ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΤΑΠΤΩΣΗ

Το φαινόμενο της πολιτικής και κοινωνικής παρακμής δεν είναι τωρινό για τη Χώρα μας. Aπo τη μεταπολίτευση και δώθε άρχισε σιγά-σιγά να ξεδιπλώνεται το κουβάρι της παρακμής, τόσο σε επίπεδο πολιτικό όσο και σε επίπεδο πολιτισμού. 

Ένας παλιός δημοσιογράφος περιέγραφε τη σκηνή που εξελίχτηκε μπροστά στα μάτια του, τις πρώτες μέρες που «ξαναγύρισε» η δημοκρατία στη Χώρα μας: 

 «.. μόλις είχα εξέλθει από την πόρτα της οικίας μoy, όταν ένα μηχανάκι κινούνταν αντίθετα στο δρόμο, μιας και το σπίτι μου βρίσκονταν σε μονόδρομο. Σοκαρισμένος από το θέαμα, του φωνάζω σε έντονη γλώσσα ότι κινείται ανάποδα.

Η απάντηση που έλαβα από τον παραβάτη ήταν η εξής: «έχουμε δημοκρατία τώρα» ».

Είναι τέτοια η ψυχοσύνθεση του λαού μας, που όταν διαβιεί στην Ελληνική επικράτεια, να έχει μάθει να συμπεριφέρεται τελείως αλλοπρόσαλλα, λες και οι νόμοι και οι διατάξεις να μην μας αγγίζουν όταν το πολίτευμα είναι δημοκρατικό. 

Δημοκρατικό είναι και το πολίτευμα στα ξένα κράτη όπου διαβιούν Έλληνες, αλλά εκεί κάθονται σούζα μιας και οι νόμοι εφαρμόζονται στο έπακρο. Εδώ στην Ελλάδα πρώτοι το κακό παράδειγμα το δίνουν οι ίδιοι οι πολιτικοί. 

Πάρτε ως παράδειγμα το νόμο περί ευθύνης υπουργών ή το νόμο της βουλευτικής ασυλίας. Ή να πάμε σε απλούστερα παραδείγματα όπως τον αντικαπνικό νόμο, όπου πρώτος και καλύτερος σφετεριστής του είναι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. 

Η πολιτική αποσάθρωση πέρασε με τα χρόνια στο πετσί και των απλών πολιτών κάνοντάς τους να μην τους νοιάζει για τίποτε, να μην ενδιαφέρονται για τίποτε παρά μόνο πως θα περάσουν καλά αυτοί και ο εαυτούλης τους. Κάποτε αναφέρθηκε από κάποιον το εξής: 

«ο Έλληνας δεν αντέχει την πολύ δημοκρατία. Κάθε τριάντα χρόνια πρέπει να επιβάλλεται δικτατορία». Σαν να μην έχει και άδικο.

Είναι πολλά τα παραδείγματα της κοινωνικής αναλγησίας και για λόγους οικονομίας θα αναφερθούμε σε τρία απ’ αυτά που συνέβησαν στο κοντινό παρελθόν. Πέρυσι, αποφάσισε το «καλλιτεχνικό» τμήμα κάποιων νοσηρών εγκεφάλων να «καλλωπίσουν» την εξωτερική πρόσοψη του Μετσοβείου Πολυτεχνείου. 

Μέχρι και σκαλωσιές έστησαν μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα για να εκπληρώσουν τις καλλιτεχνικές τους ανησυχίες και όλα αυτά στο κέντρο των Αθηνών. Τις προάλλες, οι γνωστοί άγνωστοι κατέβασαν τους επιβάτες αστικού λεωφορείου και στη συνέχεια περιέλουσαν με μολότοφ το όχημα. 

Προχθές, κάποιοι άλλοι «καπετάνιοι της φασαρίας» αποφάσισαν να «σηκώσουν» τις προτομές επιφανών Ελλήνων από το πνευματικό κέντρο του δήμου των Αθηναίων. 

Πέρα από τις αστυνομικές αρχές που «μπαίνουν» σε λειτουργία όταν είναι να κυνηγήσουν χρυσαυγίτες- ενώ σε περιπτώσεις σαν και τις παραπάνω μένουν απλοί θεατές- ουδείς μπήκε στον κόπο να αντιδράσει, λες και τα γεγονότα συνέβαιναν στις ερημιές των βορείων προαστίων και όχι στο κέντρο της πρωτεύουσας.

Η παθητικότητά μας, η αναλγησία μας και η έλλειψη ακόμη και του ανθρωπισμού μας έχει κάνει άβουλα όντα φτάνοντάς μας στο σημείο να μην αντιδρούμε. Και δεν αντιδρούμε γενικώς, αν λάβει κανείς υπόψη του τα τόσα τραγικά και φοβερά περνά η Πατρίδα μας τα τελευταία χρόνια των μνημονίων. 

Φτάσαμε σε σημείο να σκούζουμε και να ωρυόμαστε όταν μας κόβουν κανένα πενηντάρι από τη σύνταξη, ενώ απ’ την άλλη να κλείνουμε τα μάτια ή να στρέφουμε αλλού το βλέμμα μας, όταν ο συνάνθρωπός μας πέφτει αναίσθητος δίπλα μας, πόσο δε μάλλον όταν πρόκειται για «ντουβάρια» και «φάτσες».

Σ. Παιδάκος