ΓΙΑΤΙ ΑΡΑΓΕ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΙ ΤΩΝ ΑΣΤΙΚΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ ΠΑΡΕΣΤΗΚΑΝ ΣΤΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΟΥ ΚΚΕ; ΔΕ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ ΤΟΥΣ… ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ;

Ξεκίνησε, λοιπόν, εχθές το πολυδιαφημισμένο 20ο Συνέδριο του… τιμημένου κουκουέ, του κόμματος που απειλεί τους αστούς με… σοσιαλιστική επανάσταση και εγκαθίδρυση δικτατορίας του προλεταριάτου.

Και θα περίμενε κανείς (ανήξερος…) στο Συνέδριο ενός τόσο… επαναστατικού κόμματος να μην εμφανιστεί κανένας εκπρόσωπος άλλου κόμματος, για λόγους… ασφαλείας, μιας και δε θέλουν πολύ οι κνίτες και οι παμίτες ν’ αρχίσουν την… επανάσταση ακόμα και κατά τη διάρκεια του Συνεδρίου.

Ωστόσο, εδώ συνέβη το αντίθετο και στο Συνέδριο παρευρέθηκαν εκπρόσωποι όλων των κομμάτων του… συνταγματικού τόξου: ο πρόεδρος της Βουλής, Νίκος Βούτσης από τον ΣΥΡΙΖΑ, οι αντιπρόεδροι της Βουλής, Νικήτας Κακλαμάνης (από την νουδούλα), Δημήτρης Κρεμαστινός (κλεφτο-ΠΑΣΟΚ) και Σπύρος Λυκούδης (Ποτάμι), αλλά και ο ψοφοδεξιός πρόεδρος της Ένωσης Περιφερειών, Κώστας Αγοραστός, οι δήμαρχοι Αθήνας και Πειραιά, Γιώργος Καμίνης και Γιάννης Μώραλης και λοιποί… δημοκράταροι.

Γιατί άραγε; Λέτε να έχουν… άγνοια κινδύνου ή μήπως έχουν πλήρη επίγνωση ότι ΚΚΕ και επανάσταση είναι σα να λέμε μέρα και νύχτα;

Αθανάσιος Βασιλόπουλος

ΥΠΝΕ ΠΟΥ ΠΑΙΡΝΕΙΣ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ, ΕΛΑ ΠΑΡΕ ΚΑΙ ΜΕΝΑ! Ο ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΑΣ ΜΙΛΑΕΙ ΚΑΙ ΤΑ ΚΟΜΜΟΥΝΙΑ… ΚΟΙΜΟΥΝΤΑΙ! 

Ε ΡΕ ΣΤΑΛΙΝ ΠΟΥ ΣΑΣ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ!

Πρώτη μέρα του κουκουέδικου 20ου Συνεδρίου χθες, κι αντί τα συντρόφια να ζητωκραυγάζουν το’ ριξαν στον… ύπνο – και μάλιστα απάνω στην κορύφωσή του, κατά τη διάρκεια της εναρκτήριας ομιλίας του αρχικουκουέ Κουτσούμπα!

Πρόκειται για μια απαράδεκτη κατάσταση και βέβαια, οι πιο μεγάλοι φταίχτες είναι τα συντρόφια της… επαγρύπνησης, τα οποία προφανώς παρασύρθηκαν από τη γενικότερη… νύστα και πιάστηκαν στον… ύπνο. 

Την επόμενη φορά που θα μιλάει ο μέγας… υπνωτιστής Κουτσούμπας, εκτός από τους δυνατούς… φραπέδες που πρέπει απαραιτήτως να σερβίρονται νωρίτερα και να καταναλώνονται υποχρεωτικώς απ’ όλους, καλό είναι να περιφέρονται στους διαδρόμους οι σύντροφοι της επαγρύπνησης, εφοδιασμένοι με… νεροπίστολα και να… πυροβολούν κατά ριπάς στα μούτρα τα κοιμώμενα συντρόφια!

Εκτός πια κι αν το κόμμα εφαρμόσει την σταλινική μέθοδο: επειδή ο σύντροφος Στάλιν δεν ήταν και τόσο καλός στο λόγο (όσο στις πράξεις…) και προκαλούσε… χασμουρητά στο κομματικό κοινό του, είχε μια κλάκα που σχεδόν κάθε λεπτό άρχιζε τα χειροκροτήματα, αναγκάζοντας και τους υπολοίπους να ακολουθήσουν, οπότε με τόσο θόρυβο δεν προλάβαιναν να αποκοιμηθούν τα… νυσταγμένα συντρόφια.

Παρεμπιπτόντως, το θέμα με τα χειροκροτήματα ήταν ότι εύκολα άρχιζαν αλλά πολύ δύσκολα σταματούσαν, γιατί κανένας δεν τολμούσε να σταματήσει πρώτος, καθότι ήξερε τι τον περίμενε μετά. Για την ιστορία, αναφέρω ότι το πιο παρατεταμένο χειροκρότημα προς τον «πατερούλη» κράτησε 13 ολόκληρα λεπτά!

Έναν Στάλιν, λοιπόν, χρειάζονται τώρα οι κουκουέδες, για να… ξυπνήσουν για τα καλά!

Αντίοχος

Όταν εξασθενίσει το ιδανικό της φυλής, η φυλή χάνει σταδιακά και την ψυχή της. Μετά έρχονται οι βάρβαροι…

Κάποιες εξελίξεις μοιάζουν μοιραίες για όλους τους λαούς, αφού βλέπουμε τόσο συχνά την ιστορία να επαναλαμβάνει την πορεία τους… 

Ο πολιτισμός γεννάται όταν ο λαός αποκτά ένα ιδανικό. Λίγο ενδιαφέρει η φύση αυτού του ιδανικού. Είτε είναι η λατρεία της Ρώμης, η δύναμη της Αθήνας ή ο θρίαμβος του Αλλάχ, θα αρκέσει για να προικίσει όλα τα άτομα της φυλής με την διαμόρφωση μιας τέλειας ενότητας αισθημάτων και σκέψεων… 

Έχοντας φτάσει σε ένα ορισμένο επίπεδο δύναμης και πολυπλοκότητας, ο πολιτισμός σταματά να μεγαλώνει, και, αφού πλέον δεν μεγαλώνει, είναι καταδικασμένος να παρακμάσει γρήγορα. Η ώρα του γήρατος σε λίγο θα σημάνει.

Αυτή η αναπόδραστη ώρα σημαδεύεται πάντα από την εξασθένιση του ιδανικού που υποστήριζε την ψυχή της φυλής. 

Στο μέτρο που αυτό το ιδανικό ωχριά, όλα τα θρησκευτικά πολιτικά ή κοινωνικά οικοδομήματα, των οποίων ήταν ο εμπνευστής, αρχίζουν να κλονίζονται.

Με τον προοδευτικό αφανισμό του ιδανικού της, η φυλή χάνει προοδευτικά αυτό που έκανε τη συνοχή της, την ενότητά της και τη δύναμή της. Το άτομο μπορεί να αναπτύσσεται σε προσωπικότητα και σε ευφυΐα, όμως ταυτόχρονα, επίσης, ο συλλογικός εγωισμός της φυλής έχει αντικατασταθεί από μια υπερβολική ανάπτυξη του ατομικού εγωισμού, που συνοδεύεται από την κατάπτωση του χαρακτήρα και από την ελάττωση των δεξιοτήτων στη δράση. 

Αυτό που αποτελούσε ένα λαό, μια ενότητα, ένα συνασπισμό, καταλήγει να γίνει μια συγκέντρωση ατόμων δίχως συνοχή και τα οποία διατηρούν τεχνητά, για κάποιον καιρό ακόμα, τις παραδόσεις και τους θεσμούς. 

