάστημα αυτό οι Αιγύπτιοι κατόρθωσαν να πάρουν πίσω τη χερσόνησσο του Σινά που είχαν χάσει το 1967, στον πόλεμο των έξη ημερών. Ένας από τους παράγοντες της ήττας των Ισραηλινών ήταν η άρνηση του Έλληνα δικτάτορα Γ. Παπαδόπουλου να χρησιμοποιηθούν οι βάσεις της Ελλάδος γιά τον ανεφοδιασμό και τις επιχειρήσεις του Ισραήλ.
Οι Ισραηλινοί πήραν την απόφαση πως ο Παπαδόπουλος πρέπει να ανατραπεί. Ένας δεύτερος λόγος που οι Ισραηλινοί ήθελαν την ανατροπή του Παπαδόπουλου ήταν πως είχε αρνηθεί να εκτελέσει την εντολή που του έδωσαν να οργανώσει πραξικόπημα στην Κύπρο κατά του Μακαρίου. Σύμφωνα με το καθεστώς που επικρατούσε στην Κύπρο κάτι τέτοιο θα ήταν εγκληματικό μιά και θα αποτελούσε ανοιχτή πρόσκληση στους Τούρκους, που ήταν εγγυήτρια δύναμη, να επέμβουν στην Κύπρο, και αυτό ο Παπαδόπουλος το γνώριζε. Ο Παπαδόπουλος εκείνη την περίοδο, ύστερα από διεθνείς πιέσεις που είχαν ασκηθεί, είχε παραχωρήσει την πολιτική εξουσία στην κυβέρνηση Μαρκεζίνη, με εντολή την διεξαγωγή εκλογών τον Φεβρουάριο του 1974.
Χρειαζόταν όμως γιά την ανατροπή του ένα πρόσχημα, καί το πιό βολικό ήταν η επάνοδος στη δημοκρατία. Με αυτό το πρόσχημα οργανώθηκαν τα γεγονότα του Πολυτεχνείου τα οποία και κατάφεραν τον σκοπό τους, που δεν ήταν άλλος από την ανατροπή του δικτάτορα Παπαδόπουλου που είχε γίνει ανυπάκουος στίς εντολές των σιωνιστών, και την αντικατάσταση του από τον δικτάτορα Ιωαννίδη, που ήταν «υπάκουος». Ο Μοσέ Νταγιάν καί πάλι ήρθε στην Αθήνα τον Νοέμβριο του 1973 γιά να επιβλέψει τα επεισόδεια του Πολυτεχνείου που ξεκίνησαν δικοί του άνθρωποι (Δαμανάκη, Λαλιώτης, Τζουμάκας). Τελικά με την επέμβαση Ισραηλινών κομάντος ντυμένων με ελληνικές στολές επεβλήθη το καθεστώς του εκλεκτού των Ισραηλινών, Ιωαννίδη και στις 25 Νοεμβρίου ορκίστηκε η κυβέρνηση Ανδρουτσόπουλου. Το πρώτο και μεγαλύτερο βήμα γιά την τραγωδία της Κύπρου είχε γίνει. Είχαν βρεί το όργανο που θα έκανε πραξικόπημα κατά του Μακαρίου καί θα άνοιγε την πόρτα γιά την επέμβαση της Τουρκίας, σαν εγγυήτριας δύναμης, στην Κύπρο το καλοκαίρι του 1974.
Αξίζει τον κόπο να δούμε πως περιγράφει τα γεγονότα του Πολυτεχνείου ο συγραφέας Αθανάσιος Στριγγάς στο βιβλίο του «Παγκόσμιοι Εντολοδότες», Εκδόσεις Νέα θέσις, Αθήνα 1993, σελ 539)
Οι αθέατες πλευρές του Πολυτεχνείου – 17 Νοεμβρίου 1973
Τή νύχτα στις 14 Νοεμβρίου 1973, ο Ισραηλινός στρατηγός Μοσέ Νταγιάν έφτασε στην Αθήνα. Εγκαταστάθηκε στο σπίτι του γαμπρού του Δημ. Ιωαννίδη, του γιατρού Αλαζράκη. Από εκεί έστειλε μήνυμα στον Ιωαννίδη να είναι έτοιμος. «Η ώρα έφθασε. Όλα είναι έτοιμα.» Την επομένη, 15 Νοεμβρίου, το γιώτ «Απόλλων» ιδιοκτησίας της εταιρίας OTC, η οποία ήταν ιδιοκτησία της CIA, έφθασε στόν Πειραιά. Το γιώτ, πρίν τη μετατροπή του, ήταν μονάδα του βρετανικού πολεμικού ναυτικού. ¨Ηταν εξοπλισμένο με πανίσχυρο ασύρματο, τέλεια εργαστήρια καί αναρίθμητους φακέλους. Είκοσι κομάντος συμπλήρωναν το ειδικό πλήρωμα του σκάφους. Από τον Πειραιά έπλευσε προς τα ανοιχτά του Σουνίου, όπου καί περίμενε ανενόχλητο. Στο μεταξύ έκαναν τις ανάλογες επαφές τους, κυρίως με τον στρατηγό Νταγιάν, ο οποίος ήταν σε συνεχή επαφή με Έλληνες πολίτες για την υπόθεση του Πολυτεχνείου. Η κύρια επαφή του Νταγιάν, εκτός από Ιωαννίδη – Αραπάκη – Μπονάνο, ήταν με τον Γιάγκο Πεσματζόγλου, ο οποίος τότε ήταν μέλος της λέσχης Μπίλντενμπεργκ γιά την Ελλάδα. Είχε αναλάβει το πολιτικό σκέλος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. ¨Ηταν ο ενδιάμεσος μεταξύ των επικεφαλής των φοιτητών, του στρατηγού Νταγιάν και της λέσχης Μπίλντενμπέργκ.
Με την ελπίδα καί την ευχή πως θα βγουν καί θα καταγγείλουν δημόσια τα γεγονότα εκείνης της νύχτας από την πλευρά τους, όπως εκείνοι τα έζησαν, υπόσχομαι αν δεν μιλήσουν οι ίδιοι, να δημοσιεύσω στο επόμενο βιβλίο μου τα ονόματα τους. Τα χαράματα της 16ης Νοεμβρίου, έφθασαν χίλιοι κομμάντος από τις Βρυξέλλες, με εντολή να συμμετάσχουν στην εξέγερση του Πολυτεχνείου. Όλοι μεταφέρθηκαν από τη βάση του Ελληνικού στη Γεωγραφική Υπηρεσία Στρατού, στο Πεδίο του Άρεως. Τους μοιράσθηκαν Ελληνικές στρατιωτικές και αστυνομικές στολές καί περίμεναν διαταγή να επέμβουν. Εκτός απο όπλα, είχαν στην κατοχή τους ασύρματο, συγχρονισμένο με εκείνον του γιώτ «Απόλλων», απ’ όπου περίμεναν την διαταγή για επέμβαση.
Ο στρατιωτικός που είχε αναλάβει την εποπτεία όλων των ανδρών, ήταν ο υποστράτηγος Χουήζερ του ΝΑΤΟ, αλλά και έμπιστος της Τριμερούς Επιτροπής. Την νύχτα της 16ης Νοεμβρίου, οι κομάντος του ΝΑΤΟ διατάχτηκαν από τον υποστράτηγο Χουήζερ, να ακροβολιστούν στο Πεδίο του Άρεως και να περιμένουν διαταγές. Οι είκοσι κομάντος που περίμεναν στο γιώτ, διατάχτηκαν να πάνε με λέμβους στη στεριά, να καταλάβουν το σπίτι του Γεώργιου Παπαδόπουλου, να κόψουν τα τηλέφωνα του και να απαγορεύσουν στο δικτάτορα κάθε επαφή με τον έξω κόσμο. Να συνεννοηθούν μετά με τους Έλληνες «συναδέλφους» τους και να περιμένουν διαταγή, για να αποχωρήσουν.
Ο στρατιωτικός που είχε αναλάβει την εποπτεία όλων των ανδρών, ήταν ο υποστράτηγος Χουήζερ του ΝΑΤΟ, αλλά και έμπιστος της Τριμερούς Επιτροπής. Την νύχτα της 16ης Νοεμβρίου, οι κομάντος του ΝΑΤΟ διατάχτηκαν από τον υποστράτηγο Χουήζερ, να ακροβολιστούν στο Πεδίο του Άρεως και να περιμένουν διαταγές. Οι είκοσι κομάντος που περίμεναν στο γιώτ, διατάχτηκαν να πάνε με λέμβους στη στεριά, να καταλάβουν το σπίτι του Γεώργιου Παπαδόπουλου, να κόψουν τα τηλέφωνα του και να απαγορεύσουν στο δικτάτορα κάθε επαφή με τον έξω κόσμο. Να συνεννοηθούν μετά με τους Έλληνες «συναδέλφους» τους και να περιμένουν διαταγή, για να αποχωρήσουν.
(Οι είκοσι κομάντος είχαν ντυθεί με Ελληνικές στρατιωτικές στολές). Όταν νύχτωσε, οι κομάντος έφθασαν στην ακτή και από εκεί με στρατιωτικά τζίπ κατευθύνθηκαν προς το σπίτι του δικτάτορα Παπαδόπουλου. Οι άλλοι έφυγαν «κατά ομάδες» από τη Γεωγραφική Υπηρεσία καί ακροβολίστηκαν στο Πεδίο του Άρεως.Αργότερα, όταν το τάνκ έσπασε την πόρτα του Πολυτεχνείου, οι κομμάντος βρίσκονταν ήδη μέσα. Στις εφιαλτικές στιγμές που ακολούθησαν οι ΝΑΤΟικοί κομάντος χτυπούσαν αδιάκριτα. Σκότωσαν, έσφαξαν, έσπασαν ωμοπλάτες και όταν πιά ο ‘εχθρός’ είχε ‘νικηθεί’, ένα στρατιωτικό σφύριγμα του επί κεφαλής, τους επανέφερε στην τάξη.
Ανασυντάχθηκαν καί όπως είχαν έρθει, έφυγαν αθόρυβα. Σε μία ώρα απογειώνονταν από τη βάση του Ελληνικού, με προορισμό τις Βρυξέλλες. Χίλια δολλάρια ‘μπόνους’ πήρε ο καθένας, γιά εκείνη τη βραδυά. Το ίδιο έγινε και με τους είκοσι. Διατάχθηκαν να επιστρέψουν στο γιώτ. Ξημερώματα στις 18 Νοεμβρίου 1973, το γιώτ «Απόλλων», έπλεε ανοιχτά, με προορισμό την Βαρκελώνη.
Ο στρατηγός Νταγιάν, αφού ενέκρινε τον κατάλογο των νέων υπουργών, τακτοποίησε και άλλες μικρές λεπτομέρειες καί ανεχώρησε αθόρυβα για το Ισραήλ από όπου είχε έρθει. Οι τρείς (οι δύο κύριοι καί η κυρία), Έλληνες αυτοί, ‘συνελήφθησαν’ από την ασφάλεια, για να γράψουν υποθήκες. Πριν την επέμβαση του τανκ όμως, αυτοκίνητο με συμβατικούς αριθμούς της Αμερικανικής Πρεσβείας νωρίς το βράδυ της 16ης Νοεμβρίου, τους παρέλαβε από την πόρτα του Πολυτεχνείου που βλέπει προς την Στουρνάρη και τους μετέφερε στην πρεσβεία, στο γραφείο του σταθμάρχη της CIA. Μετά από μισή ώρα συζητήσεων και «διαβουλεύσεων», το ίδιο αυτοκίνητο τους μετέφερε πάλι πίσω. ¨Οταν μπήκαν στο κτίριο του Πολυτεχνείου, σε ελάχιστα λεπτά το τανκ έσπαζε την πόρτα. Ο Γιάγκος Πεσματζόγλου, παρέμεινε στην Αθήνα φυσικά, μετά, σαν «καμμένο χαρτί». Δεν ήταν δυνατόν να χρησιμοποιηθεί αλλού, και σήμερα είναι Ευρωβουλευτής, όπου ... «βουλεύεται Ευρωπαικά» καί διάγει βίον αξιοπρεπή.
Από τότε "ζέσταιναν" τη συγκεκριμένη...σούπα, σε περίοδο Χούντας μάλιστα! Κι όλα αυτά κάτω από τη μύτη του Παπαδόπουλου, που είχε "χαλαρώσει" τη λογοκρισία στις εφημερίδες, με αποτέλεσμα εκείνες να προετοιμάζουν καταστάσεις και να...προφητεύουν τα μελλούμενα, όπως κάνουν και σήμερα!
Φυσικά, δεν χρειάζεται να πούμε ΠΟΙΟΙ ΕΔΩΣΑΝ ΑΥΤΗ ΤΗΝ "ΕΙΔΗΣΗ" στη συγκεκριμένη εφημερίδα...!
hellas-orthodoxy.blogspot.g
Ακολουθεί απόσπασμα απο το βιβλίο του Κυριάκου Ι. Διακογιάννη με τίτλο "Γράμμα στον Σιωνιστή Χασάπη Μπούς" σελ. 138. Ο συγγραφέας αναφέρετε στο διάλογο μεταξύ του Σιωνιστή Jean-Jacques Servan-Schreiber και του Γεωργίου Παπαδόπουλου.Ο Εβραιοσιωνιστής Schreiber είχε έρθει απο την Γαλλία στην Ελλάδα για να πάρει μαζί του τον γνωστό μουσικοσυνθέτη και αντιστασιακό εκείνης της εποχής Μίκη Θεοδωράκη.
Απο τα γραφόμενα φαίνεται ξεκάθαρα η ανάμειξη του Σιωνισμού στον "αντιστασιακό" αγώνα κατά της Δικτατορίας στην Ελλάδα.Ομως η Σιωνιστική διείσδυση δεν περιορίστηκε μόνο στην πλευρά της αντίστασης.Η επιβολή του Σρέϊμπερ στον Γεώργιο Παπαδόπουλο παντοδύναμο δικτάτορα εκείνη την εποχή είναι χαρακτηριστική.Οι εν Ελλάδι Εβραίοι κατα την περίοδο της Δικτατορίας τάσσονταν υπέρ της Χούντας, η οποία αναγνώρισε ως Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο,ύστερα απο αλλεπάληλες πιέσεις του τότε προέδρου του ΚΙΣ Ιωσήφ Λόβιγγερ.
Σρέϊμπερ πρός Γεώργιο Παπαδόπουλο: "Κύριε Πρόεδρε όπως γνωρίζετε ήδη βρίσκομαι στην Ελλάδα για να συναντήσω τον Ελληνα μουσικοσυνθέτη κ. Μίκη Θεοδωράκη και να τον πάρω με το αεροπλάνο μου."
Διακογιάννης: "Το ίδιο βράδυ στο σπίτι μου στο Παρίσι έχουμε συνεδριάσει τα μέλη της Αντιδικτατορικής μας ομάδας.Διακόπτουμε για 10 λεπτά να ξεζαλιστούμε και να πιούμε ένα καφέ.Κάποιος βρίσκεται όρθιος κοντά στην συσκευή της τηλεόρασης.Γυρνάει το κουμπί και βλέπουμε στον δέκτη το αεροδρόμιο του Μπουρζέ,το αεροπλάνο του Jean-Jacques Servan-Schreiber να προσγειώνεται,την πόρτα του να ανοίγει και το Μίκη Θεοδωράκη να πατάει στο ελεύθερο Γαλλικό έδαφος,την Μελίνα Μερκούρη να τον αγγαλιάζει το πλήθος των Ελλήνων αυτοεξόριστων να συνοστίζεται ποιός θα του πρωτοσφίξει το χέρι."
Παραθέτουμε το σχετικό τηλεγράφημα του ΚΙΣ προς τον Παπαδόπουλο.
Σημείωση Αντιπληροφόρησης:Σε αυτό εδώ το blog έχουμε πει οτι το κόσμο των διοικούν οι Σιωνιστές.Βρίσκονται στα τελικά στάδια εγκαθίδρυσης της Παγκόσμιας Αυτοκρατορίας τους.Γιατί αυτό που ετοιμάζουν,ενώ το ονομάζουν "Δημοκρατία" στην πραγματικότητα θα είναι ένα φασιστικό καθεστώς απο τα χειρότερα που θα βιώσει(;) ποτε η ανθρωπότητα.
Απο τα αρχαία χρόνια κρύβουν τις "βρωμιές" που κάνουν,κρύβουν το ρόλο τους στους πολέμους και στις παγκόσμιες συρράξεις και προβάλλουν ότι θέλουν αυτοί.
Στη σημερινή εποχή είδαμε οτι απέκρυψαν απο όλη την Παγκόσμια Κοινότητα το μεγαλύτερο τείχος που εγκλωβίζει ένα λαό(τους Παλαιστίνιους),το τείχος του Ισραήλ.
Στη δίκη της "17 Νοέμβρη" αποσιωπήθηκε η διασύνδεση των στελεχών της οργάνωσης και της "Μοσάντ".
Στην περίπτωση των "Ερυθρών Ταξιαρχιών" υπήρχε και εκεί διασύνδεση με την Μοσάντ και με την τροφοδοσία τους με όπλα.
Ακούμε 35 χρόνια τώρα λόγια εναντίον της Χούντας.Κανείς δεν τόλμησε όμως να μιλήσει για το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο,που ήταν υπέρ της Χούντας και τους έστειλε συγχαρητήριο τηλεγράφημα.
Με λίγα λόγια "όποια πέτρα και να σηκώσεις αυτοί είναι απο κάτω".
Δείτε τώρα οτι και τους αντιστασιακούς στο Παρίσι και το Λονδίνο τους καθοδηγούσαν και τους συνέδραμαν αυτοί.
Να θυμήσουμε οτι μετα την απελευθέρωση της Ελλάδας το 1821,μαζί με τους Ελληνες που ήρθαν να αναλάβουν την διοίκηση της χώρας,ήρθε και μια ομάδα Σιωνιστών που αυτοαποκαλούνταν Αγγλοι-Γάλλοι κτλ,στην πραγματικότητα όμως ήταν Εβραίοι Σιωνιστές και απο την πρώτη στιγμή που ιδρύθηκε το ελληνικό κράτος προσπάθησαν να το ποδηγετήσουν.Κατείχαν θέσεις συμβούλου σχεδόν σε όλα τα Υπουργεία.Ασχολήθηκαν όμως πιο πολύ με το Υπουργείο Παιδείας,Εξωτερικών και τις Τράπεζες.
Στα απομνημονεύματά τους ο Κολοκοτρώνης κάνει ειδική μνεία "για αυτούς που ήρθαν απο το εξωτερικό".
Ετσι και εδω,βοηθούσαν τους αντιστασιακούς,τα είχαν καλά και με τους τότε Κυβερνώντες στην Ελλάδα,παρ'όλο που τους "χάλασαν" το χατίρι με την μη παραχώρηση του αεροδρομίου της Σούδας στον πόλεμο των 7 ημερών και ταυτόχρονα την βραδυά του Πολυτεχνείου-οι δημοσιογράφοι εκείνης της εποχής γνώριζαν οτι ο Μοσέ Νταγιάν βρίσκοταν στην Αθήνα με την κόρη του και άλλους επιτελείς.Προφανώς δεν είχαν έρθει εδω για διακοπές αλλά προκειμένου να συντονίσουν το "έργο τους".
Ποτε θα γίνει μια έρευνα για το ρόλο του Μοσέ Νταγιάν εκείνη την βραδυά;
Όποιοι έχουν στοιχεία για το θέμα ας τα στείλουν στο blog για να δημοσιευτούν.
antipliroforisi.blogspot.g
Η «υπόθεση» πολυτεχνείο είναι μια από τις πιο βρώμικες σελίδες της νεότερης Ελληνικής ιστορίας. Έχει επικρατήσει η άποψη ότι πράγματι υπήρξαν νεκροί μέσα στο πολυτεχνείο. Η τραγική αλήθεια είναι ότι υπήρξαν νεκροί, αλλά όχι μέσα στο πολυτεχνείο. Όσοι σκοτώθηκαν, σκοτώθηκαν σε απόσταση 500 μέτρων από το σημείο που διαδραματίζονταν τα γεγονότα, από πυρά ελευθέρων σκοπευτών, οι οποίοι πυροβολούσαν στο ψαχνό από τις ταράτσες των παρακείμενων πολυκατοικιών. Τα ονόματα των νεκρών είναι γνωστά, αλλά κανένας δεν ανέφερε ότι οι άνθρωποι αυτοί (12 τον αριθμό), οι οποίοι δεν είχαν καμία σχέση με τους εξεγερμένους φοιτητές, άλλα οι περισσότεροι ήταν μεροκαματιάρηδες, που βρέθηκαν σε λάθος τόπο την λάθος στιγμή δεν σκοτώθηκαν μέσα στο πολυτεχνείο αλλά μακριά από αυτό.
Το μόνο που έκαναν ήταν να τους «βαφτίσουν» «νεκρούς του πολυτεχνείου» και έτσι να λήξει η τραγική αυτή υπόθεση. Ποτέ κανείς από τους γνωστούς «έγκριτους» και παχυλά αμειβόμενους δημοσιογράφους, δεν έκανε μια έρευνα για το ποιοι ήταν αυτοί που πυροβολούσαν από τις ταράτσες εκείνο το βράδυ. Βεβαίως όχι, διότι η υπόθεση ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΣΟΒΑΡΗ.
Τον Γενάρη του 1973,ανακαλύπτεται εκμεταλλεύσιμο κοίτασμα πετρελαίου στην Θάσο και συγκεκριμένα στην θέση Πρίνος. Ανατολικά της Θάσου (θέση Μπάμπουρας) υπάρχει πολύ μεγάλο κοίτασμα πετρελαίου.
Ο Παπαδόπουλος αποφασίζει να εξορύξει και να εκμεταλλευτεί μόνος του (δηλαδή η Ελλάδα) το κοίτασμα του Πρίνου, παρά τις πιέσεις που υφίσταται από Αμερικάνικες πετρελαϊκές εταιρείες για το αντίθετο. Από το σημείο αυτό αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση για αυτόν και το καθεστώς του. Οι Αμερικάνοι τον τοποθέτησαν στην Ελλάδα, με τις γνωστές προηγηθείσες μεθοδεύσεις και δεν υπήρχε περίπτωση να δεχθούν, από αυτόν η τους ομοίους του, καμία μη ελεγχόμενη από αυτούς πρωτοβουλία. Κάτι που συμβαίνει και σήμερα με τους πολιτικάντηδές μας.
