20 ΙΟΥΛΙΟΥ 1974. ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΕΙΣΒΑΛΟΥΝ
ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΥΠΡΟ ΜΑΣ.
Τέσσερες ημέρες μετά μαζεύεται κάθε χρόνο το κλεπτοκρατικό αντισυνταγματικό τόξο για να εορτάσει την τις παρανομίες του εις βάρος του Ελληνικού λαού από το 1974 και δώθε.
Σε παλιότερες συνάξεις υπήρχε και χοροεσπερίδα, αλλά τα τελευταία χρόνια κρατούν χαρακτήρα- τρομάρα τους – και τελούν μόνο εσπερίδα άνευ φαγητού.
Πάμε να δούμε λοιπόν για ποιο λόγο γίνεται αυτή η εορτή για τη δημοκρατία, όπως καθιερώθηκε να ονομάζεται και να τελείται κάθε 24η Ιουλίου.
Εορτάζουν, λένε οι ειδήμονες των πολιτικών δρώμενων, την κατάρρευση της επάρατης χούντας και την εγκαθίδρυση της δημοκρατίας από τους λαοσώστες πολιτικούς τον Ιούλιο του 1974.
Εορτάζουν λοιπόν την επάνοδο του <εθνάρχη> από την αυτοεξορία του από το Παρίσι- άκου αυτοεξορία και μάλιστα στο Παρίσι- την ίδια στιγμή που το αίμα στην Κύπρο έρεε άφθονο.
Ήταν τέτοιου μεγέθους και τέτοιας προβολής η αποκατάσταση και η εγκαθίδρυση της δημοκρατίας που κάθε τομέας της κοινωνίας έτυχε εκπτώσεων άνευ προηγουμένου.
Με την «αποκατάσταση» προσβλήθηκε πρώτα η παιδεία με τις μεταρρυθμίσεις Ράλλη. Έπειτα μας βάλανε στην ΕΟΚ, όπου άρχισε η αποδόμηση της Εθνικής μας κυριαρχίας.
Την διακυβέρνηση ανέλαβε μετά το αλήστου μνήμης ΠΑΣΟΚ όπου εκβαρβάρωσε τη γλώσσα με την εισαγωγή του μονοτονικού. Έπειτα περίλαβαν το θεσμό της οικογένειας με την νομιμοποίηση του πολιτικού γάμου και με κερασάκι στην τούρτα την νομιμοποίηση των εκτρώσεων. Φώναζαν οι τότε αντιπολιτευόμενοι ψευτονεοδημοκράτες, αλλά όταν έγιναν εξουσία τα ξέχασαν όλα. Στη συνέχεια αλώθηκε ο δημοσιοϋπαλληλικός τομέας όπου κάθε άξεστος και αμόρφωτος διορίστηκε στο δημόσιο.
Τα οφέλη της αποκατάστασης συνεχίστηκαν με την αποβιομηχάνιση της Χώρας και τους εργατοπατέρες να έχουν τον πρώτο λόγο. Η «αποκατάσταση» συνεχίστηκε την δεκαετία του 1990 με την νομιμοφανή αφαίμαξη των περιουσιών του Ελληνικού λαού μέσω χρηματιστηρίου, αλλά συνάμα είχαμε κι άλλες εκπτώσεις στην παιδεία μιας και τότε «θεσμοθετήθηκαν» οι καταλήψεις στα σχολεία, γάγγραινα που συνεχίζεται ως τις μέρες μας.
Τη δεκαετία του 2000 εκβαραθρώθηκε κάθε αρχή και αξία πατροπαράδοτη που είχε στο πετσί του ο Έλληνας, μιας και ήταν η εποχή των παχιών αγελάδων.
Το δανεικό χρήμα που έπαιρναν οι τότε κυβερνήσεις έρεε άφθονο στα ελληνικά νοικοκυριά εκμαυλίζοντας ό,τι είχε μείνει ορθό από αρχές και αξίες. Στη συνέχεια η άπλετη δημοκρατία που σκέπαζε τον Τόπο επέτρεψε και την οικονομική του καταστροφή, θέτοντας τη Χώρα υπό διεθνή επιτροπεία.
Τα οφέλη από την «αποκατάσταση» συνεχίστηκαν φθάνοντας σε σημείο, οι κίναιδοι και οι λεσβίες να κάνουν δημόσιες παρελάσεις «εορτάζοντας» την νομοθέτηση του να παντρεύονται μεταξύ των και να υιοθετούν παιδιά, ερεθίζοντας κατ’ αυτό τον τρόπο τις θρησκευτικές αρχές του λαού μας.