Είναι τότε που, χωρισμένοι από τα συμφέροντά τους και τις προσδοκίες τους, μη γνωρίζοντας πια να κυβερνήσουν τους εαυτούς τους, οι άνθρωποι ζητούν να κατευθύνονται στις παραμικρές τους πράξεις, και το κράτος ασκεί την απορροφητική επιρροή του.

Με την οριστική απώλεια του παλαιού ιδανικού, η φυλή καταλήγει να χάσει επίσης την ψυχή της. Δεν είναι πια παρά ένας κονιορτός απομονωμένων ανθρώπων, και γίνεται πάλι αυτό που ήταν στην αφετηρία της: μια μάζα. 

Παρουσιάζει όλους τους εφήμερους χαρακτήρες της, τους άστατους και τους δίχως αύριο. Ο πολιτισμός δεν έχει πια καμιά σταθερότητα και πέφτει στην εξουσία όλων των συγκυριών. Ο όχλος είναι βασιλιάς και οι βάρβαροι προχωρούν. 

Ο πολιτισμός μπορεί να μοιάζει λαμπρός ακόμα, γιατί διατηρεί την εξωτερική όψη που δημιουργήθηκε από ένα μακρύ παρελθόν, αλλά είναι στην πραγματικότητα ένα οικοδόμημα σαρακοφαγωμένο, που τίποτα δεν το υποστηρίζει πλέον, και που θα καταρρεύσει στην πρώτη θύελλα.

 

Να περνά από τη βαρβαρότητα στον πολιτισμό κυνηγώντας ένα όνειρο, μετά να παρακμάζει και να πεθαίνει, όταν τούτο το όνειρο έχει χάσει τη δύναμή του, αυτός είναι ο κύκλος της ζωής ενός λαού.

Από το βιβλίο 

«Η Ψυχολογία των Μαζών» του Gustave Le Bon, σελ. 181-183 

(εκδόσεις ΖΗΤΡΟΣ)

Ο Τσίπρας, ο «άγιος» της αριστεράς Μπελογιάννης και ο «μεγάλος Στάλιν»

Μια φωτογραφία του… «Αγίου» της αριστεράς Νίκου Μπελογιάννη και των συγκατηγορούμενών του κατά τη διάρκεια της δίκης τους ανέβασε στην προσωπική του σελίδα στο Facebook ο Τσίπρας, λόγω της συμπληρώσεως 63 χρόνων από την ημέρα της εκτελέσεώς του.

Η φωτογραφία συνοδεύεται από την λεζάντα «ζουν σ’ όλους τους καιρούς, σ’ όλους τους τόπους» και το εξής μήνυμα: «Νίκος Μπελογιάννης: «Αγωνιζόμαστε για να προφτάσουμε την αυγή και το αύριο, για να δημιουργήσουμε νέους χρόνους κι εποχές, στο μπόι των ονείρων μας, στο μπόι των ανθρώπων».

Όμως, ποιος ήτο στην πραγματικότητα ο «Άγιος» της αριστεράς;

Ο Νίκος Μπελογιάννης, εξ’ Αμαλιάδος Ηλείας, ήτο δεύτερος στην ιεραρχία του ΚΚΕ στην Πελοπόννησο, μετά τον γραμματέα Αχιλλέα Μπλάνα και ειδικός απεσταλμένος του Γ.Γ. του ΚΚΕ Γεωργίου Σιάντου στην περιοχή μετά την αποχώρηση των Γερμανών. Ο Σιάντος δεν είχε ψευδαισθήσεις για την Πελοπόννησο –όπου παραδοσιακά κυριαρχούσαν οι εθνικιστές- κι έδωσε εντολή στους απεσταλμένους του να «στρώσουν τον Μωρηά με κορμιά»!

Και πράγματι, οι απεσταλμένοι του δεν τον απογοήτευσαν. Ούτε ο διαβόητος κακούργος Άρης Βελουχιώτης, ούτε ο Μπελογιάννης!

Συμφώνως, λοιπόν, με τον ιδεολόγο κομμουνιστή Γιάννη Καραμούζη, που μετά τις σφαγές κατάλαβε ότι είχε μπλέξει με στυγνούς εγκληματίες και απαρνήθηκε τον κομμουνισμό, υπεύθυνος για την μεγάλη ανθρωποσφαγή στην Πηγάδα του Μελιγαλά, που διήρκεσε από τις 17 έως τις 20 Σεπτεμβρίου του 1944, δεν ήτο μόνον ο Άρης Βελουχιώτης, αλλά και ο Μπελογιάννης: 

«Ο Άρης και οι αντιπρόσωποι του κόμματος Κουλαμπάς και Ν. Μπελογιάννης είχαν πάρει την απόφασιν. Όλοι έπρεπε να εκτελεσθούν…» (πηγή: Πατριώτες και προδότες στο Μωρηά», εκδόσεις «Αθηνά», 1950).

Μετά δε τον Μελιγαλά, ο Μπελογιάννης ήτο μεταξύ αυτών που έδωσαν την εντολή για την δεύτερη σε μέγεθος ανθρωποσφαγή στην Μεσσηνία, που έλαβε χώρα στους μαρτυρικούς Γαργαλιάνους (500 νεκροί, μεταξύ των οποίων και στενοί συγγενείς του γράφοντος…).

Εν συνεχεία, αφού το 1949 πέρασε στο παραπέτασμα, ο Μπελογιάννης επανήλθε αργότερα στην χώρα ως κατάσκοπος του σοβιετικού μπλοκ, μεταδίδοντας διάφορες πληροφορίες –κυρίως στρατιωτικής φύσεως- δια ασυρμάτου, μέσω Ρουμανίας. 

Τελικώς, η αστυνομία ανακάλυψε τους κρυμμένους ασύρματους του ΚΚΕ σ’ ένα πτηνοτροφείο και συνέλαβε τον Μπελογιάννη και τους συνεργάτες του, ενώ κάποιοι «αιρετικοί» κομμουνιστές υποστηρίζουν –και μάλιστα επιμόνως- ότι ήταν το ίδιο το ΚΚΕ που έδωσε τις σχετικές πληροφορίες, γιατί αφενός μεν έψαχνε για «ήρωες» και αφετέρου δε γιατί ο Ζαχαριάδης ήθελε να «ξεφορτωθεί» τον Μπελογιάννη.

Στο δικαστήριο, ως κατηγορούμενος για κατασκοπία, ο Μπελογιάννης αρχικώς παρίστανε τον ανήξερο και μόλις αντελήφθη ότι το κόλπο δεν πιάνει, επιχείρησε να αποποιηθεί την ευθύνη της μεταδόσεως μηνυμάτων πληροφοριών στρατιωτικού περιεχομένου, υποστηρίζοντας πως αυτός έστελνε πληροφορίες μόνο πολιτικής φύσεως. 

Ωστόσο, διαψεύσθηκε από τους κατηγόρους, οι οποίοι εμφάνισαν εισερχόμενο ραδιοτηλεγράφημα, με το οποίο οι αποστολείς εξέφραζαν την ανησυχία τους στον Μπελογιάννη για την καθυστέρηση στην μετάδοση στρατιωτικών πληροφοριών. Και πέραν από τους κατηγόρους, ο Μπελογιάννης διαψεύδεται και από την κοινή λογική, διότι πληροφορίες για την πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα είχε το ΚΚΕ έναν σωρό, από τους ανθρώπους του στην ΕΔΑ και από τους πρεσβευτάς των κομμουνιστικών κρατών στην Αθήνα. 

Δεν χρειαζόταν να μεταβεί εκεί ο Μπελογιάννης και να τις μεταδίδει δια ασυρμάτου. Εν τέλει εξετελέσθη.

Τέλος, σας παραθέτω το υμνολόγιο του «Αγίου» της αριστεράς, για τα 70χρονα του μεγαλυτέρου εγκληματία του 20ου αιώνος, του «Μεγάλου Στάλιν», για να βγάλετε τα συμπεράσματά σας περί της… αγιότητός του:

Σύντροφοι και συντρόφισσες,

Σήμερα σ’ όλες τις γωνιές του κόσμου εκατοντάδες εκατομμύρια εργαζόμενοι, μυριάδες αμέτρητες απλοί άνθρωποι, εύχονται από τα βάθη της καρδιάς τους χρόνια πολλά στο Στάλιν.

Ποτέ κανένας άνθρωπος στον κόσμο ύστερ’ από το Λένιν δε συγκέντρωσε τόσα βουνά αγάπης και αφοσίωσης, αλλά και τόσους σωρούς από λυσσασμένο μίσος. Για κάθε τίμιο άνθρωπο, για κάθε αγωνιστή του δίκιου και της λευτεριάς, για την ατελείωτη φάλαγγα των κομμουνιστών, ο Στάλιν είναι ο σοφός δάσκαλος, ο αγαπημένος φίλος, ο δοξασμένος αρχηγός. Είναι η καρδιά της καρδιάς μας. Είναι ο «μπάρμπας» όπως με μια λέξη τον ονομάζει χαϊδευτικά ο λαός μας. Και αντίθετα για όλους τους εκμεταλλευτές, για όλους τους εχθρούς της προόδου, ο Στάλιν είναι ο πιο μισητός αντίπαλος, ο πιο φοβερός εφιάλτης τους και στον ύπνο και τον ξύπνιο τους.

Σήμερα ο Στάλιν ενσαρκώνει τους πόθους και τις επιθυμίες, τις ελπίδες και τα όνειρα εκατομμυρίων και δισεκατομμυρίων ανθρώπων. Είναι η προσωποποίηση μιας ολόκληρης εποχής, της πιο ιστορικής εποχής, που γνώρισε μέχρι σήμερα η ανθρωπότητα, της μεγάλης σταλινικής εποχής, της εποχής του κομμουνισμού.

Γι’ αυτό είναι και μεγάλος.

Στην ιστορία πολλούς είπανε και λένε μεγάλους. Όμως πολλοί λίγοι αξίζουν αυτόν τον τίτλο. Μεγάλος δεν μπορούσε να είναι ένας τυχοδιώκτης σαν τον Χίτλερ, που δοκίμασε να γυρίσει την ιστορία προς τα πίσω και ματοκύλισε τον κόσμο. Ούτε μπορεί να ‘ναι ποτέ μεγάλος ένας εγκληματίας σαν τον Τσόρτσιλ, τον εχθρό κάθε προοδευτικού κινήματος, τον εμπρηστή ενός νέου πόλεμου. Ο Στάλιν όμως είναι και παραείναι μεγάλος, όπως είναι κι ο Λένιν και ο Μαρξ. Ένας ρώσος μαρξιστής, πολύ σωστά είπε ότι μεγάλος άνδρας είναι εκείνος που «βλέπει μακρύτερα από τους άλλους και θέλει δυνατότερα από τους άλλους». Το «να βλέπεις μακρύτερα από τους άλλους» σημαίνει να βλέπεις ότι η ιστορία κινιέται προς τα μπρος, προς την πρόοδο και ταυτόχρονα να συλλαμβάνεις κάθε φορά τους νόμους αυτής της κίνησης. Και το «να θέλεις δυνατότερα από τους άλλους», σημαίνει να χεις όλη την αλύγιστη θέληση και δύναμη που χρειάζεται, για να μπεις επικεφαλής αυτής της ιστορικής κίνησης, να συντρίψεις κάθε παλιό και σάπιο και να οδηγήσεις την ανθρωπότητα σ’ έναν καινούργιο πιο πολιτισμένο, πιο ευτυχισμένο και πιο χαρούμενο δρόμο.

Σήμερα κανένας δε βλέπει μακρύτερα από το Στάλιν και κανένας δεν έχει δυνατότερη θέληση από το Στάλιν.

Και βλέπει μακρύτερα από κάθε άλλον ο Στάλιν, γιατί στάθηκε ο καλύτερος, ο πιο πιστός μαθητής και συνεχιστής του έργου του Μαρξ και του Λένιν. Γι’ αυτό είναι καταπληχτική η δύναμη της επιστημονικής του πρόβλεψης. Όταν μιλάει ο Στάλιν, μιλάει η ζωή, η αλήθεια, η πείρα ολόκληρων αιώνων. Στα λόγια του καθρεφτίζεται ολοζώντανο το παρόν και ζωγραφίζεται με ακρίβεια το μέλλον. Ο, τι λέει ο Στάλιν γίνεται. Είπε πριν την επανάσταση ότι μπορεί η Ρωσία να ανοίξει πρώτη το δρόμο προς το σοσιαλισμό και τον άνοιξε. Είπε ότι μπορεί να ανοικοδομηθεί ο σοσιαλισμός στη Ρωσία και ανοικοδομήθηκε. Είπε από το 1925 ότι θα νικήσει η Κινεζική Επανάσταση και νίκησε. Είπε ,όταν ο Χίτλερ ήταν παντοδύναμος ότι ο χιτλερισμός θα συντριβεί και συντρίφτηκε. Είπε ότι θα ανοικοδομηθεί ο κομμουνισμός στη Ρωσία και ανοικοδομείται. Κι όταν σήμερα ο Μαλένκωφ, ένας από τους πιο καλούς μαθητές του Στάλιν, λέει πως «αν οι ιμπεριαλιστές εξαπολύσουν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο, ο πόλεμος αυτός θα ναι ο τάφος όχι μονάχα για μερικά καπιταλιστικά κράτη ξεχωριστά, μα για ολάκερο τον καπιταλισμό, ποιος αμφιβάλλει ότι κι αυτό θα γίνει;

Κι έχει την πιο δυνατή θέληση ο Στάλιν, γιατί η πίστη του είναι βουνό και η επίμονη του αμέτρητη. Για το Στάλιν, δεν υπάρχουν εμπόδια και δυσκολίες αξεπέραστες, δεν υπάρχουν φρούρια απόρθητα. Πρωταθλητής στην σκληρή πάλη για τον παγκόσμιο κομμουνισμό, ο Στάλιν διαπαιδαγωγεί όλα τα στελέχη του με το ίδιο του το παράδειγμα στην πάλη με τις δυσκολίες, υπόδειγμα αυταπάρνησης και αυτοθυσίας.

«Να μην αμφιβάλλετε σύντροφοι, γράφει το 1929 στις οργανώσεις και τα μέλη του κόμματος που τον ευχήθηκαν για τα 50χρονα του, να μην αμφιβάλλετε ότι είμαι έτοιμος και τώρα και πάντοτε να δώσω στην υπόθεση της εργατικής τάξης, της προλεταριακής επανάστασης και του παγκόσμιου κομμουνισμού, όλες μου τις ικανότητες κι αν χρειαστεί ακόμα και την τελευταία σταγόνα από το αίμα μου».

Ο, τι πιο αγνό και μεγάλο, ο, τι πιο αληθινό και ανθρώπινο, ο, τι δυνατό και ηρωικό έχει να δείξει η ιστορία σήμερα, αυτό γεννιέται από τις ιδέες του κομμουνισμός, το εμπνέει ο Στάλιν, που ενσαρκώνει την αλύγιστη θέληση και απόφαση εκατομμυρίων μαζών για το γκρέμισμα της σκλαβιάς και το χτίσιμο μιας καινούργιας φωτεινής και χαρούμενης ζωής. Ο Στάλιν ανάθρεψε και διαπαιδαγώγησε το μεγάλο επιτελείο του κομμουνισμού, το Μάο Τσε Τουνγκ, τον Τορέζ, τον Τολιατι, το Ρακοσι, τον Πολιτ, τον Γκοτβαλντ, τον Τσερβενκοφ, τον Πικ, την Πασιοναρα, το Ντεζ, τον Πρεστες, το Ζαχαριάδη και τόσους άλλους αγαπημένους ηγέτες των λαών της γης.

Γι’ αυτό σήμερα από τη μια άκρη της γης ίσαμε την άλλη, ο Γάλλος εργαζόμενος, κι ο Ινδός δουλοπάροικος, ο Ιταλός εργάτης κι ο μαύρος της Αφρικής, ο Έλληνας αγρότης κι ο τσοπάνος της Μογγολίας, καθένας που κερδίζει το ψωμί του με τον ιδρώτα του, εύχεται στο Στάλιν από τα τρίσβαθα της καρδιάς του να ζει πολλά-παρά πολλά χρόνια.

Αλλά, σύντροφοι, η καλύτερη τιμή, το λαμπρότερο Δώρο που θα μπορούσαμε να προσφέρουμε στον αγαπημένο μας Στάλιν θα είναι να προσπαθούμε όλοι, με μια επίμονη, αδιάκοπη προσπάθεια, να γίνουμε άξια παιδία του. Το Όνειρο κάθε αγωνιστή, πρέπει να ναι να μοιάσει όσο περισσότερο μπορεί με το Στάλιν.

Να διδαχτούμε από την επαναστατική ζωή του, μια έντονη ζωή αδιάλλαχτης πάλης ενάντια στον τσαρισμό και στους εσωτερικούς εχθρούς του κόμματος, τους οπορτουνιστές και τους φρασεολόγους.

Να διδαχτούμε από τη σοφία του, που με κρυσταλλένια λαμπρότητα και απλότητα βρίσκεται μέσα στα έργα του.

Να μαθαίνουμε, όπως ο Στάλιν, να διδασκόμαστε από το λαό, από τις μάζες.

Να διδαχτούμε από τις έξοχες οργανωτικές του ικανότητες, από τη δύναμη να διαλέγει τα στελέχη και να οργανώνει τον έλεγχο της δουλείας.

Να μας γίνει παράδειγμα η ιδιωτική ζωή του, η απλότητα και η σεμνότητα του, η αποστροφή του στους θορυβοποιούς, τους φλύαρους, τους κόλακες και τους δουλοπρεπείς ανθρώπους.

Σύντροφοι και συντρόφισσες,

Σήμερα όλοι οι ταπεινοί και κατατρεγμένοι της γης ορκίζονται στ’ όνομα του Στάλιν. όλοι όσοι ζουν στην καταφρόνια πιστεύουν ότι θα γίνουν το παν, γιατί τον αγώνα τους τον καθοδηγεί ο Στάλιν. Κι όλοι εμείς οι έλληνες αγωνιστές, πιστεύουμε πως έπαθλο του αγώνα μας θα ναι σύντομα η λαϊκοδημοκρατικη-σοσιαλιστική Ελλάδα, γιατί τον ηρωικό μας αγώνα τον παραστέκει ο Στάλιν και γιατί θα κάνουμε ο, τι μπορούμε να φανούμε αντάξιοι του μεγάλου μας δάσκαλου και αγαπημένου μας συντρόφου και φίλου.

Στ’ όνομα του Στάλιν, για τα μεγάλα μας ιδανικά, ποτίστηκε με το αίμα των ηρώων μας και κάθε γωνία της πατρίδας μας. Κι αν αυτή τη στιγμή μπορούσε μαζί μας να φωνάξουν οι πολιτείες και τα βουνά μας, οι κάμποι και τα χώρια μας, θα φώναζαν και θα λέγον:

«Ζήσε ακόμα πολύ, παρά πολύ, μεγάλε Στάλιν!».

ΚΛΕΙΝΟΥΝ ΜΑΓΑΖΙΑ ΤΟ ΕΝΑ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΑΛΛΟ!

Την περασμένη εβδομάδα βγήκε στη δημοσιότητα η έκθεση του ΙΜΕ (Ινστιτούτο Μικρών Επιχειρήσεων) και της οποίας τα αποτελέσματα είναι άκρως απογοητευτικά για τον κλάδο των εμπορικών επιχειρήσεων. Ιδού ένα απόσπασμα όπως αυτό δημοσιεύτηκε σε οικονομική στήλη μεγάλης αθηναϊκής εφημερίδας: 

«Στο χείλος του γκρεμού βρίσκονται 18.700 επιχειρήσεις –κυρίως μικρές στον κλάδο του εμπορίου– και 34.000 θέσεις εργασίας το πρώτο εξάμηνο του 2017 σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του Ινστιτούτου Μικρών Επιχειρήσεων της Γενικής Συνομοσπονδίας Επαγγελματιών Βιοτεχνών Εμπόρων Ελλάδος (ΙΜΕ ΓΣΕΒΕΕ). 

Η μείωση του τζίρου, η αδυναμία πρόσβασης σε τραπεζικά κεφάλαια και οι οφειλές προς Δημόσιο αλλά και προμηθευτές καθιστούν εξαιρετικά δύσκολη τη συνέχιση της επιχειρηματικής δραστηριότητας με τους αυτοαπασχολούμενους κατά βάση να επιλέγουν είτε την πλήρη διακοπή είτε τη μετάβαση στην «γκρίζα ζώνη» της αδήλωτης εργασίας. Όλα τα παραπάνω, σε συνδυασμό με την παρατεταμένη αβεβαιότητα, αναπαράγουν την ύφεση, καθώς αποτρέπουν τις επενδύσεις.»

Το κερασάκι στην δυσοίωνες προβλέψεις του ΙΜΕ είναι το κλείσιμο της περίφημης αξιολόγησης που ευαγγελίζονται τόσο ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης όσο βέβαια και άλλα φαντάσματα της πολιτικής σκηνής, όπως ο αρχιερέας της διαπλοκής Σημίτης που βγήκε πρόσφατα από το λάκκο του.

Όλοι όμως αυτοί ξεχνούν ότι η αξιολόγηση δρα ως χρονικό ανάχωμα στην ήδη επιβαρυμένη κατάσταση που βρίσκεται η οικονομία. Απλά η αξιολόγηση δίνει λίγη χρονική παράταση ζωής στις επιχειρήσεις, αλλά δεν αποτρέπει το μοιραίο. Όσων αφορά τον πρωθυπουργό, αυτός βρίσκεται στον αστερισμό των κομμουνιστικών ψευδαισθήσεων και κάθε αναφορά θεωρείται περιττή. 

7 χρόνια μνημονιακών πολιτικών έχουν φέρει σε απόγνωση χιλιάδες μικρές και μικρομεσαίες επιχειρήσεις, οι οποίες αδυνατούν να διεκπεραιώσουν ακόμη και τις βασικές τους υποχρεώσεις. Ήδη μετρούν άνω των διακοσίων χιλιάδων οι επιχειρήσεις που έχουν σταματήσει τις εμπορικές τους δραστηριότητες στα χρόνια των μνημονιακών πειραμάτων. 

Είναι εντελώς τρελό και πέραν πάσης λογικής ενώ συμβαίνουν αυτά τα τραγικά πράγματα στο χώρο του εμπορίου κάποιοι με περίσσιο θράσος να κουνούν το δάκτυλο και να μας λένε ότι μόνο με τα μνημόνια θα σωθούμε.

Σ. Παιδάκος

Μήνυμα Νικολάου Γ. Μιχαλολιάκου για την επέτειο της Εθνικής Επανάστασης του Γένους

Εύχομαι η 25η Μαρτίου 1821 και το μεγάλο μήνυμά της να γίνει φωτεινό ορόσημο για όλους τους Έλληνες και τις Ελληνίδες της σημερινής Ελλάδας των Μνημονίων.

Σήμερα που η ξενοκρατία καταπιέζει τον Ελληνισμό, επιτακτική είναι η ανάγκη να θυμηθούμε τις μεγάλες εκείνες μορφές που υπέγραψαν με το αίμα τους την Ελευθερία των Ελλήνων, μία Ελευθερία που σήμερα διακυβεύεται στο παζάρι των Εθνών.

Νικόλαος Γ. Μιχαλολιάκος

Γενικός Γραμματέας Λαϊκού Συνδέσμου - Χρυσή Αυγή

Η Χρυσή Αυγή και η νέα Εθνεγερσία

Η πολιτική ανάλυση και γραμμή του Λαϊκού Εθνικιστικού Κινήματος χρησιμοποιεί στην μακρόχρονη πορεία του ως εργαλείο τα διδάγματα και το εμπειρικό υλικό της Ιστορίας, προκειμένου ο έντιμος και νόμιμος πολιτικός αγώνας του να αποβεί προς όφελος πραγματικό της Πατρίδας και του Λαού.

Η μεγάλη κρίση και η είσοδος στον εφιαλτικό κόσμο των Μνημονίων, την οποία εδώ και επτά χρόνια βιώνει ο Λαός των Ελλήνων, μοναδικής υφής στην σύγχρονη ιστορική διαδρομή του, δεν έχει σε καμία περίπτωση μόνο οικονομικό περιεχόμενο. Είναι και κρίση πολιτική, ηθική, αξιακή, η οποία προκλήθηκε από την χρόνια ανεύθυνη συμπεριφορά του μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος σ’ όλες τις εκδοχές του. Βεβαίως, κάθε κρίση είναι αντιμετωπίσιμη, στον βαθμό όμως που υπάρχει η απαραίτητη ψυχική διάθεση και είναι γνωστά τόσο τα πραγματικά αίτια όσο και οι υπαίτιοι αυτής. 

Αλλά δυστυχώς κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει σε ευρεία κλίμακα στην Χώρα μας. Μια απάθεια και μια παραλυσία διακατέχει το μεγαλύτερο μέρος του Ελληνικού Λαού, ο οποίος σε καθημερινή βάση υφίσταται έντονη πλύση εγκεφάλου από τους κάθε είδους μηχανισμούς του καταρρέοντος σάπιου και διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος. 

Όλο αυτό το χρονικό διάστημα της κρίσης και της μνημονιακής κατοχής ο Λαός μας βομβαρδίζεται συχνότατα και σφοδρότατα με την καλλιέργεια συναισθημάτων ενοχής για την σημερινή τραγική κατάστασή του, ενώ ταυτόχρονα βρίσκεται θεατής μπροστά σε άκρως ταπεινωτικές προσβολές της Πατρίδας του και της ιστορικής της διαδρομής. Αντεθνικά και αντιλαϊκά παιχνίδια παίζονται εις βάρος του Έθνους μας από τους εγχώριους εντολοδόχους των διεθνών τοκογλύφων.

Καθώς η ιστορία αποτελεί τον οδηγό της ανθρώπινης εξέλιξης, ομιλεί από μέσα της την γλώσσα της αλήθειας. Έχοντας πάρει οι Αγγλοσάξωνες ως μερίδιό τους την Ελλάδα, μετά το μοίρασμα του κόσμου με τους σοβιετικούς στη Γιάλτα το 1945, οδήγησαν την Χώρα μας σε συνεχείς περιπέτειες. 

Οι διεφθαρμένοι χρηματάνθρωποι των πιο βρώμικων οικονομικών συμφερόντων ξεζουμίζουν την ιστορία, τον πολιτισμό, την δημόσια περιουσία και το έμψυχο υλικό της καθαγιασμένης αυτής Γης, ενώ ταυτόχρονα έχουν στο πλευρό τους, άμεσα ή έμμεσα, το σύνολο της λεκτικής και νοηματικής απάτης του «συνταγματικού τόξου». Χρησιμοποιώντας την παγκοσμιοποίηση, η οποία αποτελεί δικό τους εφεύρημα και εργαλείο εξυπηρέτησης των αντιφυσικών και απάνθρωπων συμφερόντων τους, έχουν ταυτόχρονα στην φαρέτρα τους το τεράστιο δίκτυο των πολυεθνικών εταιρειών, οι οποίες φροντίζουν με τις μίζες τους να διαφθείρουν και να ελέγχουν σε ολοκληρωτικό βαθμό τους ελληνόφωνους πολιτικάντηδες συνεργάτες τους. Έτσι, φτωχοποιούν την Ελληνική κοινωνία, ελέγχουν πλήρως τις κυβερνήσεις, ξεζουμίζουν ολοκληρωτικά την οικονομία και τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της Χώρας και την αντιλαμβάνονται ως μια σύγχρονη αποικία τους.

Καθώς τα Μνημόνια έχουν την λογική της κινούμενης άμμου, όσο περισσότερο κινείται μέσα σ’ αυτά η Ελλάδα τόσο περισσότερο βουλιάζει προς τον πάτο. Οι αδίστακτοι και ανάλγητοι δυνάστες επέβαλαν τα Μνημόνια αυτά στην Πατρίδα μας, έχοντας ως πειθήνια εκτελεστικά όργανα όλες τις πτυχές των αριστερών και δεξιών δεξαμενών του πολιτικού σαπιοκάραβου που οδηγεί τις τύχες των Ελλήνων. 

Χρησιμοποιώντας ως φετίχ το ευρώ και ως μπαμπούλα την δραχμή τα καθεστωτικά ΜΜΕ αποπροσανατολίζουν, παραπλανούν, εκφοβίζουν και απειλούν ανοικτά. 

Χρησιμοποιώντας ως πολιορκητικό κριό το περιβόητο «χρέος» και έχοντας την εμμονή να επιβάλλουν συνεχώς νέα Μνημόνια αποδεικνύουν με τις ενέργειές τους ότι επιδιώκουν σκόπιμα την δυσθεώρητη αύξηση του «χρέους» της Ελλάδας, την κατάργηση εξ ολοκλήρου της Εθνικής Κυριαρχίας, την ολοσχερή φτωχοποίηση – «κινεζοποίηση» του Λαού μας, την εκποίηση του πλούτου της Χώρας, έτσι ώστε ΑΟΖ, πετρέλαιο, αέριο, ιστορικά μνημεία κ.τ.λ. να αποτελέσουν κτήμα τους, μετατρέποντας τους Έλληνες στους παρίες και τους κολίγους της απαξιωμένης Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Όμως, οι λάτρεις του χρήματος, οι αρνητές της Ιστορίας, οι εχθροί των Εθνών, οι μισητές των πάντων, οφείλουν να γνωρίζουν ότι ένα Έθνος και ο Λαός του δεν είναι δυνατόν να πεθάνει από τις συνέπειες μιας (όσο σκληρής κι αν είναι) οικονομικής κρίσης και καταπίεσης. Σε λίγες ημέρες το Έθνος των Ελλήνων γιορτάζει μια ακόμη επέτειο της Εθνεγερσίας του 1821. 

Τέσσερα μόλις χρόνια πριν την συμπλήρωση 200 ετών από το μεγαλύτερο γεγονός στην σύγχρονη ιστορία του Ελληνισμού, ενθυμούμαστε για μια ακόμη φορά ότι η απόδοση Φόρου Τιμής και Σεβασμού προς τους Ηρωικούς Προγόνους μας δεν γίνεται ούτε με ανούσια ευχολόγια, ούτε με τυπικές ιστορικές αναφορές. 

Χρειάζεται μια έμπρακτη απόδειξη αυτής της απόδοσης και η ανανέωση εκ μέρους μας του Ιερού Όρκου Απελευθέρωσης που στις 25 Μαρτίου 1821 έδωσαν Εκείνοι. 

Σήμερα, καλούμαστε να υπερασπιστούμε εκ νέου την Πατρίδα μας, τον Λαό μας, την Ιστορία, τον Πολιτισμό, το Μέλλον των Ελλήνων που θα έλθουν, απέναντι στη νέα κατοχή την οποία βιώνει η Ελλάδα. Το Λαϊκό Εθνικιστικό Κίνημα της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ σηκώνει ψηλά την Σημαία της Ιδεολογικής και Πολιτικής Αντίστασης απέναντι στη νέα μορφή κατοχής που έχει σκεπάσει την Χώρα. 

Ακριβώς γι’ αυτό τον λόγο αντιμετωπίζεται από τους σύγχρονους Πηλιογούσηδες και Νενέκους συνεργάτες των ξένων εισβολέων με τον ίδιο τρόπο που αντιμετωπίστηκαν οι μπαρουτοκαπνισμένοι Αγωνιστές του 1821 από τους άκαπνους πολιτικάντηδες εκείνης της εποχής.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ

Έρευνα - “χαστούκι” στους «αντιρατσιστές»: Οι Έλληνες δεν θέλουν τους λαθρομετανάστες

Παρά την πολυετή κραυγαλέα «αντιρατσιστική» προπαγάνδα που ασκείται στον Ελληνικό Λαό, φαίνεται ότι τα αποτελέσματα είναι πενιχρά. 

Γι’ αυτόν τον λόγο, η φυλλάδα των εθνομηδενιστών, των τρομοκρατών και κατηγορούμενου για παιδεραστία φόρεσε «μαύρες πλερέζες», παρουσιάζοντας τα δείγματα ερεύνης για την αντίληψη που έχουν οι Έλληνες για τους λαθρομετανάστες και τους «πρόσφυγες».

Υπό τον τίτλο «Ζούμε τον… μύθο μας για τους μετανάστες», διαβάζουμε χαρακτηριστικά, ανάμεσα σ’ άλλα, και τα εξής στην εν λόγω φυλλάδα:

«Παγιδευμένοι σε ξενοφοβικές δοξασίες που θέλουν τους μετανάστες να έχουν αρνητικό αντίκτυπο στην ελληνική οικονομία, να παίρνουν τις δουλειές των Ελλήνων εργαζομένων και να υποβαθμίζουν την πολιτιστική ζωή της χώρας μας εμφανίζονται οι περισσότεροι Έλληνες σε πρόσφατη έρευνα...του Εθνικού Κέντρου Κοινωνικών Ερευνών (ΕΚΚΕ) που αποτυπώνει τις στάσεις των Ελλήνων και των μεταναστών για το φαινόμενο της μετανάστευσης προς την Ελλάδα.

Η έρευνα, μέρος ευρύτερης έρευνας του ΕΚΚΕ για την πρόσβαση των μεταναστών στο ελληνικό σύστημα υγείας, έγινε το περασμένο καλοκαίρι, σε μια περίοδο που σφραγίστηκε τόσο από τη συνεχιζόμενη οικονομική κρίση όσο και από την κρίση διαχείρισης της προσφυγικής και μεταναστευτικής ροής των τελευταίων ετών. Τα βασικά ευρήματα, που παρουσιάζει σήμερα αναλυτικά η “Εφ. Συν.”, ότι το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής κοινωνίας θεωρεί τους μετανάστες απειλή για την οικονομία και τον πολιτισμό, είναι μάλλον αναμενόμενα και επιβεβαιώνουν την τάση ανόδου της ξενοφοβίας σε περιόδους μεγάλης ανεργίας και οικονομικής κρίσης. Δεν παύουν όμως να είναι ανησυχητικά, καθώς δείχνουν πόσο διαδεδομένος είναι ο μύθος της απειλής των μεταναστών, παρά τις μελέτες και τα στοιχεία που τον διαψεύδουν.

Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της έρευνας, το 65% των Ελλήνων θεωρεί ότι σε γενικές γραμμές είναι μάλλον αρνητικός για την ελληνική οικονομία ο ερχομός μεταναστών στην Ελλάδα, το 59% θεωρεί ότι οι μετανάστες παίρνουν τις δουλειές των Ελλήνων εργαζομένων, ενώ το 59% πιστεύει ότι οι μετανάστες παίρνουν από την Ελλάδα περισσότερα από όσα αφήνουν στον τόπο μας. Αλλά και στην πιο γενική ερώτηση αν ο ερχομός των μεταναστών έκανε την Ελλάδα καλύτερο ή χειρότερο μέρος για να ζει κανείς, το 65% των Ελλήνων θεωρεί ότι την έκανε χειρότερο μέρος, ενώ και σε ό,τι αφορά την πολιτιστική μας ζωή, το 57% των Ελλήνων θεωρεί ότι έχει υποβαθμιστεί εξαιτίας του ερχομού των μεταναστών.

Ενδιαφέρον παρουσιάζουν και οι απόψεις των περισσότερων Ελλήνων σχετικά με τη διαχείριση της αυξημένης προσφυγικής ροής των τελευταίων ετών. Το 44,4% θεωρεί ότι η κυβέρνηση μεταχειρίζεται τους πρόσφυγες και τους μετανάστες των τελευταίων ετών λίγο-πολύ καλύτερα από ό,τι αντιμετωπίζει τους Έλληνες και το 29,2% ότι τους αντιμετωπίζει το ίδιο. Επιπλέον, το 41% διαφωνεί, ανάμεσά τους κάποιοι έντονα, ότι θα έπρεπε να κρίνει η κυβέρνηση με γενναιοδωρία τις αιτήσεις ασύλου, το 29,8% ούτε διαφωνεί ούτε συμφωνεί και το 29,3% συμφωνεί.

Σε ανησυχητικά μεγάλο βαθμό βρίσκεται το ποσοστό όσων εκφράζουν έντονες επιφυλάξεις απέναντι στους μουσουλμάνους μετανάστες και πρόσφυγες, σε βαθμό που εμφανίζονται έτοιμοι να συνηγορήσουν σε ενδεχόμενη απαγόρευση εισόδου στη χώρα με αποκλειστικό κριτήριο το θρήσκευμα, απαγόρευση που θα ήταν φυσικά κατάφωρα αντισυνταγματική και θα ξεπερνούσε σε αυθαιρεσία ακόμα και το ακραίο διάταγμα του Αμερικανού προέδρου Τραμπ, που κατέπεσε στην αμερικανική Δικαιοσύνη. Ένα 42,1% φαίνεται να ασπάζεται την ακραία θέση ότι η Ελλάδα δεν θα έπρεπε να επιτρέψει σε κανέναν μουσουλμάνο αλλοδαπό να έρθει να ζήσει στη χώρα μας, ενώ το 41% θεωρεί ότι θα έπρεπε να επιτραπεί η είσοδος σε λίγους. Άλλωστε, σε άλλη πανευρωπαϊκή έρευνα του Βασιλικού Ινστιτούτου Διεθνών Σχέσεων Chatham House, που έγινε στις 7 Φεβρουαρίου, λίγο μετά το διάταγμα Τραμπ στις ΗΠΑ, το 58% των Ελλήνων συμφωνεί ότι πρέπει να σταματήσει η μετανάστευση από χώρες με βασική θρησκεία το ισλάμ».

Έτσι αντιλαμβάνονται την δημοκρατία και την αρχή της πλειοψηφίας οι εγχώριοι αρνητές του Έθνους και «αλληλέγγυοι» προς τους λαθρομετανάστες. Όταν οι απόψεις του Ελληνικού Λαού δεν συνάδουν με τις δικές τους εθνομηδενιστικές αντιλήψεις τόσο το χειρότερο για τους Έλληνες. 

Χρησιμοποιώντας «κλισέ» φράσεις όπως «ξενοφοβικές δοξασίες» αγνοούν πλήρως την πεποίθηση του Ελληνικού Λαού και προφανώς η συστηματική προσπάθεια πλύσης εγκεφάλου των συμπατριωτών μας θα συνεχιστεί, με τις κατάλληλες «τονωτικές ενέσεις» στους διάφορους επαγγελματίες «αντιρατσιστές», οι οποίοι έχουν αναλάβει «εργολαβία» την συγκεκριμένη αποστολή.

Δυστυχώς για τους σύγχρονους αποδομητές του Ελληνικού Έθνους και του Λαού του, η πραγματικότητα κινείται πολύ μακριά από τις ξεπερασμένες και εκτός τόπου και χρόνου ψευτοανθρωπιστικές ιδεοληψίες τους. Οι Έλληνες επιζητούν μια Ελλάδα που θα ανήκει σ’ αυτούς και δεν θέλουν να καταστούν ούτε μειοψηφία ούτε φιλοξενούμενοι στην ίδια την Πατρίδα τους. Αυτή είναι μια αληθής κατάσταση, η οποία έρχεται σε πλήρη αντίθεση και ρήξη με τον… μύθο των εθνομηδενιστών.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ

Ο ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ ως ΤΡΟΠΟΣ ΖΩΗΣ

"Οι ενεργητικοί άνθρω­ποι δεν μπορεί παρά να είναι εθνικισταί, είτε το ξέρουν είτε μη, δεν μπορεί παρά να ζούνε ανάμεσα στο Έθνος τους και εκεί να ξοδεύουν την δύναμη τους και εκεί να παίρνουν δύναμη".(Ιων Δραγούμης).

Ο Εθνικισμός εκτός από κοσμοθεωρία και πολιτική ιδεολογία, αποτελεί και τρόπο ζωής. Το γεγονός αυτό αγνοείται από το μεγαλύτερο μέρος της κοινής γνώμης, αφ' ενός διότι δεν μπορεί να συλλάβει το βαθύ περιεχόμενο αυτού του τρόπου ζωής και αφετέρου διότι δεν μπορεί να εννοήσει πως γίνεται μια πολιτική ιδεολογία να είναι παράλληλα και τρόπος ζωής. 

Το πρώτο συμβαίνει διότι ο τρόπος με τον οποίο ζει το μεγαλύτερο μέρος της κοινω­νίας σήμερα είναι τόσο μακριά από τον Εθνικιστικό - φυσικό τρόπο ζωής, ώστε καθίσταται δύσκολη η κατανόηση του περιεχομένου αυτού, και το δεύτερο συμβαίνει διότι οι πολιτικές ιδεολογίες με τις οποίες έχουν εμβολιάσει τον κόσμο, είναι τόσο αντίθετες με την φύση του, ώστε η δημιουργία ενός ολοκληρωμένου τρόπου ζωής από αυτές να είναι αδύνατη. 

Έτσι ο κόσμος αναρωτιέται πως είναι δυνατόν μία πολιτική ιδεολογία να αποτελεί και τρόπο ζωής.

Η απάντηση είναι απλή: Ο εθνικισμός ως κοσμοθεωρία που πηγάζει από τη φύση του ανθρωπίνου όντος, αποτελεί έκφραση του αυθεντικού - φυσι­κού τρόπου ζωής. 

Δηλαδή δεν είναι η πολιτική ιδεολογία που ειιιβάλλει έναν συγκεκριμένο τρόπο ζωής, αλλά ο τρόπος ζωής που επιβάλλει μια συγκεκριμένη ιδεολογία. Εδώ ακριβώς βρίσκεται και η μεγάλη διαφορά του Εθνικισμού από τις άλλες πολιτικές ιδεολογίες.

Ο μεν Εθνικισμός προσπαθεί να προσαρμόσει τις θεωρίες του σύμφωνα με τον φυσικό τρόπο ζωής, ενώ οι άλλες ιδεολογίες προσπαθούν να προσαρμόσουν τον τρόπο ζωής σύμφωνα με τις θεωρίες τους. Ποια είναι όμως τα χαρακτηριστικά αυτού του τρόπου ζωής;

Η εθνικιστική, είναι η καθαρά ενεργητική - αγωνιστική αντίληψη της ζωής. Ο ΕΘνικιστής αντιλαμβάνεται την ζωή σαν ένα συνεχόμενο πόλεμο στον οποίο καλείται να αγωνιστεί. Ο αγώνας που δίνει δεν έχει σαν αντικείμενο την προσωπική του ωφέλεια αλλά την ωφέλεια του συνόλου. 

Ο Εθνικιστής πολεμάει να υπερβεί τις δυσκολίες, τα εμπόδια, τις συγκυρίες, τον ίδιο του τον εαυτό, όχι για να ωφεληθεί προσωπικά αλλά για να ωφελήσει το σύνολο (Ως σύνολο νοείται η φυσική κοινότητα του ανθρώπου που ονομάζεται ΕΘΝΟΣ. 

Η έννοια έθνος εκλαμβάνεται σαν οντό­τητα διαχρονική, περικλείουσα τις γενεές κοινής καταγωγής, ιστορίας και πολιτισμού, που πέρασαν, που υπάρχουν και που θαρθαύνε). 

Τα δυο αυτά χαρα­κτηριστικά - η αγωνιστική αντίληψη της ζωής με σκοπό την ωφέλεια του συνόλου -αποτελούν τους δύο βασικούς άξονες του εθνικιστικού τρόπου ζωής.

Ο Εθνικιστής δεν βλέπει τον αγώνα του σαν αγκαρία. Τον νιώθει σαν φυσικό του προορισμό για τον οποίο αισθάνεται υπερήφανος. Γνωρίζει ότι μέσα σε αυτόν τον αγώνα αναλίσκεται και ξοδεύεται όλο του το είναι αλλα η γνώση αυτού του αυτο-πυρπολισμού τον κάνει να μεθάει. 

Δεν τον νοιάζει να πάρει αλλά να δώσει. Γνωρίζει ότι ο αυτοπυρπολισμός του θα δώσει ενέργεια στο έθνος και αυτό του φτάνει για να πάρει χαρα και δύναμη από την συνειδη­τοποίηση του προορισμού του αυτού. 

Ο Εθνικιστής λοιπόν παίρνει μονο μέσα από το ίδιο του το δώσιμο. Παίρνει την χαρά και την εμψύχωση της δημιουρ­γίας.

Ol πράξεις του Εθνικιστού εμπνέονται κυρίως από το συναίσθημα. Αυτό είναι nou καθορίζει κατά τον μεγαλύτερο βαθμό την πορεία της ζωής του. Το συναίσθημα είναι ο βασι­κότερος παράγοντας που καθορίζει τις αποφάσεις του. Ιδίως τις μεγάλες του απο­φάσεις. Αυτό'δεν σημαίνει ότι απορρίπτει την λογική. Την λογική την χρησιμοποιεί ως ένα σημαντικό όπλο στον αγώνα του. 

Οταν όμως η λογική συγκρούεται με το συναίσθημα, τότε το δεύτερο είναι που υπερνικάει. Αυτή λοιπόν η αυθε­ντική έκφραση του εσωτερικού κόσμου του ανθρώπου, αποτελεί μια αστείρευτη πηγή ενέργειας για τον εθνικιστή. Ενέργειας που αλόγιστα και ασυγκράτητα σπαταλιέται πάνω στον συνεχή αγώνα του.

Τα εμπόδια και τις δυ­σκολίες δεν τις βλέπει σαν κακοτυχία, αλλά σαν πρόκληση. Για τον Εθνικιστή οποιαδήποτε δυσκολία προσωπική, επαγγελ­ματική, οικογενειακή κλπ αποτελεί μία πρόκληση απέ­ναντι στην οποία πρέπει να σταθεί με θάρρος και να πολε­μήσει για να την υπερβεί. 

Οι δυσκολίες για τον εθνικιστή είναι ένα πεδίο πάνω στο οποίο δοκιμάζει τις δυνάμεις του. Αν είναι τοσο μεγάλες ώστε να μην μπορεί να τις υπερβεί δεν θα σταματήσει Θα συνεχίσει να πολεμάει πεισματικά μέχρι τέλους.

Τον Εθνικιστή τον δια­κατέχει μία σκληρότητα ευγενική. Δεν πρόκειται για την ωμή σκληρότητα που εκδηλώνεται παντού και άνευ ουσιαστικού λόγου. 

Ο Εθνικιστής είναι σκληρός σε εκείνα ακριβώς τα σημεία στα οποία πρέπει να είναι έτσι. Πρόκειται για μια λεπτή σκληρότητα. Σαν μια κοφτερή λεπίδα που κόβει ακριβώς τα σημεία τα οποία χρειάζεται να κοπούν.

Η δικαιοσύνη για τον Εθνικιστή αποτελεί κανόνα συμπεριφοράς. Ολες του οι πράξεις εμπνέονται απότο αίσθημα του δικαίου. Το αίσθημα του δικαίου είναι κάτι που τον συνοδεύει διακριτικά σε όλη του τη ζωή. Ενα καμπανάκι που βρίσκεται μέσα στην ψυχή του και που χτυπάει δυνατά κάθε φορά που το άδικο επικρατεί. Ακόμα και αν ο ίδιος διαπράξει κάποια αδικία, τότε το καμπανάκι χτυπάει για να τον επαναφέρει. 

Σε αυτή την περί­πτωση είναι αυστηρός με τον εαυτό του. Πιο αυστηρός απ' ότι θα ήτανε με ένα άλλο πρόσωπο.

Η ψυχή του εθνικιστού είναι τρίσβαθη. Ενα πραγματικό χάος, Μία άβυσσος από δυνάμεις, κάθε είδους, τις οποίες προσπαθεί να ισορρο­πήσει και να οδηγήσει. Η έκταση της πολυμέρειας της ψυχής του είναι άγνωστη και στον ίδιο, και μέσα από τον αγώνα όλο ανακαλύπτει δυνάμεις τους, που πριν δεν εγνώριζε. 

Ο Εθνικιστής προσπαθεί να ανακαλύψει την ψυχή του, για να προσφέρει όλο και περισσότερες δυνάμεις στον αγώνα του 

Τις δυνάμεις του δεν σκέφτεται καθόλου να τις κρατήσει για την προσωπική του ωφέλεια. Αλλωστε δεν γνωρίζει τι θα πει προσωπικό κέρδος. Τις σπαταλά αμέσως για το ώφελος του συνόλου.

Ο Εθνικιστής ποτέ δεν ξεχωρίζει τον εαυτό του από το σύνολο. Ποτέ δεν βάζει σε αντίθεση τον εαυτό του με το Εθνος. Δεν του περνάει καν από το μυαλό να ωφεληθεί προσωπικά, ζημιώνοντας το Εθνος του. 

Οποιαδήποτε προσωπική του ωφέλεια είναι τέτοια ώστε να ωφελείται και το σύνολο. Νιώθει μεν ξεχωριστό άτομο, μια ξεχωριστή προσω­πικότητα, αλλά ενσωματωμένο πάντοτε σε αυτό το ορμητικό ποτάμι που ονομάζεται ΕΘΝΟΣ. 

Η ωφέλεια του Εθνους είναι και προσωπική του ωφέλεια, και η ωφέλεια η προσωπική του δεν μπορεί παρά να είναι τέτοια ώστε να ωφεληθεί και το Εθνος.

Τον θάνατο ο Εθνικιστής τον αντικρύζει σαν πολεμιστής. Μόλις τον δει, ορμάει ατρόμητα κατά πάνω του. Ο θάνατος γι' αυτόν είναι η τελευταία του έκρηξη. Και συνήθως είναι τόσο μεγάλη, ώστε διοχετεύει στο Εθνος μία τεράστια ποσότητα ενέργειας. 

Ο θάνατος του Εθνικιστού είναι μία πληγή ενέργειας για το Εθνος. Μία πηγή ζωής. Και ως τέτοια παύει πλέον να λέγεται θάνατος. Είναι το πέσιμο του πολεμιστή μέσα στη μάχη. Η τελευταία και μεγαλύτερη έκσταση μέσα στο μεθύσι του πολέμου που λέγεται ζωή. 

Η τελευταία και μεγαλύ­τερη έκρηξη. 0 δυνατός κε­ραυνός που φωτίζει το σκοτεινό τοπίο, διοχετεύοντας την ενέργεια του ουρανού μέσα στη γη. Το θάνατο αυτόν ο Εθνι­κιστής δεν προσπαθεί να τον αποφύγει. Τον επιδιώκει. Είναι το μεγαλύτερο δώρο που μπορεί να πάρει και που μπορεί να δώσει. Είναι το τέλος που ονειρεύεται. Το τέλος που του αρμόζει.

Τα όσα ανέφερα παρα­πάνω δεν φιλοδοξούν να καλύψουν το τεράστιο θέμα του Εθνικιστικού - αυθεντικού τρόπου ζωής.

Αλλωστε ο περιληπτικός τρόπος με τον οποίο είναι γραμμένα, είχε ως σκοπό να δείξει μία πρώτη εικόνα για το τι εννοούμε όταν λέμε εθνικιστικός ηρωικός τρόπος ζωής. 

Δυστυχώς στις μέρες μας ο κόσμος γύρω μας είναι κατασκευασμένος τόσο αντιφυσικά, ώστε η ύπαρξη ανθρώπων που ζούνε αυθεντικά να είναι πολύ σπάνια. 

Ο Εθνικι­στικός τρόπος ζωής προβάλλει ως ιδανικό, το οποίο πρέπει όλοι να προσπαθήσουμε να το κάνουμε πραγματικότητα. Πιστεύω ότι οι πραγματικοί εθνικιστές είναι πολύ λίγοι. 

Οι περισσότεροι βρισκόμαστε στην προσπάθεια αυτής της αυτο-κατάκτισης. Και τούτη η προ­σπάθεια πρέπει να είναι ο πρώτος και κύριος αγώνας μας. 

Αλλωστε αν θέλουμε να αλλά­ξουμε τον κόσμο, πρέπει πρώτα απ' όλα να αλλάξουμε τον εαυτό μας. Η επανάσταση μας πρέπει πρώτα απ'όλα να είναι εσω­τερική εσω­τερική. Διότι μόνο έτσι θα είναι πραγματική επανάσταση.Μονο έτσι θα γίνουμε φορείς του αλη­θινού φωτός που θα ανατείλει φέρνοντας τον ΝΕΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ!

Το άρθρο δημοσιεύθηκε 

στην εθνικιστική εφημερίδα 

21ος ΑΙΩΝ 

τον Νοέμβριο του 1995

Γιάννης Παναγιωτακόπουλος