Όλοι θυμόμαστε εκείνο το αμίμητο που είπε ο τότε υπουργός των εξωτερικών των Η.Π.Α, στον αποσβολωμένο Μητσοτάκη, μετά την πρωτοβουλία του να καλέσει στην Βουλιαγμένη τους ηγέτες των εμπολέμων στην Βοσνία, για να συζητήσουν την προοπτική ειρήνευσης. «Μα κύριε πρόεδρε τον Οκτώβριο του 1993 θα έχετε εκλογές». Και είχαμε. Όπως γίνεται πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις, οι Αμερικάνοι μέσω της C.I.A,.βρήκαν τρόπο να απαλλαγούν από τον Παπαδόπουλο, οργανώνοντας εις βάρος του μια ακόμα “μαύρη επιχείρηση”.
Πρόκειται για επιχειρήσεις αποσταθεροποίησης δικτατορικών ή ακόμα και δημοκρατικών καθεστώτων, οι ηγέτες των οποίων με τις πολιτικές που επιλέγουν έρχονται σε άμεση σύγκρουση με το πολιτικοοικονομικό κατεστημένο που ελέγχει τις Η.Π.Α. Κάτι παρόμοιο είχαν οργανώσει λίγο αργότερα, πάλι το1973, και εις βάρος του προέδρου της Χιλής Αλιέντε όταν αυτός αποφάσισε να εθνικοποιήσει τις πολυεθνικές εταιρείες εξόρυξης χαλκού (η Χιλή διαθέτει τα μεγαλύτερα αποθέματα χαλκού στον κόσμο τα οποία καλύπτουν το 45% της παγκόσμιας παραγωγής) οι οποίες συμπτωματικά εξυπηρετούσαν Αμερικάνικα συμφέροντα.
Ήταν οι λεγόμενες «διαδηλώσεις της κατσαρόλας», οι οποίες δημιούργησαν το κατάλληλο υπόβαθρο (η την δικαιολογία) για να επικρατήσει λίγο αργότερα η δικτατορία του Πινοσέτ, ο οποίος σημειωτέον επανέφερε τα πράγματα (εξόρυξη χαλκού) στην πρότερη τους κατάσταση. Την ίδια περίοδο Νοέμβριο του 1973, και αυτό είναι κάτι που λειτούργησε προσθετικά εις βάρος του Παπαδόπουλου, υπάρχει σε εξέλιξη ο πόλεμος της «εξιλέωσης» (Γιόμ Κιπούρ),τον οποίο διεξήγαγε το Ισραήλ εναντίον όλων των Αραβικών κρατών (Συρία, Αίγυπτος, Λίβανος κ.λ.π) αλλά και το 1967, περίοδο που επεβλήθη το πρώτο πραξικόπημα των συνταγματαρχών στην Ελλάδα, το Ισραήλ διεξήγαγε πάλι πόλεμο (τον περίφημο πόλεμο των έξι ημερών), πάλι εναντίων όλων των Αραβικών κρατών. Επειδή δεν πιστεύω στον Ιστορικό παράγοντα της σύμπτωσης, πόσο μάλλον στην συγκεκριμένη περίπτωση που υπάρχουν παραπάνω από μια και διότι οι επαναλαμβανόμενες συμπτώσεις υποκρύπτουν δόλο και παύουν να θεωρούνται τέτοιες τότε……..
Η εξέγερση των φοιτητών στο πολυτεχνείο δεν ήταν τίποτα περισσότερο παρά μια ακόμη επιχείρηση που οργανώθηκε από την C.I.A, με σκοπό την ανατροπή του Παπαδοπούλου. Αν αποδεχθούμε το γεγονός ότι πράγματι οι φοιτητές λειτούργησαν αυτοβούλως (Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ ΤΟΥΣ ΤΟ ΕΚΑΝΕ. ΒΛΑΚΕΙΑ;) και αποφάσισαν να εξεγερθούν εναντίον της χούντας για μόρφωση, δουλειά, δημοκρατία κλπ., τότε πρέπει να θέσουμε και τα εξής συμπεράσματα ερωτήματα:
1) Γιατί επέλεξαν την συγκεκριμένη χρονική στιγμή και όχι κάποια άλλη, που η χούντα ήταν πιο «φρέσκια» στα πράγματα; Γιατί π.χ δεν εξεγέρθηκαν το 1967 ή το 1968 ή το 1969 ή το1970 κ.λ.π τότε που το καθεστώς των συνταγματαρχών δεν είχε ακόμα εδραιωθεί για τα καλά, αλλά επέλεξαν το 1973 και εδώ βρίσκεται το ύποπτο της υποθέσεως το οποίο οδηγεί στην έξωθεν κατευθυνόμενη επιχείρηση επέμβαση, που στο κάτω-κάτω της γραφής η χούντα είχε ήδη αρχίσει να μετασχηματίζεται σε μια, κατ’ επίφασιν έστω, «δημοκρατία»;
2) Γιατί στάλθηκαν τεθωρακισμένα στο πολυτεχνείο; Αν η χούντα δεν έκανε τίποτα τι θα γινόταν τελικά;
Μήπως έπρεπε να δημιουργήσουν «ήρωες»;
3) Πέτυχε τελικά τους στόχους της η εξέγερση του πολυτεχνείου που υποτίθεται ότι ήταν η ανατροπή της χούντας και η εγκαθίδρυση πραγματικής δημοκρατίας ή το αποτέλεσμα της ήταν να επιβληθεί στην Ελλάδα η δεύτερη χούντα του Ιωαννίδη;
4) Με την άνοδο στην εξουσία του Ιωαννίδη ανοίγει ο δρόμος για τις αμερικανικές επιδιώξεις τόσο στο εσωτερικό της χώρας όσο και στην ευρύτερη περιοχή.(προδοσία Κύπρου ,Αιγαίο κ.λ.π) Εάν ισχύουν και είναι λογικά τα παραπάνω τότε τι ακριβώς και γιατί γιορτάζουμε την 17η Νοέμβρη;
Ένα ακόμα στοιχείο που αποκλείει τον παράγοντα σύμπτωση όσον αφορά το πραξικόπημα του 1967, αποτελεί η διακριτική παρουσία στην Ελλάδα, του αρχιστράτηγου των Ισραηλινών δυνάμεων Μοσέ Νταγιάν, τρεις ημέρες πριν από την εκδήλωση του πραξικοπήματος, ο οποίος μάλιστα, κατά ορισμένους, είχε μυστική συνάντηση με τον μετέπειτα μεγαλοπαράγοντα της Χούντας Ασλανίδη. Την παρουσία του Νταγιάν στην Ελλάδα επιβεβαίωσε και ο γνωστός σκηνοθέτης Νίκος Κούνδουρος ο οποίος τον συνάντησε συμπτωματικά στο αεροδρόμιο, λίγο πριν αναχωρήσει (ο Κούνδουρος) για το Παρίσι.
Το στοιχείο αυτό (την τυχαία συνάντησή του με τον Νταγιάν) ο Κούνδουρος, το ανέφερε από τηλεοράσεως σε ειδική εκπομπή που έγινε «επί τη επετείω» της χούντας. Δήλωσε στην ίδια εκπομπή και το εξής: «Δεν με ενδιαφέρει, ούτε σχολιάζω την παρουσία του Νταγιάν στην Ελλάδα παραμονές της χούντας. Εμένα με ενδιαφέρει μόνο το γεγονός της επιβολής της χούντας». Ενώ δηλαδή υπήρξε αυτόπτης μάρτυς της παρουσίας του Νταγιάν στην Ελλάδα, δεν συσχέτισε (βλακεία ή σκοπιμότητα) ούτε σχολίασε αυτήν την παρουσία με την επιβολή της χούντας παρά τις επίμονες ερωτήσεις του δημοσιογράφου.
Στην προκειμένη περίπτωση η «ιδιότητα» του « προοδευτικού αριστερού διανοούμενου» επεβλήθη της κοινής λογικής. Άραγε πόσες τέτοιες περιπτώσεις (ευτυχώς οι περισσότερες από τον κρατικοδίαιτο χώρο της «διανόησης» και της δημοσιογραφίας) υπάρχουν, που ενώ πέφτουν στην αντίληψη τους πολλά επιλήψιμα και άξια έρευνας γεγονότα, αυτοί τα αποκρύπτουν «δια τον φόβον των Ιουδαίων».
«Ο φόβος των Ιουδαίων» έγκειται κυρίως σε δυο λόγους: α) φοβούνται μήπως χαρακτηριστούν, «εθνικιστές» η «αντισημίτες», από το σύστημα και χάσουν τις παχυλές κρατικές ενισχύσεις και επιχορηγήσεις καθώς και την προβολή πρόσβαση που έχουν στην τηλεόραση. β) δεν είναι δυνατόν «αριστεροί» όντες, να καταλήγουν στα ίδια συμπεράσματα με τους «κακούς δεξιούς» και να μιλούν και αυτοί για Σιωνιστικές συνομωσίες.
http://www.epirus-our-homeland.com/2010 ... _9829.html
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: ΤΟΝ ΑΝΕΒΑΣΑΝ ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΙ ΤΟ 1967 ΚΑΙ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΤΟΝ ΚΑΤΕΒΑΣΑΝ ΤΟ 1973
H περίοδος που ο συνταγματάρχης Γεώργιος Παπαδόπουλος κατόρθωσε να διοικεί την Ελλάδα συμπίπτει με δύο εξωελληνικά βαρυσήμαντα γεγονότα στη Μέση Ανατολή: τον πόλεμο των Έξι Ημερών και τον πόλεμο του Γιομ Κιπούρ ανάμεσα στο Ισραήλ και τους Άραβες. Αυτή ακριβούς είναι η πραγματικότητα που προκύπτει.
Η δικτατορία της 21ης Απριλίου 1967, στην εγκαθίδρυση της οποίας μπορεί να μην συνέβαλαν ευθέως οι αμερικανικές υπηρεσίες, εξασφάλισε στο Iσραήλ κάλυψη για τον μεγάλο αραβοϊσραηλινό πόλεμο που επέκειτο. Ο βαθμός της αμερικανικής εμπλοκής στο πραξικόπημα δεν έχει ιστορικά προσδιορισθεί με ακρίβεια, αλλά είναι εκ του αποτελέσματος βέβαιο ότι μετά απ' αυτό διευκολύνθηκαν οι ΗΠA στο να παράσχουν την απαραίτητη τεχνική βοήθεια στο Iσραήλ για τον πόλεμο του Ιουνίου 1967. Άλλωστε η αμερικανική στήριξη στα χρόνια που ακολούθησαν προς το στρατιωτικό καθεστώς της Αθήνας είναι δεδομένη και φυσικά συνδέεται με την ασφάλεια του Ισραήλ.
Ο Γεώργιος Παπαδόπουλος ήταν αρεστός στις Ηνωμένες Πολιτείες ενόσω τις εξυπηρετούσε. Και τις εξυπηρετούσε μέχρι την πτώση του. Όταν στη δεδομένη στιγμή λανθασμένα θεώρησε ότι μπορούσε να είναι αδέσμευτος, τον Νοέμβριο του 1973, με τον δεύτερο μεγάλο αραβοϊσραηλινό πόλεμο, και αντέδρασε στην παροχή αμερικανικής στήριξης προς το Ισραήλ μέσω του ελληνικού εδάφους, η πτώση του μεθοδεύτηκε εύκολα μέσα σε λίγα 24ωρα.
Λίγο ως πολύ τα γεγονότα αυτά είναι γνωστά στην κοινή γνώμη, αλλά θα πρέπει να έρθουν στο φως μερικές πτυχές που διαμορφώνουν μια νέα αντίληψη για τα σενάρια που εφαρμόστηκαν στην Ελλάδα μέχρι την κυπριακή τραγωδία και την ταυτόχρονη μεταπολίτευση στη χώρα μας. Από τον Απρίλιο 1973 μέχρι τον Ιούλιο 1974 παρατηρείται μια αλυσίδα εξαιρετικών γεγονότων που ολοκληρώνεται με την επιβολή της αμερικανικής πολιτικής στον ευρύτερο γεωπολιτικό χώρο που μας ενδιαφέρει.
Ανυποψίαστοι οι πολίτες αυτής εδώ της χώρας παρακολουθούν τα όσα συμβαίνουν χωρίς να υποψιάζονται πού πρόκειται να καταλήξουν. Και το χειρότερο είναι πως το καλοστημένο αυτό σενάριο εκμεταλλεύεται κάθε φορά με επιτυχία την αγωνία και τις προσδοκίες του λαού για αποκατάσταση της δημοκρατίας, καθώς και το εθνικό του αίσθημα.
Ο χορός των εξελίξεων αρχίζει με τις δηλώσεις Καραμανλή προς τη «Βραδυνή» τον Απρίλιο του 1973. Ακολουθεί τον επόμενο μήνα το κίνημα του Ναυτικού που πριν να εκραγεί έχει ήδη προδοθεί και έτσι η δικτατορία εύκολα και γρήγορα το εξουδετερώνει. Με τη συναίνεση των ΗΠΑ κηρύσσεται έκπτωτη η βασιλεία και ο Γ. Παπαδόπουλος από αντιβασιλεύς-πρωθυπουργός κλπ. αυτοανακηρύσσεται πρόεδρος της Δημοκρατίας, ορίζοντας ένα δημοψήφισμα για τις 29 Ιουλίου 1973.
Μ' αυτό καλείται ο λαός να εγκρίνει τη μεταβολή και την «εκλογή» του δικτάτορα ως προέδρου μέχρι το 1980. Ο Σπύρος Μαρκεζίνης στη συνέχεια γίνεται δοτός πρωθυπουργός και εξαγγέλλει πολιτικοποίηση και εκλογές, ενώ η παλαιά πολιτική ηγεσία βρίσκεται αρνητική ή έστω διχασμένη αν θα συμμετάσχει. Ξαφνικά τον Οκτώβριο 1973 προκύπτει ο νέος αραβοϊσραηλινός πόλεμος, όπου οι (απρόβλεπτοι για τους Αμερικανούς και το Ισραήλ) Παπαδόπουλος και Μαρκεζίνης αποφασίζουν να μην επιτρέψουν τη μέσω Ελευσίνος διέλευση αεροσκαφών των ΗΠΑ που μεταφέρουν πυρηνικά όπλα και προορίζονται για βοήθεια του Ισραήλ.
Η άρνηση τους αυτή υπήρξε καθοριστική για την ανατροπή τους. Και πράγματι, μέσα σε λίγες ημέρες θα έχουν εντελώς απροσδόκητα ανατραπεί, αφού ήδη είχε προηγηθεί η εξέγερση των φοιτητών του Πολυτεχνείου. Κανείς δεν μπορεί να πει με ακρίβεια πώς ξεκίνησε εκείνη η εξέγερση και κανείς δεν μπορεί να εξηγήσει πειστικά πώς δεν την κατέστειλαν εγκαίρως. Ούτε κανείς μπορεί να βεβαιώσει ποιοι ήταν οι ελεύθεροι σκοπευτές στα γύρω από το Πολυτεχνείο κτίρια...
Πάντως μέσα σε μια εβδομάδα αφότου κατεστάλη η εξέγερση του Πολυτεχνείου, ο Γεώργιος Παπαδόπουλος είχε ανατραπεί και ο Ιωαννίδης ελέγχει πλέον την εξουσία. Το νέο καθεστώς είναι σαφώς αμερικανόφιλο και για όσους γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα είναι και εβραιόφιλο. Ο νέος ισχυρός άνδρας έχει μια μονομανία: δεν τον ενδιαφέρουν τόσο τα ελληνοτουρκικά, όσο το Κυπριακό. Η εξόντωση του αραβόφιλου και αδέσμευτου Μακαρίου είναι ο στόχος του και τελικά επιτυγχάνεται ή ανατροπή του Κυπρίου Προέδρου στις 15 Ιουλίου 1974.
Τώρα τα γεγονότα γίνονται «ντόμινο». Ο Μακάριος διέφυγε από την Κύπρο και με την περίφημη ομιλία του στη γενική συνέλευση του ΟΗΕ καλεί την Τουρκία, ως εγγυήτρια δύναμη, να πάρει θέση. Και ακολουθεί η τουρκική εισβολή στη μεγαλόνησο. Επιστράτευση στην Ελλάδα με ελλείψεις. Πολεμικά πλοία και αεροσκάφη φεύγουν για την Κύπρο και καθ' οδόν διατάσσονται να επιστρέψουν. Καταστάσεις ανεκδιήγητες.
Στην Αθήνα το καθεστώς καταρρέει και ένας πελιδνός Ιωαννίδης σπεύδει να εξαφανιστεί μέσα στα παρασκήνια του. Το μεσημέρι της 23ης Ιουλίου καλούνται σε σύσκεψη οι πολιτικοί ηγέτες και άλλες επιφανείς προσωπικότητες προκειμένου να παραλάβουν την εξουσία. Στη σύσκεψη εκείνη αποφασίζεται να αναλάβει την πρωθυπουργία ο Παν. Κανελλόπουλος, ο οποίος ανύποπτος πάει στο σπίτι του για να ετοιμάσει τον κατάλογο των υπουργών. Ένας από τους συσκεφθέντες καταφέρνει να ανατρέψει την απόφαση που έχει ληφθεί και καλείται από το Παρίσι ο Κων. Καραμανλής.
Φθάνει τις πρώτες πρωινές ώρες της επόμενης μέρας και με την ορκωμοσία του συντελείται η μεταπολίτευση. Η Ελλάδα έχει πλέον κυβέρνηση πολιτική, αλλά μέσα στις επόμενες είκοσι μέρες ο «Αττίλας 2» ολοκληρώνει την αποστολή του με την ουσιαστική διχοτόμηση, χωρίς η ελληνική πλευρά να αντιδράσει. Το ότι μετά από τριάντα χρόνια ο φάκελος της Κύπρου δεν έχει ανοίξει μας επιτρέπει να εικάσουμε για τις συμπαιγνίες που υπήρξαν και που προφανώς συνεχίζονται...
Σύμφωνα με κάποιες βεβαιωμένες πληροφορίες, την 21η Απριλίου 1967 βρισκόταν στην Ελλάδα ο γνωστός μονόφθαλμος στρατηγός του Ισραήλ Μοσέ Νταγιάν. Αποστολή του ήταν άραγε να συντονίσει εκ του σύνεγγυς και να εξασφαλίσει την επιτυχία του πραξικοπήματος, διότι η εκτίμηση των ισραηλινών μυστικών υπηρεσιών ήταν ότι σε περίπτωση αποτυχίας η ελληνική κυβέρνηση (που μέχρι τότε βρισκόταν σε μακάριο ύπνο) θα έπαιρνε σκληρά μέτρα για να αποτρέψει οποιαδήποτε νέα απόπειρα επανάληψης του εγχειρήματος;
Άλλωστε, σε περίπτωση αποτυχίας υπήρχε η πιθανότητα να ανατραπούν εκ διαμέτρου τα δεδομένα και ύστερα από μια σύντομη αναστάτωση η εξουσία να περιέλθει σε μη ελεγχόμενες δυνάμεις (ας εικάσει κανείς τι θα συνέβαινε αν στις εκλογές που επρόκειτο να γίνουν τον Μάιο 1967 νέος ισχυρός άνδρας αναδεικνυόταν ο Ανδρέας Παπανδρέου).
Το Ισραήλ και ο διεθνής εβραϊσμός είχαν αποδώσει μεγάλη σημασία στην επιχείρηση αυτή, αφού μόνο με ένα πραξικόπημα θα μπορούσαν να θέσουν υπό έλεγχο την κατάσταση στην Ελλάδα. Αυτός φαίνεται ήταν και ο λόγος που έστειλαν στην Αθήνα για να εποπτεύσει και να συμβουλεύσει στον επιχειρησιακό τομέα, την πλέον δυναμική προσωπικότητα που υπήρχε στο Ισραήλ, τον Μοσέ Νταγιάν, επικεφαλής ειδικής μονάδας καταδρομέων. Ο Ισραηλινός στρατηγός ήταν έμπειρος και πετυχημένος στο συνωμοτικό πεδίο, ενώ ταυτόχρονα είχε μεθοδικό και οργανωτικό μυαλό.
Δυστυχώς κανείς από τους πρωτεργάτες της δικτατορίας δεν δίνει πληροφορίες για τον ρόλο που διαδραμάτισε εκείνες τις μέρες ο Νταγιάν με τους άνδρες του. Κρατούν ως επτασφράγιστο μυστικό την παρουσία του ανάμεσα τους, προφανώς φοβούμενοι να επιβεβαιώσουν το γεγονός ή ίσως δεσμευόμενοι με όρκο σιωπής. Ο μόνος που είχε αντιδράσει, αλλά αρνητικά, ήταν ο Στυλιανός Παττακός, ο οποίος επεχείρησε σε βιβλίο του που εκδόθηκε τριάντα δύο χρόνια μετά το πραξικόπημα να διαψεύσει την παρουσία του Νταγιάν στην Ελλάδα. Η απόπειρα του να διαψεύσει την πληροφορία είναι όμως ανεπιτυχής, διότι παραλείπει να αναφερθεί στο όφελος του Ισραήλ από την παρουσία της δικτατορίας στην Ελλάδα.
Αρκείται μόνο στην επισήμανση ότι το διπλωματικό καθεστώς που ίσχυε στις σχέσεις Ελλάδος και Ισραήλ προ του 1967 παρέμεινε και στη συνέχεια, χωρίς δηλ. να αναβαθμισθεί. Παρέχει ακόμη, στις ίδιες σελίδες του βιβλίου του, τη διάψευση ότι οι πρωταίτιοι της δικτατορίας υπήρξαν μασόνοι. Διαψεύδει γενικά για τον Παπαδόπουλο και τους άλλους, την ώρα όμως που ο ίδιος είναι γνωστό ότι ανήκε σε μασονική στοά! Η δημοσιευόμενη φωτογραφία του με τον Αμερικανό στρατηγό Βαν Φλιτ και έναν Ελληνοαμερικανό της ΑΧΕΠΑ (τον Φατσέα), που δημοσιεύεται σε άλλη φωτογραφία καταρρίπτει τις αμφιβολίες. Αλλά αν χρειαστεί, υπάρχουν άλλα στοιχεία για τη μασονική ιδιότητα του Παττακού ή μερικών άλλων υπουργών της δικτατορίας των συνταγματαρχών.
Ασφαλώς πληροφορίες μόνον υπάρχουν για το θέμα της εβραϊκής ανάμιξης και όχι αποδείξεις, όπως συνήθως γίνεται άλλωστε σε εργολαβίες των μυστικών υπηρεσιών. ΓΓ αυτό και είναι δυσχερές να επιβεβαιωθεί το αν ισραηλινή στρατιωτική δύναμη υπό τον στρατηγό Νταγιάν βρισκόταν στην Ελλάδα την 21η Απριλίου 1967. Για την παρουσία του Νταγιάν δεν υπάρχει αμφιβολία, αφού ο Νίκος Κούνδουρος πολύ αργότερα την επιβεβαίωσε υποβαθμίζοντας την και υποστηρίζοντας ότι είχε ανταποκριθεί σε φιλική του πρόσκληση και ήταν φιλοξενούμενος του...
Αλλά το ασφαλές είναι ότι η αλλαγή του σκηνικού στην Ελλάδα με την επικράτηση του πραξικοπήματος το 1967 δημιούργησε μια νέα ατμόσφαιρα στη Μέση Ανατολή. Το Ισραήλ αισθανόταν πλέον σίγουρο ότι στην επερχόμενη αραβοϊσραηλινή σύρραξη η αμερικανική υποστήριξη θα ήταν τεχνικά εφικτή να φθάσει μέσο) Ελλάδος, ενώ αντίθετα αν στη χώρα μας λειτουργούσε μια κοινοβουλευτική κυβέρνηση καθόλου βέβαιο δεν είναι ότι θα παρείχαμε διευκολύνσεις.
Και όντως, στον πόλεμο του Ιουνίου 1967, στον πόλεμο των Έξι Ημερών, όπως καθιερώθηκε να λέγεται, η ελληνική κυβέρνηση δεν προέβαλε καμιά αντίρρηση σε οποιοδήποτε αμερικανικό αίτημα. Ναι σε όλα.
Αντίθετα, στον άλλο μεγάλο αραβοϊσραηλινό πόλεμο, που άρχισε τον Οκτώβριο 1973, η ελληνική κυβέρνηση αρνήθηκε να βοηθήσει. Στο συγκεκριμένο αίτημα να επιτραπεί η στάθμευση αμερικανικών αεροσκαφών που μετέφεραν πυρηνικό οπλισμό στην αεροπορική βάση της Ελευσίνας, η απάντηση που δόθηκε στις ΗΠΑ ήταν αρνητική. Οι τελευταίες ενοχλήθηκαν σφόδρα από την άρνηση. Μέσα σε λιγότερο από εκατό ώρες, Παπαδόπουλος και Μαρκεζίνης (πρόεδρος της Δημοκρατίας και πρωθυπουργός τότε αντίστοιχα) βρέθηκαν εκτός εξουσίας.
Ο Δημήτριος Ιωαννίδης, ο νέος δικτάτορας, ήταν άνθρωπος εμπιστοσύνης των αμερικανικών υπηρεσιών και είχε μόνιμο δίαυλο επικοινωνίας με το Ισραήλ και τους Εβραίους γενικότερα. Όχι μόνο μέσο) του συζύγου της αδελφής του, ενός γνωστού Εβραίου μεγαλογιατρού, του οποίου η ιδιόκτητη κλινική απέναντι από το κτίριο της πρεσβείας των ΗΠΑ στέγαζε δραστηριότητες της ΟΙΑ, αλλά και απευθείας με τη διεθνή ηγεσία του Σιωνισμού που εδρεύει στην Ελβετία.
Όπως ξεκάθαρα αποκαλύπτει στις «Αναμνήσεις» του ο Σπ. Μαρκεζίνης, ο «δοτός» πρωθυπουργός εκείνης της εποχής, από αόρατα κέντρα της Ελβετίας εκπορεύθηκε η ανατροπή του. Και επικαλείται δύο διαφορετικά στοιχεία που κατά τη γνώμη του τεκμηριώνουν το γεγονός. Το πρώτο είναι ότι ο Γεώργιος Παπαδόπουλος του είχε εκμυστηρευθεί τις ημέρες που ακολούθησαν την εξέγερση του Πολυτεχνείου ότι είχε πληροφορίες ότι τόσο η εξέγερση όσο και γενικότερα η ανατροπή τους κατευθυνόταν από εγκεφάλους που βρίσκονταν στην Ελβετία.
Και επιπλέον ο καθηγητής Ιωάννης Γεωργάκης, η περίεργη αυτή φυσιογνωμία που βρέθηκε στο επίκεντρο των παρασκηνιακοί ζυμώσεων επί πενήντα συναπτά χρόνια, από την Κατοχή δηλαδή μέχρι τον θάνατο του, είχε εμπιστευθεί στον στενό φίλο του, στον Σπ. Μαρκεζίνη, λίγες μέρες πριν από την 25η Νοεμβρίου 1973, ότι θα ανατραπεί από τον Δημ. Ιωαννίδη, επικαλούμενος έγκυρες πληροφορίες του προερχόμενες από «σοβαρές» και «παράδοξες» πηγές από την Ελβετία.
Και φυσικά οι γνωρίζοντες αντιλαμβάνονται ότι όταν λέμε Ελβετία, δεν εννοούμε κάποιες μυστικές υπηρεσίες της χώρας αυτής, αλλά το αόρατο διεθνές σιωνιστικό κέντρο που εδρεύει εκεί για περισσότερα από 100 χρόνια και ασκεί με τόση πράγματι επιτυχία υποδόρεια πολιτική, ενώ παράλληλα κατευθύνει και τη διεθνή οικονομική πολιτική μέσω του τραπεζικού συστήματος.
Σε άλλο σημείο των «Αναμνήσεων» του, ο Σπ. Μαρκεζίνης όχι απλώς υπαινίσσεται, αλλά ευθέως υποστηρίζει ότι η ανατροπή από την εξουσία τόσο του ίδιου, όσο και του Τ. Παπαδόπουλου, συνδέεται ξεκάθαρα με την άρνηση τους να δεχθούν τη στάθμευση των αμερικανικών αεροσκαφών στην Ελλάδα, αλλά και με τα σχέδια για την ανατροπή του Μακαρίου. Και θα πρέπει να του αναγνωρισθεί ότι είναι ο μόνος Έλληνας πρωθυπουργός, έστω και «δοτός», που είχε το σθένος να καταγγείλει δημοσία τους Αμερικανούς για την ανατροπή του.
Ενώ οι Αμερικανοί με άμεσους και έμμεσους τρό¬πους είχαν τη δικτατορία υπό τον έλεγχο τους, θεωρώντας ότι μπορούν ανά πάσα στιγμή να την επηρεάζουν, η αλήθεια είναι ότι οι συχνές πιέσεις τους για εκδημοκρατισμό, για τα μάτια βέβαια, προκαλούσαν αρνητικές αντιδράσεις στους παράγοντες του καθεστώτος. Και ο Γ. Παπαδόπουλος συγκατένευε κάθε φορά που κάποιος Αμερικανός επίσημος τον επισκεπτόταν και αφού του επεσήμαινε το δέμα αυτό με την επίκληση των πιέσεων που υφίσταται η αμερικανική κυβέρνηση, του ζητούσε να προχωρήσει σε εκλογές.
Έτσι, όταν ο Παπαδόπουλος με το δημοψήφισμα της 29ης Ιουλίου 1973 «εξελέγη» πρόεδρος της Δημοκρατίας μέχρι το 1980 και όταν έκανε δοτό πρωθυπουργό τον Σπ. Μαρκεζίνη με την αποστολή να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές, αισθάνθηκε ότι πλέον δεν έχει ανάγκη τις Ηνωμένες Πολιτείες και συνεπώς μπορεί να αρνηθεί τη στάθμευση αεροσκαφών με πυρηνικό οπλισμό, πράγμα που δεν υπαγόταν σε οποιαδήποτε προγενέστερη συμφωνία.
Η άμεση αντίδραση των ΗΠΑ, με την πτώση Παπαδόπουλου και Μαρκεζίνη, αποδεικνύει ότι είχαν εναλλακτικό σχέδιο και δεν εννοούσαν να αφήσουν τίποτε στην τύχη. Ο Χένρυ Κίσσινγκερ και ο Χένρυ Τάσκα είχαν εργασθεί για όλες τις εκδοχές. Άλλωστε, το θέμα με την Κύπρο έπρεπε κάποτε να έρθει σε προτεραιότητα. Και έτσι έγινε...
(Περιοδικό Λαβύρινθος, τεύχος 1ον, Ιούλιος 2003 σελ. 26-31
ΟΙ ΑΘΕΑΤΕΣ ΠΛΕΥΡΕΣ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ. 17 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1973.
Τη νύχτα στις 14 Νοεμβρίου 1973, ο ισραηλινός στρατηγός Μωσέ Νταγιάν έφθασε στην Αθήνα.
Εγκαταστάθηκε στο σπίτι του γαμπρού του Δημ. Ιωαννίδη , του γιατρού Αλαζράκη .
Από εκεί έστειλε μήνυμα στον Ιωαννίδη να είναι έτοιμος : «η ώρα έφθασε . Όλα είναι έτοιμα».
Την επομένη 15 Νοεμβρίου , το γιώτ «Απόλλων» , ιδιοκτησίας της εταιρίας ΟΤC , η οποία τότε ήταν ιδιοκτησίας της CIA , έφθασε στον Πειραιά .
Το γιώτ πριν τη μετατροπή του , ήταν μονάδα του βρετανικού πολεμικού ναυτικού .
Ήταν εξοπλισμένο με πανίσχυρο ασύρματο , τέλεια εργαστήρια και αναρίθμητους φακέλους .
Είκοσι κομάντος συμπλήρωναν το ειδικό πλήρωμα του σκάφους .
Από τον Πειραιά έπλευσε προς τα ανοιχτά του Σουνίου , όπου και περίμενε ανενόχλητο.
Στο μεταξύ έκαναν τις ανάλογες επαφές τους , κυρίως με το στρατηγό Νταγιάν
, ο οποίος ήταν σε συνεχή επαφή με Έλληνες πολίτες για την υπόθεση του ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ.
Η κύρια επαφή Νταγιάν , εκτός από τον Ιωαννίδη - Αραπάκη -Μπονάνο , ήταν με τον Γιάγκο Πεσματζόγλου ,ο οποίος τότε ήταν μέλος της Λέσχης Μπίλντεμπεργκ για την Ελλάδα.
Είχε αναλάβει το πολιτικό σκέλος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου.
Ήταν ο ενδιάμεσος μεταξύ των επί κεφαλής των φοιτητών ,του Στρατηγού Νταγιάν και της Λέσχης Μπίλντεμπεργκ.
Ο Πεσματζόγλου είχε άμεση επαφή , κυρίως με τρία πρόσωπα , από τους φοιτητές της εξέγερσης :Η μία είναι σήμερα {1993} αρχηγός αριστερού κόμματος και οι άλλοι δυο στελέχη και βουλευτές της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Με την ελπίδα και την ευχή , πως θα βγουν και θα καταγγείλουν δημόσια τα γεγονότα εκείνης της νύχτας από την πλευρά τους όπως εκείνοι τα έζησαν , υπόσχομαι , αν δεν μιλήσουν οι ίδιοι , να δημοσιεύσω στο επόμενο βιβλίο μου τα ονόματα τους ...;.
Τα χαράματα της 16 Νοεμβρίου , έφθασαν χίλιοι κομάντος από τις Βρυξέλλες , με εντολή να συμμετάσχουν στην εξέγερση του πολυτεχνείου.
Όλοι μεταφέρθηκαν από τη βάση του ελληνικού στη γεωγραφική υπηρεσία Στρατού στο πεδίο του Άρεως .
Τους μοιράστηκαν Ελληνικές στρατιωτικές και αστυνομικές στολές και περίμεναν διαταγή να επέμβουν.
Εκτός από όπλα , είχαν στην κατοχή τους ασύρματο , συγχρονισμένο με εκείνον του γιωτ «Απόλλων» , απ΄ όπου και περίμεναν την διαταγή για επέμβαση ...;..
Ο στρατιωτικός που είχε αναλάβει την εποπτεία όλων των ανδρών , ήταν ο υποστράτηγος Χουήζερ του ΝΑΤΟ , αλλά και έμπιστος της τριμερούς Επιτροπής .
Την νύχτα της 16ης Νοεμβρίου , οι κομάντος του ΝΑΤΟ διατάχθηκαν από τον υποστράτηγο Χουήβερ , να ακροβολιστούν στο Πεδίο του Άρεως και να περιμένουν διαταγές ..
Οι είκοσι κομάντος που περίμεναν στο γιωτ, διατάχθηκαν να πάνε με λέμβους στη στεριά , να καταλάβουν το σπίτι του Γεωργίου Παπαδόπουλου , να κόψουν τα τηλεφωνά του και να απαγορεύσουν στο δικτάτορα κάθε επαφή με τον έξω κόσμο.
Να συνεννοηθούν μετά με τους Έλληνες «συναδέλφους» τους και να περιμένουν διαταγή για να αποχωρίσουν.
Όταν νύχτωσε οι κομάντος έφθασαν στην ακτή και από εκεί με στρατιωτικά τζιπ κατευθύνθηκαν προς το σπίτι του δικτάτορα Παπαδόπουλου.
Οι άλλοι έφυγαν «κατά ομάδες» από τη Γεωγραφική Υπηρεσία ΚΑΙ ΑΚΡΟΒΟΛΙΣΤΗΚΑΝ στο πεδίο του Άρεως .
Αργότερα , όταν το τανκ έσπασε την πόρτα του πολυτεχνείου , οι κομάντος βρίσκονταν ήδη μέσα.
Στις εφιαλτικές στιγμές που ακολούθησαν , οι Νατοϊκοί κομάντος χτυπούσαν αδιάκριτα.
Σκότωσαν , έσφαξαν έσπασαν ωμοπλάτες και όταν πια ο «εχθρός» είχε νικηθεί ένα στρατιωτικό σφύριγμα του επικεφαλής τους επανέφερε στην τάξη.
Ανασυντάχθηκαν , και όπως είχαν έρθει , έφυγαν αθόρυβα.
Σε μια ώρα απογειώνονταν από τη βάση του Ελληνικού , με προορισμό τις Βρυξέλλες .
Χίλια δολάρια μπόνους πήρε ο καθένας , για εκείνη τη βραδιά ...;
Το ίδιο έγινε και με τους είκοσι .
Διατάχθηκαν να επιστρέψουν στο γιωτ .
Ξημερώματα στις 18 Νοεμβρίου 1973 , το γιωτ «Απόλλων» έπλεε ανοιχτά , με προορισμό τη Βαρκελώνη ..
Ο Στρατηγός Νταγιάν αφού ενέκρινε τον κατάλογο των νέων Υπουργών , τακτοποίησε και άλλες μικρές λεπτομέρειες , και αναχώρησε αθόρυβα για το Ισραήλ, όπως είχε έρθει ...;..
Έχει και συνέχεια ...; ...; ...; ...; ...; ...; ...;..
ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΙ ΕΝΤΟΛΟΔΟΤΕΣ.
Toυ Αθαν.Στρίγκα
Να γιατί οι φάκελοι της Κύπρου δεν ανοίγουν.
Να γιατί έχουν αγοράσει όλα τα κατεχόμενα εβραίοι. Να γιατί δεν υπήρξε ποτέ ελληνική προδοσία όπως πιστεύουν ακόμα και σήμερα στην Κύπρο. Ιδού ο ρολος των εβραίων. Ήταν , είναι και θα είναι ο μεγαλύτερος ανταγωνιστής μας στην περιοχή. Ήταν είναι και θα είναι ο μεγαλύτερος εχθρός του Έθνους.
.jpg)
