Η εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου είναι η μεγαλύτερη θεομητορική γιορτή. Εορτάζεται στις 15 Αυγούστου.
Ο θάνατος της «ζωαρχικής Μητρός» του Κυρίου υπερβαίνει την έννοια του θανάτου, ώστε δεν ονομάζεται καν θάνατος, αλλά «κοίμησις» και «θεία μετάστασις».
Πληροφορίες για την κοίμηση της Θεοτόκου δεν μας δίνει το ευαγγέλιο. Τις αντλούμε από τους Πατέρες της Εκκλησίας, ανάμεσα στους οποίους και ο άγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης, ο οποίος ήταν παρών την ώρα της κοίμησής της.
Σύμφωνα με την πατερική παράδοση, τρεις μέρες πριν την κοίμησή της, ο αρχάγγελος Γαβριήλ που της ευαγγελίστηκε την γέννηση του Χριστού, την ενημέρωσε για την επικείμενη αναχώρησή της από την παρούσα ζωή.
Ο αρχάγγελος κρατούσε κλάδο φοίνικος, σύμβολο νίκης κατά του θανάτου. Στην συνέχεια η Παναγία πήγε να προσευχηθεί στο όρος των Ελαιών, όπου τα δένδρα έσκυβαν τις κορφές τους στο πέρασμά της, γεγονός που μας αποδεικνύει τον σεβασμό της φύσης στο πρόσωπό της.
Η παράδοση αναφέρει επίσης, ότι νεφέλη άρπαξε τους αποστόλους, που κήρυτταν το ευαγγέλιο σε μακρινές χώρες, και τους έφερε στην κλίνη όπου βρισκόταν η Θεοτόκος λίγο πριν κοιμηθεί. Ήταν τότε εξήντα ετών.
Όταν εκοιμήθη, με ψαλμούς και ύμνους τοποθέτησαν το σώμα της σε μνήμα. Κατά θεία οικονομία, όπως αναφέρει η παράδοση, ο απόστολος Θωμάς δεν παραβρέθηκε στην ταφή της. Έφτασε τρεις μέρες αργότερα και ζήτησε να ανοιχτεί ο τάφος για να προσκυνήσει την Θεομήτορα.
Ανοίγοντας τον τάφο οι απόστολοι έκπληκτοι διαπίστωσαν ότι ήταν άδειος και ευωδίαζε. Η Θεοτόκος μετεστάθη στους ουρανούς.Αυτή που γέννησε την ζωή, μετέβη στην ζωή. Έτσι ο θάνατός της ονομάζεται «αθάνατος κοίμησις».
Η Παναγία είναι το λαμπρότερο και υψηλότερο δημιούργημα του Θεού. Η δόξα της είναι μεγαλύτερη από των αγγέλων.
«Την τιμιωτέραν των χερουβείμ και ενδοξοτέραν ασυγκρίτως των σεραφείμ» λέμε στην παράκλησή της. Σύμφωνα με την Ορθόδοξο διδασκαλία η θέση της Παρθένου «ετέθη ευθύς αμέσως μετά τον Χριστό». Είναι «η μετά Θεόν Θεός», κατά τον Άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο.
Αποτελεί την ελπίδα όλων των ανθρώπων, ιδιαίτερα όμως ημών των Ελλήνων. Η Θεοτόκος ανέκαθεν προστάτευε το Γένος μας. Από το Βυζάντιο, την τουρκοκρατούμενη Ελλάδα, έως το έπος της Μικράς Ασίας, αλλά και του ’40, ήταν παρούσα οφθαλμοφανώς στα πεδία των μαχών, θαυματουργούσε, σκέπαζε και στήριζε.
Υπέρμαχος Στρατηγός στους δίκαιους αγώνες των προγόνων μας για την διαφύλαξη της ελευθερίας και της εθνικής μας ανεξαρτησίας.
Δεν υπάρχει πόλη ή χωριό που να μην έχει εκκλησία ή ξωκλήσι αφιερωμένο στην χάρη της. Οι Έλληνες πάντα είχαμε μια ιδιαίτερη σχέση με την Παναγία. Είναι πολύτιμο κομμάτι της ζωής μας.
Σε κάθε δυσκολία και κίνδυνο το όνομά της πρώτα μας έρχεται στα χείλη. Στα πόδια της καταθέτουμε τις θλίψεις μας, προσδοκώντας την βοήθειά της.
Όπως πάντοτε στάθηκε αρωγός στις δύσκολες στιγμές που περάσαμε σαν Έθνος και μας έδωσε ελπίδα και κουράγιο να αναγεννηθούμε από τις στάχτες μας, έτσι και σήμερα σ’ αυτές τις δύσκολες ώρες που βιώνει η πατρίδα μας, η Παναγιά μας μάς χαρίζει το όραμα της ελπίδας για ένα μέλλον αισιόδοξο και φωτεινό.
Υπεραγία Θεοτόκε πρέσβευε υπέρ ημών!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου