Σε εποχές που η κρίση παίρνει χαρακτηριστικά ιστορικής αποσύνθεσης, όπως συμβαίνει στον καιρό μας, τόσο η αφελής αισιοδοξία («μπόρα είναι και θα περάσει»), όσο και οι συνηθισμένες μεμψιμοιρίες («δεν γίνεται τίποτε, η Ελλάδα τελείωσε»), όχι μόνον δεν βοηθούν στην αντιστροφή της κατηφορικής πορείας, αλλά επιταχύνουν την αποσύνθεση.
Η υπεραισιοδοξία επειδή οδηγεί στην αδράνεια του «καναπέ» και η απελπισία γιατί σκορπάει ηττοπάθεια, υπονομεύει τις καλές προθέσεις και εντείνει τη σύγχυση. Γιατί όταν πιστεύεις ότι ούτως ή άλλως στο τέλος κάτι θα γίνει και όλες οι δυσκολίες θα ξεπεραστούν χωρίς τη δική σου ενεργό συμμετοχή, γιατί να εγκαταλείψεις τη ραστώνη της καθημερινότητάς σου;
Από την άλλη πάλι, όταν τα βλέπεις όλα «μαύρα», θεωρώντας ότι έχει κυριαρχήσει πλήρως η διαστροφή, ο εκφυλισμός και το ψεύδος, παρότι μπορεί να το κάνεις με καλή πρόθεση για να καυτηριάσεις τα κακώς κείμενα, στην πραγματικότητα τα ενισχύεις, γιατί δημιουργείς απογοήτευση και απελπισία. Γιατί κάθε αντίσταση σε μια τέτοια γενικευμένη σήψη φαντάζει μάταιη.
Αν παρατηρήσει κανείς με προσοχή θα διαπιστώσει ότι η συστημική δημοσιογραφία δουλεύει κυρίως πάνω σε αυτούς τους δυο άξονες, δηλαδή την αφελή αισιοδοξία και την απελπισία. Αποσιωπώντας σταθερά την ιδέα ότι όποιος πιστεύει στο καλό, το βοηθάει να νικήσει.
Αποσιωπώντας ότι η νίκη που θα μας απαλλάξει από όλα αυτά και θα επιτρέψει στον Ελληνισμό να ξαναπιάσει τον κομμένο ιστορικό του «μίτο» δεν μπορεί παρά να βασίζεται στη δράση, σε μια ενεργητική στάση ζωής. Και ενεργητική στάση ζωής εν προκειμένω σημαίνει Εθνικισμός. Που με τη σειρά του συνεπάγεται προσπάθεια απόκρουσης κάθε ξένης κυριαρχίας και επιβουλής, ενοποίηση και ανεξαρτησία της εδαφικής ακεραιότητας, μέθεξη του ατόμου στο συλλογικό Είναι του Έθνους.
Οι δυο λοιπόν αυτές κατηγορίες (των αφελώς αισιόδοξων και των απελπισμένων), σήμερα συνιστούν πλειοψηφικό ρεύμα στην κοινωνία. Έτσι εξηγείται το «πάρτι» των ξένων επίβουλων στον τόπο μας. Γιατί δυστυχώς, ένα πλήθος παραγόντων διασπά αυτούς τους ανθρώπους και δεν τους επιτρέπει να λειτουργήσουν ως ένα ενιαίο σύνολο, που θα μπορούσε να δράσει ιστορικά. Ιδεολογικές, κοινωνικές και ψυχολογικές διαφορές τούς εμποδίζουν να επιτελέσουν τον ιστορικό ρόλο, ο οποίος θα μπορούσε να δώσει τη λύση στην κρίση του καιρού μας.
Η διάσπαση όμως αυτή του Ελληνισμού δεν είναι τυχαία, είναι «επίτευγμα» μιας ολιγαρχίας που με χίλια δυο τερτίπια επιβιώνει σε κάθε κοινωνική και πολιτική μεταβολή. Μιας ολιγαρχίας που μεταπολεμικά κατόρθωσε, κατανέμοντας την εξουσία της κυρίαρχης τάξης σε «βοηθητικούς παράγοντες» του πολιτικού συστήματος, να συστρατεύσει στη διαφύλαξη των μειζόνων πολιτικών και οικονομικών της συμφερόντων, όλες τις πολιτικές δυνάμεις που αυτοαποκαλούνται «δημοκρατικό τόξο» και ιδιαιτέρως την αριστερά.
