» ΚΑΛΩΣΟΡΙΣΕΣ ΛΙΑΚΟ ! «

Δεκαοκτάμηνο πέρασε, απ’ όταν σ’ είδαμε για τελευταία φορά στην Κρήτη. Κι’ είναι πολλά τα γεγονότα που μεσολάβησαν, μέχρι σήμερα, γι’ άλλους σαν αστραπή περνώντας και γι’ άλλους βασανιστικά αργά στο κελλί της φυλακής. 

Εκείνο όμως που θα μου μείνει αξέχαστο, απ’ την τελευταία συνάντηση, είναι η ηρεμία που αποδεχόσουν τη βεβαιότητα της φυλάκισης που ερχόταν, ως αν επρόκειτο για «φυσικό γεγονός». Ανυποψίαστοι οι περισσότεροι απ’ τους σύγχρονους ανθρώπους, αδυνατούν να καταλάβουν πως «η φύσις κρύπτεσθαι φιλεί», πως δεν είναι στατικό κι’ ευκολοδιάκριτο γεγονός, και πως η ανθρώπινη θέληση, ενίοτε καθορίζει, δια του «Γίγνεσθαι», το ίδιο το «Είναι». 

Κι’ αν κάποιοι το αντιλαμβάνονται αβασάνιστα, το πολύ να το προσλαμβάνουν ως ύβριν, ως παραβίαση δηλαδή των φυσικών νόμων, ύβριν βεβαίως που ενίοτε «θεοποιούν» επειδή απλά τους βολεύει, ή, στην καλύτερη περίπτωση, δεν τους ξεβολεύει απ’ τον βούρκο, που, αυταπατώμενοι, θεώρησαν ως «ζωή». Όμως, εμείς μιλούμε για την ανθρώπινη συμβολή στην ίδια την αρμονία της φύσης, μιλούμε για τη δύναμη που δημιουργεί την ίδια την Ιστορία, μιλούμε γι’ αυτή καθαυτή την Ελευθερία της Βούλησης, που καθιστά τους ανθρώπους δημιουργούς κι’ όχι έρμαια-τροφή της απρόσωπης χοάνης του Χρόνου, τη θέληση που τους ελευθερώνει απ’ το «πεπρωμένο». 

Η «στατική φύση», σου προκαθόρισε δεδομένα-παγίδες για να σε κάμει ακριβώς το αντίθετο απ’ ό,τι είσαι : Σου ‘δωσε όλα εκείνα που ο κοινός καθημερινός άνθρωπος θεωρεί ως «προσόντα για προκοπή και καλοπέραση», για «κοινωνική αναγνώριση» για ό,τι δηλαδή μεταφράζεται σ’ αυτό που συνηθίσαμε ν’ αποκαλούμε «μικροαστικό όνειρο». Κι’ όμως δεν γοητεύτηκες απ’ τον απατηλόν εκείνο καθρέφτη της ματαιοδοξίας, που αναπαράγει τη στατικότητα, μέσ’ απ’ τον πλάνο συμβιβασμό. Ανάμεσα στην ασφάλεια και τον κίνδυνο, επέλεξες ακριβώς τ’ αντίθετο από κείνο θα επέλεγε ο μικροαστός : Το vivere pericolosamente, το «Ζειν Επικινδύνως» των μαχητών κι’ όχι των υπηκόων. Επέλεξες να μετρήσεις τον βίο, όχι με το «ποσό» της διάρκειας, αλλά με το μέτρο της έντασης. Έτσι, αντί να αρκεστείς στον κοινότυπο ρόλο του προϊόντος της «ιστορικής συνέπειας», χάραξες τη ρωγμήν εκείνη στο Χρόνο, που γεννά την «ιστορικήν ασυνέπεια», που γεννά την ίδια την Ιστορία. Γέννα, μπροστά στην οποία, αδυνατούν οι αμύητοι να κατανοήσουν πως για να υποκλιθείς πρέπει να έχεις ψηλά το κεφάλι. 

Γι’ αυτό και δεν θα υπαγορέψει κανένας «τύπος ευγένειας», εκείνο που μέσα απ’ την ψυχή τους θα σου πούνε οι Χρυσαυγίτες της Κρήτης την Κυριακή : «Καλωσόρισες Λιάκο ! » .