Η αποκατάσταση μας έκανε να ζούμε θέλοντας και μη με τριτοκοσμικά φύλα πράγμα που οι προεκτάσεις του είναι οδυνηρές για τον Τόπο. Η συνέχεια των κοινωνικών εκπτώσεων από την «αποκατάσταση» μεσουρανεί ακόμη και σήμερα δείχνοντας μας τη δράση των μπαχαλάκηδων, πώς να σπάνε μηχανήματα εισιτηρίων, πώς να πυρπολούν λεωφορεία και τρόλεϊ, πώς να ξυλοφορτώνουν καθηγητές αλλά και απλό κοσμάκη, πώς να κάνουν επιθέσεις και εισβολές σε όποιο δημόσιο ή ιδιωτικό κτίριο τους γουστάρει, με τις εκπτώσεις να μην έχουν κατευνασμό.
Είναι να μην δακρύσει κανείς όταν απολαμβάνει τέτοια οφέλη που του προσφέρει απλόχερα η «δημοκρατία»; ! ! !
Οι ρίζες όμως της σημερινής μας οικονομικής χρεοκοπίας βρίσκονται στο μαύρο καλοκαίρι της Κυπριακής Τραγωδίας του 1974
Η μεταπολιτευτική δημοκρατία γεννήθηκε πάνω στα ερείπια μιας μεγάλης εθνικής καταστροφής, την οποία ξεπερνά σε σημασία μόνο ο ξεριζωμός του Ελληνισμού της Ιωνίας, του Πόντου και της Ανατολικής Θράκης. Οι μέρες που διάγουμε σηματοδοτούν την οριστική κατάρρευση της μεταπολίτευσης, υπό το βάρος της οικονομικής χρεωκοπίας της χώρας.
Όμως, πολύ πριν χρεωκοπήσει οικονομικά, η μεταπολιτευτική μας δημοκρατία είχε χρεωκοπήσει ηθικά. Η σημερινή της κατάρρευση, μέσα σε μία ατμόσφαιρα σήψης, αποσύνθεσης και ηθικής παρακμής, ήταν προδιαγεγραμμένη και έχει σε μεγάλο βαθμό τις ρίζες της σε εκείνο το μαύρο καλοκαίρι του 1974.
Την προδίκασε η αδυναμία της, ή ακριβέστερα η συνειδητή της άρνηση, να αποκαθάρει το άγος του πραξικοπήματος και της τουρκικής εισβολής και να αποδώσει δικαιοσύνη για την Κυπριακή Τραγωδία. Τιμωρώντας όσους άνοιξαν την Κερκόπορτα στο Πεντεμίλι της Κυρήνειας και τιμώντας όσους προέταξαν τα στήθη τους, υπερασπιζόμενοι τέσσερις χιλιάδες χρόνια ελληνικής ιστορίας στο νησί του Ευαγόρα.
Δεν υπάρχει τίποτα το μεταφυσικό σε αυτή τη διαπίστωση. Ούτε η μοίρα της ελλαδικής κοινωνίας το είχε γραμμένο – για όσους την θεωρούν πλοηγό της ζωής, ούτε ο Θεός μας τιμώρησε – για όσους πιστεύουν στην ύπαρξή Του. Απλά, η ηθική συγκρότηση μιας κοινωνίας, αποτελεί ασφαλή οδηγό και πρόκριμα για την κατάληξή της.
Μία κοινωνία που ανέχτηκε τον ενταφιασμό της διερεύνησης των ευθυνών για μία τέτοια εθνική καταστροφή, ήταν θέμα χρόνου να συναντήσει την επόμενη.Σαράντα έξη (και κάτι) χρόνια μετά, είναι ασήμαντος ιστορικός χρόνος.
Θα μπορούσε να είχε συμβεί αργότερα, ή και νωρίτερα, ήταν όμως νομοτελειακό πως η κατάρρευση θα ερχόταν. Τα συμπτώματα της Ύβρεως που διαπράχθηκε ήσαν πολλά και εξόφθαλμα αλλά και το δέλεαρ που έπεισε το κοινωνικό σώμα να ανεχθεί τη συγκάλυψη, κι αυτό ήταν ευδιάκριτο.
Η Ύβρις υπήρξε τεράστια, ανήκουστη. Κανείς δεν τιμωρήθηκε για την ανείπωτη Τραγωδία! Οι στρατηγοί, ναύαρχοι, πτέραρχοι, και ό,τι άλλο τέλος πάντων ήταν τότε, που σχεδίασαν και εκτέλεσαν το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου (ή δεν έκαναν τίποτα για να το εμποδίσουν, αρκούμενοι στο να μιλούν με τους Αμερικανούς και τον ξένο «παράγοντα»), έζησαν – ή ζουν ακόμα – εν τιμή, απολαμβάνοντας τίτλους, συντάξεις και προνόμια. Όσοι ολιγώρησαν μπροστά στον εισβολέα (ενώ ίσως είχαν αποδειχθεί «λιοντάρια» στο πραξικόπημα), δεν ελέγχθηκαν ποτέ.
O θλιβερός θίασος που υποδυόταν την «ελληνική κυβέρνηση»κατά το πραξικόπημα και την πρώτη φάση της τουρκικής εισβολής, δεν αντιμετώπισε ποτέ τη δικαιοσύνη. Οι πολιτικοί άνδρες που ανέλαβαν τα ηνία στις 23 Ιουλίου, δεν έδωσαν ποτέ εξηγήσεις για όσα έκαναν ή, το κυριότερο, παρέλειψαν να κάνουν, για να υπερασπιστούν την μεγαλόνησο από την ολοφάνερα επικείμενη δεύτερη φάση των επιχειρήσεων.
Απεναντίας, όσοι ρίχτηκαν στις 20 Ιουλίου στον αγώνα, με το πάθος που πραγματικά ταίριαζε σε όσους αξιώθηκαν τέτοια τιμή, υβρίστηκαν, συκοφαντήθηκαν και αφέθηκαν ανενδοίαστα στη λήθη, στην αδιαφορία και στην απαξίωση. Και όσοι από αυτούς είχαν την ατυχία να απωλέσουν τη σωματική τους αρτιμέλεια ή την ψυχική και σωματική τους υγεία, υπέστησαν απίστευτους εξευτελισμούς από τη μεταπολιτευτική μας δημοκρατία.
Οι νεκροί, οι τραυματίες, οι αγνοούμενοι, οι πρόσφυγες, τα ορφανά, οι κακοποιημένες γυναίκες της εισβολής, αφέθηκαν να ξεχαστούν. Τι τύχη είχε μία δημοκρατία που διαπράττει τέτοια ανομία; Δεν ήταν φανερό πού θα κατέληγε;
Η Κυπριακή Τραγωδία του 1974 δεν είναι όμως ένα οποιοδήποτε γεγονός. Πρόκειται για μία πολιτικο-στρατιωτική ήττα που σημαδεύει ανεξίτηλα την Ιστορία του Έθνους και υποθηκεύει το μέλλον του Ελληνισμού σε μία πανάρχαια κοιτίδα του.
Τι είδους δημοκρατία είναι αυτή που αρνείται να διερευνήσει τα αίτια ενός τέτοιου εφιάλτη, επικαλούμενη πως θα διαταραχθούν οι σχέσεις της χώρας με τον «ξένο παράγοντα»;
Τι είδους κοινωνία είναι αυτή που ανέχεται, λιγότερο από δεκαπέντε χρόνια μετά την τραγωδία, υποκριτικό «άνοιγμα» του φακέλου της Κύπρου για να εξυπηρετηθούν εκλογικές σκοπιμότητες της στιγμής;
Δεν της αξίζει να καταρρεύσει μέσα στη γενική καταισχύνη;
Μία δημοκρατία που αφήνει άταφους και λησμονημένους τους ήρωές της και ατιμώρητους τους υπεύθυνους μίας ιστορικής καταστροφής, επειδή
«…ανακύπτει κίνδυνος να προκύψουν γεγονότα ικανά να διαταράξουν τας διεθνείς σχέσεις της Ελλάδος μετ’ άλλων κρατών…», δεν έχει προδιαγράψει το μέλλον της;
Δεν ήταν φανερό πως η κοινωνία της θα άκουγε κάποτε έναν gauleiter από την Εσπερία να δηλώνει ωμά πως «η εθνική κυριαρχία των Ελλήνων θα περιοριστεί σε μεγάλο βαθμό»;
Ξέρω πως πολλοί θα καγχάσουν με όσα υποστηρίζει αυτό το σημείωμα. «Τι σχέση έχει», θα πούν, «η οικονομική μας χρεωκοπία, με τα όσα έγιναν το καλοκαίρι του 1974»; “It’s the economy stupid!”, θα φωνάξουν οι γιάπηδες του LSE και του Harvard. Ποιά Κύπρος; Εδώ μιλάμε για ΑΕΠ, spreads, CDS, το διογκωμένο δημόσιο, τα swaps, τι είναι αυτά που μας λές;
Πικρό και παγωμένο θα είναι όμως το γέλιο τους. Γιατί όλοι ξέρουμε πως μία κοινωνία χρεωκοπεί οριστικά, μόνο όταν διαλυθεί το σύστημα αξιών της. Αυτό είναι που της επιτρέπει να σταθεί όρθια και να αντέξει φυσικές και οικονομικές καταστροφές, πολέμους, αναποδιές και δυστυχίες.
Η ελλαδική κοινωνία υπονόμευσε το σύστημα αξιών της, όταν απέστρεψε το πρόσωπο από την κυπριακή τραγωδία, για να κυνηγήσει την επίπλαστη οικονομική ευμάρεια της μεταπολίτευσης. Και τώρα είναι γονατισμένη και ανίκανη να αντιδράσει.
Θα στοιχημάτιζε κανείς, έστω και μία πεντάρα, πως η ελλαδική κοινωνία έχει τη δύναμη να αντέξει μία πτώχευση; Γιατί, το δίλημμα του αν μπορεί να αντέξει κάτι πιο επώδυνο (όπως π.χ. την ανάγκη να υπερασπιστεί ενόπλως την ανεξαρτησία και την ακεραιότητά της), αρνούμαι ακόμη και να το εκφέρω ....
Πιστεύω πως η προσπάθεια που έκανε η κοινωνία μας να αποστρέψει το πρόσωπο από (τις ευθύνες της και το χρέος της προς) την Κύπρο, οδήγησε σε καταστάσεις περίεργες. Η πολιτική μας ηγεσία, γιορτάζει κάθε χρόνο στις 24 Ιουλίου την επάνοδο της Δημοκρατίας, με μία glamorous (παλαιότερα τουλάχιστον) δεξίωση της Προεδρίας.
Η δεξίωση αυτή και ο χρόνος τέλεσής της, ενσαρκώνει την τραγωδία που ανεπίγνωστα μάλλον, έζησε η δική μου γενιά – η γενιά της μεταπολίτευσης, των σημερινών εξηντάρηδων.
Ποτέ δεν κατάφερα να συνέλθω από την διαπίστωση πως την ώρα εκείνη, της 23ης Ιουλίου του 1974, που εγώ ανέμιζα μία σημαία στην Αθήνα πανηγυρίζοντας για την κατάρρευση της δικτατορίας, κάποια παιδιά της γειτονιάς μου, της πόλης μου, του συγγενικού μου κύκλου, της διπλανής πόρτας τελικά, πέθαιναν μαχόμενοι στην Κυπριακή Γή, σε μία μάχη αισχρά προδομένη.
Την ίδια ακριβώς ώρα που εγώ ανέμιζα τη σημαία και όλοι γύρω μου πανηγύριζαν, στην Κύπρο, η ΕΛΔΥΚ υπερασπιζόταν το στρατόπεδό της και τα όπλα της έπαιρναν φωτιά.
Η ελλαδίτικη Α’ Μοίρα Καταδρομών έθαβε 30 καρβουνιασμένα παλικάρια, θύματα της γελοιότητας αυτών που δεν λογοδότησαν ποτέ, και έπαιρνε θέση για τη μάχη που κράτησε ελεύθερο το αεροδρόμιο της Λευκωσίας. Η 33η Μοίρα Καταδρομών είχε παραδώσει στην αγκαλιά του Πενταδάκτυλου τον Ταγματάρχη Κατσάνη και στην Αθανασία τους 120 αξιωματικούς και καταδρομείς της που προσπάθησαν να κλείσουν με τα κορμιά τους το ρήγμα της Κυρήνειας, από όπου έμπαινε σιδερόφρακτος πια ο Αττίλας.
Η 31η Μοίρα Καταδρομών αγρυπνούσε φυλάγοντας τη ρημαγμένη Κυπριακή Γή, ανασταίνοντας με τη λαμπρή της δράση από τον Πενταδάκτυλο ως το Πυρόι, το 5/42 Σύνταγμα Ευζώνων του Πλαστήρα. Και η Δόξα μελετούσε το ανάστημα του Παύλου Κουρούπη, του Ελευθέριου Τσομάκη και των λαμπρών συμμαχητών τους, που διάλεξαν να στοιχειώσουν την Κυρήνεια με τη θυσία τους, παρά να φύγουν. Εμείς όμως στην Αθήνα, εκείνη ακριβώς τη στιγμή, τίποτα από αυτά δεν γνωρίζαμε και τίποτα από αυτά δεν φαινόταν να μας νοιάζει.
Το πανηγύρι της Μεταπολίτευσης, μόλις είχε ξεκινήσει. Δεν το σταματούσε ούτε η κλαγγή των όπλων, ούτε ο ορυμαγδός της μάχης από τη μαρτυρική Κύπρο. Δεν το σταμάτησε ούτε ο Αττίλας ΙΙ. Μόνο τώρα πια σταματάει, μάλλον με τον τρόπο που του άξιζε ....
Θα πρότεινα στο σημείο αυτό, πριν αποτιμήσει ο αναγνώστης τα όσα έγραψα σε αυτό το σημείωμα, να κάνει λίγο ακόμα υπομονή, και να γυρίσει τη ματιά του 80 χρόνια πίσω, για να κάνει μία σύγκριση. Για να σκεφτεί, αν ο ισχυρισμός του σημειώματος αυτού πως η ρίζα της χρεωκοπίας βρίσκεται στην απροθυμία της ελλαδικής κοινωνίας να αποκαθάρει το άγος του 1974, έχει κάποια βάση.
Το Σεπτέμβρη του 1922, φαινόταν να καταρρέει όχι μόνο η «Μεγάλη Ιδέα» αλλά ολόκληρο το Ελληνικό Κράτος. Τελείωνε με το χειρότερο δυνατό τρόπο μία πολεμική περιπέτεια δέκα ετών.
O διπλασιασμός της εδαφικής έκτασης της χώρας (1912-13) κινδύνευε να εξανεμιστεί από την οδυνηρή ήττα στη Μικρά Ασία, που έθετε σε κίνδυνο την ύπαρξη του Έθνους. Τα πάντα κατέρρεαν. Τα θλιβερά απομεινάρια μιας ένδοξης Στρατιάς διέρρεαν σε αποσύνθεση, μαζί με πλήθη προσφύγων που ετοιμάζονταν να περάσουν το Αιγαίο και να έλθουν στην ηπειρωτική Ελλάδα.
Ας κάνει τώρα ο αναγνώστης ένα μικρό χρονικό άλμα: μόλις 18 χρόνια μετά, και μάλιστα ύστερα από μία περίοδο ανώμαλου πολιτικού βίου και αλλεπάλληλων στρατιωτικών κινημάτων, μία επίσημη χρεωκοπία (1932) και μία τετράχρονη δικτατορία,το ίδιο Έθνος έγραφε την εποποιία του ’40, γονατίζοντας κυριολεκτικά (τη μία) και ηθικά (την άλλη), δύο αυτοκρατορίες της εποχής.
Πώς επετεύχθη αυτό; Θα είχε συμβεί αν δεν είχε αποκαθαρθεί το άγος της Μικρασιατικής Καταστροφής με την δίκη και την εκτέλεση των 6; Θα είχε καταφέρει χωρίς αυτή την κάθαρση, η ηγεσία της εποχής, να συγκροτήσει τη Στρατιά του Έβρου και να επιτύχει τους όρους της Λωζάνης; Θα είχε σταθεί όρθιο το Έθνος; Αμφίβολο. Του «Έθνους η ειμαρμένη» απαίτησε Κάθαρση. Τιμωρία. Για κάποιους ίσως άδικα, αλλά δεν γινόταν αλλιώς.
Ας συγκρίνει λοιπόν τώρα ο αναγνώστης, το τότε και το σήμερα. Η φτωχή, ηττημένη, ταπεινωμένη Ελλάδα του 1922, μετά την Κάθαρση της Μικρασιατικής Τραγωδίας στάθηκε στα πόδια της και ανάγκασε 18 χρόνια μετά όλη την οικουμένη να υποκλιθεί στο μεγαλείο της ελληνικής ψυχής.
Αντίθετα, η ευημερούσα Ελλάδα του 1974, «ταϊστηκε» με «δημοκρατία», «σοσιαλισμό» και «οικονομική ανάπτυξη», και αγνόησε την ιστορική αναγκαιότητα και την αδήριτη εσωτερική ανάγκη του κοινωνικού σώματος για τιμωρία των ενόχων της Κυπριακής Τραγωδίας.
46 χρόνια μετά, και αφού είδε να περνά μπροστά της τόσος πλούτος όσος ίσως δεν είχε εμφανιστεί σε καμμία άλλη περίοδο του ελεύθερου βίου της, η Ελλαδική κοινωνία καταρρέει παταγωδώς. Καταρρέει, βασανιστικά και εξευτελιστικά, περίγελως των Εθνών της Γης.
Μη έχοντας ηθική πυξίδα, εκμαυλισμένη και αποπροσανατολισμένη, διαλύεται αδυνατώντας να βρεί στήριγμα στην εθελόδουλη μεταπολιτευτική πολιτική elite, αλλά και στη γελοία, νεο-πλουτίστικη οικονομική elite (της οποίας οι «εκλεκτοί», κάποτε διασκέδαζαν εκτοξεύοντας αλλήλοις αστακούς, σε εκείνα τα «υπέροχα» καλοκαιρινά μυκονιάτικα parties της περιόδου του Χρηματιστηρίου, έξοχα δείγματα της αισθητικής μιας μεταπολίτευσης που οικοδομήθηκε πάνω στα ερείπια του Κυπριακού Ελληνισμού).
Μετά από αυτή την ιστορική αντίστιξη, ας καγχάσει όποιος θέλει για το περιεχόμενο αυτού του άρθρου. Αν μπορεί, φυσικά. Οι σκιές του Κυπριακού καλοκαιριού του 1974, και το βλέμμα εκείνου του αγοριού μπροστά στον τοίχο που κραυγάζει μέσα στην εκκωφαντική σιωπή της φωτογραφίας
«Κανένας δεν ξεχνά, Τίποτα δεν ξεχνιέται!» θα στοιχειώνουν για πάντα τις μέρες μας.
Η Κύπρος τιμωρεί διαχρονικά και αυτούς που «εμήδισαν», και αυτούς που την ξέχασαν. Μάλλον, δεν θα καταφέρουμε να μάθουμε με σιγουριά αν κάποιοι «εμήδισαν», απλά το υποπτευόμαστε. Σίγουρα όμως, η ελλαδική κοινωνία επέλεξε να ξεχάσει.
Αλλά, όπως μαρτυρά ο σοφός λαός, όπως στρώνει κανείς, έτσι κοιμάται.
Kίμωνος, του Αθηναίου
Θα γιορτάζουν και πάλι οι… δημοκράταροι, της «δημοκρατίας ‘74», στο σύνολό τους! Είναι βέβαια η δεύτερη γιορτινή μέρα του χρόνου γι’ αυτούς – η άλλη είναι η 17 Νοεμβρίου, της διαβόητης «Γενιάς του Πολυτεχνείου».
Λένε επέστρεψε ο « εθνάρχης » τους και το υπόλοιπο κοπάδι των φαύλων πολιτικάντηδων, την ίδια ώρα που η Κύπρος δεχόταν την εισβολή του Αττίλα. Διόλου τυχαία.
Την πούλησαν για να ξαναγυρίσουν!
Ξαναγύρισαν και διέλυσαν τη χώρα! Από πού ν’ αρχίσεις και που να τελειώσεις. Παρέλαβαν μια οικονομία ακμάζουσα, με μηδέν ανεργία...και εξωτερικό χρέος και μερικά χρόνια αργότερα οδήγησαν την καταχρεωμένη χώρα στα νύχια των διεθνών τοκογλύφων του ΔΝΤ!
Έκλεισαν στη φυλακή τους πρωτεργάτες του οικονομικού θαύματος – κι «όταν λέμε ισόβια, εννοούμε ισόβια»!
Ολοκλήρωσαν την προδοσία, με τον Αττίλα 2, γιατί «η Κύπρος κείται μακράν»! Διέλυσαν την Παιδεία, παραδίδοντάς την στα χέρια της αριστεράς, με αποτέλεσμα να βγαίνουν από τα σχολεία στρατιές αγραμμάτων!
Την Ιστορία μας την έγραψαν πλέον οι διψασμένοι για εκδίκηση ηττημένοι!
Γέμισαν την Ελλάδα με μουσουλμάνους λαθρομετανάστες!
Έδιωξαν τους νέους στο εξωτερικό, γιατί η Ελλάδα δεν έχει να τους προσφέρει τίποτα, όπως την κατάντησαν!
Και προπάντων, έφαγαν, έφαγαν, έφαγαν το σκασμό, κι ακόμα δεν έχουν χορτάσει!
«Δημοκράταροι» φτάνει, πάρτε τη «δημοκρατία» σας και φύγετε από δω, αλλά πρώτα, φέρτε πίσω τα κλεμμένα!