Είναι επίτευγμα αυτής της «δεξιάς», που από το 1974 «στεγαζόμενη» στη Νέα Δημοκρατία παραχώρησε στην αριστερά όλους τους ιδεολογικούς μηχανισμούς του κράτους (παιδεία, πολιτισμό, ενημέρωση), όχι φυσικά από μεγαλοψυχία αλλά εν είδει «ιστορικού συμβιβασμού».
Για αυτό και οι αριστεροί σήμερα δεν δικαιούνται να κρίνουν και να κατηγορούν το σύστημα και τη «δεξιά», αποποιούμενοι κάθε ευθύνης για το σημερινό κατάντημα της χώρας. Είναι συναυτουργοί με αυτή τη «δεξιά» στο έγκλημα που διαπράχτηκε σε βάρος της.
Οι αριστεροί είχαν την ιδεολογική καθοδήγηση στην εξάρθρωση της εθνικής συνείδησης και η «δεξιά» την υψηλή εποπτεία. Και οι δυο όμως είναι εξ’ ίσου υπεύθυνοι για την δημιουργία ενός Ελληνισμού με συνείδηση Σιγκαπούρης. Όσον αφορά δε στην οικονομική καταβαράθρωση, κυριολεκτικά «μαζί τα φάγανε».
Κοινός «γεωμετρικός τόπος» της ιδεολογίας των δυο χώρων, ο ιστορικός υλισμός. Κοινός «γεωμετρικός τόπος» των πολιτικών τους πρακτικών, η παγκοσμιοποίηση. Την οποία βέβαια υποτίθεται ότι επιδιώκουν για διαφορετικούς λόγους ο κάθε ένας, αλλά που στην ουσία στοχεύει στο ίδιο πράγμα: Στην πραγμάτωση της ουσίας του ιστορικού υλισμού.
Όσο για τους θλιβερούς πολιτικούς σχηματισμούς τύπου ΑΝΕΛ, Ποτάμι, Ένωση Κεντρώων, Λάος κλπ, ποτέ δεν κατόρθωσαν να αρθρώσουν μια ολοκληρωμένη πολιτική πρόταση πραγματικά εθνική. Μιλούν γενικά και αόριστα για δημοκρατία, μπερδεύοντας συχνά κάποιοι από αυτούς στον παραληρηματικό τους λόγο και τη λέξη Έθνος. Μόνο που ποτέ δεν μπόρεσαν να είναι κάτι περισσότερο από κοινές «τσόντες» αυτού του στημένου πολιτικού σκηνικού, από «ανακουφιστικές βαλβίδες» του συστήματος. Μοναδική τους φιλοδοξία η συνδρομή των κομμάτων εξουσίας στην παρασιτική ενσωμάτωση της Ελλάδας στο δυτικό κόσμο.
Πρόκειται για τα «by pass» που εκτονώνουν προς στιγμήν την λαϊκή οργή, ξαναρίχνοντας τους ψηφοφόρους στον ίδιο «υπόνομο ψυχών», λίγο παρακάτω. Έναν υπόνομο που τελικά χύνεται στο «βόθρο» της παγκοσμιοποίησης. Εκεί που «ασκούνται στην κολύμβηση» όλα τα κόμματα του «δημοκρατικού τόξου».
Για να μπορέσουν οι Έλληνες να λειτουργήσουν ως ενιαίο σύνολο στα μείζονα εθνικά θέματα πρέπει να μπορέσουν ατομικά να υπερβούν την τεχνητή διάσπαση που επιβάλουν όλοι αυτοί οι παρακεντέδες των ξένων συμφερόντων.
Να υπερβούν το δίπολο υπεραισιοδοξίας - απελπισίας και να ενώσουν ενεργητικά τις δυνάμεις τους με τους ανθρώπους που όλα αυτά τα χρόνια της μεταπολιτευτικής σήψης δεν έχασαν την πίστη τους στο εθνικό όραμα.
Αυτούς που στάθηκαν όρθιοι και αντιστεκόμενοι με αξιοπρέπεια στις δυνάμεις της παρακμής δεν δίστασαν να πάνε και στη φυλακή για τις ιδέες τους: Τους Εθνικιστές μαχητές που δεν λύγισαν ακόμη και όταν ο ανθελληνικός βόρβορος στέρησε τη ζωή από αγαπημένα τους πρόσωπα.
Να ακούσουν την φωνή που έρχεται από τα βάθη της ιστορίας του μεγάλου μας Έθνους:
«Εις οιωνός άριστος αμύνεσθαι περί πάτρης!».
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΑΡΑΪΣΚΟΣ
