Η γεωπολιτική επίδραση της ρωσικής επέμβασης
στην Μέση Ανατολή είναι τεράστια και τα αποτελέσματα αυτής της στρατιωτικής ανάμειξης θα γίνουν ορατά τα επόμενα χρόνια με τις παγκόσμιες ανακατατάξεις που θα επακολουθήσουν. Δυστυχώς ελέω δουλοπρεπούς εξωτερικής πολιτικής των ελληνικών κυβερνήσεων, η χώρα μας δεν θα ανήκει στο μπλοκ των νικητών της πολυπολικότητας και της αντιπαγκοσμιοποίησης.
Τις τελευταίες δεκαετίες μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ιδιαίτερα μετά την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, ζούσαμε όλοι μας σε έναν κόσμο όπου οι ΗΠΑ προσπαθούσαν να αποδομήσουν το μεταπολεμικό Διεθνές Δίκαιο και να καταργήσουν διεθνείς συμφωνίες και συμβάσεις που είχαν επιτευχθεί μεταξύ κρατών και συνασπισμών.
Η μεταπολεμική τάξη και ασφάλεια δημιούργησε ένα διεθνές σύστημα δικαίου, το οποίο αναγνώριζε μεν την υπεροχή των νικητών του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου στο πλαίσιο του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, αλλά ταυτόχρονα βασιζόταν σε αρχές ισότητας μεταξύ των εθνών και στο δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού των εθνών ως κρατικών οντοτήτων.
Στα χρόνια που ακολούθησαν μετά τον πόλεμο ο κόσμος είδε να αναπτύσσονται αντιαποικιακές και αντιιμπεριαλιστικές δυνάμεις, κυρίως στον λεγόμενο Τρίτο Κόσμο, οι οποίες βασιζόταν στις αρχές και αξίες που κατοχύρωνε η χάρτα του ΟΗΕ και η διεθνής νομιμότητα. Στο διάστημα αυτό οι ΗΠΑ δεν έπαψαν να παραβιάζουν το Διεθνές Δίκαιο, κυρίως στην Νοτιοανατολική Ασία και Κεντρική Αμερική. Σε γενικές γραμμές όμως οι ΗΠΑ είχαν αποδεχθεί το μεταπολεμικό σύστημα του Διεθνούς Δικαίου, διότι μέσω του διεθνούς οικονομικού συμπλέγματος που εν των μεταξύ είχαν αναπτύξει, ΔΝΤ και Παγκόσμια Τράπεζα, κατάφερναν να κυριαρχούν και να ελέγχουν οικονομικά τις χώρες του Τρίτου Κόσμου, παρ’ όλο που αυτές οι χώρες απολάμβαναν μιας σχετικής ανεξαρτησίας και εθνικής κυριαρχίας.
Μετά την παρέλευση περίπου τεσσάρων δεκαετιών από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο οι χώρες αυτές αναπτύχθηκαν και η μέθοδος οικονομικής ηγεμονίας των ΗΠΑ ξεθώριασε και έγινε αναλογικά όλο και πιο ανίσχυρη.
Έτσι οι ΗΠΑ για να διατηρήσουν την ηγεμονία τους και να φέρουν εις πέρας τους γεωπολιτικούς τους σχεδιασμούς στην Ευρασία, ιδιαίτερα μετά την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, έπρεπε να αψηφήσουν το Διεθνές Δίκαιο ως πρωτογενές και κυρίαρχο λειτουργικό σύστημα μεταξύ των κρατών.
Η επιθετική περικύκλωση της Ευρασίας όμως εναντίον μιας συνδυασμένης δύναμης, της συμμαχίας Ρωσίας, Κίνας και Ιράν δεν ήταν και δεν είναι εύκολο να επιτευχθεί. Η συμμαχία αυτή δεν είναι εύκολο να ηττηθεί. Οι ΗΠΑ και το αμερικανοσιωνιστικό σύμπλεγμα το γνώριζαν και το γνωρίζουν αυτό πολύ καλά. Αλλά για λόγους εσωτερικής πολιτικής, προς εξυπηρέτηση του στρατιωτικοβιομηχανικού κατεστημένου και λόγω της μιλιταριστικής κουλτούρας από την οποία διακατέχεται εκ συστάσεως του το κράτος των ΗΠΑ, ήθελαν «αποδείξεις» από τους γεωπολιτικούς τους εχθρούς, κυρίως από την Ρωσία. Αποδείξεις τις οποίες παρουσίασε η Ρωσία στην κρίση της Ουκρανίας-Κριμαίας, αποδείξεις που παρουσιάζει σήμερα με την άμεση ανάμειξη της στην κρίση της Συρίας.
Ας επικεντρωθούμε τώρα στο θέμα της Συρίας.
Μερικοί αναλυτές υποστηρίζουν ότι η Ρωσία συμφώνησε με τις ΗΠΑ να εξοντώσουν μαζί το τέρας που ονομάζεται «τζιχαντιστές». Αγνοούν βέβαια όλοι αυτού ή θέλουν να αγνοούν ότι το Ισλαμικό Κράτος είναι δημιούργημα των ΗΠΑ και ότι ο υβριδικός του στρατός είχε εξοπλιστεί και εκπαιδευτεί από την Ουάσιγκτον και τους συμμάχους της. Ο ισχυρισμός περί ύπαρξης συμφωνίας μεταξύ Ουάσιγκτον και Μόσχας εξυπηρετεί και έναν άλλο σκοπό. Η διαφαινόμενη νίκη του Άσαντ και της ρωσικής στρατιωτικής μηχανής επί των ισλαμοσυμμοριτών θα μπορούσε να εμφανιστεί και ως νίκη των ΗΠΑ επί της ισλαμικής τρομοκρατίας.
Στην ουσία όμως η κρίση στην Συρία με την στρατιωτική επέμβαση της Ρωσίας εντός ολίγων μηνών βαίνει προς το τέλος της, εφόσον οι ΗΠΑ δεν κάνουν κάποιο απονενοημένο βήμα προς τον όλεθρο. Υφίσταται σαφέστατη παραδοχή από όλους σχεδόν τους αναλυτές ότι η Ρωσία μαζί με τον Άσαντ και τους Ιρανούς προχωρά προς μια μεγαλειώδη νίκη επί του εδάφους της Συρίας εναντίον των τζιχαντιστών, μια νίκη με παγκόσμιες προεκτάσεις. Αυτή η γεωστρατηγική νίκη έχει ομοιότητες με την νίκη των ρωσόφωνων στην Ανατολική Ουκρανία και με την ενσωμάτωση της Κριμαίας στην Ρωσική Συνομοσπονδία. Και στην Ουκρανία οι δυνάμεις που πρόσκεινταν στις ΗΠΑ, ήτοι το ΝΑΤΟ και οι διάφοροι μισθοφόροι, υπέστησαν γεωστρατηγική ήττα.
Η Ρωσία προχωρά ακάθεκτα προς τον στόχο της, έχοντας την συμπαράσταση της Κίνας, του Ιράν και των λοιπών δυνάμεων BRICS, στόχος που είναι η εδραίωση της πολυπολικότητας στον σημερινό κόσμο.
Η συμμαχία των ΗΠΑ διαλύεται εις τα εξ ων συνετέθη και οποιαδήποτε λάθος κίνηση από εδώ και πέρα, όπως π.χ. η περαιτέρω υποστήριξη των ισλαμοσυμμοριτών με στόχο την δημιουργία ενός δεύτερου «Αφγανιστάν» στο έδαφος της Συρίας, θα επέφερε καταστροφικά αποτελέσματα για τα συμφέροντα τους και αυτά των συμμάχων τους στην Μέση Ανατολή, όπως του Ισραήλ και της Τουρκίας.
Οι ΗΠΑ έχουν τώρα την ευκαιρία να αποσυρθούν από την Συρία και να αναδιπλωθούν, έχοντας ως αιτιολογία ότι τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας στην περιοχή μπορεί να τον φέρει εις πέρας η Ρωσία. Η Ρωσία με την εφαρμοζόμενη πολιτική της στην κρίση της Συρίας δίνει την δυνατότητα στις ΗΠΑ να αποσυρθούν από την περιοχή χωρίς να χρησιμοποιηθεί ο όρος «παράδοση», χωρίς οι ΗΠΑ να υποστούν την στρατιωτική διαπόμπευση ενός δεύτερου «Βιετνάμ».
Η δύναμη της Ρωσίας και των συμμάχων της δεν βασίζεται μόνο στην στρατιωτική ισχύ της Μόσχας και του Πεκίνου ή της Τεχεράνης, βασίζεται κυρίως στις αρχές και τις αξίες της διεθνούς νομιμότητας.
Η στρατηγική της Ρωσίας έχει ως βάση την κατανόηση, την συναντίληψη και την συμπαράσταση της διεθνούς κοινότητας, ενώ η βάση της πολιτικής των ΗΠΑ ήταν και εξακολουθεί να είναι η κυριαρχία, η απαίτηση για παγκόσμια ηγεμονία στον κόσμο με μονομερείς ενέργειες και παραβιάσεις της διεθνούς τάξης και ασφάλειας.
Υπό αυτό το πρίσμα εξυπακούεται ποιος θα είναι στο τέλος ο νικητής και ποιος ο ηττημένος.
Γ.Λιναρδής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου