Μοναδικό ντοκουμέντο: Η απίστευτη ιστορία με το χρέος του ΣΥΡΙΖΑ στα Σκόπια

Μόνο τυχαία δεν είναι επιμονή της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ να αποδεχθεί την ονομασία «Μακεδονία» χωρίς καν να υπάρξει άμεση εφαρμογή των προαπαιτούμενων, δηλαδή απαλοιφή όλων των αλυτρωτικών συμβόλων και των διατάξεων του σκοπιανού Συντάγματος, που μιλάνε για κατεχόμενη από τους Ελληνες "Μακεδονία του Αιγαίου".

Ο ΣΥΡΙΖΑ, πολιτική συνέχεια της "αναθεωρητικής ομάδας του ΚΚΕ", του ΚΚΕ Εσωτερικού, της ΕΑΡ και του Συνασπισμού της Αριστεράς, (όλοι οι παραπάνω είναι μία κομματική γραμμή από το 1968 και μετά) οφείλει πολλά στα Σκόπια.

Εχει ισχυρούς δεσμούς και σφυρηλατημένους σε δύσκολους καιρούς, όπως αναφέρει το βιβλίο των Αλ. Δάγκα και Γ. Λεοντιάδη, που αποκαλύπτει τον ρόλο των Σκοπίων στην απίστευτη διαμάχη για το αρχείο του ΚΚΕ και ειδικά εκείνο το αρχείο που απέσπασε το 1968, μετά τη διάσπαση του ΚΚΕ (12η Ολομέλεια), ο ΣΥΡΙΖΑ της εποχής, ο πολιτικός πρόγονος της σημερινής κυβέρνησης, η αποκαλούμενη «αναθεωρητική ομάδα» του ΚΚΕ.

Αν επιβίωσε τότε η αναθεωρητική ομάδα και μετέπειτα ΣΥΡΙΖΑ (και όταν λέμε «επιβίωσε», κυριολεκτούμε, αφού εκείνη την εποχή στο ανατολικό παραπέτασμα η επιβίωση δεν αφορούσε πολιτική έννοια αλλά φυσική), αυτό το οφείλει γενικά στον Τίτο και ειδικά στην κυβέρνηση των Σκοπίων ή στην λεγόμενη «Δημοκρατία της Μακεδονίας».

Αν αυτή την στιγμή υπάρχει ο ΣΥΡΙΖΑ, αυτό οφείλεται, κυριολεκτικά στα Σκόπια!Ας δούμε την υπόθεση από την αρχή όπως περιγράφεται στο βιβλίο των Αλ. Δάγκα και Γ. Λεοντιάδη.

Στις 5 - 15 Φεβρουαρίου 1968 συνήλθε στη Βουδαπέστη η 12η Πλατιά Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ για να εξετάσει την πολιτική κατάσταση της Ελλάδας με τη δικτατορία και εσωκομματικά ζητήματα.

Τρία μέλη του Πολιτικού Γραφείου, οι Μήτσος Παρτσαλίδης (φωτό ανάμεσα σε Τίτο και Τσίπρα), Ζήσης Ζωγράφος, Πάνος Δημητρίου, και ακόμη οι Δημήτρης Βατουσιανός, Βασίλης Ζάχος, Σταύρος Καράς, Θανάσης Καρτσούνης, Λεωνίδας Τζεφρώνης, επτά αναπληρωματικά μέλη της ΚΕ και τα τρία μέλη της Κεντρικής Εξελεγκτικής Επιτροπής διαφώνησαν με την πλειοψηφία σε εσωκομματικά και κεντρικά πολιτικά ζητήματα, όπως η πολιτική των συμμαχιών και ο ρόλος της Σοβιετικής Ένωσης και αποχώρησαν.

Μαζί με τους διαφωνούντες συμπαρατάχτηκαν άλλα στελέχη του "Γραφείου Εσωτερικού", δηλαδή του τμήματος της ηγεσίας που δρούσε στο εσωτερικό της χώρας σε συνθήκες παρανομίας, όπως οι Μπάμπης Δρακόπουλος, Νίκος Καρράς, Αντώνης Μπριλλάκης, Τάκης Μπενάς κ.ά. 

Πρόκειται για τους πολιτικούς ινστρούχτορες του Αλέκου Αλαβάνου, πολιτικού "πατέρα" του Αλέξη Τσίπρα.

Οσα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής ακολούθησαν θεωρητική ομάδα, εξακολούθησαν να κινούνται ελεύθερα στις χώρες του Ανατολικού Μπλοκ και την ανασυγκρότησαν έναν χρόνο αργότερα το ΚΚΕ εσωτερικού. Πρόκειται για την πλευρά των Δ. Παρτσαλίδη, Ζ. Ζωγράφου και Π. Δημητρίου, των τριών μελών του Πολιτικού Γραφείου που διαγράφηκαν

Από τα πρώτα θύματα της διάσπασης, σε πρακτικό επίπεδο, ήταν το εξαιρετικής σημασίας κομματικό αρχείο του ΚΚΕ, το οποίο βρισκόταν στην πόλη Sibiou, 282 χιλιόμετρα βορειοδυτικώς του Βουκουρεστίου, πρωτεύουσας της κομμουνιστικής, τότε, Ρουμανίας, όπου ήταν η έδρα της Κεντρικής Επιτροπής του διωγμένου- μετά την ήττα του ανταρτοπολέμου - ΚΚΕ.

Το καθεστώς Τσαουσέσκου με τη «φιλοξενία» που επεφύλαξε στο «αδελφό» κόμμα απέβη μοιραίο για τους σοβιετόφιλους Ελληνες κομμουνιστές: Ο Τσαουσέκου είχε αρχίσει να διαφοροποιείται από την Μόσχα κι έκανε «τα στραβά μάτια» στην ιδιαίτερη κινητικότητα που είχε αναπτύξει στο ρουμανικό έδαφος, όπου και η έδρα του "ορθόδοξου" ΚΚΕ, η αναθεωρητική ομάδα.

Τον Μάρτιο του 1968, έναν μήνα δηλαδή μετά την 12η Ευρεία Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ του «ορθόδοξου» μαρξιστικού-λενινιστικού και του «ευρωκομμουνιστικού»- που αντιπαρατέθηκαν μέχρις εσχάτων, μια ομάδα ομάδα αναθεωρητών, υπό την κάλυψη της αστυνομίας του Τσαουσέσκου, εισέβαλε στο κτίριο του Βουκουρεστίου όπου βρισκόταν το αρχείο του ΚΚΕ.

Κατάφερε, βάσει ενός καλά καταρτισμένου σχεδίου, να αιφνιδιάσει την ηγεσία Κολιγιάννη, να αρπάξει το 1/3 του αρχείου (εκατομμύρια φάκελοι, υπολογίζονται σε 3,5 χλμ. μήκος τα ράφια του συνόλου των αρχείων) να το φορτώσει σε φορτηγά που είχε παραχωρήσει ο Τσαουσέσκου και να το φυγαδεύσουν στα υπόγεια της «Σεκουριτάτε» της μυστικής υπηρεσίας του καθεστώτος.

Είχε προηγηθεί, μόλις λίγο διάστημα πριν, η κατάληψη από πλευράς των «αναθεωρητών», όπως τους αποκαλούσε πάντα το ΚΚΕ, του ραδιοσταθμού «Η Φωνή της Αλήθειας», που εξέπεμπε από το Βουκουρέστι (ήταν ένα χτύπημα στρατηγικής σημασίας εις βάρος του δικτύου που είχε στήσει το ΚΚΕ στις Λαϊκές Δημοκρατίες για να απευθύνεται στους Ελληνες πολίτες), καθώς και του Τμήματος Διαφώτισης και Προπαγάνδας στα περίχωρα της ίδιας πόλης.

Η ηγεσία Κολιγιάννη με επιστολές της προς το ρουμανικό Κομμουνιστικό Κόμμα, και αυτοπρόσωπη παρουσία του Κολιγιάννη στην Μόσχα απαίτησαν την επιστροφή του αρχείου, στο οποίο περιλαμβάνονταν όλα τα στοιχεία όχι μόνο για τα μέλη του κόμματος, αλλά και για εκατοντάδες χιλιάδες άλλους Ελληνες, για την δράση του ΚΚΕ στην κατοχή, το ποιοι Ελληνες συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς κλπ.

Μάλιστα προέβησαν σε παράσταση έναντι του γενικού εισαγγελέα στο Βουκουρέστι, ο οποίος ενώ έδωσε αρχικώς εντολή για διερεύνηση της υπόθεσης, στη συνέχεια σταμάτησε κάθε ενέργεια, προφανέστατα κατ΄ εντολήν της ρουμανικής κυβέρνησης.

Τότε επενέβη η Μόσχα: Ζήτησε εντός δέκα ημερών "να επιστραφεί το μέρος του αρχείου που είχε κλαπεί στο νόμιμο ιδιοκτήτη του το ΚΚΕ (το εναπομείναν τμήμα του αρχείου ταξίδεψε την ίδια χρονιά στο Ιβάνοβο, 300 χλμ. βορειοανατολικά της Μόσχας, ενώ η έδρα της ΚΕ του ΚΚΕ μεταφέρθηκε στη Βουδαπέστη).

Ο Τσαουσέσκου ενημέρωσε τότε τους ΣΥΡΙΖΑίους της εποχής ότι πρέπει εντός 10 ημερών να έχουν απομακρύνει το αρχείο από την χώρα, αλλιώς θα είναι υποχρεωμένος να το κατασχέσει και να το επιστρέψει στο "ορθόδοξο" ΚΚΕ.

Το κλίμα είχε γίνει πολύ βαρύ στο κομμουνιστικό ανατολικό αμπλοκ, για τον "ΣΥΡΙΖΑ" της εποχής και ήταν θέμα χρόνου να αρχίσουν οι συλλήψεις, όταν θα εγκατέλειπαν το ρουμανικό έδαφος.

Η μοναδική ελπίδα τους ήταν η Γιουγκοσλαβία, η οποία δεν συμμετείχε στο Σύμφωνα της Βαρσοβίας και υπό την στιβαρή ηγεσία του Γ.Μ.Τίτο, είχε καταφέρει να σταθεί όρθια μετά την απομάκρυνσή της από το φιλοσοβιετικό μπλοκ τα έτη 1948-1949 (μια απομάκρυνση που εν πολλοίς έκρινε και την τύχη του ελληνικού εμφυλίου).

Μετά από διαβουλεύσεις που είχαν οι «αναθεωρητές» με την Ενωση Κομμουνιστών Γιουγκοσλαβίας, ήρθαν σε επαφή με την Ενωση Κομμουνιστών "Μακεδονίας", τον κομματικό πυρήνα της κομμουνιστικής κυβέρνησης των Σκοπίων.

Τα Σκόπια με μεγάλη χαρά δέχθηκαν την παρουσία όχι μόνο των ΣΥΡΙΖΑίων της εποχής, αλλά κυρίως του αρχείου τους: Ετσι η ονομασία "Μακεδονία" νομιμοποιείτο για πρώτη φορά από μια ελληνική πολιτική ομάδα, αλλά έβαζαν στο χέρι και έναν τεράστιο όγκο πληροφοριών για τα ελληνικά πολιτικά, κοινωνικά και στρατιωτικά γεγονόταν των προηγούμενων 40 ετών.

Οι συγγραφείς του βιβλίου, Αλ. Δάγκα και Γ. Λεοντιάδη, καταγγέλλουν την πρωτοφανή «πολιτική αφέλειά» τους.

Ο ίδιος ο Λεοντιάδης αποδίδει «καιροσκοπισμό» εκ μέρους της ομάδας των ΣΥΡΙΖΑίων για την απόφαση να εγκατασταθεί το αρχείο στα Σκόπια, καθώς, όπως λέει, «γνώριζαν ότι θα γινόταν αντικείμενο εκμετάλλευσης από πλευράς τους» όσον αφορά το λεγόμενο «Μακεδονικό ζήτημα» και τις θέσεις του ΚΚΕ επ΄ αυτού, των δεκαετιών 1920-1930 (περί «ενιαίας και ανεξάρτητης Μακεδονίας και Θράκης»), που αργότερα ανατράπηκαν, σε συνάρτηση με την ύπαρξη σλαβομακεδονικού προσφυγικού στοιχείου, η παρουσία του οποίου ήταν έντονη στις τάξεις του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ).

Στα χρόνια που ακολούθησαν τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ της εποχής, βίωσαν μια εξαιρετική «φιλοξενία» στ Σκόπια: Κτίρια, υποδομές, επικοινωνίες, διαμονή χιλιάδων "αναθεωρητών", ακόμα και πλαστά ελληνικά διαβατήρια για να μπαινοβγαίνουν στην Ελλάδα της δικτατορίας.

Και ολα αυτά με έναν μόνο όρο: Να αναγνωρίζουν την «Δημοκρατία της Μακεδονίας»

Βέβαια, όπως αναφέρεται στο βιβλίο, στα Σκόπια υπήρξαν σημαντικές απώλειες ντοκουμέντων με ευαίσθητο περιεχόμενο, τα οποία και παρακρατήθηκαν από τους Σκοπιανούς, για να παραδοθεί ένα μέρος του και να μεταφερθεί τελικώς το αρχείο στην Αθήνα το 1988 (επί ΕΑΡ), ύστερα από επίμονες διαβουλεύσεις μεταξύ των δύο εμπλεκομένων πλευρών.

Λέγεται μάλιστα ότι είχε μεσολαβήσει και το ΠΑΣΟΚ ώστε να έχουν επιτυχή έκβαση οι προσπάθειες αυτές.

Το 1989 η ΕΑΡ γίνεται Συνασπισμός, και μέσα από αυτόν ξεπηδά ο ΣΥΡΙΖΑ. Ολη η πολιτική κληρονομά και η πολιτική συμπάθεια προς τα Σκόπια, στα οποία χρωστούν την επιβίωσή τους ως πολιτικός φορέας, μεταφέρεται στη νέα γενιά.

Τώρα, το μέρος του αρχείου που παρέδωσαν οι Σκοπιανοί, ανήκει με πλήρες δικαίωμα κυριότητας, στην αστική μη κερδοσκοπική εταιρεία "Αρχεία Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας" (ΑΣΚΙ) που εδρεύει στο κτίριο των γραφείων του ΣΥΡΙΖΑ στην πλατεία Κουμουνδούρου.

Ποτέ οι του ΣΥΡΙΖΑ δεν ξέχασαν την βοήθεια των Σκοπιανών. Και τώρα, φαίνεται ότι ήρθε η ώρα να τους το ξεπληρώσουν...

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΤΟ LINK

Πώς και γιατί ο Τίτο δημιούργησε 

την «Λαϊκή Δημοκρατία της Μακεδονίας»

Πανικός στα “Νέα”: Σε έναν διαγωνισμό διαφθοράς μόνο η μη διεφθαρμένη ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ βγαίνει κερδισμένη

Ο εκνευρισμός και ο πανικός που έχει κυριεύει σύσσωμο το πολιτικό κατεστημένο για την συνεχιζόμενη άνοδο της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ είναι έκδηλος όσο και αναμενόμενος.

Το άρθρο του Μιχαήλ Μήτσου στα ‘’Νέα’’, με τίτλο ‘’Δεν ξεχνώ’’, είναι ενδεικτικό αυτού του κλίματος: Να ένα από τα χαρακτηριστικά απόσπασμα από το άρθρο: «Πώς εξηγείται ότι στην τελευταία δημοσκόπηση που δημοσιεύτηκε χθες στο ‘’Βήμα’’ η ΧΑ επέστρεψε στην τρίτη θέση με εκτίμηση ψήφου 9,4% έναντι 6,6% τον περασμένο Ιανουάριο; Ο Στράτος Φαναράς αποδίδει εν μέρει το φαινόμενο αυτό στο ότι το πολιτικό σύστημα συνεχίζει να είναι σε κρίση και οι ‘’αντισυστημικές’’ δυνάμεις επωφελούνται από τη δυσαρέσκεια και τη μειωμένη πολιτική εμπιστοσύνη.

Η κρίση αυτή επεκτείνεται από τον αδίστακτο τρόπο με τον οποίο η κυβέρνηση χειρίστηκε το φάκελο Novartis και από τη χυδαιότητα που χαρακτηρίζει εν γένει τις τοποθετήσεις πολλών στελεχών της. 

Αν όλο το παλιό σύστημα είναι σάπιο και διεφθαρμένο, δεν δικαιώνεται η Χρυσή Αυγή που πάντα το κατήγγειλε; Ευθύνη φέρουν όμως κι εκείνοι που συνοδεύουν τη δίκαιη οργή τους για τις κυβερνητικές μεθοδεύσεις με αήθεις χαρακτηρισμούς και απειλές. Να το θυμόμαστε: από τον διαγωνισμό για το ποιος είναι ο πιο διεφθαρμένος κερδισμένοι βγαίνουν οι φασίστες. Η πτώση του επιπέδου της αντιπαράθεσης αυτούς ευνοεί». 

Όσο κι αν προσπαθεί να αποδομήσει το εμφανές, είναι τα ίδια του τα λόγια του αρθρογράφου που αναγκάζεται να το παραδεχτεί. Ό,τι δηλαδή, η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ δικαιώνεται, επειδή είναι αυτή που καταγγέλλει «το σάπιο και διεφθαρμένο παλιό σύστημα», καθώς και ότι ο «διαγωνισμός διαφθοράς» των καθεστωτικών δυνάμεων ευνοεί τους μόνους μη διεφθαρμένους, δηλαδή την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ.

Κάνοντας στο άρθρο του αναφορά και στην πρόσφατη κινηματογραφική ταινία –«μπουρούχα», με τίτλο «Μαζί ή τίποτα», ο συγγραφέας τελειώνει ως εξής: «Ο Φατίχ Ακίν έκανε ό,τι μπορούσε, παρά την εμφανή απαισιοδοξία που διακατέχει την ταινία του. Καλό είναι όμως να το θυμόμαστε κι εμείς-και κυρίως να το θυμούνται οι συμπατριώτες μας που ετοιμάζονται να ψηφίσουν τη Χρυσή Αυγή: ένα εκλεγμένο κόμμα δεν είναι κατ΄ανάγκη δημοκρατικό. Και ο Χίτλερ εκλεγμένος ήταν».

Θα τελειώσουμε κι εμείς με την σειρά μας, εμπνεόμενοι από το σκεπτικό του Μήτσου. Ένα εκλεγμένο κόμμα δεν είναι κατ΄ανάγκη ούτε πατριωτικό ούτε έντιμο. Και ο Σημίτης και ο Παπανδρέου και ο Σαμαράς και ο Τσίπρας εκλεγμένοι ήταν ….

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ: Ο ΑΝΤΙΣΥΝΤΑΓΜΑΤΑΡΧΗΣ ΤΕΧΕΡΟ ΜΠΑΙΝΕΙ ΣΤΗΝ ΙΣΠΑΝΙΚΗ ΒΟΥΛΗ ΚΙ ΟΙ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ ΚΡΥΒΟΝΤΑΙ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΑ ΕΔΡΑΝΑ ΣΑΝ… ΠΟΝΤΙΚΟΙ (ΒΙΝΤΕΟ)

Το ημερολόγιο έδειχνε 23 Φεβρουαρίου 1981 και μέσα στην κατάμεστη από βουλευτές και δημοσιογράφους αίθουσα της ισπανικής Βουλής, στο κέντρο της Μαδρίτης, μπαίνει ο αντισυνταγματάρχης της Πολιτοφυλακής (Guardia Civil) Αντόνιο Τεχέρο και παγώνουν όλοι! 

Τη συγκεκριμένη συνεδρίαση της βουλής, την μετέδιδε ζωντανά η κρατική τηλεόραση της χώρας!

Ο Τεχέρο διατάζει τους βουλευτές να πέσουν στο πάτωμα, ενώ οι πολιτοφύλακες πυροβολούν με αυτόματα όπλα στον αέρα. Οι βουλευτές κρύβονται σαν τα ποντίκια κάτω από τα έδρανα. 

Εν τέλει, συλλαμβάνονται όλοι από τους άνδρες της Πολιτοφυλακής, από τον εντολοδόχο πρωθυπουργό, τους υπουργούς και τους πολιτικούς αρχηγούς, μέχρι τον τελευταίο βουλευτή. Ο Τεχέρο τους ανακοινώνει ότι σύντομα θα φτάσει στη βουλή η «αρμόδια στρατιωτική αρχή», ενώ χιλιάδες Ισπανοί συγκεντρώνονται έξω από την βουλή και τραγουδούν το «Cara al sol», τον ύμνο της Ισπανικής Φάλαγγας.

Τρεις ήταν οι αξιωματικοί που πρωταγωνιστούσαν στο Κίνημα: ο Τεχέρο, ο υπαρχηγός του Γενικού Επιτελείου, Κορίν Αρμάδα και ο πολύπειρος στρατιωτικός διοικητής της Βαλένθια (ο οποίος –μεταξύ άλλων- είχε πολεμήσει και στο Ανατολικό Μέτωπο, με την μεραρχία Azul) Μίλανς ντελ Μπος, που κήρυξε τον στρατιωτικό νόμο κι έβγαλε τα τανκς στους δρόμους.

Όλα ήταν σχεδιασμένα άριστα, αλλά οι τρεις αξιωματικοί έκαναν ένα μοιραίο λάθος: είχαν ενημερώσει τον βασιλιά Χουάν Κάρλος για τις προθέσεις τους, όντας σίγουροι πως θα τους συνδράμει. 

Η κατάσταση στην χώρα ήταν τέτοια, που θεωρούσαν αδιανόητο να μην έχουν την υποστήριξη του στέμματος: πολιτική αστάθεια με βραχύβιες κυβερνήσεις, οικονομική κρίση, με την ανεργία να ξεπερνά το 20% και τον πληθωρισμό το 15% και κλίμα τρομοκρατίας στις βασκικές περιοχές (από την ΕΤΑ), άρα μέγας κίνδυνος για την ενότητα της Ισπανίας.

Σύμφωνα δε με τα Απομνημονεύματα και των τριών πρωταγωνιστών, ο Χουάν Κάρλος τους είχε ενθαρρύνει κιόλας.

Ωστόσο, αμέσως μετά την κατάληψη του Κοινοβουλίου, ο βασιλιάς τους προδίδει και κινείται εναντίον τους!

Έτσι, αφού εξασφάλισε την υποστήριξη των κορυφαίων στελεχών του στρατού και της δημόσιας διοίκησης, θέτει σε εφαρμογή το σχέδιο «Διάνα» για την αντιμετώπιση στρατιωτικών κινημάτων και στις 1.15 μετά τα μεσάνυχτα εμφανίζεται στην τηλεόραση με στολή ως… θεματοφύλακας της «δημοκρατίας» και αποκηρύσσει το Κίνημα!

Τελικά, μετά από 17 ώρες από την εκδήλωσή του, το Κίνημα καταστέλλεται και οι τρεις πρωταγωνιστές του συλλαμβάνονται!

Σήμερα, οι δυσμενείς συνθήκες της τότε εποχής (μεγάλη οικονομική κρίση και αυτονομιστικά κινήματα – αυτή τη φορά στην Καταλονία) έχουν επιστρέψει. Λέτε κάποια στιγμή να εμφανιστεί κάποιος νέος Τεχέρο – αλλά χωρίς να έχει ενημερώσει τον βασιλιά;

ΠΩΣ ΣΤΗΘΗΚΕ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΚΑΤΕΡΡΕΥΣΕ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΟΒΙΕΤΙΑ..

«...και το Κράτος που είναι;» 

 Δεν πρέπει να υπάρχει πιο συχνή έκφραση  από αυτή ,ιδιαίτερα  από τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης ως σήμερα. Ένας λαός σχεδόν ανήλικος,  περιμένει κάθε φορά να λυθούν τα προβλήματα του από μια  Αρχή, που αναμφισβήτητα ο ίδιος όρισε ,και  την κατέστησε εξελικτικά ,αιχμάλωτη στις απαιτήσεις του.

Αυτή η ιδιότυπη ,αλλά και αμφίπλευρη, ομηρία έχει μια  ιστορική συνέχεια αρχής γεννωμένης από την προστατευτική Βυζαντινή Αυτοκρατορία , την μετέπειτα Οθωμανική, το μετεμφυλιακό κράτος,  μέχρι του σημερινού κρατικοπαρεμβατικού μεταπολιτευτικού εκτρώματος. (Ελλάς:  Δύση ή Ανατολή; Ο Ακοινώνητος εκσυγχρονισμός στο Νεοελληνικό Κράτος, Πάνος Γεννηματάς εκδόσεις Ροές 2013)

Η παρέμβαση του Κράτους στην ζωή του ανθρώπου , δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο. Συναντάται κυρίως σε καθεστώτα ολοκληρωτικά που μαζί με την εθνικοποίηση των μέσων παραγωγής , εθνικοποιούν και τις συνειδήσεις των πολιτών πολτοποιώντας τες στο χωνευτήρι της κρατικής μηχανής. Στην Ελλάδα αυτό δυστυχώς δεν συνέβη μόνο  σε περιόδους δικτατορίας ή κατοχής, αλλά και σε περιόδους δημοκρατικής ομαλότητας, όπως ήταν αυτή της μεταπολίτευσης.

Όχι μόνο δε δώσαμε την ευκαιρία στον Ι. Καποδίστρια και στον Ελ. Βενιζέλο αργότερα,  να δομήσουν μια σύγχρονη Αστική Δημοκρατία και να στήσουν ένα σύγχρονο φιλελεύθερο Ευρωπαϊκό Κράτος, είχαμε και την ατυχία να ζήσουμε ιστορικά έναν εμφύλιο σπαραγμό, μετά από την επανάσταση των Ελλήνων Μπολσεβίκων, που κατέληξε στην ταπεινωτική  ήττα τους το 1949 , από την Εθνική παράταξη.

 Η Αριστερή διανόηση κατάφερε από το πολιτικό παρασκήνιο ,να γίνει φορέας όλων των ηθικών αξιών και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η Δεξιά  παράταξη την εποχή εκείνη, χρησιμοποιούσε το Κράτος και σαν εργαλείο ανάπτυξης της οικονομίας ,αλλά και πολιτικού ελέγχου, ιδίως καταπιέζοντας τους τότε αντιφρονούντες Αριστερούς από τυχόν κινήσεις υπονόμευσης του πολιτεύματος.

 

Για να καταλάβουμε όλοι πως στήθηκε αυτό το κράτος , το σχέδιο Μάρσαλ, δηλαδή η οικονομική στήριξη της Ελλάδος από τους συμμάχους, διεκπεραιώθηκε από μια μόνο  τράπεζα, την Κεντρική (Κρατική) Τράπεζα της Ελλάδος. Κάτι αντίστοιχο με την ακμάζουσα τότε ΕΣΣΔ. Μια κεντρική τράπεζα που χρηματοδοτούσε την οικονομική ανάπτυξη.

Πολιτικές, όπως  επιλεκτικές επιδοτήσεις σε πρόσωπα και τομείς με πολιτικές αποφάσεις, συγχωνεύσεις, εθνικοποιήσεις, φραγμοί στην είσοδο χρήματος και κεφαλαίων, έλεγχος του χρηματοπιστωτικού συστήματος από το κράτος , καθορισμός επιτοκίων από την Τράπεζα Ελλάδος, δημιουργία μεγάλων Δημοσίων Οργανισμών (ΔΕΚΟ) , την αδειοδότηση επιχειρήσεων να εμπίπτει στην διακριτική ευχέρεια υπουργικών αποφάσεων (βλέπε κλειστά επαγγέλματα), ο έλεγχος των τιμών (βλέπε διατίμηση) σε προϊόντα και υπηρεσίες ,συνέθεταν  το μεταπολεμικό πελατειακό κράτος της χώρας μας, που ποσώς προσομοιάζει μ’ ένα σύγχρονο φιλελεύθερο κράτος της Δύσης.

Οι άνθρωποι κλειδιά της αρχιτεκτονικής του μεταπολεμικού κράτους.

Ο Άγγελος Αγγελόπουλος  (1904-1995)  , ο ένας από τους  πρωτεργάτες της ανοικοδόμησης της ελληνικής οικονομίας και Διοικητής αργότερα της Εθνικής Τράπεζας επί κυβερνήσεων Κ. Καραμανλή (1973-79), ήταν  γραμματέας επί των Οικονομικών στην Κυβέρνηση του Βουνού των κομμουνιστών το 1944. (Αγγελόπουλος, Α. Θ. (1945) Ο Σοσιαλισμός: Τι είναι, πώς λειτουργεί, πως θα πάμε, 2η εκδ. Αθήνα: Αργύρης Παπαζήσης),

( http://www2.rizospastis.gr/story.do?id=3695121&publDate=).

Ο Ξενοφών Ζολώτας (1904-2004), ο άλλος πυλώνας και θεμελιωτής της ελληνικής οικονομίας, το 1936 δήλωνε χαρακτηριστικά: «...για να προοδεύσουν οικονομικά κράτη όπως η Ελλάδα, θα έπρεπε να σχεδιάσουν προσεκτικά και να εφαρμόσουν μια παρεμβατική οικονομική πολιτική...» (Βιβλίο: Η Νομισματική Σταθεροποίηση της Δραχμής) .

Και  για να πέσουν οι μάσκες αργότερα  για τις σοσιαλιστικές του καταβολές , το 1944  εκδίδει το πρώτο βιβλίο από τη σειρά «Σοσιαλιστικαί Μελέται» που εκδίδονταν υπό την διεύθυνσή του με τίτλο: «Δημιουργικός Σοσιαλισμός»( 2η εκδ. Αθήνα-Θεσσαλονίκη: Εκδόσεις Σάκκουλα, 2009). Το βιβλίο αυτό αν το διαβάσει κανείς, δε θα βρει και πολλές διαφορές από τις θέσεις του Λένιν για την Νέα Οικονομική Πολιτική (ΝΟΠ) που εφάρμοσε το 1922-24 στη Ρωσία.

Ο Κων/νος Τσάτσος (1899-1987), ο οποίος θεωρείται ο κύριος συντάκτης του  Συντάγματος της μεταπολιτευτικής Ελλάδος το 1974, ούτε αυτός  δεν μπορεί να κρύψει τις σοσιαλιστικές του καταβολές από το παρελθόν, αφού το 1952 στο βιβλίο του «Ελληνική Πορεία: Πολιτικά Δοκίμια», καταφέρετε ενάντια στους αυτοματισμούς της ελεύθερης οικονομίας, της ατομικής ιδιοκτησίας, προβλέποντας παράλληλα και την επικράτηση του Σοσιαλισμού. Για του λόγου του αληθές οι εν λόγω ακαδημαϊκοί κατά τη διάρκεια της Γερμανικής κατοχής συνέστησαν την Εταιρεία Σοσιαλιστικών Μελετών, που λίγο αργότερα ενσωματώθηκε στη Σοσιαλιστική Ένωση. Αυτοί οι πολιτικοί ογκόλιθοι και θιασώτες της ελεγχόμενης οικονομίας  κατείχαν επί σειρά ετών κυβερνητικές θέσεις επί δεξιών κυβερνήσεων  (1955-1963, 1974-1989).

Στην αντιπέρα όχθη τάχθηκε, ο εξίσου δυναμικός πολιτικός, ο Παναγής Παπαληγούρας (1917-1993). Παρά τις αρχικές του θέσεις περί της αποτελεσματικότητας  της ελεύθερης οικονομίας έναντι της σοσιαλιστικής, παλινδρόμησε σε θέσεις των τότε Ευρωπαίων Σοσιαλδημοκρατών ,θεμελιώνοντας στην ουσία με τις πολιτικές του αποφάσεις, μια κρατικοδίαιτη και ανελεύθερη οικονομία, στη δομή της οποίας εμφυτεύθηκε το σαράκι της σοσιαλιστικής καταστροφής. 

(Μιχάλης Ψαλιδόπουλος, «Από τον Λόγο στην Πράξη: Ο Π.Παπαληγούρας και η συμβολή του στην οικονομική πολιτική»)

Για τις σοσιαλιστικές καταβολές των ανορθωτών της ελληνικής οικονομίας σας παραπέμπω στο αποκαλυπτικό βιβλίο «Δημοκρατία και Ελεύθερη Οικονομία», (2011)  (Μπήτρος, Γ. K., Καραγιάννης, Α. Δ. εκδόσεις Παπαζήσης).

Ο κρατισμός ποτέ δεν περπατά μόνος του , συνοδεύετε συνήθως με διαφθορά κι αλαζονεία.  Σας προτείνω να διαβάσετε το βιβλίο του Μιχαήλ Βοσλένσκυ, «Η Νομενκλατούρα», που περιγράφει τη Σοβιετική Άρχουσα Τάξη, για να διαπιστώσετε ότι οι διαφορές τους ήταν  μόνο μεταξύ των αποχρώσεων του μαύρου και του κόκκινου.

Το κράτος της μεταπολίτευσης.

Η Αριστερά στην Ελλάδα πέρασε μια μεγάλη περίοδο(28 χρόνια) στην απομόνωση και στην παρανομία. Οι τότε κρατούντες πίστευαν ότι αυτό που διώκεις το εξαφανίζεις . Αντιθέτως . Το αίσθημα της επιβίωσης σε κάνει να σκεφθείς τρόπους να επιζήσεις. Έτσι οι διώξεις λειτούργησαν όχι μόνο συσπειρωτικά, αλλά ανέδειξαν μεγάλες μορφές έμπνευσης στην διανόηση, στην ποίηση, στο θέατρο και βεβαίως στην πολιτική. 

Έγραψαν βιβλία, έπαιξαν τραγούδια, ανέδειξαν αγωνιστές, κατασκεύασαν ήρωες, τύπωσαν παράνομα έντυπα και εφημερίδες, συμμετείχαν σε ομιλίες πολιτικής καθοδήγησης, διαμόρφωσαν συνειδήσεις, καθοδήγησαν χιλιάδες ενεργούς πολίτες ,οργάνωσαν απεργίες, στάθηκαν μπροστάρηδες σε κάθε πρόβλημα του ελληνικού λαού, στην γειτονιά, στα σχολεία, στο εργοστάσιο στις δημόσιες υπηρεσίες ,στα χωράφια ΠΑΝΤΟΥ.!!! Μπράβο τους!!! 

Παντού υπήρχε και ένας αριστερός που διαμόρφωνε την κοινή γνώμη σύμφωνα με την κοσμοθεωρία τους σ’έναν  λαό με ιδεολογική σύγχυση. Αποτέλεσμα τούτου; να ταυτιστούν οι αριστεροί σαν οι υπερασπιστές των αδικημένων και οι «νικητές» Δεξιοί, σαν οι φασίστες και οι εκπρόσωποι του «Μεγάλου Κεφαλαίου». 

Στα «Πέτρινα Χρόνια» του Αριστερού αποκλεισμού, είχαν πρόσβαση στο Δημόσιο μόνο οι θιασώτες της φιλελεύθερης ιδεολογίας, και το κατέλαβαν ολοκληρωτικά. Από την άλλη οι υποστηρικτές της κρατικής μέριμνας ,δραστηριοποιούνταν, σαν τη μοναδική επιλογή τους, στον ιδιωτικό τομέα .Έτσι είχαμε τους οπαδούς της ιδιωτικής οικονομίας να υπηρετούν το Δημόσιο και τους οπαδούς του κρατικού σχεδιασμού, να μεγαλουργούν στην ιδιωτική οικονομία. Ελλάδα με τα παράδοξα σου!!!

Στα χρόνια της μεταπολίτευσης η αποκατάσταση της πολιτικής ομαλότητας, η κατοχύρωση πολιτικών και συνδικαλιστικών ελευθεριών και η νομιμοποίηση του Κομμουνιστικού Κόμματος , στην ουσία έδιναν την ευκαιρία στις σοσιαλιστικές ιδέες να επικρατήσουν τώρα από το προσκήνιο και νόμιμα. Το κατάφεραν με τον καλύτερο τρόπο  σε όλα τα επίπεδα.

 Το έδαφος είχε ήδη καλλιεργηθεί δεκαετίες πριν. Από τους οικονομολόγους του Κεντρικού Σχεδιασμού στήθηκε το παραγωγικό μοντέλο της χώρας, από τους σοσιαλίζοντες νομικούς, συντάχθηκε το αντιφιλελεύθερο  Σύνταγμα του 1974, οι διανοούμενοι της χώρας εγκατέστησαν στη συνείδηση του λαού την ηθική ανωτερότητα του Σοσιαλισμού, οι επαΐοντες της δημοσιογραφίας με την γραφίδα τους αποδομούσαν καθημερινά οτιδήποτε αφορούσε τον καπιταλισμό, οι καλλιτέχνες με τις μελωδίες τους δημιουργούσαν ένα επαναστατικό κλίμα σοσιαλιστικής προσμονής και ο Καραμανλής;... και η λεγόμενη φιλελεύθερη παράταξη;... εθνικοποιούσε την Εμπορική Τράπεζα, τις επιχειρήσεις του Ανδρεάδη , την Ολυμπιακή του Ωνάση , διόριζε ημετέρους, θεσμοθετούσε προστατευτικούς νόμους στην οικονομία κ.ο.κ., για να παραδώσει στο τέλος αμαχητί την σκυτάλη διακυβέρνησης του τόπου στον Ανδρέα Παπανδρέου που, όπως αποδείχτηκε, τοποθέτησε την τελική ταφόπλακα της ελληνικής οικονομίας.

Αξίζει όμως να τονίσουμε ότι ,μπορεί οι κυβερνήσεις της Δεξιάς να είχαν σοσιαλιστικές κατευθύνσεις,  ήταν όμως αναμφισβήτητα αρκετά συνετές και καθόλου σπάταλες. Ποτέ δεν δανείστηκε για να στηρίξει την κατανάλωση. Τα δάνεια της χώρας επί των ημερών της, ήταν για μεγάλες επενδύσεις (Μόρνος, Εθνικές Οδοί , αποκατάσταση ζημιών από  τους σεισμούς του 1978 και 1981), ανεβάζοντας αναπόφευκτα το Δημόσιο χρέος της χώρας από το  22%  του ΑΕΠ το 1974, στο 29% το 1981.( Capital.gr: Ιστόγραμμα Ελληνικού Δημόσιου Χρέους)

Το κράτος του ΠΑΣΟΚ

Μετά όμως το 1981, με την ανάληψη της εξουσίας -της αυθεντικής  πλέον Σοσιαλιστικής κυβέρνησης- από το ΠΑΣΟΚ, τα δάνεια πέφτουν σαν βροχή. Όχι όπως θα νομίζαμε όλοι για υποδομές , αλλά για παροχές. Στα πρώτα  4  χρόνια το ΠΑΣΟΚ δανείστηκε 10 δις δολάρια (τεράστιο ποσό για την εποχή) για την στήριξη της κατανάλωσης μέσω παροχών που δεν αντανακλούσαν το παραγόμενο προϊόν. Έτσι έφτασε  το Δημόσιο Χρέος της Ελλάδος το 1989 στο 80% του ΑΕΠ. Από τα 680 δις δραχμές χρέους το 1980,φτασαμε το 1990 στα περίπου 11 τρισεκατομμύρια δραχμές!!!! ( Πηγή: Απολογισμοί ελληνικού κράτους, Στατιστικά Δελτία Τράπεζας της Ελλάδος)

Ο Δημόσιος τομέας διευρύνθηκε εντυπωσιακά. Οι 300.000 δημόσιοι υπάλληλοι του πελατειακού κράτους της Δεξιάς, θα αυξηθούν επί ΠΑΣΟΚ στους 640.000 το 1989. Η πολιτική αυτή δημιουργούσε ελλείμματα και τα ελλείμματα την ανάγκη νέου δανεισμού, διατηρώντας παράλληλα ένα επίπλαστο βιοτικό επίπεδο στη χώρα της σοσιαλιστικής ουτοπίας, του «κάθομαι και περνάω καλά».

Με πολιτικές αποφάσεις διαστρεβλώθηκε η οικονομία απόλυτα. Ο Ανδρέας Παπανδρέου θεσμοθέτησε τα «Εποπτικά Συμβούλια». Τι ήταν αυτά; Το κράτος όριζε Συμβούλια μέσα στις βιομηχανίες που έλεγχαν την παραγωγή, τις τιμές και τα ημερομίσθια. Ποια άραγε η διαφορά από την Σοβιετική Ένωση του Στάλιν και του Μπρέζνιεφ με τις «επιτροπές εργατικού έλεγχου»; Ποια η διαφορά με το  Ινστιντούτο Βιομηχανικής Ανασυγκρότησης (IRI) της φασιστικής Ιταλίας του Μουσολίνι ή την Καθοδηγούμενη Ιδιωτική Επιχείρηση (Wirtschafts lenkung) στη Ναζιστική Γερμανία του Χίτλερ;

Οι μεγάλοι Δημόσιοι Οργανισμοί , από Οργανισμοί «Κοινής Ωφέλειας», μετασχηματιστήκαν σε «Κοινωνικοποιημένες» επιχειρήσεις «Κρατικής Αμέλειας» και ενίοτε «Λαϊκής Αφέλειας» ,παραχωρώντας  στην ουσία την Διοίκηση τους στα  πράσινα και κόκκινα Συνδικάτα  των  «Προοδευτικών Δημοκρατικών  δυνάμεων» της χώρας.

Και σαν να μην έφτανε αυτό ,ο λαοπρόβλητος σοσιαλιστής ηγέτης που ήρθε στην Ελλάδα εξ ουρανού, σε μια νύκτα διπλασίασε τις συντάξεις , αύξησε τους μισθούς, θεσμοθέτησε την ΑΤΑ (παγκόσμια πρωτοτυπία) , πάγωσε τις τιμές, αύξησε τους φορολογικούς συντελεστές, επιδότησε την αγροτική παραγωγή, με αποτέλεσμα να αποβιομηχανοποιηθεί ολόκληρη η ελληνική οικονομία και να συρρικνωθεί η αγροτική παραγωγή.

Οι έλληνες όμως παρόλο που έβλεπαν τα εργοστάσια να κλείνουν το ένα μετά το άλλο, δεν  αντιδρούσαν και ξαναψήφιζαν μια τέτοια πολιτική. Προφανώς γιατί σε κάθε βιομηχανία που έκλεινε, με συμφωνία των συνδικάτων και της πολιτικής εξουσίας, διορίζονταν σε κάποιο τομέα του Δημοσίου με μισθό μεγαλύτερο από αυτόν που έπαιρναν δουλεύοντας σκληρά στον «άκαρδο καπιταλιστή» που τους έπινε το αίμα και καρπώνονταν την υπεραξία της εργασίας τους. (πχ Pirelli, Πειραϊκή Πατραϊκή κλπ)

Έτσι η Ελληνική Σοβιετία θέλοντας να μειώσει την εκμετάλλευση της υπεραξίας εκμηδένισε την αξία. Οι έλληνες αδρανοποιήθηκαν και αποκεφαλοποιήθηκε η ελληνική παραγωγή. Η ελληνική οικονομία των δανεικών και της ήσσονος προσπάθειας,  μετατράπηκε από χώρα παραγωγής, σε χώρα προσφοράς υπηρεσιών και εμπορίου εισαγόμενων προϊόντων.

Το κράτος Μητσοτάκη.

Φτάνοντας λοιπόν στις αρχές του 1990 η χώρα αναγκάστηκε να προβεί σε δυο ενέργειες πριν την επερχόμενη χρεοκοπία, να συσταθεί μια Οικουμενική κυβέρνηση, υπό την πρωθυπουργία του κ. Ξ. Ζολώτα (αποδεκτός απ’ όλες τις πτέρυγες της βουλής!!!) και να ξαναδανειστεί, αφού αδυνατούσε πλέον  να πληρώσει μισθούς και συντάξεις.

Στο οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης Ζολώτα, που συνυπέγραψαν τα νέα δάνεια της χώρας, ήταν ο σοσιαλιστής Γ. Γεννηματάς και ο κομμουνιστής Ι. Δραγασάκης.

Η περίοδος Μητσοτάκη 1990-93 επιχείρησε να προσαρμόσει την οικονομία με την πραγματικότητα. Πάγωσε τις προσλήψεις , έκλεισε τις προβληματικές, εφάρμοσε τις μετατάξεις στο δημόσιο, ιδιωτικοποίησε την ΑΓΕΤ ΗΡΑΚΛΗΣ, έδωσε τα αστικά λεωφορεία στους οδηγούς των, μείωσε τις κρατικές δαπάνες, ψήφισε το ασφαλιστικό δίνοντας πνοή για πολλά χρόνια, κατάργησε αγορανομικές διατάξεις που έπνιγαν την αγορά και έκλειναν επιχειρήσεις, οι ΔΕΚΟ άρχισαν να εξορθολογίζουν τα οικονομικά τους, έκλεισε προβληματικές επιχειρήσεις που διαιώνιζαν τα ελλείμματα τους εις βάρος του προϋπολογισμού, τα κλειστά επαγγέλματα ήταν θέμα χρόνου να ανοίξουν, άρχισε η αποκλιμάκωση των φορολογικών συντελεστών, οι αγορές άρχιζαν να ανοίγουν για να προσελκύσουν νέες επενδύσεις, οι δημόσιοι προμηθευτές ήξεραν ότι χάνουν την ευνοιοκρατία και την απομύζηση των κρατικών ταμείων, άχρηστοι δημόσιοι οργανισμοί και ανύπαρκτοι φορείς είχαν δρομολογηθεί να κλείσουν, η ιδιωτικοποίηση του ΟΤΕ ενόχλησε τους κρατικούς προμηθευτές και τους καταβολεμένους συνδικαλιστές, αλλά πάνω από όλα 

ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΟ ΕΛΛΕΙΜΑ, ΕΓΙΝΕ ΠΛΕΟΝΑΣΜΑΤΙΚΟ, αλλά η πρώτη προσπάθεια φιλελευθεροποίησης της Ελλάδος, έπεσε στο κενό, από ανθρώπους που δυστυχώς είχαν ψηφίσει στο ιδρυτικό συνέδριο της ΝΔ τον «Ριζοσπαστικό Φιλελευθερισμό» ,την ερμηνεία του οποίου ο καθένας αντιλαμβάνεται, κατά το όπως φαίνεται , κατά το δοκούν.|

( https://www.youtube.com/watch?v=qWu-OLNvrg8)

Την περίοδο 1989-1993, η αναγκαστική λήψη δανείου της κυβέρνησης Ζολώτα και η εμφάνιση κρυφών ελλειμμάτων (πχ ΔΕΚΟ) της σοβιετικής διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ στον προϋπολογισμό, σκαρφάλωσαν τον δείκτη του Δημοσίου Χρέους στο 110% του ΑΕΠ, το 1993.( Γκούβας Χαράλαμπος: "Η Ιστορία της Ελληνικής Οικονομίας)

Το κράτος Σημίτη.

Η επερχόμενη επανεμφάνιση των σοσιαλιστών στη διακυβέρνηση της χώρας για τα επόμενα 11 χρόνια, μπορεί να διόρθωσε κάποια κακώς κείμενα (πχ νόμος ΑΣΕΠ), να πήγε κάποια άλλα παραπέρα (πχ Δημόσια Διοίκηση και Τοπική Αυτοδιοίκηση), αλλά δεν άλλαξε το σημαντικότερο, την καθεστηκυία νοοτροπία των πολιτών και των πολιτικών. Η διακυβέρνηση του Σημίτη διαχειρίστηκε με τον καλύτερο τρόπο την Ελληνική Σοβιετία. Προσλήψεις ημετέρων, αναξιοκρατία, κρατικές παρεμβάσεις στην αγορά, διαφθορά στο δημόσιο, προμήθειες, σπατάλες, δάνεια, σκάνδαλα (βλέπε, Χρηματιστήριο και εξοπλιστικά προγράμματα), ευνοιοκρατία επιδοτήσεις κοκ

Η υπογραφή της «Συνθήκης του Μάαστριχ» υποχρέωνε τις χώρες να προσαρμοστούν σε ελλειμματικούς προϋπολογισμούς, όχι πάνω από το 3% του ΑΕΠ και να διατηρούν ένα Δημόσιο Χρέος κάτω από το 60% του ΑΕΠ.( ΣΥΝΘΗΚΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ .Επίσημη Εφημερίδα αριθ. C 191 της 29ης Ιουλίου 1992)

 Η δημιουργική λογιστική των κυβερνήσεων Σημίτη , ενέταξε τη χώρα σε μια Ένωση Νομισματική που το αντίστοιχο της δεν προσομοιάζει καθόλου με τις ΗΠΑ, αλλά πολύ  περισσότερο με την Σοβιετική Ένωση. Όλοι κάτω από την κυριαρχία ενός Διευθυντηρίου που σχεδιάζει την νομισματική πολιτική, ασκεί τη δική του εξωτερική, αμυντική οικονομική, νομοθετική πολιτική και κατευθύνει την αγροτική παραγωγή, εν αγνοία των κατά τα άλλα ευρωπαϊκών λαών. Κάτι σαν τη χώρα των Σοβιέτ που αντί να είναι οι εντολοδότες στην άσκηση της πολιτικής ,ήταν τραγικοί εντολοδόχοι των αποφάσεων της ολοκληρωτικής κεντρικής εξουσίας.  

Μα αυτοί που αντιτάχτηκαν στο έκτρωμα της νομισματικής ενοποίησης της Ευρώπης, ήταν οι έλληνες κομμουνιστές, θα πει κανείς. Όχι μόνο. Προς έκπληξη των περισσοτέρων ,ο νεοφιλελεύθερος και μισητός για τους περισσότερους έλληνες, Μίλτoν Φρήντμαν ήταν κατά της νομισματικής Ένωσης της Ευρώπης και προέβλεψε τα αδιέξοδα του εγχειρήματος. «Κατά τη γνώμη μου, το ευρώ θα αποτελέσει περισσότερο αιτία διαφωνιών μεταξύ των μελών της κοινότητας παρά αιτία συμφωνίας, και αργά ή γρήγορα θα καταρρεύσει». «Κοριέρε ντέλα Σέρα» (27/8/01) και  «Wall Street Journal» (20/06/97)

Στο ίδιο μήκος κύματος και η νεοφιλελεύθερη και μισητή από όλους τους απανταχού σοσιαλιστές, Μάργκαρετ Θάτσερ, αντιστάθηκε μέχρι κεραίας στις πιέσεις του ομολόγου της Ζακ Ντελόρ για την Ευρώπη του ευρώ, με τρεις λέξεις:  ΝΟ, ΝΟ, ΝΟ.

Με την στρατηγική αυτή και με τις πολιτικές αποφάσεις για συμπόρευση με το ευρωπαϊκό όνειρο, η Ελλάδα εντάχτηκε στο ευρώ , αποκτώντας  δυο αδιαμφισβήτητα πλεονεκτήματα, τον χαμηλό πληθωρισμό και τα μικρά επιτόκια δανεισμού. Το πολιτικό σύστημα όμως, με αίσθημα αυτοσυντήρησης έκανε αυτό που έκανε πάντα. Μεγάλωνε το κράτος Λεβιάθαν προς τέρψιν εκατομμυρίων ανυποψίαστων (;) ελλήνων που εξαρτιόνταν από αυτό.

Το κράτος Καραμανλή του νεότερου.

Μπορώ να πω ότι ίσως να ήταν η μεγαλύτερη απογοήτευση της μεταπολίτευσης. Από σοσιαλιστές θα  περίμενε κανείς την αύξηση των κρατικών δαπανών και τη διόγκωση του κρατισμού, αλλά από δηλωμένους φιλελεύθερους ποτέ. Από έναν πολιτικό που υπόσχονταν σε κάθε ευκαιρία την «Επανίδρυση του Κράτους» και την επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων, δύσκολο είναι να δεχτείς τη «κοπάνα» του από τα πολιτικά πράγματα της χώρας, αφήνοντας πίσω του ένα κράτος ακόμα μεγαλύτερο και περισσότερο σπάταλο , περισσότερους δημοσίους υπαλλήλους και ανεξέλεγκτα  ελλείμματα και χρέη. Κρίμα!

Το κράτος Γ. Παπανδρέου του νεότερου.

Ανοησία, άγνοια , δολιότητα, ανικανότητα, μικροκομματισμός;  και γω δε ξέρω πως να χαρακτηρίσω την αρχική του άρνηση στην έκκληση Καραμανλή το Μάιο του 2009, για ένα  πρόγραμμα εθνικής συνεργασίας, πριν την επερχόμενη χρεοκοπία, υιοθετώντας  προεκλογικά  το ανεύθυνο «Λεφτά υπάρχουν».

Η ανατομία του χρέους είναι αμιγώς σοσιαλιστική.

Λίγο πριν την επερχόμενη χρεοκοπία της χώρας το 2009, τα στοιχεία του Υπουργείου Οικονομικών για το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών ήταν καταλυτικό. Κάθε χρόνο εισάγαμε προϊόντα αξίας 46 δις ευρώ και εξάγαμε 16 δις. Η διαφορά των 30 δις κάθε χρόνο συντηρούνταν με τη μέθοδο των δανεικών . (Υπολογίζοντας λοιπόν κανείς, μια μόνο δεκαετία, θα μπορούσε να ερμηνεύσει το ύψος του Δημόσιου Χρέους πως έφτασε πάνω από 360δις ευρώ).

Το 2009 μια αποκαλυπτική έκθεση  του ΟΟΣΑ ανέφερε μεταξύ άλλων ότι για κάθε 100 ευρώ που δαπανούσε το ελληνικό κράτος, τα 70 τα διέθετε σε μισθούς και συντάξεις, τα 20 σε τόκους και μόνο τα 10 σε δημόσια έργα και επενδύσεις. Την ίδια συνταγή αποτυχίας είχαν ακολουθήσει μερικές δεκαετίες πριν τα κράτη του υπάρξαντος Σοσιαλισμού, μέχρι την τελική κατάρρευση τους.

Η καταγραφή για τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων  του 2010, με εντολή της Τρόικας , ανερχόταν στους 768.000 και συνυπολογίζοντας τους υπαλλήλους των ΔΕΚΟ και των συμβασιούχων σε Δήμους και κοινότητες , ο αριθμός έφτανε πάνω από 1.000.000, όταν την ίδια χρονιά η πάλαι ποτέ κομμουνιστική Ρωσία των 150.000.000 κατοίκων,  καταμετρούσε μόνο 500.000.

Με στοιχεία της Γενικής Κυβέρνησης το κόστος ανά δημόσιο υπάλληλο από τη μέρα πρόσληψης του έως και τα χρόνια της συνταξιοδότησης του ανέρχεται στο 1.275.000 ευρώ. Υπολογίζοντας λοιπόν το 1.000.000 υπαλλήλων που πέρασαν από την μεταπολίτευση και δω, το κόστος ανέρχεται στο ιλιγγιώδη ποσό του 1 τρις 275 δις ευρώ. Σχόλιο ουδέν.....

 

Το πρόβλημα δεν ήταν μόνο  η αριθμητική έκταση των υπαλλήλων , αλλά το βάθος της αδρανοποίησης των. Ο κάθε εργαζόμενος στο Δημόσιο τομέα  δεν πληρώνονταν σύμφωνα με τις επιταγές της αποτελεσματικότητας του, αλλά, σύμφωνα με τις ανάγκες που κατά καιρούς προέβαλε. Έτσι η έλλειψη κινήτρου και η έμπρακτη αναγνώριση ,αφαίρεσαν κάθε προσωπική ικανοποίηση, καταλήγοντας η  εσωτερίκευση της αδράνειας να γίνει κεκτημένο δικαίωμα και αναγνωρισμένη συλλογική πρακτική.

Η δομή του Εθνικού Συστήματος Υγείας , καθώς και το εκπαιδευτικό μας σύστημα (αν εξαιρέσει κανείς την πειθαρχία) ελάχιστες διαφορές συναντά κανείς με τα αντίστοιχα Σοβιετικά και πολλές ομοιότητες όσον αφορά τις παθογένειες που προέκυπταν από αυτά, φακελάκια, φροντιστήρια, στημένες εξετάσεις, αναξιοκρατία, υπηρεσίες δυο ταχυτήτων, και ανεξέλεγκτη διαφθορά . («Κλεπτοκρατία» του Patrick Meney, εκδόσεις «Ροές»)

Όπως τονίζει και ο πρόεδρος της Ελληνο-Αμερικανικής Ένωσης και του Κολλεγίου της, κ. Λεωνίδας-Φοίβος Κόσκος, «το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα είναι δομημένο για να παράγει δημοσίους υπαλλήλους».

Η διαχείριση αυτού του υδροκέφαλου νεοελληνικού κράτους δημιούργησε μια τεράστια γραφειοκρατία αναγάγοντας την σαν την Άρχουσα τάξη της χώρας. Στρατιές προνομιούχων στελεχών εξανάγκαζαν τους υπόλοιπους έλληνες και ιδιαίτερα τις παραγωγικές δυνάμεις της χώρας να υπηρετούν μια πρασινογάλαζη νομενκλατούρα αντίστοιχης της κόκκινης στη Σοβιετική Ένωση. («Η Νομενκλατούρα», του Μιχ. Βοσλένσκυ εκδόσεις «Νεοεκδοτική ΕΠΕ»)

Ο Συνδικαλισμός. Μια από τις πιο σημαντικές αιτίες της χρεοκοπίας την Ελλάδος.

Ο Συνδικαλισμός , ίσως η μεγαλύτερη πληγή της Ελλάδος. Κρατικοδίαιτος και κομματικοεξαρτόμενος και κομματικοκαθοδηγούμενος. Όχι, δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο οι πρόεδροι της ΓΣΣΕ , ο Γ. Ραυτόπουλος, , ο Λ.Κανελλόπουλος, ο Χρ. Πολυζωγόπουλος, ο Χρ.Πρωτόπαπας ,και άλλοι Πρόεδροι άλλων συνδικαλιστικών φορέων όπως ο Δ.Κουσελάς, ο Γ. Κουτσούκος, ο Γ.Κουτρουμάνης , ο Ροβέρτος Σπυρόπουλος, ο Δ. Πιπεριάς, να εκλέγονται βουλευτές και να  καταλαμβάνουν αργότερα τα υπουργεία εργασίας ή κοινωνικής πρόνοιας, αδυνατώντας να εφαρμόσουν οι ίδιοι τους αυτά που διεκδικούσαν στους δρόμους και στις πλατείες από την τότε ανάλγητη πολιτική εξουσία  .Το φαινόμενο αυτό  συναντάται σε όλα τα  καθεστώτα του κρατικού κορπορατισμού. Για να καταλάβουμε πόσο ακηδεμόνευτος ήταν  ο συνδικαλισμός στην αλησμόνητη Σοβιετική εποχή, ο αντίστοιχος Πρόεδρος του Κεντρικού Συμβουλίου των Συνδικάτων , Alexander Nikolayevich Shelepin ,παράλληλα  ήταν και  Δ/Θ της KGB. («Ήταν ο Κομμουνισμός ,Ηλίθιε!» του Αντώνη Κρούστη, εκδόσεις Γεωργιάδη 2012)

Γ. Ραυτόπουλος .Πρόεδρος ΓΣΕΕ. Βουλευτής του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου (1992-1994).

Λ.Κανελλόπουλος .Πρόεδρος ΓΣΕΕ. Βουλευτής ΠΑΣΟΚ 1993-1996-2000

Χρ.Πρωτόπαπας. Πρόεδρος της ΓΣΕΕ. Βουλευτής του ΠΑΣΟΚ εξελέγη για πρώτη φορά στις 22.09.1996

Χρ. Πολυζωγόπουλος. Πρόεδρος ΓΣΕΕ. Πρόεδρος της UCESIF εκλέχθηκε για τη διετία 2013-2015 ο πρόεδρος της Οικονομικής και Κοινωνικής Επιτροπής της Ελλάδος

Δ. Πιπεριάς.Γεν. Γραμματέας της ΕΤΕ ΔΕΗ και Βουλευτής Ευβοίας 1993

Δ. Κουσελάς. Πρόεδρος της ΟΤΟΕ και βουλευτής Μεσσηνίας του ΠΑΣΟΚ το 2004

Γ . Κουτρουμάνης. Πρόεδρος για 6 συνεχείς θητείες της "Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Προσωπικού Οργανισμών Κοινωνικής Πολιτικής και Υφυπουργός Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης

Γ. Κουτσούκος.Πρόεδρος της Α.Δ.Ε.Δ.Υ και Βουλευτής Ηλείας

Ροβέρτος Σπυρόπουλος. Πρόεδρος της Oμοσπονδίας Εργαζομένων O.Τ.Ε και βουλευτής Αρκαδίας με το ΠΑ.ΣO.Κ

 Ένας αποκαλυπτικός απολογισμός της δράσης του επαναστατημένου συνδικαλισμού εν Ελλάδι από την έκθεση του ΟΟΣΑ το 2010, καταμέτρησε ότι οι 5.270 απεργίες που πραγματοποιήθηκαν τα τελευταία 30 χρόνια (1980-2010) αποτελούσαν παγκόσμιο ρεκόρ στην ιστορία και κόστισε στην ελληνική οικονομία περί τα 190 δις ευρώ. Καλά διαβάσατε 190 δις ευρώ. Και δε σταματά εδώ ,αν  υπολογίσει κανείς και  τα διεκδικούμενα των απεργιών που  ανέρχονται στα 140 δις, μπορεί εύκολα να επιμερίσει στον εγχώριο επαναστατημένο συνδικαλισμό το μερίδιο της ευθύνης των 330 δις ευρώ από το Δημόσιο Χρέος της χώρας. Έτσι για να καταρρίπτονται οι μύθοι για τους προστάτες των δικαιωμάτων του λαού.

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της ευθύνης των συνδικαλιστών είναι, όταν η κυβέρνηση Μητσοτάκη με Υπουργό Βιομηχανίας (από τους ελαχίστους φιλελεύθερους στην Ελλάδα), τον Ανδρέα Ανδριανόπουλο, θέσπισε το νόμο Ν.2000/1992.Ο οποίος τι έλεγε;

Αν μια δημόσια επιχείρηση ιδιωτικοποιούνταν θα μπορούσαν οι εργαζόμενοι με τις αποζημιώσεις τους να την διαχειριστούν οι ίδιοι, να την αναπτύξουν , να δημιουργήσουν κέρδη και να αποκομίσουν οφέλη. Πόσες φορές νομίζετε ότι συνέβη αυτό; ΚΑΜΙΑ !!!  Την πρώτη φορά που πήγε να εφαρμοστεί με πρωτοβουλία της τότε κυβέρνησης ,στην περίπτωση των Αστικών Λεωφορείων, ανατράπηκε από το ΠΑΣΟΚ και τις άλλες «Δημοκρατικές Δυνάμεις». Έκτοτε τα ελλείμματα που συσσωρεύτηκαν από το 1993 ως το 2012 ανέρχονται στα 10 δις ευρώ.

Νεποτισμός, Οικογενειοκρατία Μιντιοκρατία 

και η γενιά του Πολυτεχνείου.

Σε ποιό τομέα της Δημόσιας ζωής δεν συναντάμε γόνους πολιτικών τζακιών να αναλαμβάνουν τα δακτυλίδια της ευνοιοκρατίας . Στην πολιτική; στη δημοσιογραφία, στα κόμματα; στη στελέχωση του Δημοσίου; Παντού !  Σε τι διαφέρει η ελληνική πραγματικότητα με τον Νεποτισμό στη Βόρεια Κορέα του Κιμ Ιλ Σουνγκ στον  Κιμ Γιονγκ Ιλ και έπειτα στον  Κιμ Γιονγκ Ουν,  και το δακτυλίδι της διαδοχής στη Κούβα  του Φιντέλ Κάστρο στον αδελφό του Ραούλ, των εναπομεινάντων Κομμουνιστικών καθεστώτων στο κόσμο;

Η δημόσια πολιτική ζωή, μετά την μεταπολίτευση, αλώθηκε ιδεολογικά από τη λεγόμενη γενιά του Πολυτεχνείου. Εύκολα μπορεί κανείς να διαπιστώσει ότι οι μιντιάρχες και οι περισσότεροι δημοσιογράφοι προέρχονταν  από τα  κομματικά εκκολαπτήρια της Αριστεράς.

Δημοσιογράφοι και εκδότες προερχόμενοι από το ΚΚΕ, που έγιναν στα χρόνια της μεταπολίτευσης οι κύριοι διαμορφωτές της κοινής γνώμης

Πέτρος Κόκκαλης στέλεχος του ΚΚΕ ,Υπουργός στη κυβέρνηση του Βουνού και πατέρας του εθνικού μας προμηθευτή Σωκράτη Κόκκαλη.

Γιώργος Μπόμπολας, εκδότης της Αριστερής εφημερίδας ΕΘΝΟΣ, πρώην ΕΠΟΝίτης

 Σταύρος Ψυχάρης, πρόεδρος του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη, πρώην ΚΚΕ

Κώστας Γιαννίκος, επιχειρηματίας και  κομμουνιστής, προερχόμενος από την Σοβιετική Ένωση

Αναστασιάδης Θέμος, εκδότης «ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ» και δημοσιογράφος του ΑΝΤ1, πρώην ΚΝίτης

Στρατής Λιαρέλης: Διευθυντής ειδήσεων του ΑΝΤ1, πρώην ΚΝΕ

Νίκος Ευαγγελάτος: πρώην ΚΝΕ

Όλγα Τρέμη: πρώην ΚΝΕ

Παύλος Τσίμας ,πρώην δημοσιογράφος του Ριζοσπάστη.

Μανώλης Αναγνωστάκης προερχόμενος από το ΚΚΕ μαζί με τον καταπράσινο Ιορδάνη Χασαπόπουλο.

Τάσος Τέλογλου και αυτός προερχόμενος από το ΚΚΕ.

Σεμίνα Διγενή, προερχόμενη από το ΚΚΕ

Γιώργος Δελαστίκ , προερχόμενος από τη ΚΝΕ, τώρα ΑΝΤΑΡΣΙΑ

Γιώργος Βαρεμένος, προερχόμενος από το ΚΚΕ, τώρα ΣΥΡΙΖΑ

Δήμος Βερύκιος, προερχόμενος από τη ΚΝΕ

Λάκης Λαζόπουλος, ΚΚΕ

Δημοσιογράφοι προερχόμενοι από διάφορα παρακλάδια της Αριστεράς έγιναν διαμορφωτές της κοινής γνώμης.

Παναγιώτης Παναγιώτου (ΚΚΕ εσωτερικού)

Αλέξης Παπαχελάς (ΚΚΕ εσωτερικού)

Βασίλης Λυριτζής (ΚΚΕ εσωτερικού)

Παντελής Καψής(ΚΚΕ εσωτερικού)

 Χρήστος Μαχαίρας(ΚΚΕ εσωτερικού)

Νίκος Μεγγρέλης: (ΚΚΕ εσωτερικού) και ο Μπάμπης Παπαπαναγιώτου (ΚΚΕ εσωτερικού)

Γιάννης Λάτσιος, (ΚΚΕ εσωτερικού)

 Πέτρος Κωστόπουλος(ΠΑΣΟΚ)

 Μπήλιω Τσουκαλά(ΕΚΚΕ)

Στέλιος Κούλογλου(ΕΚΚΕ), τώρα ΣΥΡΙΖΑ

Μάνια Τεγοπούλου. Εκδότρια Ελευθεροτυπίας, MEGA κ.τ.λ. Η Ακροαριστερή κόρη του καπετάνιου του ΕΛΑΣ, Κίτσου Τεγόπουλου

 Γιάννης Προβής, (ΚΚΕ εσωτερικού)

Σπύρος

Ππαδόπουλος, (ΕΚΚΕ) και ο Σταύρος Λυγερός (Ο.Σ.Ε.) Οργάνωση Σοσιαλιστική Επανάσταση.

Μάκης Τριανταφυλλόπουλος (Αριστεριστής)

Σταμάτης Μαλέλης, (Τροτσκιστής)

Κώστας Αρβανίτης,(ΣΥΡΙΖΑ)

Μετά την ασυδοσία της εξουσίας για 44χρόνια, την πλειοδοσία της Αριστεράς σε κάθε ανέξοδη διεκδίκηση , τον στρουθοκαμηλισμό της διαπλεκόμενης μιντιοκρατίας και δημοσιογραφίας και την ανευθυνότητα της ανήλικης ελληνικής κοινωνίας, φτάσαμε στον Μάιο του 2010  να χρεοκοπεί η χώρα και να σύρεται πίσω από τις εντολές των δανειστών της.

Ο κατάλογος είναι μακρύς και ο λόγος που αναφέρομαι στην ιδεολογική προέλευση τους δεν είναι ενοχοποιητικός . Ο κάθε ένας μπορεί να πιστεύει ότι θέλει και ο κάθε ένας έχει το δικαίωμα στο λάθος, αλλά θέλω να τονίσω ότι όλοι αυτοί συνέβαλαν τα μέγιστα στην κρατικίστικη νοοτροπία του ελληνικού λαού. 

Σε κάθε αποκρατικοποίηση Δημοσίων Επιχειρήσεων , απελευθέρωσης αγορών και επαγγελμάτων, ήταν απέναντι, αλλά το σημαντικότερο όλων είναι, ότι τους ξέφυγε η μεγαλύτερη είδηση του αιώνα, «ότι η Ελλάδα χρεοκοπεί».

 Το κράτος του Μνημονίου.

Το μέγεθος της Σοβιετοκρατίας εξέπληξε τους πάντες.

Το 60-70% της οικονομικής δραστηριότητας ανήκε στο κράτος. Το λεγόμενο «Μεγάλο Κεφάλαιο» στην ουσία δεν υπήρχε υπό την μορφή βιομηχανικής παραγωγής, οι φορολογικοί συντελεστές στις διάσπαρτες μικρές επιχειρήσεις έφτανε στο 40-45%, ο ΦΠΑ στο 23%, τα ιδιωτικά Πανεπιστήμια απαγορεύονται με Συνταγματική εντολή, η γραφειοκρατία  εμποδίζει οποιαδήποτε νέα επιχειρηματική δραστηριότητα, η κάθε συντεχνία  έχει επιτύχει προστατευτικούς νόμους εις βάρος του κοινωνικού συνόλου, η αγροτική παραγωγή να επιδοτείται για να αδρανεί, οι Δημόσιοι Οργανισμοί και φορείς (περίπου 12.500), να επωφελούνται τα πρόσοδα και να κοινωνικοποιούν τα έξοδα και ο πολιτισμός με την  διανόηση του τόπου, να επιχορηγείται για να σκέπτεται εν υπνώσει.

Το Μάιο του 2010(λόγω της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης),  οι αγορές σταμάτησαν να τροφοδοτούν  την Ελλάδα με δανεικά. Η χώρα έπρεπε να επιβιώσει με ιδίους πόρους. Τις έλλειπαν 30 δις το χρόνο για να καλύψει τις ανάγκες της. Υπήρχε μόνο μια επιλογή , να προσαρμοστεί η οικονομία στις δυνατότητες της και οι μέθοδοι ήταν δυο. Η πρώτη ήταν, η απότομη προσαρμογή και η δεύτερη η σταδιακή, με την αρωγή των εταίρων μας, προσαρμόζοντας τη χώρα ελεγχόμενα πλέον, δανειζόμενη υπό μορφή Μνημονίου.

Επιλέχτηκε η δεύτερη. Το αρχικό μνημόνιο είχε μια λογική κατεύθυνση. Μείωση κρατικών δαπανών και ιδιωτικοποιήσεις. Αυτό που δεν κάναμε τόσα χρόνια , να μειώσουμε το κράτος καταργώντας δημόσιους φορείς, απολύοντας δημοσίους υπαλλήλους με παράλληλη πτώση των φορολογικών συντελεστών ,απελευθέρωση αγορών και επαγγελμάτων ιδιωτικοποιήσεις, αλλάζοντας τελικά  το παραγωγικό μας μοντέλο, ήρθε και  μας υποχρέωσε η Τρόικα.

Και ω! του θαύματος οι συνήθεις ύποπτοι συμπαθείας ,Δημοσιογράφοι, συνδικαλιστές και κομματάρχες , πάλι στους δρόμους. Απεργίες , πορείες, διαμαρτυρίες, συνομωσιολογία, αντιμνημονιακές αναλύσεις και  σεναριολογία ,  ήταν η καθημερινή αντίδραση μιας συντηρητικής και  ιδιότυπης φαιοκόκκινης συμμαχίας  του τόπου. Από την άλλη , οι κυβερνήσεις μη τυχόν χάσουν το πελατολόγιο τους εμπνευστήκαν την μείωση των κρατικών δαπανών με άλλο τρόπο.

Αντί να κόψουν το κράτος κάθετα , το έκοψαν οριζόντια, διατηρώντας τη δομή του ως έχει, για μελλοντικές ίσως αφαιμάξεις. Παράλληλα δε , αφού φτωχοποίησαν όλους  περί δικαίων και αδίκων, εφάρμοσαν μια φορομπηχτική πολιτική στον ιδιωτικό τομέα άνευ προηγουμένου.

Αποτέλεσμα; 1.500.000 άνθρωποι άνεργοι και περαιτέρω  μείωση φορολογικών εσόδων .  

Θα στεναχωρήσω πολλούς αριστερούς φίλους μου, αλλά η παραπάνω περιγραφή του Ελληνικού κράτους , περισσότερο μοιάζει με μια Σοβιετική επαρχία παρά με ένα δυτικό  κράτος βασισμένο στις αρχές της ελεύθερης οικονομίας.

Έτσι λοιπόν , μη αυταπατάστε φίλοι της Αριστεράς ότι καταρρέει ο καπιταλισμός στην Ελλάδα. Η κομμουνιστική ουτοπία πήγε να εφαρμοστεί στον 20ο αιώνα 42 φορές σε 42 χώρες και απέτυχε. Τώρα για άλλη μια φορά (43η ) αφήνει πίσω της εκατομμύρια ανθρώπων στη φτώχεια και στην εξαθλίωση. Μπορεί να μην κυβερνήσατε ποτέ αλλά δημιουργήσατε νοοτροπίες που ενσαρκώθηκαν σ’ αυτό το Σοβιετικό έκτρωμα.

Τώρα όμως ήρθε η ώρα , όλοι εμείς οι επαναστάτες της σιωπής να τα ανατρέψουμε όλα, κάνοντας ¨δημιουργική υπέρβαση¨ καθημερινά στη ζωή μας και στην εργασία μας. Μόνο έτσι θα ξαναφτιάξουμε αυτό που όλοι ανεχθήκαμε να καταστραφεί.

Όλοι μαζί μπορούμε , όχι σαν μάζα, αλλά σαν άτομα. Η ατομική προσπάθεια, το προσωπικό όφελος θα επανεκινήσει τη ζωή μας. Το άθροισμα της ατομικής μας προσπάθειας θα είναι πολλαπλάσιο της συλλογικής μας αδράνειας.

Όλα μπορούν να γίνουν υπό μια προϋπόθεση. Την ελευθερία.

Η ελευθερία είναι αυτή που ενσωματώνει μέσα της  την έννοια της δυναμικής.  Μια ιδέα μπορεί να αλλάξει τον κόσμο.

Κύριοι της συγκυβέρνησης, φτάνει πια . Απελευθερώστε την οικονομία , απελευθερώστε τις ζωές μας. Απελευθερώστε τα πάντα για να δημιουργηθούν ευκαιρίες . Οι μόνοι που θα αντιδράσουν θα είναι οι πεθαμένοι.

(Ιδεολογικά εννοώ.)

ΚΥΡΙΟΙ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΑΠΟΤΥΧΑΤΕ

https://www.scribd.com/document/75461599/

Η-ΑΡΙΣΤΕΡΑ-ΚΑΙ-ΟΙ-ΕΥΘΥΝΕΣ-ΤΗΣ