Αποφασισμένοι να νικήσουμε

Άρθρο της διευθύντριας της εφημερίδας "Εμπρός", Ειρήνης Δημοπούλου - Παππά στην στήλη "Εγέρθητι"

«Μην απογοητεύεσθε και μη χάνετε το κουράγιο σας με μια ατυχία ή με μια αντιξοότητα. Όταν υπάρχουν άνθρωποι αποφασισμένοι να πεθάνουν, δεν μπορεί παρά να νικήσουμε. Αυτό το αντιλαμβάνονται πολύ καλά οι κατακτηταί γι’ αυτό και λυσσούν περισσότερο. Μα όσο πιο πολύ λυσσούν, τόσο πιο πολύ πλησιάζει η ώρα της Ελευθερίας». Γρηγόρης Αυξεντίου

Tροφή μαγειρεμένη και σερβιρισμένη από χολυγουντιανές υπερπαραγωγές και «εναλλακτικούς» ευρωπαίους κινηματογραφιστές είναι τα όσα παρακολουθούμε τις τελευταίες μέρες, από το σασπένς της δολοφονίας του οδηγού ταξί έως τα … μάτια του μικρού πρόσφυγα (23 ετών είναι) που η… μητέρα του έβαλε μέσα σε μια βαλίτσα για να αναζητήσουν τα επιδόματα των ευρωπαϊκών κρατών, τα δωρεάν σπίτια και την δωρεάν περίθαλψη, προνόμια που οι κυβερνήσεις των υπαλλήλων του Βερολίνου και των Βρυξελλών δεν θέλουν να παράσχουν στους Έλληνες, αλλά προσφέρουν αφειδώς στους εισβολείς.

Κι επάνω στην ώρα οι απαραίτητοι φωτογράφοι, και αύριο οι διαδικτυακοί καλλιτέχνες, να κάνουν σημαία τους τα μάτια του μετανάστη, να συγκινηθούν οι γυναίκες και να αγκαλιάσουν τον μικρό 23χρονο. Μα για να είναι επιτυχημένη η προπαγάνδα, δεν αρκεί η συμπάθεια. Τα μαλακά αισθήματα πρέπει να συνοδεύονται από πιο σκληρά, σαν την οργή για το «απάνθρωπο» τείχος που υψώνουν οι Ούγγροι για να προστατευθούν από τις ορδές των εκατομμυρίων μη Ευρωπαίων που συνωστίζονται όχι πλέον στην πόρτα μας, αλλά στην αυλή μας, κάποιοι σκαρφαλώνουν ήδη στα μπαλκόνια μας.

Οργή από τους όψιμους «ανθρωπιστές» που δεν ενοχλούνταν από τα ηλεκτροφόρα συρματοπλέγματα των «δημοκρατιών» του Ανατολικού Μπλοκ, με τους οποίους συνδιαλέχθηκαν επί μισόν αιώνα. Είναι τόσο εξόφθαλμα και προκλητικά κατασκευασμένες οι ειδήσεις που πλέον μόνον όσοι τρέφονται αποκλειστικά από το junk food της τηλεόρασης πιστεύουν. 

Η Πατρίδα μας πουλιέται από τους πουλημένους πολιτικούς της, τους Αριστερούς οι οποίοι εξ ιδεολογίας δεν πιστεύουν στην Πατρίδα (εκτός από την εποχή της μεγάλης Σοβιετικής «πατρίδας») και από τους Δεξιούς που διαλαλούν «περάστε κόσμε, αγοράστε Ελλάδα».

Δεν θυμάμαι να ένιωσα περισσότερη απέχθεια και ντροπή από την εποχή της προδοσίας των Ιμίων, όσο αυτήν που μου προκάλεσε ο «πατριώτης» Αντιπρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας. Και μην πει κανείς πως «άλλα εννοούσε», γιατί έδειξε ότι γνωρίζει επαρκέστατα την Αγγλική ώστε να διακρίνει μεταξύ του “buy”-αγοράστε, και του “invest”-επενδύστε. Όχι, δεν ήταν ένα λεκτικό γλίστρημα του ευφράδους και πολυμαθούς ελληνοπώλη. Ήταν η συνείδηση η δική του και η συνείδηση μιας ολόκληρης παράταξης η οποία από την Μεταπολίτευση και εντεύθεν ξεπουλά και μπακαλεύεται Πατριωτισμό και Εθνικοφροσύνη, παγιδεύοντας τους νοικοκυραίους στα αδιέξοδα και τις προδοσίες της.

Και τις ίδιες μέρες, έρχεται καταλυτική η ανέσπερη παρουσία ενός Ήρωα, πολύ κοντινού μας. Ενός ήρωα που όσοι τον γνώρισαν ζουν ακόμη στην Μεγαλόνησο. Κανείς δεν μπορεί να τους πει, κανείς δεν μπορεί να μας πει να μην πιστεύουμε στα μάτια μας και σε όσα βλέπουμε. 

Η χώρα μας καταστρέφεται, η σύλησή της βρίσκεται σε πλήρη ανάπτυξη, και τα ΜΜΕ όχι μόνον σιωπούν, αλλά φιμώνουν την μοναδική φωνή αντιστάσεως, αυτή των Ελλήνων Εθνικιστών, ώστε να μην καταλάβει ο ελληνικός Λαός το βάραθρο που ανοίγεται εμπρός του. 

Κυνηγώντας μια μερίδα φασολάδα στην Θεσσαλονίκη ή ένα χάμπουργκερ στον Άγιο Δομίνικο, τον θέλουν να κοιτά λιμασμένος με τα σάλια να τρέχουν την ευζωία που του έδωσαν και του την πήραν, ποτέ τελείως πεινασμένος ώστε να απλώσει το χέρι να την αρπάξει, ποτέ τελείως χορτάτος ώστε να πάψει να ελπίζει πως «κάτι θα αλλάξει».

Ένας χαμηλής εντάσεως και μακράς διαρκείας πόλεμος μαίνεται. Χωρίς σύνορα, δεν υπάρχει χώρα. Το πεισιθάνατο αφήγημα της ειρηνικής συνύπαρξης, σύντομα θα αποκαλυφθεί σε όλη την αποκρουστική ασχήμια του. 

Παντού, από άκρου εις άκρον της Ευρώπης, οι λαοί επιλέγουν ηγεσίες που τους υπόσχονται ένα δυνατό έθνος κι όχι «πληθυσμούς» και «ανοιχτά σύνορα». Από την απαρχή της ύπαρξής μας, οι άνθρωποι βάλαμε σύνορα, με ξερολιθιές ή με ασπρισμένες μάντρες, πάνω από τις οποίες κουβεντιάσαμε και μοιραστήκαμε άνθη, καρπούς, σκέψεις και όνειρα. Βάλαμε φράχτες και τους υπερασπιστήκαμε, όχι γιατί μισούμε τον γείτονα, μα γιατί έτσι μπορούμε να είμαστε πιο δημιουργικοί, πιο δυνατοί, αμοιβαία χρήσιμοι. Αν σήμερα οι καπιταλο-μαρξιστικές ελίτ αντιμάχονται τα σύνορα με τόσο μένος, είναι επειδή τα σύνορα είναι εγγυήσεις ελευθερίας και ειρήνης.

Και η ελευθερία και η ειρήνη μεταξύ των λαών δεν εξυπηρετούν αυτούς που προκάλεσαν τις εκατόμβες των δύο Παγκοσμίων Πολέμων. Καθώς γράφω αυτό το κείμενο, ισλαμιστές στην πρωτεύουσα του Μπαγκλαντές Ντάκα, διαδηλώνουν με αίτημα την απομάκρυνση του "ελληνικού αγάλματος" της Δικαιοσύνης από το Ανώτατο Δικαστήριο της χώρας τους. Αυτοί είναι οι λαοί των οποίων τα ήθη οι παγκόσμιοι επικυρίαρχοι θέλουν να επιβάλλουν στην Ελλάδα και την Ευρώπη, προκαλώντας χάος και εν συνεχεία μια νέα παγκόσμια δικτατορική διακυβέρνηση.

«Όσο πιο πολύ λυσσούν, τόσο πιο πολύ πλησιάζει η ώρα της Ελευθερίας». Με τα μάτια στον δρόμο μας, με την καρδιά μας στην Πίστη μας, προχωρούμε ατσαλωμένοι, μέσα από την φωτιά των αγώνων. Εμείς έχουμε δικούς μας ήρωες να πιστεύουμε, να τιμούμε και να ακολουθούμε.