Στην Ελλάδα τείνουμε δυστυχώς, ελλείψει πρωτότυπης εγχώριας πολιτικής σκέψης, να καταναλώνουμε ξένα πρότυπα (ιδεολογικά και άλλα) με καθυστέρηση περίπου 2 δεκαετιών, και μάλιστα χωρίς να διδασκόμαστε από την εμπειρία των χωρών που τα πρωτοεφάρμοσαν.
Έτσι, η «πολυπολιτισμικότητα» εισήχθη στην ελληνική πολιτική και ιδεολογική σκηνή με θετικό πρόσημο από την κυρίαρχη πνευματική ελίτ, και διακηρύσσεται ευθέως ως στόχος από δύο τουλάχιστον κόμματα (ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ), την ώρα που σε ολόκληρο τον κόσμο απαξιώνεται ως πρότυπο κοινωνικής οργάνωσης.
Πράγματι, η έννοια της «πολυπολιτισμικότητας» (multi-culturalism) ξεκίνησε στις ΗΠΑ το ’60 – ’70 μέσα στη γενικά εναλλακτική τάση που κυριαρχούσε τότε, ως εναλλακτικό πρότυπο χειρισμού των μεταναστών και ειδικά της παιδείας τους, σε αντίθεση με το ως τότε κυρίαρχο πρότυπο του «χωνευτηριού» (melting pot).
Η διαφορά μεταξύ των δύο είναι μεγάλη: Στη δεύτερη περίπτωση (που είχε εφαρμοστεί με επιτυχία στις παλιότερες γενιές μεταναστών, Ιρλανδούς, Γερμανούς, Εβραίους, Πολωνούς, Έλληνες, Ιταλούς) ο διακηρυγμένος σκοπός ήταν ο μετανάστης, απ’ όπου κι αν έρχεται, να «χωνεύεται» στην αμερικανική κουλτούρα –να διατηρεί ίσως κάποιο δεσμό κοινότητας, αλλά τα παιδιά του να έχουν ως μητρική γλώσσα τα αγγλικά, και να γίνουν συνειδητοί Αμερικανοί πολίτες. Αντίθετα, στο πολυπολιτισμικό πρότυπο, που εφαρμόστηκε μετά το ‘70 κι έτσι εφαρμόστηκε κυρίως στους ισπανόφωνους, επιτράπηκε η στοχευμένη διαιώνιση της «πρώτης» ταυτότητας των μεταναστών, ειδικά με την διδασκαλία της «πρώτης» τους γλώσσας ως κύριας στο σχολείο. Το αποτέλεσμα ήταν η δημιουργία ισπανόφωνων γκέτο και η απόδειξη της αποτυχίας του πολυπολιτισμικού προτύπου.
Όσες άλλες χώρες υιοθέτησαν (εν μέρει ή εν όλω) το πολυπολιτισμικό πρότυπο υφίστανται ήδη τις συνέπειες της μη αφομοίωσης των μεταναστών και της διαιώνισης της «διαφορετικότητάς» τους:
Στην Αγγλία (π.χ. στο Leeds και στο Bradford) υπάρχουν πλέον περιοχές με μουσουλμανική πλειοψηφία , και η εφαρμογή της σαρία έχει ήδη γίνει αποδεκτή, τόσο το βρετανικό κράτος, όσο και η αγγλικανική Εκκλησία.
Στη Γαλλία η χορήγηση γαλλικής ιθαγένειας δεν απέτρεψε τη γκετοποίηση των αφρικανικής καταγωγής νεαρών των εργατικών προαστίων, που υπήρξε η βασική αιτία των ταραχών του 2005.
Στη δε Σουηδία και τις άλλες σκανδιναβικές χώρες παρατηρείται κατακόρυφη αύξηση των βιασμών, καθώς οι απελευθερωμένες Σουηδέζες θεωρούνται από τους μουσουλμάνους «πόρνες» που «το αξίζουν».
Και στην Ολλανδία η δολοφονία του σκηνοθέτη Τέο Βαν Γκογκ το 2004 από φανατικό μουσουλμάνο εξ αιτίας της κριτικής που άσκησε στο Ισλάμ προκάλεσε σοκ και εκτεταμένες συζητήσεις για την αποτυχία του «πολυπολιτισμικού – ανεκτικού» προτύπου.
Επομένως, «πολυπολιτισμικότητα» και «ενσωμάτωση» δεν είναι συμβατές έννοιες –είναι αντίθετες. Όποιος τις χρησιμοποιεί μαζί προδίδει απλά την ημιμάθειά του.
Πολυπολιτισμικότητα σημαίνει τη στοχευμένη διαιώνιση της διαφορετικότητας των μεταναστών. Ενσωμάτωση αντιθέτως σημαίνει την αφομοίωσή τους σε ένα υφιστάμενο κοινωνικό σώμα – εν προκειμένω την ελληνική κοινωνία. Η οποία έχει τη γλώσσα της, τους νόμους της και τα ήθη της. Τα οποία επιθυμεί να διατηρήσει και δικαιούται να τα διατηρήσει. Και ως «ήθη» δεν εννοούμε απαραίτητα κάτι συντηρητικό –εννοούμε ακόμα και το «τρέχον» επίπεδο ηθών του δυτικού κόσμου στον οποίο ανήκει η Ελλάδα: Tη θρησκευτική ελευθερία (συμπεριλαμβανομένης της αθεΐας), το λαϊκό κράτος, την ισότητα των φύλων, τη σεξουαλική απελευθέρωση κ.λπ. Ειδικά για μουσουλμάνους μετανάστες, αυτό το επίπεδο ηθών είναι αδιανόητο και προσβλητικό, γιατί συγκρούεται με βασικές σταθερές του Ισλάμ.
Ας σκεφτούν οι υπέρμαχοι της «πολυπολιτισμικότητας», μέχρι που φτάνει η «ανοχή στη διαφορετικότητα» που διακηρύσσουν: θα δέχονταν αύριο π.χ. τη σαρία ως ισότιμο σύστημα απονομής δικαιοσύνης;
Πώς θα αντιμετώπιζαν εκδηλώσεις μαζικού θρησκευτικού φανατισμού; Και αν θεωρούν ότι δεν υπάρχει τέτοιος κίνδυνος, ας θυμηθούν τι έγινε τον Μάιο του 2009 στο κέντρο της Αθήνας για ένα σκισμένο (δήθεν) Κοράνι...
Δυστυχώς όμως, κανένας από αυτούς τους προβληματισμούς δε φαίνεται να αγγίζει τους εν Ελλάδι κήρυκες της πολυπολιτισμικότητας, που έχουν παραμείνει στη δεκαετία του ’70. Πέραν του επαρχιωτισμού και της άγνοιας των διεθνών εξελίξεων και προβληματισμών, υπάρχει και μια ψυχολογική εξήγηση για την εμμονή τους αυτή.
Όπως είχε παρατηρήσει σε ανύποπτο χρόνο ο Παναγιώτης Κονδύλης, «η ιδεολογία εκπληρώνει και ψυχολογικές λειτουργίες, επιτρέποντας σε "προοδευτικούς" διανοουμένους ελαφρών βαρών και σε αστείους δημοσιογραφίσκους να αναβαθμίζουν το μικρό τους εγώ εμφανιζόμενοι ως εκπρόσωποι υψηλών ιδεωδών».
Στην προκειμένη περίπτωση, η υποστήριξη της άκριτης χορήγησης ιθαγένειας στους μετανάστες επιτρέπει σε αυτούς τους διαμορφωτές της κοινής γνώμης να εμφανίζονται (πρώτα απ’ όλα απέναντι στους εαυτούς τους) ως φορείς υψηλών αξιών, τις οποίες προσπαθούν να μεταλαμπαδεύσουν σε μια «καθυστερημένη» χώρα, όπως αντιλαμβάνονται την Ελλάδα.
Η ψυχολογική αυτή τάση συνοδεύεται τυπικά από το έντονο σύνδρομο κατωτερότητας έναντι της «πολιτισμένης και προοδευμένης Δύσης» (που προσφυώς έχει αποκληθεί «ευρωλιγουρισμός»), και συνήθως απαντάται σε ανθρώπους που στην πραγματικότητα αγνοούν τι ισχύει στις δυτικές χώρες, αλλά προβάλλουν σε αυτές μια δική τους αυθαίρετη εντύπωση «πολιτισμού».
Ο σεβασμός στην διαφορετικότητα, δεν είναι κάτι τόσο απλό και κυρίως δεν είναι κάτι μονόπλευρο. Πρωτίστως, έχει και κάποια όρια. Προϋποθέτει την αμοιβαιότητα κι αυτή η αμοιβαιότητα σε σχέση με τους ισλαμιστές δεν υπάρχει, πολλώ μάλλον, όταν οι ίδιοι δεν αποδέχονται την διαφορετικότητα ούτε μέσα στους κόλπους τους. Κι αφού κάποιοι κόπτονται για τον σεβασμό της διαφορετικότητα της μειοψηφίας, καλό θα ήταν να κόπτονται και για τον σεβασμό της διαφορετικότητας της πλειοψηφίας.
Εν τέλει, έχει χυθεί πολύ αίμα για την κατάκτηση του δυτικού πολιτισμού (και στον οποίον η Ελλάδα έχει θέσει βασικά θεμέλια), για να τον παραδώσουμε οικειοθελώς στις ορδές των θρησκόληπτων καθυστερημένων εξ Ανατολής και Αφρικής, που αν ήταν στο χέρι τους θα είχαν μετατρέψει την οικουμένη σε μια απέραντη Σαουδική Αραβία.
Τα τελευταία χρόνια, οι Έλληνες, γινόμαστε μάρτυρες ενός βάρβαρου και αιματηρού θρησκευτικού εθίμου των μουσουλμάνων μεταναστών (νομίμων και μη), το οποίο λαμβάνει χώρα δημοσίως και σε όσο τον δυνατόν κεντρικά σημεία: Της «Ασούρα», η οποία είναι κάτι σαν την «Μεγάλη Παρασκευή» των ισλαμιστών. Η τελετή αυτή γίνεται κάθε χρόνο προς τιμήν του ιμάμη Χουσεΐν, εγγονό του Μωάμεθ και θεματοφύλακα του Ισλάμ, ο οποίος το 688 μ.Χ. εξοντώθηκε στην Καρμπάλα του σημερινού Ιράκ, μαζί με όλη του την οικογένεια, από τον Γιαζίντ· έναν διεκδικητή της εξουσίας με όχημα το Ισλάμ.
Κατά την διάρκεια αυτής της τελετής, οι μουσουλμάνοι ως ένδειξη θρήνου και πίστης, περπατούν ημίγυμνοι και ξυπόλητοι, χτυπώντας ταυτόχρονα το κορμί τους με κοφτερά αντικείμενα και μαστίγια μέχρι να ματώσουν.
Σεβασμός στην διαφορετικότητα, ή μήπως στην οπισθοδρομικότητα;
Και ο σεβασμός της διαφορετικότητας της πλειοψηφίας ?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου