Βεβαίως και έχει ευθύνες η ηγεσία της Ν.Δ.

Η βασική αι

τία της πανωλεθρίας της ΝΔ ήταν η υποταγή στο Μνημόνιο 3 και η υπερψήφισή του.

Η ψοφοδεξιά της καρπαζιάς ηττήθηκε κατά κράτος από το ΣΥΡΙΖΑ γιατί είχε γίνει και επισήμως η φτηνή ουρά του Σύριζα.

Φτηνή ουρά του Σύριζα όμως, η οποία δεν αρκέστηκε απλώς να υπερψηφίσει την Μνημονιάρα της Αριστεράς, αλλά έκανε κάτι πολύ ουσιωδέστερο: ως δήλωσε από βήματος Βουλής ο πρόεδρος της ΝΔ, η δεξιά έδωσε ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση-τσίρκο Τσίπρα-Καμμένου! 

Τι κι αν κουνούσε θεατρικά τα χέρια και το σώμα ολόκληρο ο πρόεδρος της ΝΔ , χόρευε σαν σε διονυσιακή έκσταση,συνοψίστηκε στην φράση: "δίνουμε ψήφο εμπιστοσύνης στην Ευρώπη"!

Όπου Ευρώπη βεβαίως, εννοείται σαφώς η μνημονιακή κυβέρνηση Σύριζα-ΑΝΕΛ, σε ένα λεκτικό τέχνασμα προς εξαπάτηση των ψηφοφόρων της ερμαφρόδιτης ψοφοδεξιάς. 

Ψήφος εμπιστοσύνης η οποία στρεφόταν ξεκάθαρα κατά των σκληρά δοκιμαζόμενων παραγωγικών τάξεων της χώρας, κυρίως δε των αγροτών και των ελεύθερων επαγγελματιών, τους οποίους η ΝΔ παρέδωσε ως βορά στα νύχια των διεθνών τοκογλύφων και των εγχώριων υποτακτικών τους, της συγκυβέρνησης των αχρείων της Αριστεράς!

Πριν τρία χρόνια ο Λαός έλεγε "ψηφίζεις ΝΔ και βγαίνει ΠΑΣΟΚ", τώρα τούτο μεταβλήθηκε στο "ψηφίζεις ΝΔ και βγαίνει Σύριζα"!

Το ιδεολόγημα του μεσαίου χώρου

Άλλο και τούτο πάλι στο εκτρωματικό στο ανόητο όσο και εξωφρενικό και ακατανόητο στους δεξιούς ιδεολόγημα του μεσαίου χώρου.

Το ιδεολόγημα του μεσαίου χώρου ήταν πάντα ένα από τα βασικά προβλήματα της Νέας Δημοκρατίας. Προσθέτοντας δεξιές θέσεις με αριστερές αντιθέσεις προέκυψε η αδράνεια κατά τη διάρκεια της πενταετίας Καραμανλή Β. Αδράνεια που οι Έλληνες την συνόψισαν “η ΝΔ στην κυβέρνηση το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία”.

Ο «Μεσαίος χώρος» είναι μια «φούσκα». Δεν είναι κοινωνική κατηγορία (όπως η μεσαία τάξη). Δεν είναι πολιτική κατηγορία (όπως ο κεντρώος χώρος). Δεν είναι ιδεολογική κατηγορία (όπως η κεντροδεξιά ή η κεντροαριστερά). Είναι ένα στατικό υποσύνολο της πολιτικής γεωγραφίας: ο «ενδιάμεσος χώρος» ανάμεσα στα δύο μεγάλα κόμματα…

Η έννοια του «μεσαίου χώρου» είναι «στατική», παραπέμπει στο «λογιστικό ενδιάμεσο» (median) του εκλογικού σώματος, αποτελεί «αδρανές υλικό». Δεν μπορείς ούτε να κυβερνήσεις αποτελεσματικά ούτε να μεταρρυθμίσεις τολμηρά, όταν δεσμεύεσαι από τα φοβικά ανακλαστικά και την ακαμψία του λεγόμενου «μεσαίου χώρου». Που, τελικά, δεν είναι ούτε «μεσαίος» ούτε «χώρος». 

Καθίσταται, όλο και περισσότερο, αδρανές περιθώριο… Περιλαμβάνει όλους εκείνους που δεν θέλουν ρίξεις, δεν θέλουν τομές, δεν θέλουν «φασαρίες» - θέλουν «μεταρρυθμίσεις», αλλά δεν θέλουν να πειραχθεί τίποτε απ’ όλα εκείνα που τους «βολεύουν». Τελικώς «μεσαίος χώρος» κατάντησε να σημαίνει το πιο βαθιά συντηρητικό, το πιο βαλτωμένο, το πιο υποκριτικό κομμάτι τις κοινωνίας.

Οι άνθρωποι του “μεσαίου χώρου” είναι αυτοί που ζούνε πιό πολύ γιατί είναι αυτοί που διακινδυνεύουν λιγότερο Δεν μετράνε την αξία της ζωής με την έντασή της αλλά με την διάρκειά της. 

Δεν αναρωτιόνται τι θα μπορούσαν να δώσουν στην ζωή, αλλά τι μπορούν να πάρουν απ’ αυτήν. 

Ξέρουν την τιμή των πάντων και την αξία του τίποτα. Ο κόσμος τους είναι ένας κόσμος χωρίς εντάσεις, είναι ένας κόσμος εκτός ιστορίας, γιατί είναι οι εντάσεις που υπάρχουν κάτω από την εξέλιξη εκείνες που παράγουν τα γεγονότα. 

Είναι οι μετριότητες του Μοντερλάν, οι παλιάνθρωποι του Ζάν-Πώλ Σαρτρ, οι άχρηστοι του Θουκιδίδη, οι άνθρωποι-πυγμαίοι προσεχτικοί στο να προφυλακτούν απο κάθε συγκίνηση, από κάθε μεγάλο πόνο και κάθε μεγάλη χαρά και από τους συνδεδεμένους με τέτοια ύπαρξη κινδύνους. 

Είναι οι άνθρωποι του «δώστα όλα». Είναι οι άνθρωποι της μνησικακίας, του παιγνιδιού των κομμάτων, της μικροπολιτικής, των συμβιβασμών, της περιορισμένης δυνατότητας.. 

Είναι οι άνθρωποι του «μεσαίου χώρου», οι μεσαίοι, απολιτικοί, ηθικά και πνευματικά ανάπηροι. Εχουν μεταμορφωθεί σε σκουλήκια που όταν τους πατάνε ζαρώνουν και μετά παραπονιούνται πώς τους ποδοπατούν.

Αντε να κάνεις τολμηρές μεταρρυθμιστικές τομές όταν στηρίζεσαι σε ένα τέτοιο «μεσαίο χώρο». Αντε να τα βάλεις με «διαπλεκόμενα» και «εξωθεσμικά κέντρα», όταν κύριο σημείο αναφοράς της πολιτικής σου είναι η «ευαρέσκεια» ενός τέτοιου «μεσαίου χώρου».

Η ΝΔ είναι η παράταξη που ξεκινούσε απο την λαϊκή δεξιά και έφτανε στις παρυφές της σοσιαλδημοκρατίας. Δεν μπορεί να καταλάβει η κυρία ότι ιδεολογία ενός κόμματος δεν είναι καλσόν ή καλτσοδέτα να την τεντώνεις όπως σε βολεύει για να ικανοποιείς τις φοβικές ανεπάρκειες. 

Προσπαθεί, να πείσει τους οπαδούς της, ότι η ιδεολογία είναι «αναχρονιστική» και η παραταξιακή ταυτότητα «άχρηστη» ή «επιζήμια», με άλλα λόγια αντιμετωπίζει τους ψηφοφόρους ως «εφήμερους πελάτες». 

Οι άνθρωποι που πάνε σε ένα εκλογικό κέντρο για να ψηφίσουν ΝΔ δεν είναι “πελάτες”, δεν είναι “μεσαίοι”, δεν είναι “ανενεργός κοινωνικός πολτός”. Είναι οι άνθρωποι που είπαν φτάνει. 

Εφτασε η ώρα να πάψουμε να είμαστε σκυφτοί. Έφτασε η ώρα να πάψουμε να κρύβουμε τις ιδέες μας για το έθνος και την πατρίδα. 

Για 40 χρόνια το μεγάλο κομμάτι του ελληνικού λαών παρακολούθησε την επέλαση της αριστερόστροφης προοδευτικάντζας που διέλυσε την κοινωνία, διαστρέβλωσε τις έννοιες. 

“Την φιλοπατρία” την αποκάλεσε “φασισμό”, την “καταστροφή”, “διαμαρτυρία”, τις “δολοφονίες”, “εκτελέσεις”. 

Η ΝΔ διέπραξε το σφάλμα αποκήρυξε την ιδεολογία που δίνει δύναμη για κάτι αφηρημένο 

Όταν γίνονται τέτοιες μεγάλες και δυναμικές αλλαγές παντού στον κόσμο, τι αξία έχουν πλέον στατικά σχήματα και «λογιστικοί μέσοι όροι», όπως ο περιβόητος «μεσαίος χώρος»;

ΦΟΙΒΟΣ