46 ΧΡΟΝΙΑ ΚΡΑΤΙΚΗΣ ΣΟΒΙΕΤΙΑΣ .

46 ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ. 

Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΑΝΟΧΗΣ ΤΗΣ ΔΕΞΙΑΣ ΜΕΤΑΛΛΑΧΘΗΚΕ  ΑΠΟ ΒΙΑΣΤΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΣΕ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΗ ΤΗΣ.  

ΧΘΕΣ ΒΙΑΣΤΗΣ 

ΣΗΜΕΡΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΣ . 

Ο ΤΥΧΟΔΙΩΚΤΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟΥ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ.

«...και το Κράτος που είναι;»

Δεν πρέπει να υπάρχει πιο συχνή έκφραση από αυτή ,ιδιαίτερα από τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης ως σήμερα. Ένας λαός σχεδόν ανήλικος, περιμένει κάθε φορά να λυθούν τα προβλήματα του από μια Αρχή, που αναμφισβήτητα ο ίδιος όρισε ,και την κατέστησε εξελικτικά ,αιχμάλωτη στις απαιτήσεις του.

Αυτή η ιδιότυπη ,αλλά και αμφίπλευρη, ομηρία έχει μια ιστορική συνέχεια αρχής γεννωμένης από την προστατευτική Βυζαντινή Αυτοκρατορία , την μετέπειτα Οθωμανική, το μετεμφυλιακό κράτος, μέχρι του σημερινού κρατικοπαρεμβατικού μεταπολιτευτικού εκτρώματος. 

(Ελλάς: Δύση ή Ανατολή; Ο Ακοινώνητος εκσυγχρονισμός στο Νεοελληνικό Κράτος, Πάνος Γεννηματάς εκδόσεις Ροές 2013)

Η παρέμβαση του Κράτους στην ζωή του ανθρώπου , δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο. 

Συναντάται κυρίως σε καθεστώτα ολοκληρωτικά που μαζί με την εθνικοποίηση των μέσων παραγωγής , εθνικοποιούν και τις συνειδήσεις των πολιτών πολτοποιώντας τες στο χωνευτήρι της κρατικής μηχανής. Στην Ελλάδα αυτό δυστυχώς δεν συνέβη μόνο σε περιόδους δικτατορίας ή κατοχής, αλλά και σε περιόδους δημοκρατικής ομαλότητας, όπως ήταν αυτή της μεταπολίτευσης.

Όχι μόνο δε δώσαμε την ευκαιρία στον Ι. Καποδίστρια και στον Ελ. Βενιζέλο αργότερα, να δομήσουν μια σύγχρονη Αστική Δημοκρατία και να στήσουν ένα σύγχρονο φιλελεύθερο Ευρωπαϊκό Κράτος, είχαμε και την ατυχία να ζήσουμε ιστορικά έναν εμφύλιο σπαραγμό, μετά από την επανάσταση των Ελλήνων Μπολσεβίκων, που κατέληξε στην ταπεινωτική ήττα τους το 1949 , από την άλλη παράταξη, τη λεγόμενη Εθνική.

Τα χρόνια που ακολούθησαν ήταν πραγματικά τυραννικά για τους ηττημένους του εμφυλίου. 

Όχι όμως και στο στίβο των ιδεών. 

Η Αριστερή διανόηση κατάφερε από το πολιτικό παρασκήνιο ,να γίνει φορέας όλων των ηθικών αξιών και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. 

Η Δεξιά παράταξη την εποχή εκείνη, χρησιμοποιούσε το Κράτος και σαν εργαλείο ανάπτυξης της οικονομίας ,αλλά και πολιτικού ελέγχου, ιδίως <<καταπιέζοντας και καλά, τους τότε αντιφρονούντες Αριστερούς από τυχόν κινήσεις υπονόμευσης του πολιτεύματος.

Για να καταλάβουμε όλοι πως στήθηκε αυτό το κράτος , το σχέδιο Μάρσαλ, δηλαδή η οικονομική στήριξη της Ελλάδος από τους συμμάχους, διεκπεραιώθηκε από μια μόνο τράπεζα, την Κεντρική (Κρατική) Τράπεζα της Ελλάδος. Κάτι αντίστοιχο με την ακμάζουσα τότε ΕΣΣΔ. 

Μια κεντρική τράπεζα που χρηματοδοτούσε την οικονομική ανάπτυξη. Πολιτικές, όπως επιλεκτικές επιδοτήσεις σε πρόσωπα και τομείς με πολιτικές αποφάσεις, συγχωνεύσεις, εθνικοποιήσεις, φραγμοί στην είσοδο χρήματος και κεφαλαίων, έλεγχος του χρηματοπιστωτικού συστήματος από το κράτος , καθορισμός επιτοκίων από την Τράπεζα Ελλάδος, δημιουργία μεγάλων Δημοσίων Οργανισμών (ΔΕΚΟ) , την αδειοδότηση επιχειρήσεων να εμπίπτει στην διακριτική ευχέρεια υπουργικών αποφάσεων (βλέπε κλειστά επαγγέλματα), ο έλεγχος των τιμών (βλέπε διατίμηση) σε προϊόντα και υπηρεσίες ,συνέθεταν το μεταπολεμικό πελατειακό κράτος της χώρας μας, που ποσώς προσομοιάζει μ’ ένα σύγχρονο φιλελεύθερο κράτος της Δύσης.

Οι άνθρωποι κλειδιά της αρχιτεκτονικής του μεταπολεμικού κράτους.

Ο Άγγελος Αγγελόπουλος (1904-1995) , ο ένας από τους πρωτεργάτες της ανοικοδόμησης της ελληνικής οικονομίας και Διοικητής αργότερα της Εθνικής Τράπεζας επί κυβερνήσεων Κ. Καραμανλή (1973-79), ήταν γραμματέας επί των Οικονομικών στην Κυβέρνηση του Βουνού των κομμουνιστών το 1944. (Αγγελόπουλος, Α. Θ. (1945) Ο Σοσιαλισμός: Τι είναι, πώς λειτουργεί, πως θα πάμε, 2η εκδ. Αθήνα: Αργύρης Παπαζήσης),

(http://www2.rizospastis.gr/story.do?id=3695121&publDate=).

Ο Ξενοφών Ζολώτας (1904-2004), ο άλλος πυλώνας και θεμελιωτής της ελληνικής οικονομίας, το 1936 δήλωνε χαρακτηριστικά: «...για να προοδεύσουν οικονομικά κράτη όπως η Ελλάδα, θα έπρεπε να σχεδιάσουν προσεκτικά και να εφαρμόσουν μια παρεμβατική οικονομική πολιτική...» (Βιβλίο: Η Νομισματική Σταθεροποίηση της Δραχμής) .Και για να πέσουν οι μάσκες αργότερα για τις σοσιαλιστικές του καταβολές , το 1944 εκδίδει το πρώτο βιβλίο από τη σειρά «Σοσιαλιστικαί Μελέται» που εκδίδονταν υπό την διεύθυνσή του με τίτλο: «Δημιουργικός Σοσιαλισμός»( 2η εκδ. Αθήνα-Θεσσαλονίκη: Εκδόσεις Σάκκουλα, 2009). 

Το βιβλίο αυτό αν το διαβάσει κανείς, δε θα βρει και πολλές διαφορές από τις θέσεις του Λένιν για την Νέα Οικονομική Πολιτική (ΝΟΠ) που εφάρμοσε το 1922-24 στη Ρωσία.

Ο 

Κων/νος Τσάτσος (1899-1987), ο οποίος θεωρείται ο κύριος συντάκτης του Συντάγματος της μεταπολιτευτικής Ελλάδος το 1974, ούτε αυτός δεν μπορεί να κρύψει τις σοσιαλιστικές του καταβολές από το παρελθόν, αφού το 1952 στο βιβλίο του «Ελληνική Πορεία: Πολιτικά Δοκίμια», καταφέρετε ενάντια στους αυτοματισμούς της ελεύθερης οικονομίας, της ατομικής ιδιοκτησίας, προβλέποντας παράλληλα και την επικράτηση του Σοσιαλισμού. Για του λόγου του αληθές οι εν λόγω ακαδημαϊκοί κατά τη διάρκεια της Γερμανικής κατοχής συνέστησαν την Εταιρεία Σοσιαλιστικών Μελετών, που λίγο αργότερα ενσωματώθηκε στη Σοσιαλιστική Ένωση. Αυτοί οι πολιτικοί ογκόλιθοι και θιασώτες της ελεγχόμενης οικονομίας κατείχαν επί σειρά ετών κυβερνητικές θέσεις επί δεξιών κυβερνήσεων (1955-1963, 1974-1989).

Στην αντιπέρα όχθη τάχθηκε, ο εξίσου δυναμικός πολιτικός, ο Παναγής Παπαληγούρας (1917-1993). Παρά τις αρχικές του θέσεις περί της αποτελεσματικότητας της ελεύθερης οικονομίας έναντι της σοσιαλιστικής, παλινδρόμησε σε θέσεις των τότε Ευρωπαίων Σοσιαλδημοκρατών ,θεμελιώνοντας στην ουσία με τις πολιτικές του αποφάσεις, μια κρατικοδίαιτη και ανελεύθερη οικονομία, στη δομή της οποίας εμφυτεύθηκε το σαράκι της σοσιαλιστικής καταστροφής. (Μιχάλης Ψαλιδόπουλος, «Από τον Λόγο στην Πράξη: Ο Π.Παπαληγούρας και η συμβολή του στην οικονομική πολιτική»)

Για τις σοσιαλιστικές καταβολές των ανορθωτών της ελληνικής οικονομίας σας παραπέμπω στο αποκαλυπτικό βιβλίο «Δημοκρατία και Ελεύθερη Οικονομία», (2011) (Μπήτρος, Γ. K., Καραγιάννης, Α. Δ. εκδόσεις Παπαζήσης).

Το κράτος της Χούντας.

Την περίοδο  των Συνταγματαρχών ,οι πολιτικές επιλογές της στην οικονομία, να δανειοδοτούν , να αναθέτουν εργολαβίες του Δημοσίου με πολιτικές αποφάσεις , να χαρίζουν δάνεια, και το κράτος να παίζει τον κεντρικό ρόλο στο σχεδιασμό της ανοικοδόμησης της οικονομίας,  δημιούργησαν προσωρινά μια εικόνα ανάπτυξης , αλλά από την άλλη έβαλε και αυτή το λιθαράκι της σε μια οικονομία Σοβιετικού τύπου για τους εδώ αριστεριστές και την έξωθεν καλή μαρτυρία, που στο μέλλον θα κατέρρεε και αυτή εκκωφαντικά υπό την πίεση της διεθνούς πετρελαικής κρίσης.

Το κράτος της μεταπολίτευσης.

Η Αριστερά στην Ελλάδα πέρασε μια μεγάλη περίοδο(28 χρόνια) στην απομόνωση και στην παρανομία. Οι τότε κρατούντες πίστευαν ότι αυτό που διώκεις το εξαφανίζεις . 

Αντιθέτως . 

Το αίσθημα της επιβίωσης σε κάνει να σκεφθείς τρόπους να επιζήσεις. Έτσι οι διώξεις λειτούργησαν όχι μόνο συσπειρωτικά, αλλά ανέδειξαν μεγάλες μορφές έμπνευσης στην διανόηση, στην ποίηση, στο θέατρο και βεβαίως στην πολιτική. Έγραψαν βιβλία, έπαιξαν τραγούδια, ανέδειξαν αγωνιστές, κατασκεύασαν ήρωες, τύπωσαν παράνομα έντυπα και εφημερίδες, συμμετείχαν σε ομιλίες πολιτικής καθοδήγησης, διαμόρφωσαν συνειδήσεις, καθοδήγησαν χιλιάδες ενεργούς πολίτες ,οργάνωσαν απεργίες, στάθηκαν μπροστάρηδες σε κάθε πρόβλημα του ελληνικού λαού, στην γειτονιά, στα σχολεία, στο εργοστάσιο στις δημόσιες υπηρεσίες ,στα χωράφια ΠΑΝΤΟΥ.!!! 

Μπράβο τους!!! 

Παντού υπήρχε και ένας αριστερός που διαμόρφωνε την κοινή γνώμη σύμφωνα με την κοσμοθεωρία τους σ’έναν λαό με ιδεολογική σύγχυση. 

Αποτέλεσμα τούτου; να ταυτιστούν οι αριστεροί σαν οι υπερασπιστές των αδικημένων και οι «νικητές» Δεξιοί, σαν οι φασίστες και οι εκπρόσωποι του «Μεγάλου Κεφαλαίου». 

Στα «Πέτρινα Χρόνια» του Αριστερού αποκλεισμού, είχαν πρόσβαση στο Δημόσιο μόνο οι θιασώτες της φιλελεύθερης ιδεολογίας, και το κατέλαβαν ολοκληρωτικά. Από την άλλη οι υποστηρικτές της κρατικής μέριμνας ,δραστηριοποιούνταν, σαν τη μοναδική επιλογή τους, στον ιδιωτικό τομέα .

Έτσι είχαμε τους οπαδούς της ιδιωτικής οικονομίας να υπηρετούν το Δημόσιο και τους οπαδούς του κρατικού σχεδιασμού, να μεγαλουργούν στην ιδιωτική οικονομία. Ελλάδα με τα παράδοξα σου!!!

Στα χρόνια της μεταπολίτευσης η αποκατάσταση της πολιτικής ομαλότητας, η κατοχύρωση πολιτικών και συνδικαλιστικών ελευθεριών και η νομιμοποίηση του Κομμουνιστικού Κόμματος , στην ουσία έδιναν την ευκαιρία στις σοσιαλιστικές ιδέες να επικρατήσουν τώρα από το προσκήνιο και νόμιμα. Το κατάφεραν με τον καλύτερο τρόπο σε όλα τα επίπεδα.

Το έδαφος είχε ήδη καλλιεργηθεί δεκαετίες πριν. Από τους οικονομολόγους του Κεντρικού Σχεδιασμού στήθηκε το παραγωγικό μοντέλο της χώρας, από τους σοσιαλίζοντες νομικούς, συντάχθηκε το αντιφιλελεύθερο Σύνταγμα του 1974, οι διανοούμενοι της χώρας εγκατέστησαν στη συνείδηση του λαού την ηθική ανωτερότητα του Σοσιαλισμού, οι επαΐοντες της δημοσιογραφίας με την γραφίδα τους αποδομούσαν καθημερινά οτιδήποτε αφορούσε τον καπιταλισμό, οι καλλιτέχνες με τις μελωδίες τους δημιουργούσαν ένα επαναστατικό κλίμα σοσιαλιστικής προσμονής 

και ο Καραμανλής;... 

και η λεγόμενη φιλελεύθερη παράταξη;... εθνικοποιούσε την Εμπορική Τράπεζα, τις επιχειρήσεις του Ανδρεάδη , την Ολυμπιακή του Ωνάση , διόριζε ημετέρους, θεσμοθετούσε προστατευτικούς νόμους στην οικονομία κ.ο.κ., για να παραδώσει στο τέλος αμαχητί την σκυτάλη διακυβέρνησης του τόπου στον Ανδρέα Παπανδρέου που, όπως αποδείχτηκε, τοποθέτησε την τελική ταφόπλακα της ελληνικής οικονομίας.

Αξίζει όμως να τονίσουμε ότι ,μπορεί οι κυβερνήσεις της Δεξιάς να είχαν σοσιαλιστικές κατευθύνσεις, ήταν όμως αναμφισβήτητα αρκετά συνετές και καθόλου σπάταλες. Ποτέ δεν δανείστηκε για να στηρίξει την κατανάλωση. 

Τα δάνεια της χώρας επί των ημερών της, ήταν για μεγάλες επενδύσεις (Μόρνος, Εθνικές Οδοί , αποκατάσταση ζημιών από τους σεισμούς του 1978 και 1981), ανεβάζοντας αναπόφευκτα το Δημόσιο χρέος της χώρας από το 22% του ΑΕΠ το 1974, στο 29% το 1981.( Capital.gr: Ιστόγραμμα Ελληνικού Δημόσιου Χρέους)

Το κράτος του ΠΑΣΟΚ

Μετά όμως το 1981, με την ανάληψη της εξουσίας -της αυθεντικής πλέον Σοσιαλιστικής κυβέρνησης- από το ΠΑΣΟΚ, τα δάνεια πέφτουν σαν βροχή. Όχι όπως θα νομίζαμε όλοι για υποδομές , αλλά για παροχές. 

τα πρώτα 4 χρόνια το ΠΑΣΟΚ δανείστηκε 10 δις δολάρια (τεράστιο ποσό για την εποχή) για την στήριξη της κατανάλωσης μέσω παροχών που δεν αντανακλούσαν το παραγόμενο προϊόν. 

Έτσι έφτασε το Δημόσιο Χρέος της Ελλάδος το 1989 στο 80% του ΑΕΠ. Από τα 680 δις δραχμές χρέους το 1980,φτασαμε το 1990 στα περίπου 11 τρισεκατομμύρια δραχμές!!!! 

(Πηγή: Απολογισμοί ελληνικού κράτους, Στατιστικά Δελτία Τράπεζας της Ελλάδος)

Ο Δημόσιος τομέας διευρύνθηκε εντυπωσιακά. Οι 300.000 δημόσιοι υπάλληλοι του πελατειακού κράτους της Δεξιάς, θα αυξηθούν επί ΠΑΣΟΚ στους 640.000 το 1989. Η πολιτική αυτή δημιουργούσε ελλείμματα και τα ελλείμματα την ανάγκη νέου δανεισμού, διατηρώντας παράλληλα ένα επίπλαστο βιοτικό επίπεδο στη χώρα της σοσιαλιστικής ουτοπίας, του «κάθομαι και περνάω καλά».

Με πολιτικές αποφάσεις διαστρεβλώθηκε η οικονομία απόλυτα. Ο Ανδρέας Παπανδρέου θεσμοθέτησε τα «Εποπτικά Συμβούλια». Τι ήταν αυτά; Το κράτος όριζε Συμβούλια μέσα στις βιομηχανίες που έλεγχαν την παραγωγή, τις τιμές και τα ημερομίσθια. 

Ποια άραγε η διαφορά από την Σοβιετική Ένωση του Στάλιν και του Μπρέζνιεφ με τις «επιτροπές εργατικού έλεγχου»; 

Ποια η διαφορά με το Ινστιντούτο Βιομηχανικής Ανασυγκρότησης (IRI) της φασιστικής Ιταλίας του Μουσολίνι ή την Καθοδηγούμενη Ιδιωτική Επιχείρηση (Wirtschafts lenkung) στη Ναζιστική Γερμανία του Χίτλερ;

Οι μεγάλοι Δημόσιοι Οργανισμοί , από Οργανισμοί «Κοινής Ωφέλειας», μετασχηματιστήκαν σε «Κοινωνικοποιημένες» επιχειρήσεις «Κρατικής Αμέλειας» και ενίοτε «Λαϊκής Αφέλειας» ,παραχωρώντας στην ουσία την Διοίκηση τους στα πράσινα και κόκκινα Συνδικάτα των «Προοδευτικών Δημοκρατικών δυνάμεων» της χώρας.

Και σαν να μην έφτανε αυτό ,ο λαοπρόβλητος σοσιαλιστής ηγέτης που ήρθε στην Ελλάδα εξ ουρανού, σε μια νύκτα διπλασίασε τις συντάξεις , αύξησε τους μισθούς, θεσμοθέτησε την ΑΤΑ (παγκόσμια πρωτοτυπία) , πάγωσε τις τιμές, αύξησε τους φορολογικούς συντελεστές, επιδότησε την αγροτική παραγωγή, με αποτέλεσμα να αποβιομηχανοποιηθεί ολόκληρη η ελληνική οικονομία και να συρρικνωθεί η αγροτική παραγωγή.

Οι έλληνες όμως παρόλο που έβλεπαν τα εργοστάσια να κλείνουν το ένα μετά το άλλο, δεν αντιδρούσαν και ξαναψήφιζαν μια τέτοια πολιτική. 

Προφανώς γιατί σε κάθε βιομηχανία που έκλεινε, με συμφωνία των συνδικάτων και της πολιτικής εξουσίας, διορίζονταν σε κάποιο τομέα του Δημοσίου με μισθό μεγαλύτερο από αυτόν που έπαιρναν δουλεύοντας σκληρά στον «άκαρδο καπιταλιστή» που τους έπινε το αίμα και καρπώνονταν την υπεραξία της εργασίας τους. 

(πχ Pirelli, Πειραϊκή Πατραϊκή κλπ)

Έτσι η Ελληνική Σοβιετία θέλοντας να μειώσει την εκμετάλλευση της υπεραξίας εκμηδένισε την αξία. 

Οι έλληνες αδρανοποιήθηκαν και αποκεφαλοποιήθηκε η ελληνική παραγωγή. Η ελληνική οικονομία των δανεικών και της ήσσονος προσπάθειας, μετατράπηκε από χώρα παραγωγής, σε χώρα προσφοράς υπηρεσιών και εμπορίου εισαγόμενων προϊόντων.

Το κράτος Μητσοτάκη.

Φτάνοντας λοιπόν στις αρχές του 1990 η χώρα αναγκάστηκε να προβεί σε δυο ενέργειες πριν την επερχόμενη χρεοκοπία, να συσταθεί μια Οικουμενική κυβέρνηση, υπό την πρωθυπουργία του κ. Ξ. Ζολώτα (αποδεκτός απ’ όλες τις πτέρυγες της βουλής!!!) και να ξαναδανειστεί, αφού αδυνατούσε πλέον να πληρώσει μισθούς και συντάξεις.

Στο οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης Ζολώτα, που συνυπέγραψαν τα νέα δάνεια της χώρας, ήταν ο σοσιαλιστής Γ. Γεννηματάς και ο κομμουνιστής Ι. Δραγασάκης.

Η περίοδος Μητσοτάκη 1990-93 επιχείρησε να προσαρμόσει την οικονομία με την πραγματικότητα. Πάγωσε τις προσλήψεις , έκλεισε τις προβληματικές, εφάρμοσε τις μετατάξεις στο δημόσιο, ιδιωτικοποίησε την ΑΓΕΤ ΗΡΑΚΛΗΣ, έδωσε τα αστικά λεωφορεία στους οδηγούς των, μείωσε τις κρατικές δαπάνες, ψήφισε το ασφαλιστικό δίνοντας πνοή για πολλά χρόνια, κατάργησε αγορανομικές διατάξεις που έπνιγαν την αγορά και έκλειναν επιχειρήσεις, οι ΔΕΚΟ άρχισαν να εξορθολογίζουν τα οικονομικά τους, έκλεισε προβληματικές επιχειρήσεις που διαιώνιζαν τα ελλείμματα τους εις βάρος του προϋπολογισμού, τα κλειστά επαγγέλματα ήταν θέμα χρόνου να ανοίξουν, άρχισε η αποκλιμάκωση των φορολογικών συντελεστών, οι αγορές άρχιζαν να ανοίγουν για να προσελκύσουν νέες επενδύσεις, οι δημόσιοι προμηθευτές ήξεραν ότι χάνουν την ευνοιοκρατία και την απομύζηση των κρατικών ταμείων, άχρηστοι δημόσιοι οργανισμοί και ανύπαρκτοι φορείς είχαν δρομολογηθεί να κλείσουν, η ιδιωτικοποίηση του ΟΤΕ ενόχλησε τους κρατικούς προμηθευτές και τους καταβολεμένους συνδικαλιστές, αλλά πάνω από όλα ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΟ ΕΛΛΕΙΜΑ, ΕΓΙΝΕ ΠΛΕΟΝΑΣΜΑΤΙΚΟ, αλλά η πρώτη προσπάθεια φιλελευθεροποίησης της Ελλάδος, έπεσε στο κενό, από ανθρώπους που δυστυχώς είχαν ψηφίσει στο ιδρυτικό συνέδριο της ΝΔ τον «Ριζοσπαστικό Φιλελευθερισμό» ,την ερμηνεία του οποίου ο καθένας αντιλαμβάνεται, κατά το όπως φαίνεται , κατά το δοκούν.|

(https://www.youtube.com/watch?v=qWu-OLNvrg8)

Την περίοδο 1989-1993, η αναγκαστική λήψη δανείου της κυβέρνησης Ζολώτα και η εμφάνιση κρυφών ελλειμμάτων (πχ ΔΕΚΟ) της σοβιετικής διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ στον προϋπολογισμό, σκαρφάλωσαν τον δείκτη του Δημοσίου Χρέους στο 110% του ΑΕΠ, το 1993.( Γκούβας Χαράλαμπος: "Η Ιστορία της Ελληνικής Οικονομίας)

Το κράτος Σημίτη.

Η επερχόμενη επανεμφάνιση των σοσιαλιστών στη διακυβέρνηση της χώρας για τα επόμενα 11 χρόνια, μπορεί να διόρθωσε κάποια κακώς κείμενα (πχ νόμος ΑΣΕΠ), να πήγε κάποια άλλα παραπέρα (πχ Δημόσια Διοίκηση και Τοπική Αυτοδιοίκηση), αλλά δεν άλλαξε το σημαντικότερο, την καθεστηκυία νοοτροπία των πολιτών και των πολιτικών. 

Η διακυβέρνηση του Σημίτη διαχειρίστηκε με τον καλύτερο τρόπο την Ελληνική Σοβιετία. Προσλήψεις ημετέρων, αναξιοκρατία, κρατικές παρεμβάσεις στην αγορά, διαφθορά στο δημόσιο, προμήθειες, σπατάλες, δάνεια, σκάνδαλα (βλέπε, Χρηματιστήριο και εξοπλιστικά προγράμματα), ευνοιοκρατία επιδοτήσεις κοκ

Η υπογραφή της «Συνθήκης του Μάαστριχ» υποχρέωνε τις χώρες να προσαρμοστούν σε ελλειμματικούς προϋπολογισμούς, όχι πάνω από το 3% του ΑΕΠ και να διατηρούν ένα Δημόσιο Χρέος κάτω από το 60% του ΑΕΠ.( ΣΥΝΘΗΚΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ .Επίσημη Εφημερίδα αριθ. C 191 της 29ης Ιουλίου 1992)

Η δημιουργική λογιστική των κυβερνήσεων Σημίτη , ενέταξε τη χώρα σε μια Ένωση Νομισματική που το αντίστοιχο της δεν προσομοιάζει καθόλου με τις ΗΠΑ, αλλά πολύ περισσότερο με την Σοβιετική Ένωση. Όλοι κάτω από την κυριαρχία ενός Διευθυντηρίου που σχεδιάζει την νομισματική πολιτική, ασκεί τη δική του εξωτερική, αμυντική οικονομική, νομοθετική πολιτική και κατευθύνει την αγροτική παραγωγή, εν αγνοία των κατά τα άλλα ευρωπαϊκών λαών. Κάτι σαν τη χώρα των Σοβιέτ που αντί να είναι οι εντολοδότες στην άσκηση της πολιτικής ,ήταν τραγικοί εντολοδόχοι των αποφάσεων της ολοκληρωτικής κεντρικής εξουσίας.

Μα αυτοί που αντιτάχτηκαν στο έκτρωμα της νομισματικής ενοποίησης της Ευρώπης, ήταν οι έλληνες κομμουνιστές, θα πει κανείς. Όχι μόνο. 

Προς έκπληξη των περισσοτέρων ,ο νεοφιλελεύθερος και μισητός για τους περισσότερους έλληνες, Μίλτoν Φρήντμαν ήταν κατά της νομισματικής Ένωσης της Ευρώπης και προέβλεψε τα αδιέξοδα του εγχειρήματος. «Κατά τη γνώμη μου, το ευρώ θα αποτελέσει περισσότερο αιτία διαφωνιών μεταξύ των μελών της κοινότητας παρά αιτία συμφωνίας, και αργά ή γρήγορα θα καταρρεύσει». «Κοριέρε ντέλα Σέρα» (27/8/01) και «Wall Street Journal» (20/06/97)

Στο ίδιο μήκος κύματος και η νεοφιλελεύθερη και μισητή από όλους τους απανταχού σοσιαλιστές, Μάργκαρετ Θάτσερ, αντιστάθηκε μέχρι κεραίας στις πιέσεις του ομολόγου της Ζακ Ντελόρ για την Ευρώπη του ευρώ, με τρεις λέξεις: ΝΟ, ΝΟ, ΝΟ.

Με την στρατηγική αυτή και με τις πολιτικές αποφάσεις για συμπόρευση με το ευρωπαϊκό όνειρο, η Ελλάδα εντάχτηκε στο ευρώ , αποκτώντας δυο αδιαμφισβήτητα πλεονεκτήματα, τον χαμηλό πληθωρισμό και τα μικρά επιτόκια δανεισμού. Το πολιτικό σύστημα όμως, με αίσθημα αυτοσυντήρησης έκανε αυτό που έκανε πάντα. Μεγάλωνε το κράτος Λεβιάθαν προς τέρψιν εκατομμυρίων ανυποψίαστων (;) ελλήνων που εξαρτιόνταν από αυτό.

Το κράτος Καραμανλή του νεότερου.

Μπορώ να πω ότι ίσως να ήταν η μεγαλύτερη απογοήτευση της μεταπολίτευσης. Από σοσιαλιστές θα περίμενε κανείς την αύξηση των κρατικών δαπανών και τη διόγκωση του κρατισμού, αλλά από δηλωμένους φιλελεύθερους ποτέ. Από έναν πολιτικό που υπόσχονταν σε κάθε ευκαιρία την «Επανίδρυση του Κράτους» και την επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων, δύσκολο είναι να δεχτείς τη «κοπάνα» του από τα πολιτικά πράγματα της χώρας, αφήνοντας πίσω του ένα κράτος ακόμα μεγαλύτερο και περισσότερο σπάταλο , περισσότερους δημοσίους υπαλλήλους και ανεξέλεγκτα ελλείμματα και χρέη. Κρίμα!

Το κράτος Γ. Παπανδρέου του νεότερου.

Ανοησία, άγνοια , δολιότητα, ανικανότητα, μικροκομματισμός; και γω δε ξέρω πως να χαρακτηρίσω την αρχική του άρνηση στην έκκληση Καραμανλή το Μάιο του 2009, για ένα πρόγραμμα εθνικής συνεργασίας, πριν την επερχόμενη χρεοκοπία, υιοθετώντας προεκλογικά το ανεύθυνο «Λεφτά υπάρχουν».

Η ανατομία του χρέους είναι αμιγώς σοσιαλιστική.

Λίγο πριν την επερχόμενη χρεοκοπία της χώρας το 2009, τα στοιχεία του Υπουργείου Οικονομικών για το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών ήταν καταλυτικό. Κάθε χρόνο εισάγαμε προϊόντα αξίας 46 δις ευρώ και εξάγαμε 16 δις. 

Η διαφορά των 30 δις κάθε χρόνο συντηρούνταν με τη μέθοδο των δανεικών . (Υπολογίζοντας λοιπόν κανείς, μια μόνο δεκαετία, θα μπορούσε να ερμηνεύσει το ύψος του Δημόσιου Χρέους πως έφτασε πάνω από 360δις ευρώ).

Το 2009 μια αποκαλυπτική έκθεση του ΟΟΣΑ ανέφερε μεταξύ άλλων ότι για κάθε 100 ευρώ που δαπανούσε το ελληνικό κράτος, τα 70 τα διέθετε σε μισθούς και συντάξεις, τα 20 σε τόκους και μόνο τα 10 σε δημόσια έργα και επενδύσεις. 

Την ίδια συνταγή αποτυχίας είχαν ακολουθήσει μερικές δεκαετίες πριν τα κράτη του υπάρξαντος Σοσιαλισμού, μέχρι την τελική κατάρρευση τους.

Η καταγραφή για τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων του 2010, με εντολή της Τρόικας , ανερχόταν στους 768.000 και συνυπολογίζοντας τους υπαλλήλους των ΔΕΚΟ και των συμβασιούχων σε Δήμους και κοινότητες , ο αριθμός έφτανε πάνω από 1.000.000, όταν την ίδια χρονιά η πάλαι ποτέ κομμουνιστική Ρωσία των 150.000.000 κατοίκων, καταμετρούσε μόνο 500.000.

Με στοιχεία της Γενικής Κυβέρνησης το κόστος ανά δημόσιο υπάλληλο από τη μέρα πρόσληψης του έως και τα χρόνια της συνταξιοδότησης του ανέρχεται στο 1.275.000 ευρώ. 

Υπολογίζοντας λοιπόν το 1.000.000 υπαλλήλων που πέρασαν από την μεταπολίτευση και δω, το κόστος ανέρχεται στο ιλιγγιώδη ποσό του 1 τρις 275 δις ευρώ. Σχόλιο ουδέν.....

 

Το πρόβλημα δεν ήταν μόνο η αριθμητική έκταση των υπαλλήλων , αλλά το βάθος της αδρανοποίησης των. Ο κάθε εργαζόμενος στο Δημόσιο τομέα δεν πληρώνονταν σύμφωνα με τις επιταγές της αποτελεσματικότητας του, αλλά, σύμφωνα με τις ανάγκες που κατά καιρούς προέβαλε. 

Έτσι η έλλειψη κινήτρου και η έμπρακτη αναγνώριση ,αφαίρεσαν κάθε προσωπική ικανοποίηση, καταλήγοντας η εσωτερίκευση της αδράνειας να γίνει κεκτημένο δικαίωμα και αναγνωρισμένη συλλογική πρακτική.

Η δομή του Εθνικού Συστήματος Υγείας , καθώς και το εκπαιδευτικό μας σύστημα (αν εξαιρέσει κανείς την πειθαρχία) ελάχιστες διαφορές συναντά κανείς με τα αντίστοιχα Σοβιετικά και πολλές ομοιότητες όσον αφορά τις παθογένειες που προέκυπταν από αυτά, φακελάκια, φροντιστήρια, στημένες εξετάσεις, αναξιοκρατία, υπηρεσίες δυο ταχυτήτων, και ανεξέλεγκτη διαφθορά . 

(«Κλεπτοκρατία» του Patrick Meney, εκδόσεις «Ροές»)

Όπως τονίζει και ο πρόεδρος της Ελληνο-Αμερικανικής Ένωσης και του Κολλεγίου της, κ. Λεωνίδας-Φοίβος Κόσκος, «το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα είναι δομημένο για να παράγει δημοσίους υπαλλήλους».

Η διαχείριση αυτού του υδροκέφαλου νεοελληνικού κράτους δημιούργησε μια τεράστια γραφειοκρατία αναγάγοντας την σαν την Άρχουσα τάξη της χώρας. 

Στρατιές προνομιούχων στελεχών εξανάγκαζαν τους υπόλοιπους έλληνες και ιδιαίτερα τις παραγωγικές δυνάμεις της χώρας να υπηρετούν μια πρασινογάλαζη νομενκλατούρα αντίστοιχης της κόκκινης στη Σοβιετική Ένωση. («Η Νομενκλατούρα», του Μιχ. Βοσλένσκυ εκδόσεις «Νεοεκδοτική ΕΠΕ»)

Ο Συνδικαλισμός. 

Μια από τις πιο σημαντικές αιτίες της χρεοκοπίας την Ελλάδος.

Ο Συνδικαλισμός , ίσως η μεγαλύτερη πληγή της Ελλάδος. 

Κρατικοδίαιτος και κομματικοεξαρτόμενος 

και κομματικοκαθοδηγούμενος. 

Όχι, δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο οι πρόεδροι της ΓΣΣΕ , ο Γ. Ραυτόπουλος, , ο Λ.Κανελλόπουλος, ο Χρ. Πολυζωγόπουλος, ο Χρ.Πρωτόπαπας ,και άλλοι Πρόεδροι άλλων συνδικαλιστικών φορέων όπως ο Δ.Κουσελάς, ο Γ. Κουτσούκος, ο Γ.Κουτρουμάνης , ο Ροβέρτος Σπυρόπουλος, ο Δ. Πιπεριάς, να εκλέγονται βουλευτές και να καταλαμβάνουν αργότερα τα υπουργεία εργασίας ή κοινωνικής πρόνοιας, αδυνατώντας να εφαρμόσουν οι ίδιοι τους αυτά που διεκδικούσαν στους δρόμους και στις πλατείες από την τότε ανάλγητη πολιτική εξουσία .

Το φαινόμενο αυτό συναντάται σε όλα τα καθεστώτα του κρατικού κορπορατισμού. 

Για να καταλάβουμε πόσο ακηδεμόνευτος ήταν ο συνδικαλισμός στην αλησμόνητη Σοβιετική εποχή, ο αντίστοιχος Πρόεδρος του Κεντρικού Συμβουλίου των Συνδικάτων , Alexander Nikolayevich Shelepin ,παράλληλα ήταν και Δ/Θ της KGB. («Ήταν ο Κομμουνισμός ,Ηλίθιε!» του Αντώνη Κρούστη, εκδόσεις Γεωργιάδη 2012)

Γ. Ραυτόπουλος .Πρόεδρος ΓΣΕΕ. Βουλευτής του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου (1992-1994).

Λ.Κανελλόπουλος .Πρόεδρος ΓΣΕΕ. Βουλευτής ΠΑΣΟΚ 1993-1996-2000

Χρ.Πρωτόπαπας. Πρόεδρος της ΓΣΕΕ. Βουλευτής του ΠΑΣΟΚ εξελέγη για πρώτη φορά στις 22.09.1996

Χρ. Πολυζωγόπουλος. Πρόεδρος ΓΣΕΕ. Πρόεδρος της UCESIF εκλέχθηκε για τη διετία 2013-2015 ο πρόεδρος της Οικονομικής και Κοινωνικής Επιτροπής της Ελλάδος

Δ. Πιπεριάς.Γεν. Γραμματέας της ΕΤΕ ΔΕΗ και Βουλευτής Ευβοίας 1993

Δ. Κουσελάς. Πρόεδρος της ΟΤΟΕ και βουλευτής Μεσσηνίας του ΠΑΣΟΚ το 2004

Γ . Κουτρουμάνης. Πρόεδρος για 6 συνεχείς θητείες της "Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Προσωπικού Οργανισμών Κοινωνικής Πολιτικής και Υφυπουργός Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης

Γ. Κουτσούκος.Πρόεδρος της Α.Δ.Ε.Δ.Υ και Βουλευτής Ηλείας

Ροβέρτος Σπυρόπουλος. Πρόεδρος της Oμοσπονδίας Εργαζομένων O.Τ.Ε και βουλευτής Αρκαδίας με το ΠΑ.ΣO.Κ

Ένας αποκαλυπτικός απολογισμός της δράσης του επαναστατημένου συνδικαλισμού εν Ελλάδι από την έκθεση του ΟΟΣΑ το 2010, καταμέτρησε ότι οι 5.270 απεργίες που πραγματοποιήθηκαν τα τελευταία 30 χρόνια (1980-2010) αποτελούσαν παγκόσμιο ρεκόρ στην ιστορία και κόστισε στην ελληνική οικονομία περί τα 190 δις ευρώ. Καλά διαβάσατε 190 δις ευρώ. Και δε σταματά εδώ ,αν υπολογίσει κανείς και τα διεκδικούμενα των απεργιών που ανέρχονται στα 140 δις, μπορεί εύκολα να επιμερίσει στον εγχώριο επαναστατημένο συνδικαλισμό το μερίδιο της ευθύνης των 330 δις ευρώ από το Δημόσιο Χρέος της χώρας. Έτσι για να καταρρίπτονται οι μύθοι για τους προστάτες των δικαιωμάτων του λαού.

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της ευθύνης των συνδικαλιστών είναι, όταν η κυβέρνηση Μητσοτάκη με Υπουργό Βιομηχανίας (από τους ελαχίστους φιλελεύθερους στην Ελλάδα), τον Ανδρέα Ανδριανόπουλο, θέσπισε το νόμο Ν.2000/1992.Ο οποίος τι έλεγε;

Αν μια δημόσια επιχείρηση ιδιωτικοποιούνταν θα μπορούσαν οι εργαζόμενοι με τις αποζημιώσεις τους να την διαχειριστούν οι ίδιοι, να την αναπτύξουν , να δημιουργήσουν κέρδη και να αποκομίσουν οφέλη. Πόσες φορές νομίζετε ότι συνέβη αυτό; ΚΑΜΙΑ !!! Την πρώτη φορά που πήγε να εφαρμοστεί με πρωτοβουλία της τότε κυβέρνησης ,στην περίπτωση των Αστικών Λεωφορείων, ανατράπηκε από το ΠΑΣΟΚ και τις άλλες «Δημοκρατικές Δυνάμεις». Έκτοτε τα ελλείμματα που συσσωρεύτηκαν από το 1993 ως το 2012 ανέρχονται στα 10 δις ευρώ.

Νεποτισμός, Οικογενειοκρατία , Μιντιοκρατία και η γενιά του Πολυτεχνείου.

Σε ποιό τομέα της Δημόσιας ζωής δεν συναντάμε γόνους πολιτικών τζακιών να αναλαμβάνουν τα δακτυλίδια της ευνοιοκρατίας . Στην πολιτική; στη δημοσιογραφία, στα κόμματα; στη στελέχωση του Δημοσίου; Παντού ! 

Σε τι διαφέρει η ελληνική πραγματικότητα με τον Νεποτισμό στη Βόρεια Κορέα του Κιμ Ιλ Σουνγκ στον Κιμ Γιονγκ Ιλ και έπειτα στον Κιμ Γιονγκ Ουν, και το δακτυλίδι της διαδοχής στη Κούβα του Φιντέλ Κάστρο στον αδελφό του Ραούλ, των εναπομεινάντων Κομμουνιστικών καθεστώτων στο κόσμο;

Η δημόσια πολιτική ζωή, μετά την μεταπολίτευση, αλώθηκε ιδεολογικά από τη λεγόμενη γενιά του Πολυτεχνείου. Εύκολα μπορεί κανείς να διαπιστώσει ότι οι μιντιάρχες και οι περισσότεροι δημοσιογράφοι προέρχονταν από τα κομματικά εκκολαπτήρια της Αριστεράς.Δημοσιογράφοι και εκδότες προερχόμενοι από το ΚΚΕ, που έγιναν στα χρόνια της μεταπολίτευσης οι κύριοι διαμορφωτές της κοινής γνώμης

Πέτρος Κόκκαλης στέλεχος του ΚΚΕ ,Υπουργός στη κυβέρνηση του Βουνού και πατέρας του εθνικού μας προμηθευτή Σωκράτη Κόκκαλη.

Γιώργος Μπόμπολας, εκδότης της Αριστερής εφημερίδας ΕΘΝΟΣ, πρώην ΕΠΟΝίτης

Σταύρος Ψυχάρης, πρόεδρος του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη, πρώην ΚΚΕ

Κώστας Γιαννίκος, επιχειρηματίας και κομμουνιστής, προερχόμενος από την Σοβιετική Ένωση

Αναστασιάδης Θέμος, εκδότης «ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ» και δημοσιογράφος του ΑΝΤ1, πρώην ΚΝίτης

Στρατής Λιαρέλης: Διευθυντής ειδήσεων του ΑΝΤ1, πρώην ΚΝΕ

Νίκος Ευαγγελάτος: πρώην ΚΝΕ

Όλγα Τρέμη: πρώην ΚΝΕ

Παύλος Τσίμας ,πρώην δημοσιογράφος του Ριζοσπάστη.

Μανώλης Αναγνωστάκης προερχόμενος από το ΚΚΕ μαζί με τον καταπράσινο Ιορδάνη Χασαπόπουλο.

Τάσος Τέλογλου και αυτός προερχόμενος από το ΚΚΕ.

Σεμίνα Διγενή, προερχόμενη από το ΚΚΕ

Γιώργος Δελαστίκ , προερχόμενος από τη ΚΝΕ, τώρα ΑΝΤΑΡΣΙΑ

Γιώργος Βαρεμένος, προερχόμενος από το ΚΚΕ, τώρα ΣΥΡΙΖΑ

Δήμος Βερύκιος, προερχόμενος από τη ΚΝΕ

Λάκης Λαζόπουλος, ΚΚΕ

Δημοσιογράφοι προερχόμενοι από διάφορα παρακλάδια της Αριστεράς έγιναν διαμορφωτές της κοινής γνώμης.

Παναγιώτης Παναγιώτου (ΚΚΕ εσωτερικού)

Αλέξης Παπαχελάς (ΚΚΕ εσωτερικού)

Βασίλης Λυριτζής (ΚΚΕ εσωτερικού)

Παντελής Καψής(ΚΚΕ εσωτερικού)

Χρήστος Μαχαίρας(ΚΚΕ εσωτερικού)

Νίκος Μεγγρέλης: (ΚΚΕ εσωτερικού) και ο Μπάμπης Παπαπαναγιώτου (ΚΚΕ εσωτερικού)

Γιάννης Λάτσιος, (ΚΚΕ εσωτερικού)

Πέτρος Κωστόπουλος(ΠΑΣΟΚ)

 

Μπήλιω Τσουκαλά(ΕΚΚΕ)

Στέλιος Κούλογλου(ΕΚΚΕ), τώρα ΣΥΡΙΖΑ

Μάνια Τεγοπούλου. Εκδότρια Ελευθεροτυπίας, MEGA κ.τ.λ. Η Ακροαριστερή κόρη του καπετάνιου του ΕΛΑΣ, Κίτσου Τεγόπουλου

 

Γιάννης Προβής, (ΚΚΕ εσωτερικού)

ΣπύροςΠπαδόπουλος, (ΕΚΚΕ) και ο Σταύρος Λυγερός (Ο.Σ.Ε.) Οργάνωση Σοσιαλιστική Επανάσταση.

Μάκης Τριανταφυλλόπουλος (Αριστεριστής)

Σταμάτης Μαλέλης, (Τροτσκιστής)

Κώστας Αρβανίτης,(ΣΥΡΙΖΑ)

Μετά την ασυδοσία της εξουσίας για 30 χρόνια, την πλειοδοσία της Αριστεράς σε κάθε ανέξοδη διεκδίκηση , τον στρουθοκαμηλισμό της διαπλεκόμενης μιντιοκρατίας και δημοσιογραφίας και την ανευθυνότητα της ανήλικης ελληνικής κοινωνίας, φτάσαμε στον Μάιο του 2010 να χρεοκοπεί η χώρα και να σύρεται πίσω από τις εντολές των δανειστών της.

Ο κατάλογος είναι μακρύς και ο λόγος που αναφέρομαι στην ιδεολογική προέλευση τους δεν είναι ενοχοποιητικός . Ο κάθε ένας μπορεί να πιστεύει ότι θέλει και ο κάθε ένας έχει το δικαίωμα στο λάθος, αλλά θέλω να τονίσω ότι όλοι αυτοί συνέβαλαν τα μέγιστα στην κρατικίστικη νοοτροπία του ελληνικού λαού. 

Σε κάθε αποκρατικοποίηση Δημοσίων Επιχειρήσεων , απελευθέρωσης αγορών και επαγγελμάτων, ήταν απέναντι, αλλά το σημαντικότερο όλων είναι, ότι τους ξέφυγε η μεγαλύτερη είδηση του αιώνα, «ότι η Ελλάδα χρεοκοπεί».

Το κράτος του Μνημονίου.

Το μέγεθος της Σοβιετοκρατίας εξέπληξε τους πάντες.

Το 60-70% της οικονομικής δραστηριότητας ανήκε στο κράτος. Το λεγόμενο «Μεγάλο Κεφάλαιο» στην ουσία δεν υπήρχε υπό την μορφή βιομηχανικής παραγωγής, οι φορολογικοί συντελεστές στις διάσπαρτες μικρές επιχειρήσεις έφτανε στο 40-45%, ο ΦΠΑ στο 23%, τα ιδιωτικά Πανεπιστήμια απαγορεύονται με Συνταγματική εντολή, η γραφειοκρατία εμποδίζει οποιαδήποτε νέα επιχειρηματική δραστηριότητα, η κάθε συντεχνία έχει επιτύχει προστατευτικούς νόμους εις βάρος του κοινωνικού συνόλου, η αγροτική παραγωγή να επιδοτείται για να αδρανεί, οι Δημόσιοι Οργανισμοί και φορείς (περίπου 12.500), να επωφελούνται τα πρόσοδα και να κοινωνικοποιούν τα έξοδα και ο πολιτισμός με την διανόηση του τόπου, να επιχορηγείται για να σκέπτεται εν υπνώσει.

Το Μάιο του 2010(λόγω της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης), οι αγορές σταμάτησαν να τροφοδοτούν την Ελλάδα με δανεικά. Η χώρα έπρεπε να επιβιώσει με ιδίους πόρους. Τις έλλειπαν 30 δις το χρόνο για να καλύψει τις ανάγκες της. Υπήρχε μόνο μια επιλογή , να προσαρμοστεί η οικονομία στις δυνατότητες της και οι μέθοδοι ήταν δυο. 

Η πρώτη ήταν, η απότομη προσαρμογή και η δεύτερη η σταδιακή, με την αρωγή των εταίρων μας, προσαρμόζοντας τη χώρα ελεγχόμενα πλέον, δανειζόμενη υπό μορφή Μνημονίου.

Επιλέχτηκε η δεύτερη. Το αρχικό μνημόνιο είχε μια λογική κατεύθυνση. Μείωση κρατικών δαπανών και ιδιωτικοποιήσεις. Αυτό που δεν κάναμε τόσα χρόνια , να μειώσουμε το κράτος καταργώντας δημόσιους φορείς, απολύοντας δημοσίους υπαλλήλους με παράλληλη πτώση των φορολογικών συντελεστών ,απελευθέρωση αγορών και επαγγελμάτων ιδιωτικοποιήσεις, αλλάζοντας τελικά το παραγωγικό μας μοντέλο, ήρθε και μας υποχρέωσε η Τρόικα.

Και ω! του θαύματος οι συνήθεις ύποπτοι συμπαθείας ,Δημοσιογράφοι, συνδικαλιστές και κομματάρχες , πάλι στους δρόμους. Απεργίες , πορείες, διαμαρτυρίες, συνομωσιολογία, αντιμνημονιακές αναλύσεις και σεναριολογία , ήταν η καθημερινή αντίδραση μιας συντηρητικής και ιδιότυπης φαιοκόκκινης συμμαχίας του τόπου. 

Από την άλλη , οι κυβερνήσεις μη τυχόν χάσουν το πελατολόγιο τους εμπνευστήκαν την μείωση των κρατικών δαπανών με άλλο τρόπο.

Αντί να κόψουν το κράτος κάθετα , το έκοψαν οριζόντια, διατηρώντας τη δομή του ως έχει, για μελλοντικές ίσως αφαιμάξεις. Παράλληλα δε , αφού φτωχοποίησαν όλους τους Δημοσίους Υπαλλήλους περί δικαίων και αδίκων, εφάρμοσαν μια φορομπηχτική πολιτική στον ιδιωτικό τομέα άνευ προηγουμένου.

Αποτέλεσμα; 1.500.000 άνθρωποι άνεργοι και περαιτέρω μείωση φορολογικών εσόδων .

Θα στεναχωρήσω πολλούς αριστερούς φίλους μου, αλλά η παραπάνω περιγραφή του Ελληνικού κράτους , περισσότερο μοιάζει με μια Σοβιετική επαρχία παρά με ένα δυτικό κράτος βασισμένο στις αρχές της ελεύθερης οικονομίας.

Έτσι λοιπόν , μη αυταπατάστε φίλοι της Αριστεράς ότι καταρρέει ο καπιταλισμός στην Ελλάδα. Η κομμουνιστική ουτοπία πήγε να εφαρμοστεί στον 20ο αιώνα 42 φορές σε 42 χώρες και απέτυχε. Τώρα για άλλη μια φορά (43η ) αφήνει πίσω της εκατομμύρια ανθρώπων στη φτώχεια και στην εξαθλίωση. Μπορεί να μην κυβερνήσατε ποτέ αλλά δημιουργήσατε νοοτροπίες που ενσαρκώθηκαν σ’ αυτό το Σοβιετικό έκτρωμα.

Τώρα όμως ήρθε η ώρα , όλοι εμείς οι επαναστάτες της σιωπής να τα ανατρέψουμε όλα, κάνοντας ¨δημιουργική υπέρβαση¨ καθημερινά στη ζωή μας και στην εργασία μας. Μόνο έτσι θα ξαναφτιάξουμε αυτό που όλοι ανεχθήκαμε να καταστραφεί.

Όλοι μαζί μπορούμε , όχι σαν μάζα, αλλά σαν άτομα. Η ατομική προσπάθεια, το προσωπικό όφελος θα επανεκινήσει τη ζωή μας. Το άθροισμα της ατομικής μας προσπάθειας θα είναι πολλαπλάσιο της συλλογικής μας αδράνειας.

Όλα μπορούν να γίνουν υπό μια προϋπόθεση. Την ελευθερία.

Η ελευθερία είναι αυτή που ενσωματώνει μέσα της την έννοια της δυναμικής. Μια ιδέα μπορεί να αλλάξει τον κόσμο.

Απελευθερώστε την οικονομία , απελευθερώστε τις ζωές μας. Απελευθερώστε τα πάντα για να δημιουργηθούν ευκαιρίες . Οι μόνοι που θα αντιδράσουν θα είναι οι πεθαμένοι.

(Ιδεολογικά εννοώ.)

(το άρθρο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ΤΡΙΤΟ ΜΑΤΙ τεύχος 221 Ιουνίου 2014)