Ο τρίτος δρόμος της Χρυσής Αυγής

Το επικείμενο νέο μνημόνιο αναμένεται να αποτελέσει την χαριστική βολή για τον μέσο, και όχι μόνο, Έλληνα, καθώς πρόκειται να επιβάλει μια οδυνηρή σειρά βαθύτατα υφεσιακών μέτρων, βασισμένων στον παραλογισμό της υπερφορολόγησης ,των εκτάκτων εισφορών και των περικοπών, ενώ ταυτόχρονα θα παγιώσει το πισθάγκωνο δέσιμο της χώρας από τους διεθνείς τοκογλυφικούς οργανισμούς. Στον αντίποδα, ο παρανοϊκός αρνητισμός τύπου ΚΚΕ ,αδιάκριτο όχι σε όλα και άμεση έξοδο από παντού, σε μία χώρα καθημαγμένη, αντιπαραγωγική, αποδομημένη και κυρίως εξαρτημένη δεν μπορεί παρά να οδηγήσει στην συμπερίληψη της Ελλάδας στις χώρες του τρίτου κόσμου.

<<Θα πρόκειται για μια εγκληματική ενέργεια εις βάρος του έθνους. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ σχεδίαζε την ρήξη θα έπρεπε από την πρώτη στιγμή να επιλέξει την στρατηγική της ρήξης. Δεν μπορεί να διαπραγματεύεσαι για νόμιμο συμβιβασμό αλλά στρατηγικά να σχεδιάζεις την ρήξη, όταν μάλιστα σε έχουν υποχρεώσει να συγκεντρώσεις και το τελευταίο ευρώ. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ σχεδίαζε να πάει σε ρήξη είχε την εθνική και ηθική υποχρέωση να προετοιμάσει την κοινωνία για ρήξη>>. Τα λόγια ανήκουν στον γενικό γραμματέα της Χρυσής Αυγής Νικόλαο Μιχαλολιάκο και δείχνουν, μέσα από μια ψύχραιμη και ώριμη ανάλυση ,ότι υπάρχει τρίτος δρόμος. Είναι η απεμπλοκή από το καθεστώς του φαύλου δανεισμού μετά από μια απαραίτητη περίοδο κατάλληλης προετοιμασίας και καλλιέργειας των αναγκαίων συνθηκών. Για να γυρίσει κανείς την πλάτη στο σύγχρονο ακραίο νεοφιλελευθεριστικό οικονομικό σύστημα διαγράφοντας αυτόνομη εθνική πορεία, υποχρεούται εκ των πραγμάτων να διασφαλίσει πρώτα την αυτάρκεια της χώρας του μέσω της ανασυγκρότησης της εθνικής παραγωγής.

<<Η λύση δεν θα έρθει από τα δανεικά. Θα έρθει από την εθνική παραγωγή. Η Γερμανία έχει εθνική παραγωγή, η Γαλλία έχει εθνική παραγωγή. Η Ελλάδα είχε εθνική παραγωγή. Πλέον είναι μια ακραία εισαγωγική οικονομία που εφαρμόζει ένα μοντέλο διαχείρισης ,το οποίο με μαθηματική ακρίβεια ανακυκλώνει το αδιέξοδο. Η Ελλάδα πρέπει να γίνει ξανά παραγωγική. Σε 5 χρόνια έχει χαθεί το 25% του ΑΕΠ ,άρα τα μνημόνια δεν έφεραν τις λύσεις που επαγγέλλονταν οι θιασώτες τους>>, συνέχισε ο κ. Μιχαλολιάκος αναδεικνύοντας το μείζον θέμα της παραγωγικής οικονομίας, η οποία αποτελεί ισχυρό διαπραγματευτικό όπλο στα χέρια κάθε εθνικής κυβέρνησης που εξυπηρετεί τα συμφέροντα του λαού της και μόνο.

Προς το συμφέρον δε κάθε λαού είναι να διαθέτει εθνικό νόμισμα, μειώνοντας έτσι τις πιθανότητες κερδοσκοπίας των αγορών σε βάρος της πατρίδας του, αλλά και προστατεύοντας την από τις κακόβουλες πιέσεις των κερδοσκοπικών κεφαλαίων, που βεβαίως λαμβάνουν και πολιτική προέκταση. Ορθά άρα ο Νικόλαος Μιχαλολιάκος προκρίνει την δραχμή, τονίζοντας όμως ότι δεν είναι αυτή η κατάλληλη στιγμή για την μετάβαση: <<Η δραχμή είναι εθνικός τελικός στόχος ,αλλά όχι τώρα. Για να υπάρξει εθνικό νόμισμα θα πρέπει να υπάρχει αυτάρκης εθνική παραγωγή. Η Ελλάδα έχει κατεστραμμένη εθνική παραγωγή άρα δεν μπορεί να έχει εθνικό νόμισμα>>.

Ώστε ο τρίτος δρόμος είναι μια πραγματικότητα. Είναι μια ανηφορική ατραπός που απαιτεί κόπο αλλά εξασφαλίζει αξιοπρέπεια. Αυτό που χρειάζεται η Ελλάδα είναι η εθνική ηγεσία που θα την προσανατολίσει στον δρόμο της αρετής, αφού πρώτα την σώσει από την μέγγενη της καταστροφής και της υποδούλωσης. Η Χρυσή Αυγή παίρνει τον όρκο ότι μπορεί, αλλά και θέλει.

 Γεώργιος Δημητρακόπουλος, φιλόλογος