Η αριστερά στην Ελλάδα κατάφερε από την μεταπολίτευση και μετά να αποτελέσει ένα ψευδεπίγραφο σημείο αναφοράς της ελευθερίας και της δημοκρατίας και ταυτόχρονα μηχανισμό απονομής της δικαιοσύνης με την ηθική ερμηνεία και έννοια του όρου.
Σ’ αυτή την βάση, και με την καλλιέργεια ενός αισθήματος ενοχής από τους νικητές του εμφυλίου για τον τρόπο συμπεριφοράς τους προς τους ηττημένους, η αριστερά στις τέσσερις και πλέον δεκαετίες μετά την έλευση της μεταπολίτευσης απέκτησε την περιβόητη «ηθική ανωτερότητα», βάσει της οποίας κατέχει την «πιστοποίηση» όχι μόνο να κρίνει τις ιδέες και τις θέσεις όλων των άλλων με απολυτότητα, αλλά και να επιβάλλει τις δικές της ως ανέγγιχτες από την οποιαδήποτε κριτική.
Αρκετοί συμπατριώτες μας, παρασυρμένοι από την χρόνια αριστερή καθεστωτική προπαγάνδα, θεώρησαν ότι η «πρώτη φορά αριστερά» κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θα ακο- λουθούσε ένα διαφορετικό μονοπάτι από τις προηγούμενες κυβερνήσεις, όχι μόνο σε θέματα πολιτικής, αλλά πολύ περισσότερο σε ζητήματα ηθικής και δεοντολογίας.
Είχαν πιστέψει ότι ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα εκφράσεις και δηλώσεις του Τσίπρα και άλλων ηγετικών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, όπως «Είχαμε ηθικό πλεονέκτημα απέναντι στην κοινωνία. Και το είχαμε διότι δείχναμε προς τα έξω ότι είμαστε ένας πολιτικός χώρος που δεν μοιάζει με τους άλλους», «οι αξίες της αριστεράς, που πάντα της έδιναν το ηθικό πλεονέκτημα», κ.τ.λ.
Να, λοιπόν, το «ηθικό πλεονέκτημα» της αριστεράς που μετατρέπεται σε μια αντίστοιχη «ηθική ανωτερότητα».
Με αυτό το σκεπτικό δημιουργείται ένα στρεβλό αξίωμα, ότι δηλαδή η αριστερά είναι εξ ορισμού ηθικά ανώτερη, επομένως κάθε αριστερός είναι κι αυτός εξ ορισμού ηθικός και οτιδήποτε αυτός πράττει θεωρείται αυτομάτως ηθικό.
Εδώ ακριβώς κρύβεται ένα από τα μεγαλύτερα δράματα της μεταπολίτευσης. Χάρη στην συστημ(ατ)ική αριστερή προπαγάνδα και την ασυγχώρητη αδράνεια και ανοχή των υπολοίπων, εδραιώθηκε στην κοινωνία η εσφαλμένη αντίληψη περί της ηθικής ανωτερότητας της αριστεράς, η οποία ως αψευδής, άσπιλη και αμόλυντη είναι απόλυτα ταυτισμένη με την αλήθεια, την δικαιοσύνη και την αρετή.
Με μια τέτοια συλλογιστική είναι απολύτως αναμενόμενη η θρασύτητα που διέπει τον εξουσιαστικό βίο της «πρώτη φορά αριστερά» κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ.
Η πρόσφατη δήλωση του γραμματέα της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ, για την δικαιολόγηση των διορισμών συγγενικών του προσώπων σε θέσεις συμβούλων - στελεχών της κυβέρνησης, αποπνέει αλαζονική διάθεση ακόμη και ορθογραφικά-συντακτικά. «Επονήτισσα», «ώντας», «χώρευαν», «ηλείας», «αντρίωμα», είναι μερικά από τα «μαργαριτάρια» που συλλέξαμε διαβάζοντας το περιεχόμενο της δήλωσής του. Το ότι ο γραμματέας της Νεολαίας του κόμματος «σκοτώνει» ορθογραφικά την Ελληνική γλώσσα και εκδίδει μια κατάπτυστη ανακοίνωση, απο- φεύγοντας τα κομματικά ΜΜΕ του ΣΥΡΙΖΑ να την επιμεληθούν έστω και στοιχειωδώς και την αναπαράγουν αυτούσια, σημαίνει ότι η ασχετοσύνη τους επεκτείνεται σ’ όλους τους τομείς.
Φυσικά, η (αν)ορθογραφία και η σύνταξη του Σχινά-Παπαδόπουλου είναι το έλασσον. Η μπόχα του πολιτικού «κωλοπαιδισμού», που αναδύεται σχεδόν από κάθε φράση αυτού του κειμένου, είναι το μείζον. Όταν με απύθμενο θράσος και δίχως να αισχύνεται καθόλου μας πληροφορεί με καμάρι για τα… αγωνιστικά κατορθώματα του αδερφού του, ο οποίος «έμεινε για 2 μήνες στο κρεβάτι επειδή αρρώστησε από την κούραση, επειδή κάθε μέρα ήταν στην κατάληψη της ΑΣΟΕΕ»(!), είναι ολοφάνερο ότι έχουμε μια ύβρη απέναντι στις αληθινές έννοιες τόσο του Ήθους όσο και της Εργασίας.
Επειδή αυτός ο τύπος «κουράστηκε» παίζοντας τάβλι στις καταλήψεις και έμεινε 2 (!) μήνες στο κρεβάτι, πρέπει να αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση και φυσικά να επιβραβευτεί με έναν διορισμό. Όχι σαν τα «κορόιδα» που αν αρρώσταιναν στην εργασία τους (π.χ. στην οικοδομή) δεν είχαν το παραμικρό περιθώριο νοσηλείας, καθώς πληρωνόντουσαν με το μεροκάματο.
Αλλά επειδή ο Σχινάς και οι όμοια σκεπτόμενοι και δρώντες μ’ αυτόν είναι αριστεροί, θεωρούν ότι αυτή τους η ιδιότητα τούς δίνει το δικαίωμα να κάνουν πράγματα, τα οποία εφαρμοζόμενα απ’ όλους τους άλλους θεωρούνται ως ρουσφέτι και απαράδεκτα ανήθικες ενέργειες.
Τα ρουσφέτια των άλλων παραπέμπουν απλώς στο βόλεμα, ενώ αυτά της αριστεράς αποτελούν αναφαίρετο δικαίωμα, λόγω της «κούρασης» των νυν αριστερών και των «αγώνων» των συγγενών προγόνων τους. Μόνο η αριστερά μπορεί όχι μόνο να γνωρίζει ποιο είναι το περιεχόμενο της αλήθειας, αλλά και να το διαμορφώνει όπως ακριβώς αυτή θέλει και βολεύει τα δικά της συμφέροντα.
Αν μάλιστα θυμηθούμε την άποψη του ιδεολογικού της μέντορα Λένιν για την αλήθεια, ότι δηλαδή «Η αλήθεια είναι μια μικροαστική εμμονή», είναι ευρέως αντιληπτό γιατί η περιβόητη ηθική ανωτερότητα της αριστεράς αποτελεί στην πραγματικότητα το ακριβώς αντίθετό της.
Η ανήθικη ανωτερότητα της αριστεράς ξεχωρίζει τόσο μέσα από το περιεχόμενο των ιδεών της, όσο και στην άθλια (απ’ όλες τις απόψεις) πρακτική εφαρμογή τους. Μια αριστερά, η οποία θεωρεί ως ηθικά ανώτερη στάση τον πάσης φύσεως διανοητικό ευνουχισμό, εκχυδαΐζοντας τα πάντα.
ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου